Rechtbank Den Haag, 08-06-2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:7261, AWB - 17 _ 82 + 17_83

6. Eiser stelt dat hij ondernemer is voor de inkomstenbelasting en dat verweerder ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de diverse aftrekposten die behoren tot het ondernemerschap. Ook is ten onrechte geen rekening gehouden met zijn negatieve inkomsten uit eigen woning.

7. Verweerder stelt dat de bewijslast dient te worden omgekeerd nu eiser niet de vereiste aangiften heeft gedaan. De advieswerkzaamheden van eiser kwalificeren als fictieve dienstbetrekking dan wel als resultaat uit overige werkzaamheden. Van een onderneming is geen sprake. Met betrekking tot het negatieve saldo inkomsten uit eigen woning beroept verweerder zich op interne compensatie. Tenslotte stelt verweerder dat de verzuimboetes terecht zijn opgelegd en naar het juiste bedrag zijn vastgesteld.

8. Ingevolge het bepaalde in artikel 27e, eerste volzin, aanhef, onderdeel a, en slot van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) moet het beroep ongegrond worden verklaard indien de vereiste aangifte niet is gedaan, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is. De rechtbank overweegt dat verweerder zich terecht op het standpunt stelt dat eiser, nu hij ondanks herinnering en aanmaning geen aangifte IB/PVV 2011 en 2012 heeft ingediend, de vereiste aangifte niet heeft gedaan. De aanslagen zijn terecht met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast vastgesteld.

9. Het ligt dan vervolgens op de weg van eiser om te doen blijken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser daarin niet geslaagd. Eiser heeft onder andere samenwerkingsovereenkomsten met [bedrijf 1] B.V. en [bedrijf 2] B.V. overgelegd. Daarnaast zijn facturen gericht aan deze vennootschappen overgelegd. Naar aanleiding van het hoorgesprek met verweerder zijn omzetgegevens per opdrachtgever, een aantal niet ondertekende samenwerkings-overeenkomsten en een aantal niet ondertekende freelance overeenkomsten van opdracht overgelegd. Met de hiervoor vermelde stukken verschaft eiser geen inzicht in de wijze waarop de beweerdelijke onderneming functioneert. Ook wordt hiermee geen inzicht gegeven in de zelfstandigheid van eiser, de mate waarin hij ondernemersrisico’s loopt noch in de mogelijke winstverwachting. Met de overgelegde stukken heeft eiser dan ook onvoldoende doen blijken dat sprake is van ondernemerschap.

10. De omkering en verzwaring van de bewijslast laat evenwel onverlet dat verweerder gehouden is bij het opleggen van de aanslagen uit te gaan van een redelijke schatting van de omzet en de daaruit afgeleide inkomsten van eiser. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder aannemelijk gemaakt dat de aanslagen berusten op een redelijke schatting. Hierbij overweegt de rechtbank dat verweerder voor beide jaren € 20.000 in aanmerking heeft genomen als inkomen voor de onderhavige werkzaamheden, terwijl eiser zelf heeft verklaard in 2011 een omzet van € 30.000 te hebben behaald en in 2012 van € 36.000.

11. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat verweerder ten onrechte geen rekening heeft gehouden met zijn negatieve inkomsten uit eigen woning. Dit betreft een bedrag van € 4.528 negatief ten aanzien van het belastingjaar 2011 en € 1.887 negatief ten aanzien van het belastingjaar 2012 dat aan eiser kan worden toegerekend. Verweerder heeft zich in deze beroepen op interne compensatie. Dit beroep slaagt naar het oordeel van de rechtbank. Eiser heeft immers gesteld een omzet van € 30.000 (2011) respectievelijk € 36.000 (2012) te hebben behaald bij een kostenpost (reiskosten) van rond de € 4.500, waar verweerder bij het opleggen van de aanslagen IB/PVV een resultaat uit overige werkzaamheden van slechts € 20.000 in aanmerking heeft genomen. De aanslagen zouden daarom bij heroverweging en met toepassing van eisers negatieve inkomsten uit eigen woning niet verminderd hoeven te worden.

12. Nu eiser, na daartoe te zijn herinnerd en aangemaand, de vereiste aangiften niet heeft gedaan, zijn terecht verzuimboetes opgelegd. Verweerder heeft op grond van artikel 67a van de Awr voor zowel het jaar 2011 als 2012 een verzuimboete van € 369 opgelegd. Eiser heeft niet betwist dat dienaangaande sprake is van een verzuim en heeft ook overigens geen zelfstandige grieven tegen de verzuimboetes aangevoerd. Gelet op het bepaald in § 21 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst, zijn de verzuimboetes naar het juiste bedrag opgelegd. Afwezigheid van alle schuld is gesteld noch gebleken. De rechtbank acht de boete, gelet op de aard van de overtreding en de omstandigheden van het geval, passend en geboden.

13. Gelet op wat hiervoor is overwogen dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.