Rechtbank Den Haag, 03-07-2015, ECLI:NL:RBDHA:2015:7940, AWB - 14 _ 7857

7. Eiser stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag ten onrechte is opgelegd en de beschikkingen ten onrechte zijn afgegeven. Ter motivering hiervan heeft eiser aangevoerd dat de naheffingsaanslag en de beschikkingen hun oorzaak vinden in de door [BV 2] ingediende aangifte omzetbelasting over het vierde kwartaal 2012. Verweerder heeft de hierin gevraagde teruggaaf ten onrechte niet verleend en heeft met het willen uitvoeren van een boekenonderzoek bij eiser en het opleggen van de naheffingsaanslag in strijd gehandeld met artikel 3:3 van de Algemene wet bestuursrecht. Eiser stelt dat hij door de gehele gang van zaken ernstig in zijn procesbelangen is geschaad en daardoor hoge kosten heeft moeten maken.

8. Eiser concludeert primair tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, vernietiging van de naheffingsaanslag en de beschikkingen en tot integrale vergoeding van de proceskosten. Subsidiair concludeert eiser tot vermindering van de naheffingsaanslag en de belastingrente en tot vernietiging van de boetebeschikking.

9. Verder heeft eiser de volgende eisen geformuleerd:

-

veroordeling van verweerder voor het misbruik maken van een bevoegdheid en het verwijtbaar onjuist handelen door belasting na te heffen die reeds uitgebreid is beoordeeld;

-

genoegdoening voor niet gepaste uitlatingen aan het adres van eiser, het financieel en organisatorisch leed, het persisteren in onjuiste standpunten, fouten, suggestieve aannamen en een boekenonderzoek waaraan elke samenhang ontbreekt;

-

het als niet verzonden beschouwen van de aankondiging van het boekenonderzoek;

-

het geven van volledige inzage in het dossier.

10. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag en de boete terecht zijn opgelegd en heeft daarvoor aangevoerd dat eiser, door niet mee te werken aan een boekenonderzoek, niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij recht heeft op aftrek van voorbelasting. De door eiser in aftrek gebrachte voorbelasting is daarom terecht nageheven.

Aangaande de boete heeft verweerder aangevoerd dat geen sprake is van afwezigheid van alle schuld, omdat de bewijslast voor het recht op aftrek van voorbelasting bij eiser ligt. Aan eiser is de mogelijkheid geboden het recht op vooraftrek te bewijzen, maar daarin is hij niet geslaagd en de aankondiging van het boekenonderzoek was niet onrechtmatig.

11. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

12. In beroep heeft eiser er de nadruk op gelegd dat het geschil met verweerder in de onderhavige zaak zijn oorzaak vindt in de handelwijze van verweerder rondom de door [BV 2] ingediende aangifte over het vierde kwartaal 2012 en de weigering van verweerder om de bij die aangifte gevraagde teruggaaf te verlenen. In de onderhavige zaak gaat het echter om een naheffingsaanslag die betrekking heeft op een andere belastingplichtige en een ander tijdvak. De rechtmatigheid en de juistheid van de naheffingsaanslag en de beschikkingen dienen zelfstandig te worden beoordeeld op de grondslag van hetgeen door partijen met betrekking tot die belastingplichtige en dat tijdvak is aangevoerd. Adequate uitvoering van de belastingwetgeving brengt mee dat de belastinginspecteur bevoegd is nadere informatie op te vragen voor zover die voor de belastingheffing van belang kan zijn en een boekenonderzoek of een ander onderzoek in te stellen. Dat de vragen van verweerder aanvankelijk betrekking hadden op de aangifte over het vierde kwartaal 2012 van [BV 2] betekent dus niet dat verweerder niet bevoegd was om ook de aangiften van eiser over het onderhavige naheffingstijdvak aan een onderzoek te onderwerpen. De beroepsgronden van eiser dat verweerder zijn bevoegdheid zou hebben misbruikt en ten onrechte een boekenonderzoek wilde instellen, stuiten hierop af. Hetgeen eiser verder heeft aangevoerd over de afhandeling van de aangifte over het vierde kwartaal 2012 van [BV 2] kan evenmin leiden tot gegrondverklaring van het onderhavige beroep. Dit kan slechts aan de orde worden gesteld in de procedure van [BV 2] met betrekking tot dat aangiftetijdvak en behoeft hier dan ook geen verdere beoordeling. Eiser heeft zijn stelling dat hij door de handelwijze van verweerder ernstig in zijn procesbelang is geschaad niet geconcretiseerd. Evenmin heeft hij aannemelijk gemaakt dat hij door die handelwijze onredelijk hoge kosten heeft moeten maken.

13. Eiser eist “volledige inzage in de dossiers om vast te stellen waarom de belastingdienst foute gegevens en bedragen hanteert, en daar niet de moeite voor neemt om dit te corrigeren/herstellen”. Tussen partijen is niet in geschil dat eiser op zijn aangifte voor onderhavig tijdvak een bedrag van € 25.270 heeft teruggevraagd, zodat de stelling dat verweerder bij het opleggen van de naheffingsaanslag van onjuiste gegevens is uitgegaan, feitelijke grondslag mist. Dat de naheffingsaanslag mede zou zijn gebaseerd op gegevens die niet zijn overgelegd, is niet gebleken en acht de rechtbank, gezien het feit dat er geen boekenonderzoek heeft plaatsgevonden, ook niet aannemelijk. De rechtbank volgt eiser dan ook niet in zijn stelling dat hij geen volledige inzage heeft gekregen in de dossiers.

14. Op grond van artikel 26, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) kan slechts beroep bij de rechtbank worden ingesteld tegen een belastingaanslag, daaronder begrepen de daarmee te verrekenen voorlopige aanslagen en voorheffingen en tegen een voor bezwaar vatbare beschikking. Op grond van het tweede lid van dit artikel wordt, voor zover hier van belang, de voldoening op aangifte aan een voor bezwaar vatbare beschikking gelijkgesteld. Voor zover het beroep ziet op de overige eisen is de rechtbank dan ook niet bevoegd daarvan kennis te nemen. Eiser kan zich daarvoor, door middel van het dagvaarden van verweerder, wenden tot de burgerlijke rechter. Daarom zal de rechtbank de door eiser aangevoerde beroepsgronden die op deze eisen betrekking hebben en die niet reeds op grond van hetgeen is overwogen onder 12 buiten beschouwing kunnen blijven, onbesproken laten.

15. Op grond van de artikelen 2, en 15, eerste lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (Wet OB) in samenhang met artikel 12, vijfde lid, van de Wet OB en artikel 24ba van het Uitvoeringsbesluit omzetbelasting 1968, kan onder meer als voorbelasting in aftrek worden gebracht de belasting die een leverancier aan de ondernemer in rekening brengt ter zake van aan de ondernemer verrichte prestaties en de belasting waarvan de heffing naar de ondernemer is verlegd ter zake van de levering van onroerende zaken, indien en voor zover de onderliggende prestaties door de ondernemer worden gebruikt voor door hem te verrichten belaste handelingen.

16. De naheffingsaanslag bestaat uit de belasting die eiser in het tweede kwartaal 2012 als aftrekbare voorbelasting op zijn aangifte heeft vermeld. De bewijslast voor het recht op aftrek ligt bij eiser. Eiser heeft daartoe kopieën van de afrekening van de notaris overgelegd ter zake van de betreffende onroerende zaak en van de aangifte OB over het tweede kwartaal 2012, maar hij heeft niets aangevoerd op grond waarvan zou kunnen worden vastgesteld dat hij de betreffende onroerende zaak daadwerkelijk heeft gebruikt voor belaste handelingen. Dat het ging om belasting waarvan de heffing naar eiser was verlegd en dat er per saldo daarom geen teruggaaf is verleend, doet niet af aan het feit dat de belasting als voorbelasting op de aangifte is vermeld en op die manier feitelijk het uiteindelijk op de aangifte te betalen belastingbedrag is verlaagd. Vaststaat dat het boekenonderzoek niet heeft plaatsgevonden en gesteld noch gebleken is dat aan verweerder op enig moment inzage is gegeven in stukken waaruit had kunnen blijken dat aan de voorwaarden voor het recht op aftrek was voldaan. De rechtbank is daarom van oordeel dat eiser niet in het van hem te verlangen bewijs is geslaagd.

17. Eiser heeft een beroep gedaan op het vertrouwensbeginsel en heeft daarvoor aangevoerd dat hetgeen partijen nu verdeeld houdt reeds bij eerdere onderzoeken van verweerder aan de orde is gekomen en dat verweerder de ingediende aangiften steeds heeft geaccepteerd. Verweerder heeft ter zitting verklaard en eiseres heeft dit niet weersproken, dat eerdere onderzoeken betrekking hadden op andere belastingmiddelen (vennootschapsbelasting en loonbelasting), andere tijdvakken (1998-2001, 2002 en 2004) en andere belastingplichtigen. Dat bij die onderzoeken ook de onderhavige voorbelasting is beoordeeld of dat eiser mocht menen dat dit het geval is, heeft eiser niet aannemelijk gemaakt. De enkele stelling van eiser dat de controlerend ambtenaren bij die eerdere onderzoeken “alles” hebben bekeken en dat de betreffende belastingplichtigen via hem allen met elkaar verweven waren, is daarvoor onvoldoende. Ook verder is niet gebleken van enige uitlating of gedraging van verweerder waaraan eiser redelijkerwijs een in rechte te beschermen vertrouwen mocht ontlenen dat de onderhavige naheffing achterwege zou blijven. Het zonder nader onderzoek accepteren van een aangifte is daarvoor onvoldoende. Het beroep van eiser op het vertrouwensbeginsel faalt daarom.

18. Gezien hetgeen hiervoor is overwogen, heeft verweerder de omzetbelasting terecht nageheven.

19. Aangaande de boete overweegt de rechtbank dat de boete een verzuimboete is, opgelegd op grond van artikel 67c van de Awr, in samenhang met artikel 20, eerste lid, tweede volzin, van de Awr.

20. Tegen het in rekening brengen van belastingrente heeft eiser geen afzonderlijke beroepsgronden aangevoerd en gesteld noch gebleken is dat de belastingrente ten onrechte of naar een onjuist bedrag of anderszins in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht in rekening is gebracht.

21. Gelet op wat is overwogen bij 19 dient het beroep gegrond te worden verklaard.

22. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Eiser heeft onder meer aanspraak gemaakt op integrale vergoeding van de door hem gemaakte proceskosten. Daarvoor is echter slechts plaats indien verweerder standpunten zou huldigen en handhaven waarvan in redelijkheid kon worden aangenomen dat die in rechte geen stand zouden houden. Naar het oordeel van de rechtbank is daarvan geen sprake. De rechtbank merkt deze zaak en de ter zitting gelijktijdig behandelde zaken aan als samenhangende zaken in de zin van artikel 3 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). De rechtbank stelt de kosten, op grond van het Besluit, voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, daarom vast op € 2.940 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 245, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 490, een wegingsfactor 1 voor het gewicht van de zaak en een wegingsfactor 2 voor meer dan vier samenhangende zaken). Omdat sprake is van acht samenhangende zaken dient aan onderhavig beroep 1/8 deel van € 2.940 = € 367,50 te worden toegerekend.

23. In de onderhavige zaak is geen griffierecht is geheven.