Rechtbank Den Haag, 24-05-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:6302, AWB - 16 _ 4500

8. Eiseres stelt dat het parkeren voor de modale consument – een gezin met jonge kinderen, aldus eiseres – geen doel op zich is. Het bieden van parkeergelegenheid is daarom aan te merken als een bijkomende prestatie die het fiscale lot van de hoofdprestatie deelt.

9. Verweerder stelt dat eiseres het reizen met de eigen auto faciliteert om zo een goed alternatief te bieden voor het reizen per openbaar vervoer en dat daarmee het parkeren voor de modale bezoeker een doel op zich is. Ook wordt de hoofdprestatie, het verschaffen van toegang tot de diergaarde, niet aantrekkelijker door de parkeermogelijkheid. Verder maakt het tarief voor het parkeren een substantieel deel uit van de totale kosten voor een bezoek aan de diergaarde. Dit alles in aanmerking genomen, is het bieden van parkeergelegenheid geen bijkomende prestatie die bedoeld is om de hoofdprestatie zo aantrekkelijk mogelijk te maken, aldus verweerder.

10. Ingevolge artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken. Op grond van artikel 22j, aanhef en onderdeel b, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, vangt de termijn voor het instellen van bezwaar tegen een teruggaafbeschikking aan op de dag na die van dagtekening van de beschikking. Artikel 6:11 van de Awb bepaalt dat niet-ontvankelijkverklaring van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift achterwege blijft, indien de termijnoverschrijding de betrokkene niet kan worden toegerekend.

11. De teruggaafbeschikkingen voor de maanden januari 2015 tot en met juli 2015 dateren van 4 september 2015 of eerder. Nu het bezwaarschrift eerst is ontvangen op 26 november 2015 is het, voor zover het betrekking heeft op de voormelde teruggaafbeschikkingen, niet tijdig ingediend. Feiten of omstandigheden als bedoeld in artikel 6:11 van de Awb zijn gesteld noch gebleken. Het bezwaar is daarom in zoverre terecht niet-ontvankelijk verklaard.

12. Het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (hierna: Hof van Justitie) heeft in zijn arrest van 25 februari 1999, nr. C-349/96 (Card Protection Plan Ltd.), ECLI:EU:C:1999:93, overwogen dat het, gelet op de tweeledige omstandigheid, dat ingevolge artikel 2, lid 1, van de Zesde richtlijn elke dienstverrichting normaal gesproken als onderscheiden en zelfstandig moet worden beschouwd, en dat de dienstverrichting waarbij economisch gesproken één dienst wordt verleend, niet kunstmatig uit elkaar moet worden gehaald ten einde de functionaliteit van het stelsel van omzetbelasting niet aan te tasten, van belang is vast te stellen, wat de kenmerkende elementen van de betrokken handeling zijn ten einde te bepalen of de belastingplichtige de consument, beschouwd als een modale consument, meerdere, van elkaar te onderscheiden hoofddiensten dan wel één enkele dienst verleent (r.o. 29). Er is met name sprake van één dienst ingeval één of meerdere elementen moeten worden geacht de hoofddienst te vormen, terwijl één of meerdere andere elementen moeten worden beschouwd als één of meer bijkomende diensten, die het fiscale lot van de hoofddienst delen. Een dienst moet worden beschouwd als bijkomend bij een hoofddienst, wanneer hij voor de klanten geen doel op zich is, doch een middel om de hoofddienst van de dienstverrichter zo aantrekkelijk mogelijk te maken (r.o. 30).

13. Vooropgesteld dient te worden dat tussen partijen niet in geschil is dat het verlenen van toegang tot de diergaarde en het bieden van parkeergelegenheid economisch gesproken twee diensten vormen. In geschil is alleen of het bieden van parkeergelegenheid is aan te merken als een bijkomende dienst in de zin van voormeld arrest van het Hof van Justitie.

14. Gezien de ligging van de parkeerterreinen acht de rechtbank het niet aannemelijk dat op die terreinen – behalve eventuele gasten van het hotel, die bij het hotel een aparte parkeermunt kunnen kopen - ook mensen parkeren die niet naar de diergaarde gaan. Het parkeren is voor de modale consument dan geen doel op zich. De consument doet dat immers louter met het doel om de diergaarde te bezoeken. De rechtbank acht voorts aannemelijk dat deze parkeervoorzieningen voor de modale consument een bezoek aan de diergaarde aantrekkelijker maakt, aangezien zij hierdoor niet zijn aangewezen op het openbaar vervoer of op de reguliere, in aantal beperkte, parkeerplaatsen in de omgeving van de diergaarde. Hieruit volgt dat voor de modale consument de toegang tot de diergaarde de hoofddienst vormt en het gelegenheid geven tot parkeren de bijkomende dienst, die het fiscale lot van de hoofddienst volgt. Dit betekent dat ook op de opbrengst van het parkeren het verlaagde tarief van toepassing is.

15. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep voor zover het betrekking heeft op de voldoening op aangifte voor augustus 2015 en de teruggaafbeschikking voor september 2015 gegrond te worden verklaard en dient het beroep voor zover het betrekking heeft op de teruggaafbeschikkingen voor de maanden januari 2015 tot en met juli 2015 ongegrond te worden verklaard.

16. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 990 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 1) en € 9,60 aan reiskosten.