Rechtbank Den Haag, 06-03-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:3043, AWB-13_7460

Op 27 oktober 2010 heeft verweerder een boekenonderzoek ingesteld bij eiseres en [B] (de directeur-grootaandeelhouder van eiseres). Onderzocht is de aanvaardbaarheid van de aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen en VPB voor de jaren 2005 tot en met 2008 en de aangiften omzetbelasting over het tijdvak 1 januari 2005 tot en met 31 december 2009. Van de bevindingen van dit onderzoek is een rapport (het rapport) opgemaakt, gedagtekend 23 september 2011. Een kopie van het rapport behoort tot de gedingstukken.

Naar aanleiding van de bevindingen van het onderzoek heeft verweerder aan eiseres de onderwerpelijke navorderingsaanslagen en boetes opgelegd.

Partijen hebben in de bezwaarfase een compromis bereikt, hetgeen is neergelegd in een door beide partijen voor akkoord getekende vaststellingsovereenkomst. Een afschrift van de vaststellingsovereenkomst behoort tot de gedingstukken. Partijen hebben daarbij – kort gezegd – over al hetgeen hen verdeeld hield – daaronder begrepen de heffingsrente en de boetes – overeenstemming bereikt, met uitzondering van de hoogte van de aan eiseres toe te kennen proceskostenvergoeding.

In geschil is of verweerder bij de uitspraken op bezwaar de boetebeschikkingen heeft vastgesteld overeenkomstig de vaststellingsovereenkomst en of de door verweerder voor de bezwaarfases toegekende proceskostenvergoedingen te laag zijn. Met betrekking tot het jaar 2009 is tevens in geschil of verweerder de navorderingsaanslag heeft mogen opleggen en of de heffingsrentebeschikking tot het juiste bedrag is verminderd. Niet in geschil is dat partijen gebonden zijn aan de vaststellingsovereenkomst.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat hij de navorderingsaanslagen, boetes en heffingsrente bij de uitspraken op bezwaar (nader) heeft vastgesteld overeenkomstig het bepaalde in de vaststellingsovereenkomst en dat de voor de bezwaarfases toegekende forfaitaire proceskostenvergoedingen afdoende zijn. Met betrekking tot het beroep betreffende de navorderingsaanslag VPB voor het jaar 2007 met aanslagnummer [aanslagnummer 2] stelt verweerder zich op het standpunt dat dit niet-ontvankelijk is, omdat het voortijdig is ingediend. Verweerder concludeert tot niet-ontvankelijkverklaring van laatstgenoemd beroep en tot ongegrondverklaring van de overige beroepen.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

De rechtbank stelt voorop dat partijen, naar tussen hen ook niet in geschil is, zijn gebonden aan de in de bezwaarfase tot stand gekomen vaststellingsovereenkomst.

Gelet op het bepaalde in de vaststellingsovereenkomst kunnen op grond daarvan in beroep alleen de aan eiseres toegekende proceskostenvergoedingen ter discussie staan. Dat betekent dat hetgeen eiseres met betrekking tot het jaar 2009 stelt over de afwezigheid van een nieuw feit hier niet aan de orde kan komen.

De rechtbank stelt vast dat verweerder bij de uitspraken op bezwaar de navorderingsaanslagen en de boetes (nader) heeft vastgesteld conform het bepaalde in de vaststellingsovereenkomst. In zoverre zijn de navorderingsaanslagen en boetes naar het oordeel van de rechtbank juist en dus niet te hoog vastgesteld.

In de vaststellingsovereenkomst is voor wat betreft de heffingsrente vastgelegd dat deze zal worden berekend conform de wettelijke bepalingen. Gesteld noch gebleken is dat de heffingsrente niet conform de wettelijke bepalingen is berekend. Dat verweerder volgens eiseres onvoldoende voortvarend uitspraak op bezwaar heeft gedaan, is geen reden om de heffingsrente in afwijking van de vaststellingsovereenkomst en de wettelijke bepalingen te matigen. De heffingsrente wordt immers niet berekend over de periode tussen de navorderingsaanslag en de uitspraak op bezwaar zodat de door eiseres gestelde vertraging, wat daar overigens van zij, geen gevolgen heeft voor de hoogte van de heffingsrente.

Zowel bij de uitspraak op bezwaar voor het jaar 2006 als bij die voor het jaar 2009 heeft verweerder op de voet van artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) een proceskostenvergoeding aan eiseres toegekend van € 235. Verweerder heeft daarbij de bezwaren betreffende de jaren 2006 en 2007 (inzake aanslagnummer [aanslagnummer 1]) aangemerkt als samenhangende zaken in de zin van artikel 3 van het Besluit zodat de kostenvergoeding die is toegekend bij de uitspraak op bezwaar voor 2006 mede ziet op het hiervoor vermelde bezwaar betreffende 2007.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder daarmee de proceskostenvergoedingen voor de bezwaarfases op goede gronden en op de juiste bedragen vastgesteld.

Eiseres heeft geen feiten of omstandigheden gesteld waaruit zou kunnen blijken dat verweerder een beschikking of uitspraak heeft gegeven respectievelijk gedaan of gehandhaafd, terwijl op dat moment duidelijk was dat die beschikking of uitspraak in een daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden of dat verweerder het verwijt treft dat hij in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld (vgl. HR 4 februari 2011, nr. 09/02123, ECLI:NL:HR:2011:BP2975). Hierbij merkt de rechtbank tevens op dat de navorderingsaanslagen en boetes bij uitspraken op bezwaar zijn verminderd dan wel vastgesteld met inachtneming van de tussen partijen tot stand gekomen vaststellingsovereenkomst. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om op de voet van artikel 2, derde lid van het Besluit een hogere kostenvergoeding toe te kennen dan verweerder reeds bij de uitspraken op bezwaar heeft toegekend.

Gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep betreffende de navorderingsaanslag VPB voor het jaar 2007 met aanslagnummer [aanslagnummer 2] niet-ontvankelijk te worden verklaard en dienen de overige beroepen ongegrond te worden verklaard.

Voor een proceskostenveroordeling voor de beroepsfase bestaat geen aanleiding.

Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten die zijn neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005 (ECLI:NL:HR:2005:AO9006). Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn is geschied, indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per halfjaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.

Voor wat betreft de navorderingsaanslag VPB 2007 met aanslagnummer [aanslagnummer 2] is gezien het feit dat het daartegen gerichte bezwaar door verweerder is ontvangen op 18 september 2013 in ieder geval geen sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn.

Verweerder heeft de overige bezwaarschriften ontvangen op 22 november 2011. Vanaf dat moment tot de dagtekening van de onderhavige uitspraak van de rechtbank, is – afgerond – twee jaar en drie maanden verstreken. Daarmee is sprake van een overschrijding van de redelijke termijn van drie maanden. De rechtbank is echter van oordeel dat het tijdsverloop dat is gemoeid met het mediationtraject dat is doorlopen in de bezwaarfase alsmede het tijdsverloop dat is gemoeid met het tot stand komen van de vaststellingsovereenkomst in dit verband buiten aanmerking dienen te blijven. Nu uit de gedingstukken kan worden afgeleid dat dit tijdsverloop (tezamen bezien) aanmerkelijk langer is dan de genoemde overschrijding van de redelijke termijn van drie maanden, bestaat naar het oordeel van de rechtbank geen aanleiding om eiseres voor de onderhavige procedures een vergoeding voor immateriële schade toe te kennen.