Rechtbank Den Haag, 07-05-2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:5606, SGR 13/9325

Eiseres houdt zich bezig met activiteiten op het gebied van management en advisering. De aandelen in eiseres worden gehouden door [J] B.V., waarvan de aandelen worden gehouden door [K]. Laatstgenoemde is tevens bestuurder en enig werknemer van eiseres.

Eiseres en [J] B.V. vormen een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting. De door de fiscale eenheid in de aangifte vennootschapsbelasting voor 2012 aangegeven winstreserves bedroegen € 954.694, de netto-omzet bedroeg € 420.716 en het resultaat (voor belastingen) bedroeg € 31.429.

De winst- en verliesrekening van eiseres geeft het volgende beeld.

Eiseres heeft in 2012 aan haar werknemer een loon uitbetaald van € 241.953. In dit bedrag is een tantième begrepen van € 80.000, welke in februari 2012 aan de werknemer is toegekend. Ingevolge het bepaalde in artikel 32bd van de Wet op de Loonbelasting 1964 (de Wet) was zij hierover in maart 2013 pseudo-eindheffing hoog loon verschuldigd ten bedrage van ((€ 241.953 – € 150.000) x 16% =) € 14.712. Eiseres heeft dit bedrag op aangifte afgedragen. Het bezwaar van eiseres tegen deze afdracht is bij de bestreden uitspraak afgewezen.

Tussen partijen is in geschil of de pseudo-eindheffing hoog loon in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM (EP).

Eiseres beantwoordt deze vraag bevestigend. Zij is van mening dat sprake is van strijd met artikel 1 van het EP omdat, naar zij stelt, sprake is van terugwerkende kracht in de wetgeving. Ten tijde van de toekenning van de tantième was niet te voorzien dat er een pseudo-eindheffing hoog loon zou worden ingevoerd. Was dit wel het geval geweest dan was de tantième niet voor dit bedrag vastgesteld. Ook het salaris van de werknemer is in februari 2012 vastgesteld, zodat eiseres bij de vaststelling daarvan eveneens geen rekening heeft kunnen houden met de invoering van deze heffing. De eindheffing is daarom een onvoorziene kostenpost. Eiseres stelt voorts dat de pseudo-eindheffing hoog loon een disproportioneel middel is om het gestelde doel te bereiken. Bovendien vormt de eindheffing voor haar een individuele en buitensporige last.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de af te dragen loonheffingen met € 14.712.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Eiseres neemt het standpunt in dat de pseudo-eindheffing hoog loon in strijd is met artikel 1 van het EP omdat sprake is van terugwerkende kracht in de wetgeving. Dienaangaande overweegt de rechtbank het volgende.

Artikel 1 van het EP brengt in de eerste plaats mee dat elke maatregel die het ongestoorde genot van eigendom aantast, waaronder de heffing van belasting, “lawful” moet zijn. Dit houdt in dat de inbreuk een basis dient te hebben in het nationale recht, dat dit toepasselijke nationale recht voldoende toegankelijk, precies en voorzienbaar moet zijn in de uitoefening en dat de inbreuk vergezeld dient te gaan van procedurele garanties die de betrokkene een redelijke mogelijkheid biedt tot effectieve betwisting van de rechtmatigheid van die inbreuk. Naar het oordeel van de rechtbank is hieraan voldaan.

Artikel 1 van het EP brengt voorts mee dat een inbreuk op het ongestoord genot van eigendom slechts is toegestaan als er een redelijke mate van evenredigheid bestaat tussen de daartoe in het algemeen belang gebruikte middelen en het legitieme doel dat daarmee wordt nagestreefd. Dit vereist het bestaan van een redelijke verhouding (“fair balance”) tussen het algemeen belang en de bescherming van individuele rechten. Waar het gaat om de beoordeling van wat in het algemeen belang is en de keus van de middelen om dit belang te dienen, komt aan de wetgever op het terrein van het belastingrecht een ruime beoordelingsvrijheid toe. Die marge wordt overschreden indien de wetgever een belastingmaatregel treft die elke redelijke grond ontbeert. Van een redelijke verhouding is bovendien geen sprake indien de betrokken persoon wordt getroffen door een individuele en buitensporige last.

De fiscale maatregelen uit het Begrotingsakkoord 2013 zijn nader uitgewerkt in het wetsvoorstel Wet uitwerking fiscale maatregelen Begrotingsakkoord 2013 dat op 4 juni 2012 is ingediend bij de Tweede Kamer.

De Wet uitwerking fiscale maatregelen Begrotingsakkoord 2013 is op 17 juli 2012 opgenomen in het Staatsblad en is op 18 juli 2012 in werking getreden.

Eén van de maatregelen opgenomen in de Wet uitwerking fiscale maatregelen Begrotingsakkoord 2013 is de (tijdelijke) pseudo-eindheffing hoog loon, welke heffing met ingang van 1 januari 2013 is opgenomen in artikel 32bd van de Wet. Ingevolge deze bepaling is de inhoudingsplichtige een eindheffing verschuldigd over het loon van zijn werknemers waarover in 2012 met toepassing van de artikelen 20a, 20b, 26 en 26b van de Wet belasting is geheven, voor zover dat loon meer bedroeg dan € 150.000.

Zoals hiervoor is vermeld, dreigde voor 2013 het begrotingstekort uit te komen boven de norm van 3 procent van het bruto binnenlands product met mogelijke maatregelen vanuit Brussel (een boete oplopend tot 1,2 miljard euro) als gevolg. In dat kader hebben het kabinet en parlement een pakket aan maatregelen getroffen om het begrotingstekort terug te dringen. De keuze voor het getroffen fiscale pakket aan maatregelen is naar het oordeel van de rechtbank bij uitstek een keuze die ligt op het terrein van de wetgever. Het is immers aan de wetgever om die maatregelen te kiezen die hij in dit verband nodig acht. De pseudo-eindheffing hoog loon is slechts één onderdeel van het pakket aan maatregelen zoals neergelegd in de Wet uitwerking fiscale maatregelen Begrotingstekort 2013. Uit de parlementaire geschiedenis blijkt dat de wetgever met de pseudo-eindheffing hoog loon een goed uitvoerbare heffing voor ogen had die opbrengsten genereerde in 2013. Voor het bekeken alternatief, invoering van een vijfde schijf in de inkomstenbelasting voor inkomens boven de € 150.000, is niet gekozen gelet op de verwachte nadelige effecten daarvan op het vestigingsklimaat (zie hiervoor onder 20 en Kamerstukken I 2011/12, 33 287, D, p. 18). In de afdracht van de pseudo-eindheffing hoog loon waarvoor – kort gezegd – de grondslag het loon uit 2012 vormt, zijn aspecten van terugwerkende kracht te onderkennen. Desondanks is de rechtbank van oordeel dat de wetgever met de vormgeving van de pseudo-eindheffing hoog loon, welke heffing verschuldigd is door de werkgever over het door een werknemer in 2012 genoten loon uit tegenwoordige dienstbetrekking indien en voor zover dat meer bedraagt dan € 150.000, is gebleven binnen de hem toekomende ruime beoordelingsvrijheid. Van de pseudo-eindheffing hoog loon kan niet worden gezegd dat zij elke redelijke grond ontbeert.

Met betrekking tot de stelling van eiseres dat zij wordt getroffen door een individuele en buitensporige last, oordeelt de rechtbank dat eiseres dit, gelet op de hoogte van de heffing ad € 14.712 en de omvang van de in de fiscale eenheid aanwezige winstreserves, ultimo 2012 ter grootte van € 954.694, niet aannemelijk heeft gemaakt. Dat eiseres, naar zij stelt, de pseudo-eindheffing hoog loon niet aan haar klanten kan doorberekenen, wat daar ook van zij, leidt de rechtbank niet tot een ander oordeel.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.