Rechtbank Den Haag, 18-06-2019, ECLI:NL:RBDHA:2019:5999, AWB - 18 _ 5625

10. Eiser stelt dat de voormalige accountant van de vennootschap in het verleden ten onrechte een pensioen heeft opgegeven bij verweerder. De uittredingsvergoeding is in het verleden niet ten laste van de winst gebracht maar meegenomen in de aangifte IB/PVV en daar belast. Door de pensioenuitkering nu in de heffing te betrekken ontstaat dubbele belastingheffing. Voorts is verweerder ten onrechte uitgegaan van rechtsgeldigheid van de VSO nu deze onvoldoende bepaalbaar is, aangezien een cijfermatige onderbouwing ontbreekt. Om zijn standpunten nader te kunnen onderbouwen heeft eiser verzocht zijn toenmalige accountant en de bij de totstandkoming van de VSO betrokken ambtenaar van de Belastingdienst op te roepen om als getuigen ter zitting te verschijnen. Met betrekking tot de verzuimboete stelt gemachtigde van eiser dat eiser door zijn gezondheidstoestand niet in staat is zelf aangifte te doen.

11. Verweerder stelt dat, nu eiser geen aangifte heeft gedaan, de bewijslast dient te worden omgekeerd. Nu de aangifte berust op een redelijke schatting dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

12. Voor zover eiser stelt dat er in zijn algemeenheid een gebrek kleeft aan de VSO kan de rechtbank hem daarin niet volgen. Op de balans van de vennootschap staat een pensioenvoorziening en tussen verweerder en eiser is louter afgesproken dat het reeds ingegane pensioen daadwerkelijk zou worden uitbetaald vanaf 2006 overeenkomstig de pensioenbrief. Aan eiser kan een en ander weliswaar niet meer worden gevraagd gelet op zijn fysieke gesteldheid, maar met hetgeen de gemachtigde daaromtrent heeft aangevoerd heeft hij niet aannemelijk gemaakt dat er enige aanleiding bestaat de VSO te vernietigen.

13. Artikel 27e van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) bepaalt dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan, de rechtbank het beroep ongegrond verklaart, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is.

14. Vaststaat dat eiser over de jaren 2014 en 2015, ondanks dat hij hiertoe was uitgenodigd, herinnerd en aangemaand, geen aangifte IB/PVV heeft ingediend terwijl hij in dat jaar zowel belastbaar inkomen uit werk en woning als belastbaar inkomen uit sparen en beleggen genoot. Dit kan tot geen ander oordeel leiden dan dat eiser niet de vereiste aangifte heeft gedaan. Voor zover eiser zich op het standpunt stelt dat het voor hem, door het handelen van voormalige adviseurs en de onduidelijkheid omtrent de pensioenvoorziening, feitelijk onmogelijk was om aangifte te doen, overweegt de rechtbank dat eiser te allen tijde zelf verantwoordelijk is voor het tijdig (doen) indienen van de aangifte. Eiser had bovendien - gelet op de tussen hen gerezen geschilpunten - contact met verweerder kunnen opnemen om een en ander af te stemmen en de thans ontstane problemen daarmee eenvoudig kunnen voorkomen.

15. De omkering en verzwaring van de bewijslast geeft verweerder niet de bevoegdheid de aanslag naar willekeur vast te stellen. De aanslag dient te berusten op een redelijke schatting.

16. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder de aanslag gebaseerd op een redelijke schatting. De pensioenvoorziening zoals beschreven onder 1 is in 1993 toegenomen met medeweten van eiser. Het verloop van de voorziening is daarna goed te volgen en door diverse adviseurs overgenomen. Daarbij heeft de voorziening geen noemenswaardige wijziging ondergaan. Op basis van de destijds op de balans opgenomen voorziening en een daarop gebaseerde actuariële berekening is bij VSO een bepaald bedrag per jaar als pensioenuitkering afgesproken. Ten overvloede merkt de rechtbank op dat bij afwezigheid van een VSO gelet op de aanwezige voorziening eenzelfde jaarlijks bedrag tot uitkering zou dienen te komen. Het bedrag van de door verweerder in aanmerking genomen pensioenuitkering wordt - zoals hierboven reeds opgemerkt - ondersteund door de in het dossier aanwezige pensioenberekening.

16. Nu de vereiste aangifte niet is gedaan en verweerder de aanslag in beginsel heeft gebaseerd op een redelijke schatting dient eiser overtuigend aan te tonen dat de door verweerder ambtshalve vastgestelde aanslag desalniettemin te hoog is. Met hetgeen eiser daartoe heeft aangevoerd is hij daarin, mede gelet op de gemotiveerde weerspreking daarvan door verweerder, niet geslaagd. Eiser heeft met het overleggen van de aanslag IB/PVV 1993 namelijk niet aangetoond dat de uittredingsvergoeding reeds blijvend belast is geweest in de inkomstenbelasting. Verweerder heeft namelijk toegelicht en aannemelijk gemaakt dat de desbetreffende aanslag waar eiser naar verwijst weliswaar in eerste instantie is betaald, maar later weer is teruggedraaid. Hetgeen onder meer kan worden afgeleid uit het verloop van de rekening courant bij de vennootschap in 1997.

17. De rechtbank ziet geen aanleiding tot het horen van de bij de totstandkoming van de VSO betrokken ambtenaar van de Belastingdienst. Deze ambtenaar is reeds gehoord bij Hof Den Haag in het kader van het hoger beroep met betrekking tot een eerder belastingjaar, en dat heeft niet tot andere inzichten geleid. Voorts ziet de rechtbank geen aanleiding tot het horen van de voormalige accountant van eiser, aangezien de pensioenvoorziening reeds enkele jaren op de balans stond voordat deze accountant bij het dossier betrokken raakte.

18. Ingevolge artikel 67a, eerste lid, van de Awr, kan aan de belastingplichtige die is uitgenodigd tot het doen van aangifte en de aangifte niet, dan wel niet binnen de in de aanmaning tot het doen van aangifte gestelde termijn heeft gedaan, een verzuimboete worden opgelegd. Naar vaste jurisprudentie wordt bij afwezigheid van alle schuld (avas) geen boete opgelegd.

19. Gemachtigde van eiser stelt dat eiser door zijn gezondheidstoestand niet meer in staat is zelf aangifte te doen. Ter zitting heeft verweerder aangegeven de door de gemachtigde gestelde omstandigheden als avas te beschouwen. De rechtbank sluit zich hierbij aan. In de gegeven omstandigheden acht de rechtbank een boete evenmin passend en geboden. De rechtbank zal de boetebeschikkingen voor 2014 en 2015 daarom vernietigen.

20. Eiser heeft geen afzonderlijke gronden aangevoerd tegen de beschikkingen belastingrente en ook overigens is niet gebleken dat de belastingrente niet in overeenstemming met de wettelijke bepalingen is berekend.

21. Gelet op wat hiervoor is overwogen dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

22. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.