Rechtbank Den Haag, 30-09-2020, ECLI:NL:RBDHA:2020:12478, AWB - 19 _ 3496

13. Eiseres stelt voor wat betreft de jaren 2015 en 2016 dat de renteberekening, voor zover die wordt veroorzaakt door het onjuiste standpunt van verweerder over de koepelvrijstelling, in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Voor het jaar 2015 voert eiseres verder aan dat de renteberekening in strijd is met de Wet BCF. Verder is volgens eiseres de terugvordering met betrekking tot het jaar 2015 te traag vastgesteld en is deze vertraging aan verweerder te wijten. Ook op dit punt heeft verweerder volgens eiseres gehandeld in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Voor het jaar 2017 stelt eiseres dat verweerder de jaarbeschikking BCF had moeten vaststellen overeenkomstig het compromis zodat geen terugvorderingsbeschikking met renteberekening nodig zou zijn geweest. Ter zitting heeft eiseres daar nog aan toegevoegd dat verweerder bij het vaststellen van alle jaarbeschikkingen al rekening had moeten houden met het van toepassing zijn van de koepelvrijstelling.

Volgens eiseres moet bovendien de belastingrente worden verminderd, omdat de teruggevorderde bedragen materieel reeds op de rekening bij verweerder stonden doordat de BAR de omzetbelasting had voldaan. De schatkist is daardoor niet verarmd. Eiseres verwijst in dat kader naar beleid van verweerder zoals vermeld in de conclusie van AG IJzerman van 20 februari 2020.¹ Tenslotte voert eiseres aan dat de heffing van omzetbelasting, terwijl de koepelvrijstelling van toepassing is, in strijd is met het Unierecht.

14. Verweerder stelt dat de belastingrente terecht en overeenkomstig de wettelijke bepalingen in rekening is gebracht. Er is geen sprake van strijd met enig beginsel van behoorlijk bestuur. Zo al sprake is van te trage besluitvorming voor het jaar 2015 staat dat volgens de Hoge Raad² niet in de weg aan renteberekening en de terugvorderingsbeschikkingen zijn binnen de in de Wet BCF opgenomen termijn vastgesteld. Het beleid waar eiseres naar verwijst, was ten tijde van het vaststellen van onderhavige beschikkingen al geruime tijd ingetrokken en was overigens ook niet van toepassing op het BCF. De terugvorderingen van bedragen uit het BCF zijn niet gelijk te stellen aan belastingen. Dat de naheffing van omzetbelasting bij de BAR in strijd zou zijn met het Unierecht is volgens verweerder niet van belang voor de vraag of de rentebeschikkingen terecht zijn opgelegd.

15. Artikel 9, vijfde lid, van de Wet BCF bepaalt dat de belastingrente berekend wordt met overeenkomstige toepassing van de artikelen 30h, 30ha en 30hb van de Algemene wet rijksbelastingen (Awr) als ware de bijdrage omzetbelasting, met dien verstande dat rente niet eerder wordt berekend dan met ingang van de eerste dag van de zevende maand volgend op het kalenderjaar waarop het recht op bijdrage betrekking heeft. De te vergoeden belastingrente naar aanleiding van de teruggaven omzetbelasting aan de BAR en de te betalen belastingrente over de terugvorderingsbeschikkingen worden over verschillende tijdvakken berekend, waardoor in onderhavige zaken per saldo meer belastingrente in rekening wordt gebracht dan vergoed wordt.

16. In de Nota van Wijziging³ is met betrekking tot het huidige vijfde lid van artikel 9 van de wet op het BCF de volgende tekst opgenomen: “In het vierde lid van artikel 9 van de Wet op het BTW-compensatiefonds wordt de vervanging van het begrip heffingsrente door belastingrente geregeld. Het nieuwe vijfde lid regelt de wijze van toepassing van de belastingrente op teruggaven en terugvorderingen van de inspecteur naar aanleiding van de over een kalenderjaar vastgestelde bijdrage. Het aanvangstijdstip voor renteberekening blijft onveranderd 1 juli na afloop van het kalenderjaar. Daarmee wordt de op dit punt bestaande afwijking van het voor de omzetbelasting geldende renteregime gecontinueerd. Het einde van de renteperiode verandert wel omdat op dit punt niet van het voor de omzetbelasting geldende renteregime wordt afgeweken. In de huidige regeling heffingsrente wordt rente berekend tot de dagtekening van de teruggaaf-, onderscheidenlijk de terugvorderingsbeschikking van de inspecteur. Onder het regime van de regeling belastingrente eindigt de renteperiode 14 dagen later. De aansluiting op het voor de omzetbelasting geldende regime van de belastingrente brengt voorts met zich mee dat rente niet langer automatisch wordt vergoed bij teruggaafbeschikkingen. Rente zal alleen nog worden vergoed in situaties waarin de inspecteur na de ontvangst van een verzoek om een teruggaaf langer dan 8 weken doet over het geven van een teruggaafbeschikking. In dat geval wordt rente vergoed vanaf het tijdvak dat aanvangt 8 weken na de ontvangst van het verzoek maar niet eerder dan 1 juli volgend op het bijdragejaar. Ten slotte volgt uit de aansluiting op de regeling belastingrente dat voor wat betreft de hoogte van de rente voortaan wordt aangesloten op het percentage van de wettelijke rente voor niet-handelstransacties.”

17. Eiseres heeft aangevoerd dat door het verschil in berekening van de belastingrente over de omzetbelastingteruggaven aan de BAR en die van de belastingrente verschuldigd over de terugvorderingsbeschikkingen BCF geen sprake is van rente-neutraliteit. Zij stelt dat daardoor een rentenadeel van ongeveer 1,7 miljoen wordt geleden, waarmee het voordeel van de koepelvrijstelling teniet wordt gedaan. Dat is volgens eiseres in is strijd met de uitgangspunten van de Wet BCF. Uit de onder 16 vermelde Nota van Wijziging volgt echter dat de wetgever het verschil in berekening bij teruggaven omzetbelasting en terugvorderingen BCF heeft onderkend en geen rente-neutraliteit heeft beoogd. De stelling van eiseres dat het verschil in berekeningstijdvakken in strijd is met de Wet BCF treft dan ook geen doel.

18. Eiseres stelt dat de inspecteur voor de omzetbelasting voor het jaar 2015 al vier weken na de mededeling van de staatssecretaris van 15 februari 2016 een nieuwe beslissing had kunnen nemen. Die beslissing had dan vervolgens reeds in 2016 kunnen leiden tot herziening van de jaarbeschikking BCF voor het jaar 2015. Door pas op 10 maart 2017 een concept beslissing op bezwaar te nemen, is een onnodige vertraging van een jaar ontstaan. Om die reden moet volgens eiseres de renteberekening over de terugvorderingsbeschikking BCF worden gematigd over die periode.

19. De staatssecretaris heeft op 15 februari 2016 aangekondigd een beleidswijziging te publiceren. Uit het arrest van de Hoge Raad van 28 juni 2019⁴ leidt de rechtbank af dat het de inspecteur niet kan worden verweten dat hij aanvankelijk die publicatie heeft afgewacht. Verder blijkt uit de stukken van het geding dat de uitspraak op bezwaar is aangehouden in overleg met de gemachtigde. Gezien de samenhang tussen de omzetbelasting en het BCF, kan onder die omstandigheden niet worden gesteld dat verweerder onzorgvuldig heeft gehandeld door niet reeds in 2016 een terugvorderingsbeschikking BCF te nemen. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding de belastingrente te matigen wegens te trage besluitvorming.

20. Eiseres heeft aangevoerd dat het in rekening brengen van belastingrente, gelet op het aanvankelijk onjuiste standpunt van verweerder over de koepelvrijstelling, in strijd is met de hierna vermelde beginselen van behoorlijk bestuur en dat dit zou moeten leiden tot matiging van de in rekening gebrachte belastingrente.

21. Eiseres heeft haar stelling dat verweerder heeft gehandeld in strijd met het fair play beginsel en het vertrouwensbeginsel onvoldoende geconcretiseerd. Het enkele feit dat verweerder is teruggekomen van zijn aanvankelijke opvatting over de toepasselijkheid van de koepelvrijstelling, is daarvoor onvoldoende. Dat eiseres heeft gehandeld overeenkomstig het oorspronkelijke standpunt van verweerder zoals vermeld in de brief van 22 juni 2015, betekent niet dat verweerder, met het conform de wettelijke bepalingen in rekening brengen van belastingrente, handelt in strijd met het vertrouwensbeginsel. Verder is gesteld noch gebleken dat verweerder op enig moment het vertrouwen heeft gewekt dat de berekening van belastingrente achterwege zou blijven.

22. Verweerder had volgens eiseres, net als bij aanslagbelastingen, met een normale zorgvuldigheid van de jaaropgaven BCF kennis moeten nemen en de gegevens uit de jaaropgaven dienen te vergelijken met de hem beschikbare informatie, te weten het van toepassing zijn van de koepelvrijstelling. Verweerder had daarom bij het vaststellen van de jaarbeschikkingen BCF al rekening moeten houden met de koepelvrijstelling. Door desondanks de jaaropgaven van eiseres te volgen en deze pas later met de terugvorderingsbeschikkingen te corrigeren, heeft verweerder gehandeld in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel. Eiseres wijst in dit kader op het arrest van de Hoge Raad van 18 juni 2010.⁵

23. De rechtbank stelt voorop dat het BCF een regeling is op grond waarvan een gemeente aanspraak kan maken op een bijdrage uit het BCF. Van belastingheffing is dan ook geen sprake. Dat de uitvoering van het BCF is belegd bij de belastingdienst, maakt niet dat de terugvordering van BCF-bedragen moet worden beschouwd als belastingheffing.

24. Eiseres heeft haar jaaropgaven BCF over de jaren 2015 en 2016 ingediend in januari 2016 respectievelijk januari 2017. De jaarbeschikkingen zijn overeenkomstig die jaaropgaven vastgesteld op respectievelijk 30 juni 2016 en 30 juni 2017. Op 30 juni 2016 stond nog geenszins vast dat verweerder zijn standpunt dat de koepelvrijstelling niet van toepassing is, zou wijzigen. Er was op dat moment voor verweerder dan ook geen aanleiding af te wijken van de jaaropgave over 2015. Uit de e-mailwisseling opgenomen onder 7, 8 en 9 volgt dat het vaststellen van de jaarbeschikking voor 2016 overeenkomstig de jaaropgaaf, mede is ingegeven door de door eiseres aangegeven liquiditeitsproblemen. De rechtbank stelt vast dat partijen niet onderkend hebben hoe hoog het te betalen bedrag aan belastingrente zou zijn noch dat de door de BAR te ontvangen belastingrente sterk zou verschillen van het door de gemeenten in totaal te betalen bedrag aan rente. Zij hebben daar verder ook niet over gesproken. De gemachtigde heeft ter zitting verklaard in de (achteraf onjuiste) veronderstelling te hebben verkeerd dat er over de teruggaven omzetbelasting bij de BAR een vergelijkbaar bedrag aan rente zou worden vergoed als in rekening zou worden gebracht over de terugvorderingsbeschikkingen BCF. Zij heeft die veronderstelling echter niet geuit, zodat verweerder niet kan worden verweten dat hij niet expliciet op dat verschil in berekening heeft gewezen. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat eiseres van meet af aan is bijgestaan door een terzake deskundige gemachtigde. De gemachtigde heeft verder ter zitting verklaard dat er niet voor is gekozen om de jaaropgaven BCF te corrigeren, aangezien dit zou leiden tot het direct moeten terugbetalen van hoge bedragen aan het BCF. Eiseres beschikte op dat moment niet over de liquide middelen om een terugbetaling aan het BCF te doen. Tevens heeft de gemachtigde verklaard dat aangezien de bezwaren tegen de naheffingsaanslagen op dat moment nog niet waren afgehandeld het procesrisico bij eiseres zou komen te liggen. Uit de stukken van het geding blijkt tenslotte dat na de concept beslissing op bezwaar van 10 maart 2017 nog uitgebreid is gesproken over de manier waarop een en ander diende te worden afgerond en dat dit pas is afgerond met de vso in oktober 2018. Gelet op al het voorgaande kan niet worden geconcludeerd dat verweerder onzorgvuldig heeft gehandeld door de jaaropgaven van eiseres over 2015 en 2016 te volgen.

25. Evenmin heeft eiseres aannemelijk gemaakt dat verweerder aldus heeft gehandeld in strijd met het evenredigheidsbeginsel. De enkele stelling dat partijen uiteindelijk nog uitsluitend verdeeld waren over de transparantiemethode, is daarvoor onvoldoende.

26. De stelling van eiseres dat de belastingrente wegens schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur moet worden gematigd, treft gezien het voorgaande geen doel.

27. Zoals partijen ter zitting hebben bevestigd, is de jaarbeschikking 2017 overeenkomstig de jaaropgaaf van eiseres vastgesteld. Daarbij is uitgegaan van de toepassing van de koepelvrijstelling. De terugvorderingsbeschikking voor het jaar 2017 is uitsluitend het gevolg van hetgeen partijen in de vso zijn overeengekomen. Uit de stukken van het geding blijkt weliswaar dat partijen in februari 2018 overeenstemming hebben bereikt over de manier waarop zij hun geschillen zouden oplossen, maar de cijfermatige gevolgen daarvan stonden toen nog niet vast. In het e-mailbericht van eiseres van 21 maart 2018 wordt uiteengezet wat die cijfermatige gevolgen volgens haar zijn, maar verweerder moest zich daarover nog uitlaten. Pas met de vso is vast komen te staan in hoeverre de jaaropgaaf voor het jaar 2017 onjuist was. De stelling van eiseres dat verweerder bij het vaststellen van de jaarbeschikking overeenkomstig het compromis had moeten afwijken van de jaaropgave van eiseres zodat een terugvordering met renteberekening niet nodig zou zijn geweest, vindt dan ook geen steun in de feiten.

29. Het hiervoor aangehaalde beleid ziet op de situatie dat het belastingbedrag dat door een bepaalde belastingplichtige over een bepaald jaar is verschuldigd reeds bij de fiscus was. Het gaat hier echter om twee verschillende entiteiten; de BAR en deelnemende gemeenten. De geldstroom van de BAR richting Belastingdienst en de geldstroom van eiseres richting Belastingdienst zijn daarmee evenmin hetzelfde, zodat niet gesteld kan worden dat wat eiseres moet betalen reeds in het bezit van de fiscus was. Daarnaast is, zoals bij 23 reeds is overwogen, bij het BCF geen sprake van belastingheffing, zodat de betaling van omzetbelasting enerzijds en de terugbetaling van wat teveel is ontvangen uit het BCF anderzijds, ongelijke geldstromen zijn. De rechtbank neemt daarbij mede in aanmerking dat het BCF niet wordt gevuld door middel van belastingheffing maar vanuit het provincie- en gemeentefonds.

Reeds om die reden is het voor de belastingheffing geldende beleid niet van toepassing op het BCF. Zo het beleid al van toepassing zou zijn, volgt overigens uit jurisprudentie⁶ dat dit beleid op 8 december 2017, dus ruim voor de dagtekening van de hier voorliggende rentebeschikkingen, door de Staatssecretaris is ingetrokken. De ter zitting door eiseres ingenomen stelling dat het beleid in dat geval in ieder geval moet worden toegepast op de rente die is berekend over de tijdvakken voorafgaand aan de intrekking, volgt de rechtbank niet. Op het moment dat de rentebeschikking wordt genomen, dient immers te worden gehandeld overeenkomstig het dan geldende beleid.

30. Met betrekking tot het standpunt van eiseres dat het in rekening brengen van belastingrente strijdig is met het Unierecht overweegt de rechtbank het volgende.

Zo al door het naheffen van omzetbelasting bij de BAR sprake zou zijn van strijd met het Unierecht, dan gaat deze strijdigheid niet zover dat dit ook gevolgen heeft voor het BCF en de in rekening gebrachte belastingrente bij de individuele gemeenten. Het BCF en de belastingrente ingevolge de artikelen 30h, 30ha en 30hb van de Awr worden immers niet, zoals de omzetbelasting, beheerst door het Unierecht.

31. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

32. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.