Rechtbank Den Haag, 21-07-2015, ECLI:NL:RBDHA:2015:9383, AWB - 14 _ 7720

8. Bij brief van 14 januari 2009 heeft verweerder als volgt op het hiervóór onder 3 weergegeven verzoek gereageerd:

9. Overeenkomstig het bepaalde in de overeenkomst, is in 2009 door eisers aan de BVBA een vergoeding van vijftien procent van de omzet van hun tandartspraktijken in Nederland betaald. In verband hiermee heeft eiser € 34.000 en zijn echtgenote € 27.000 in mindering gebracht op de omzet.

10. Eisers genieten in 2009 ieder een loon van € 7.565 van de BVBA in verband met de in de overeenkomst vermelde werkzaamheden.

11. Met dagtekening 31 januari 2009 heeft verweerder aan eiser een voorlopige aanslag IB/PVV opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 116.000. Vervolgens heeft verweerder in de periode 30 mei 2009 tot en met 31 december 2009 nog een viertal nadere voorlopige aanslagen IB/PVV opgelegd dan wel verminderingsbeschikkingen van de eerdere voorlopige aanslagen gegeven, steeds conform de door eiser tegen de bewuste voorlopige aanslagen dan wel verminderingsbeschikkingen gemaakte bezwaren.

12. Op 26 april 2010 heeft verweerder de aangiften IB/PVV 2009 van eisers ontvangen. Eiser heeft voor 2009 aangifte gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 95.474, zijn echtgenote naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 91.791. Daarbij hebben zij onder meer de aan de BVBA betaalde vergoedingen als ‘kosten uitbesteed werk’ op de winst in aftrek gebracht. Bij hun aangifte hebben eisers verzocht te worden behandeld als binnenlands belastingplichtige.

13. Bij de aanslagregeling heeft verweerder het belastbare inkomen uit werk en woning van eiser voor 2009 vastgesteld op € 188.713, dat van zijn echtgenote op € 159.216.

14. Nadat eisers bezwaar hebben gemaakt tegen de aanslagen IB/PVV 2009, heeft verweerder bij uitspraken op bezwaar het belastbare inkomen uit werk en woning van eiser verminderd naar € 169.909 en dat van de echtgenote verminderd naar € 140.750. Daarbij zijn de oorspronkelijk aangegeven belastbare inkomens uit werk en woning als volgt gecorrigeerd:

15. In geschil is of verweerder de onder 14 genoemde correcties terecht en tot de juiste bedragen heeft aangebracht. In dat verband houdt partijen tevens verdeeld het antwoord op de vraag of de correcties reeds op basis van het vertrouwensbeginsel dienen komen te vervallen. Zo de correcties bijtelling privégebruik auto (onder 14 aangeduid als ‘bijtelling pga’) in aanmerking dienen te worden genomen, is nog in geschil aan welk land het heffingsrecht daarover op basis van het Verdrag toekomt. Ook is in geschil of de aandelen in de BVBA tot het verplichte ondernemingsvermogen van eiser behoren. Daarnaast is nog in geschil of de heffingsrente dient te worden gematigd en of eiser recht heeft op een integrale proceskostenvergoeding.

16. Eiser neemt het standpunt in dat hij terecht € 34.000 tot zijn bedrijfskosten rekent wegens kosten uitbesteed werk, terecht € 24.250 tot zijn bedrijfskosten rekent wegens kosten van het huren van een auto voor het maken van zakelijke ritten en terecht € 25.460 tot zijn bedrijfskosten rekent uit hoofde van reis- en verblijfkosten, representatiekosten en relatiegeschenken. Verder luiden zijn standpunten dat er in Nederland geen belastbaar voordeel is wegens privégebruik auto, dat de aandelen in de BVBA geen verplicht (Nederlands) bedrijfsvermogen vormen en dat heffingsrente en invorderingsrente niet voor meer dan een periode van één jaar in rekening kunnen worden gebracht. Eiser concludeert tot vermindering van de aanslag in overeenstemming met zijn aangifte, tot vermindering van heffingsrente en invorderingsrente overeenkomstig de door zijn ingenomen standpunten en tot toekenning van een integrale proceskostenvergoeding.

17. Verweerder heeft de standpunten van eiser gemotiveerd betwist en heeft geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep.

18. Eiser beroept zich primair op het vertrouwensbeginsel. Hij stelt dat verweerder met het steeds aanpassen van de voorlopige aanslagen overeenkomstig zijn ingediende bezwaarschriften en verminderingsverzoeken, akkoord is gegaan met de herstructurering van de tandartspraktijken en de fiscale gevolgen daarvan zoals door eiser bepleit en aangegeven in de brieven onder 3.

19. De rechtbank overweegt dat verweerder in zijn brief van 14 januari 2009 (zie onder 8), expliciet heeft aangegeven dat hij de voorgenomen herstructurering en fiscale gevolgen daarvan, niet fiatteert. In dat licht bezien heeft eiser naar het oordeel van de rechtbank aan het enkele feit dat verweerder de oorspronkelijk opgelegde voorlopige aanslag van 31 januari 2009 heeft verminderd overeenkomstig de bezwaren en verzoeken van eiser, niet het vertrouwen mogen ontlenen dat verweerder op zijn eerder ingenomen standpunt was teruggekomen. Daarbij overweegt de rechtbank dat, naar uit de gedingstukken blijkt, verweerder bij (de vermindering van) die voorlopige aanslagen geen enkele uitlating heeft gedaan, waaruit zou kunnen worden afgeleid dat hij een weloverwogen (nieuw) standpunt heeft ingenomen. Dit laatste correspondeert ook met de omstandigheid dat op elke nadere voorlopige aanslag en verminderingsbeschikking het volgende is vermeld:

20. De rechtbank verwerpt daarom het beroep van eiser op het vertrouwensbeginsel.

21. Naar blijkt uit de overeenkomst hebben eisers beoogd om onder andere de volgende werkzaamheden uit te besteden aan de BVBA:

-

het opstellen van behandelmethoden en –planningen in de ruimste zin van het woord;

-

het maken van offertes voor uit te voeren behandelingen en de daarbij behorende nacalculatie;

-

het plannen van de werkzaamheden en het beheren van de agenda’s;

-

het voeren van vaktechnisch overleg met collega-tandartsen te België en bestuurlijk- en managementoverleg;

-

het bestuderen van vaktechnische tijdschriften, vaktechnische ontwikkelingen en -producten;

-

het verzorgen van de administratie van de praktijken

-

het reizen van Antwerpen naar [plaats 2] en omgekeerd.

22. De rechtbank is van oordeel dat voornoemde werkzaamheden dusdanig met het zelfstandige beroep van tandarts verweven zijn dat deze voor een praktiserend tandarts als eiser onvervreemdbaar zijn en het dus niet goed denkbaar is dat deze werkzaamheden kunnen worden uitbesteed aan een derde. Zo kan de rechtbank eiser niet volgen in zijn stelling dat het Belgische deel van de kosten van het woon/werkverkeer aan de BVBA moet worden toegerekend. Het op deze wijze uitbesteden van een deel van de eigen reis(tijd) acht de rechtbank op gespannen voet staan met de realiteit. Evenmin acht de rechtbank het reëel dat het op peil houden van de vakkennis van eiser aan de BVBA kan worden toegerekend: eiser is hiervoor zelf verantwoordelijk en het is niet de BVBA maar eiser die de kennis tot zich neemt en aanwendt in de praktijkvestiging. Daar komt bij dat, zo dergelijke werkzaamheden en activiteiten al vervreemdbaar zouden zijn, in dit geval niet aannemelijk is geworden dat de werkzaamheden daadwerkelijk door de BVBA zijn verricht. Meer in het bijzonder heeft verweerder ook gemotiveerd weersproken dat behandelmethoden en

-plannen en daarmee samenhangende werkzaamheden in België zouden zijn opgesteld. Naar het oordeel van de rechtbank wijst niets erop dat het tegendeel aannemelijk maakt. Daarom dient naar het oordeel van de rechtbank voorbij te worden gegaan aan de betaling(en) die in dit verband aan de BVBA zijn gedaan en die eiser als kosten uitbesteed werk in mindering heeft gebracht op de (Nederlandse) omzet. De ter zake door verweerder toegepaste winstcorrectie van € 34.000 is naar het oordeel van de rechtbank dan ook terecht aangebracht.

23. Eisers huren auto’s van de BVBA. De huurprijs voor beide auto’s tezamen is vastgesteld op € 3.884 per maand, waarbij geen onderscheid is gemaakt naar type auto. Eiser stelt dat de overeengekomen huurprijs voor de auto’s marktconform en dus zakelijk is en heeft de door hem in dit verband aan de BVBA betaalde huur geheel in aftrek gebracht op de winst.

24. Verweerder weerspreekt de zakelijkheid van de in aftrek gebrachte autokosten. Verweerder stelt daarbij dat op grond van een kostenberekening inclusief brandstofkosten en onderhoud (vergelijkbaar met het bepaalde in de huurovereenkomst), de kosten voor de twee auto’s in totaal € 2.220 per maand bedragen, namelijk € 1.512 voor de Mercedes en € 708 voor de Audi. Verweerder heeft bij zijn uitspraak op bezwaar een huurprijs van ten hoogste € 2.500 per maand voor de auto’s zakelijk geacht en het door eisers betaalde surplus niet aftrekbaar geacht. In verband daarmee heeft verweerder de winst van eiser gecorrigeerd met een bedrag van € 9.250.

25. De rechtbank stelt voorop dat de huurovereenkomst tot stand is gekomen tussen gelieerde partijen. Daarom kan er niet zonder meer vanuit worden gegaan dat de huurprijs zakelijk is.

26. Gelet op wat partijen over en weer hebben aangevoerd, acht de rechtbank door eiser niet aannemelijk gemaakt dat de vergoeding (huurprijs) die hij en de echtgenote betalen voor de auto’s zakelijk is. Eiser maakt niet aannemelijk dat een reële (zakelijke) vergoeding die tot stand zou zijn gekomen tussen onafhankelijke derden meer zou moeten dan wel mogen bedragen dan het door verweerder in aanmerking genomen bedrag van € 2.500 per maand. De stelling van eiser dat de huurprijs vergelijkbaar is met de prijzen die derden voor de huur van dergelijke auto’s (onder dezelfde voorwaarden) rekenen, en dat de huurprijs door een Belgische accountant is berekend aan de hand van de feitelijk te maken kosten, acht de rechtbank daartoe, tegenover hetgeen verweerder heeft aangevoerd, onvoldoende. Derhalve faalt deze beroepsgrond van eiser.

27. Indien aan een belastingplichtige ook voor privédoeleinden een auto ter beschikking staat, wordt ingevolge artikel 3.20 van de Wet IB 2001 (tekst 2009) op jaarbasis ten minste 25% van de waarde van de auto als onttrekking in aanmerking genomen. Daarbij wordt de auto in elk geval geacht ook voor privédoeleinden ter beschikking te staan, tenzij blijkt dat de auto op jaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt.

28. Vaststaat dat eisers de auto’s van de BVBA huren. De voor de auto’s aan de BVBA betaalde huur wordt door eisers ten laste gebracht van de winst van hun tandartspraktijken in Nederland. Naar het oordeel van de rechtbank staan de auto’s eiser en de echtgenote ter beschikking in de zin van artikel 3.20 van de Wet IB 2001. Dat, naar eiser stelt, ook de BVBA de auto’s aan eisers ter beschikking stelt voor (privé)gebruik en de auto’s niet in eigendom zijn van de in Nederland gevestigde tandartspraktijk(en), doet daar niet aan af. Bovendien is niet aannemelijk dat de auto’s door de BVBA ter beschikking zijn gesteld. De BVBA verhuurt de auto’s immers. Voorts geldt dat, nu eisers geen rittenregistraties hebben bijgehouden en ook niet anderszins is gebleken dat zij de auto’s voor niet meer dan 500 km voor privédoeleinden hebben gebruikt, de onttrekking niet op nihil wordt gesteld maar op ten minste 25% van de waarde van de auto’s. Nu, naar verweerder terecht heeft aangevoerd, niet vaststaat wie welke auto heeft gebruikt, volgt de rechtbank verweerder in diens standpunt dat zowel bij eiser als bij de echtgenote de helft (50%) van de totale voor beide auto’s in aanmerking te nemen onttrekking in aanmerking dient te worden genomen.

29. Artikel 14 van het Verdrag luidt als volgt.

“Artikel 14. Zelfstandige beroepen

1. Onder voorbehoud van de bepalingen van artikel 16, paragrafen 2, 3 en 4, zijn inkomsten verkregen door een inwoner van een verdragsluitende Staat in de uitoefening van een vrij beroep of ter zake van andere werkzaamheden van zelfstandige aard slechts in die Staat belastbaar, tenzij die inwoner in de andere verdragsluitende Staat voor het verrichten van zijn werkzaamheden geregeld over een vaste basis beschikt. Indien hij over zulk een vaste basis beschikt, mogen de inkomsten in de andere Staat worden belast, maar slechts in zoverre als zij aan die vaste basis kunnen worden toegerekend.

2. De uitdrukking ‘vrij beroep’ omvat in het bijzonder zelfstandige werkzaamheden op het gebied van wetenschap, letterkunde, kunst, opvoeding of onderwijs, alsmede de zelfstandige werkzaamheden van artsen, advocaten, ingenieurs, architecten, tandartsen en accountants.”

30. In dit verband is de rechtbank van oordeel dat de belastingheffing over de onttrekking op grond van artikel 14 van het Verdrag is toegewezen aan Nederland. De onttrekking(en) maken immers deel uit van de belastbare winst van de onderneming in Nederland. Het andersluidende standpunt van eiser berust op een onjuiste rechtsopvatting.

31. Het voorgaande betekent dat verweerder de correcties bijtelling privégebruik auto terecht en tot de juiste bedragen heeft aangebracht.

32. De aftrek van ‘overige kosten’ die verweerder bij eisers heeft gecorrigeerd, hebben met name betrekking op reis- en verblijfkosten, representatiekosten en relatiegeschenken en diversen. De in dit verband opgevoerde kosten heeft verweerder als volgt cijfermatig weergegeven:

33. Bij uitspraak op bezwaar heeft verweerder 25% van de opgevoerde kosten alsnog in aftrek toegestaan. Voor eiser betekent dit dat deze kosten voor een bedrag van € 6.365 (25% van € 25.460) zijn geaccepteerd. Voor het overige heeft verweerder weersproken dat de kosten zakelijk zijn.

34. De rechtbank stelt voorop dat op eiser de bewijslast rust aannemelijk te maken dat hij recht heeft op een hogere (kosten)aftrek. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser met hetgeen hij heeft aangevoerd niet aannemelijk gemaakt dat voor het niet in aftrek toegestane bedrag sprake is van zakelijke kosten. De door eiser in dit verband gegeven verklaringen acht de rechtbank daartoe onvoldoende. Eiser heeft niet, althans onvoldoende inzichtelijk gemaakt dat deze kosten, die in vrijwel alle gevallen ook een privékarakter (kunnen) hebben, vanuit zakelijke overwegingen zijn gedaan.

35. Eiser doet ook in dit verband nog een beroep op het vertrouwensbeginsel. Eiser voert daartoe aan dat hij aan de bevindingen van het in 2005 ingestelde boekenonderzoek (zie onder 2) het vertrouwen mag ontlenen dat verweerder deze kosten ook in 2009 als zakelijk accepteert. Tevens wijst hij in dit verband op het accepteren van deze kosten door verweerder in de afgelopen jaren, terwijl over een aantal van die jaren, te weten 2006 en 2008, met verweerder over de aangiften is gecorrespondeerd.

36. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser aan genoemd rapport en voornoemde gedragingen van verweerder niet het vertrouwen mogen ontlenen dat deze kosten, ook indien deze een (overwegend) privékarakter hebben, zonder meer volledig in aftrek zouden worden toegelaten. Uit de gedingstukken, daaronder begrepen het controlerapport van het boekenonderzoek in 2005 (zie onder 2), blijkt op geen enkele wijze dat over het in aftrek brengen van dergelijke kosten is gecorrespondeerd of dat verweerder daarover anderszins een standpunt in heeft genomen. Van een concrete standpuntbepaling van verweerder in dit verband is ook overigens niet gebleken. De door eiser genoemde gedragingen van verweerder zijn onvoldoende om een geslaagd beroep te kunnen doen op het vertrouwensbeginsel. De rechtbank verwerpt daarom ook het beroep van eiser op het vertrouwensbeginsel.

37. Gelet op wat hiervóór is overwogen, heeft verweerder de aftrek van overige kosten terecht en tot het juiste bedrag gecorrigeerd.

38. Met betrekking tot vraag of de aandelen in de BVBA tot het verplichte (Nederlandse) ondernemingsvermogen moeten worden gerekend, overweegt de rechtbank dat dit, zoals partijen ter zitting ook hebben erkend, voor de onderwerpelijke aanslag niet relevant is. De rechtbank gaat daarom aan die vraag voorbij.

39. Met betrekking tot de herkwalificatie van de looninkomsten die eiser van de BVBA geniet, heeft verweerder ter zitting het standpunt ingenomen dat ingeval de winstcorrectie ter zake van de kosten uitbesteed werk in stand blijft, de bijtelling loon BVBA moet vervallen. Nu de rechtbank de winstcorrectie ter zake van de kosten uitbesteed werk heeft gehandhaafd (zie onder 22), dient de correctie bijtelling loon BVBA van € 7.565 te vervallen. In zoverre is het beroep van eiser gegrond.

40. Het onder 39 overwogene betekent dat de winst uit onderneming wordt verlaagd met € 7.565. Dit betekent tevens dat de toegepaste MKB-winstvrijstelling dient te worden verlaagd met (afgerond) € 794 (10,5% van € 7.565).

41. Gelet op al wat hiervóór is overwogen, dient het belastbare inkomen uit werk en woning van eiser te worden vastgesteld op € 163.138 (= € 169.909 -/- € 7.565 (zie onder 44) + € 794 (zie onder 45)).

42. Met betrekking tot de hoogte van de heffingsrente overweegt de rechtbank dat gesteld noch gebleken is dat deze niet in overeenstemming met het bepaalde in hoofdstuk VA van de Algemene wet inzake rijksbelastingen is berekend. In zoverre vindt de rechtbank dan ook geen aanleiding de heffingsrente te matigen. Anders dan eiser bepleit, vindt de rechtbank ook in de omstandigheden van het geval, meer in het bijzonder de handelwijze van verweerder gedurende de aanslagregeling, geen aanleiding de heffingsrente te matigen. Voor zover eiser stelt dat de belastingaanslag onredelijk laat is vastgesteld en dat dit aan verweerder kan worden toegerekend, gaat de rechtbank hieraan wegens gebrek aan feitelijke grondslag voorbij. Wel dient, nu de belastingaanslag wordt verminderd, de daarbij gegeven beschikking heffingsrente dienovereenkomstig te worden verminderd.

43. Nu invorderingsrente in deze procedure niet aan de orde kan komen, gaat de rechtbank voorbij aan wat eiser dienaangaande heeft aangevoerd.

44. Gelet op al wat hiervóór is overwogen, dient te worden beslist als hieronder vermeld.

45. Nu het beroep gegrond wordt verklaard, vindt de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiser gemaakte proceskosten. Daarbij stelt de rechtbank voorop dat zij de onderhavige zaak en de zaak van zijn echtgenote met zaaknummer SGR 14/7721, aanmerkt als samenhangende zaken in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). De rechtbank stelt de kosten op grond van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.468 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 244, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 490, een wegingsfactor 1 en een factor 1 wegens samenhang). De rechtbank rekent deze kosten voor de helft, derhalve € 734, toe aan de zaak van eiser, de andere helft rekent de rechtbank toe aan de zaak van de echtgenote. Voor een hogere kostenvergoeding vindt de rechtbank geen aanleiding. Het verzoek van eiser om toekenning van een integrale proceskostenvergoeding wijst de rechtbank af, omdat naar haar oordeel geen sprake is van omstandigheden die een afwijking van de forfaitaire vergoeding rechtvaardigen.

46. Voor zover verweerder voor de bezwaarfase reeds een proceskostenvergoeding aan eiser heeft toegekend en deze reeds aan hem heeft uitbetaald, kan hij deze in mindering brengen op de door de rechtbank vastgestelde proceskostenvergoeding.