Rechtbank Den Haag, 23-01-2020, ECLI:NL:RBDHA:2020:707, SGR 18/1732 en SGR 18/1733

1. Eiseres heeft in haar aangiften IB/PVV over de jaren 2014 en 2015 bedragen aan persoonsgebonden aftrek opgevoerd, zijnde uitgaven voor specifieke zorgkosten (€ 1.505 respectievelijk € 1.702), en daarnaast negatieve inkomsten uit eigen woning (€ 10.321 respectievelijk € 4.294).

2. Bij het opleggen van de definitieve aanslag IB/PVV over het jaar 2014 op 22 september 2016 heeft verweerder deze aftrekposten geaccepteerd.

3. Op 21 december 2015 heeft een familielid van de gemachtigde van eiseres verklaard dat het opvoeren van uitgaven door de gemachtigde was geadviseerd, terwijl er geen bewijsstukken waren voor die uitgaven. Voorts heeft verweerder op 4 mei 2016 nogmaals een signaal ontvangen over de gemachtigde van eiseres. Naar aanleiding van deze signalen heeft verweerder in de periode mei tot en met augustus 2016 onderzoek gedaan naar

naar de gemachtigde van eiseres. Verweerder heeft daarbij het klantenbestand van de gemachtigde van eiseres in kaart gebracht en een steekproef uitgevoerd. In het kader van de steekproef heeft verweerder 44 aangiften nader onderzocht.

4. In augustus 2016 heeft verweerder een memo opgesteld omtrent de uitkomsten van het onder 3 genoemde onderzoek. Verweerder heeft tijdens het onderzoek geconstateerd dat van de handmatig gecontroleerde aangiften die door de gemachtigde waren ingediend 52,3% moest worden gecorrigeerd. Naar aanleiding van deze resultaten heeft verweerder de FIOD verzocht om een onderzoek in te stellen. Op 11 oktober 2016 is verzocht om het uitvoeren van een CHI-Kwadraat toets. Op 9 november 2016 is deze toets door een opsporingsambtenaar van de FIOD uitgevoerd. Daarbij is onderzoek gedaan naar de persoonsgebonden aftrek in 485 door de gemachtigde ingediende aangiften IB/PVV over de jaren 2012 tot en met 2015. Voor de rubrieken medicijnen en vervoer in die aangiften heeft de opsporingsambtenaar geconstateerd dat aan de hand van de uitkomst van de CHI-Kwadraat toets het sterke vermoeden bestaat dat de getoetste bedragen geen werkelijke bedragen zijn, maar dat zij gefingeerd zijn (blz. 52 van het proces-verbaal van het FIOD-onderzoek). Het proces-verbaal van dit onderzoek is op 8 februari 2017 opgemaakt.

5. Op 23 januari 2017 is door de FIOD een opsporingsonderzoek gestart naar de gemachtigde van eiseres. De gemachtigde wordt ervan verdacht opzettelijk onjuist aangiften inkomstenbelasting op zijn eigen naam en/of op naam van zijn partner en van betrokken belastingplichtigen over de jaren 2012 tot en met 2015 te hebben gedaan. Eiseres is niet een van de belastingplichtigen die in het FIOD-onderzoek zijn betrokken.

6. Bij brief van 16 maart 2017 heeft verweerder eiseres verzocht om informatie over de aftrekposten in haar aangiften IB/PVV over de jaren 2014 en 2015. Eiseres heeft daarop niet gereageerd. Gemachtigde heeft vervolgens per e-mail contact gezocht met verweerder hetgeen heeft geresulteerd in een verleend uitstel voor het indienen van stukken. Bij brief van 14 juli 2017 heeft verweerder het uitstel ingetrokken. Op 24 juli 2017 heeft verweerder bij eiseres aangekondigd dat hij (navorderings)aanslagen gaat opleggen waarin de over de jaren 2014 en 2015 de opgevoerde aftrekposten voor specifieke zorgkosten geheel worden gecorrigeerd, alsmede een deel van de negatieve inkomsten uit eigen woning.

7. In geschil is of verweerder voor het jaar 2014 over een nieuw feit beschikt dat navordering rechtvaardigt, en indien dat niet het geval is, of sprake is van kwade trouw. Tevens is in geschil of eiseres in de jaren 2014 en 2015 terecht de onder 1 genoemde posten in aftrek op haar inkomen heeft gebracht. Voorts is in geschil of eiseres ten onrechte niet is gehoord in de bezwaarfase.

8. Eiseres stelt dat geen sprake is van een nieuw feit noch van kwade trouw, zodat niet kan worden nagevorderd. Daarnaast stelt eiseres dat de aftrekposten ten onrechte zijn gecorrigeerd. Eiseres stelt verder dat zij ten onrechte niet is gehoord in de bezwaarfase.

9. Verweerder heeft de stellingen van eiseres gemotiveerd weersproken.

10. In het nader stuk stelt eiseres dat de strafzaak tegen gemachtigde is geseponeerd. Verweerder betwist deze stelling en stelt dat sprake is geweest van een uitspraak van de Officier van Justitie. Ter zitting heeft eiseres verzocht om het FIOD-proces-verbaal niet tot de gedingstukken te rekenen vanwege de door haar gestelde seponering van de strafzaak tegen gemachtigde. De rechtbank ziet in de stelling van eiseres, wat hiervan ook zij, geen aanleiding om af te wijken van het oordeel van de geheimhoudingskamer van de rechtbank dat het FIOD-proces-verbaal in de zaak tegen de navorderingsaanslag IB/PVV tot de gedingstukken behoort.

11. Ten aanzien van de stelling van eiseres dat sprake is van schending van de hoorplicht overweegt de rechtbank als volgt. Ingevolge artikel 7:3, onder b, van de Awb kan een bestuursorgaan van het horen van een belanghebbende afzien als het bezwaar kennelijk ongegrond is. Dat is alleen het geval indien er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot een andersluidend besluit. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat hiervan in dit geval sprake is. Het bezwaar is namelijk door eiseres ondanks meerdere verzoeken van verweerder daartoe niet nader gemotiveerd noch onderbouwd met stukken. Verweerder heeft het bezwaar dan ook terecht kennelijk ongegrond verklaard.

12. Voor het antwoord op de vraag of sprake is van een nieuw feit, moet beoordeeld worden of sprake is van feiten die bij het opleggen van de definitieve aanslagen reeds bij verweerder bekend waren of redelijkerwijs bekend hadden kunnen zijn. Uit vaste jurisprudentie van de Hoge Raad volgt dat verweerder er in het algemeen op mag vertrouwen dat een aangifte correct is ingevuld en dat alleen indien gerechtvaardigde twijfel bestaat aan de juistheid van de in de aangifte vermelde gegevens, verweerder een nader onderzoek dient in te stellen (vgl. Hoge Raad 31 mei 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7184).

13. De rechtbank is van oordeel dat de aangifte van eiseres over 2014 voor verweerder geen aanleiding hoefde te zijn om een nader onderzoek in te stellen. Hierbij speelt mede een rol dat de aangifte een verzorgde indruk maakte en werd verzorgd door een professioneel gemachtigde. Eiseres heeft geen feiten of omstandigheden aangedragen op grond waarvan verweerder, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte van eiseres, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoorde te twijfelen (vgl. Hoge Raad 11 april 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB1005). Omstandigheden die voor verweerder aanleiding hadden moeten zijn om voor het onderhavige jaar nader onderzoek te doen, zijn ook overigens niet gebleken. Gelet op het onder 3-6 beschreven verloop is de rechtbank van oordeel dat verweerder eerst naar aanleiding van het op 9 november 2016 door een opsporingsambtenaar van de FIOD uitgevoerde onderzoek reden had om eiseres vragen te stellen over de in het onderhavige jaar geclaimde aftrekpost en negatieve saldo inkomsten eigen woning. Tijdens dat onderzoek is immers het sterke vermoeden ontstaan dat de gemachtigde van eiseres in de door hem ingediende aangiften gebruik maakte van gefingeerde getallen.

14. Nu de onderhavige definitieve aanslag IB/PVV over het jaar 2014 is opgelegd op 22 september 2016 beschikte verweerder gelet op hetgeen is overwogen onder 13 over een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt.

15. Ingevolge artikel 3.110 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB) zijn de belastbare inkomsten uit eigen woning de voordelen uit eigen woning verminderd met de op die voordelen drukkende aftrekbare kosten. Op grond van artikel 3.119a, eerste en derde lid, van de Wet IB is de eigenwoningschuld het totaal van de schulden die zijn aangegaan tot verwerving, verbetering en onderhoud van de eigen woning.

16. Eiseres heeft in de aangifte IB/PVV 2014 een bedrag van € 9.293 aan kosten van geldleningen die behoren tot de eigenwoningschuld opgevoerd. Eiseres, op wie de bewijslast rust, heeft de in de aangifte opgevoerde bedragen aan kosten van geldleningen niet onderbouwd met bewijsstukken. Eiseres stelt dat zij wel degelijk bewijsstukken aan verweerder heeft verstrekt en dat verweerder deze is kwijtgeraakt. Los van de vraag of deze stelling van eiseres juist is, is zij daarna nog ruimschoots in de gelegenheid gesteld om de bewijstukken aan te leveren. Eiseres heeft dat evenwel nagelaten. Ook in beroep heeft eiseres geen bewijsstukken overgelegd. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder terecht de door eiseres in aftrek gebrachte kosten van € 9.293 heeft gecorrigeerd.

17. Eiseres heeft in de IB/PVV 2015 naast de hypothecaire geldlening bij ING twee geldleningen vermeld met de omschrijving Interbank NV en Finance. Eiseres, op wie de bewijslast rust, stelt dat deze twee geldleningen zijn aangewend voor de verbouwing van de woning. Deze stelling van eiseres wordt niet onderbouwd met bewijsstukken. Ook ten aanzien van deze posten stelt eiseres dat zij wel degelijk bewijsstukken aan verweerder heeft verstrekt maar dat verweerder deze is kwijtgeraakt. Eiseres heeft in de bezwaar- en beroepsfase ruimschoots de mogelijkheid gehad om de bewijsstukken te overleggen maar heeft dit nagelaten. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder terecht de bijbehorende bedragen aan rente van geldleningen van € 1.054 heeft gecorrigeerd.

18. Op grond van artikel 6.17 van de Wet IB zijn uitgaven voor specifieke zorgkosten de uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan voor genees- en heelkundige hulp, voor op voorschrift van een arts verstrekte farmaceutische hulpmiddelen, voor andere hulpmiddelen, voor extra gezinshulp en voor - kort samengevat - reiskosten ziekenbezoek.

19. De rechtbank stelt voorop dat op eiseres de bewijslast rust om aannemelijk te maken dat zij recht heeft op de door haar opgevoerde aftrek van specifieke zorgkosten. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat zij de kosten terecht in aftrek heeft gebracht. Deze stelling van eiseres wordt in geen van de in geschil zijnde jaren onderbouwd met bewijsstukken. Ook ten aanzien van deze posten stelt eiseres dat zij wel degelijk bewijsstukken aan verweerder heeft verstrekt maar dat verweerder deze is kwijtgeraakt. Eiseres heeft in de bezwaar- en beroepsfase ruimschoots de mogelijkheid gehad om de bewijsstukken te overleggen maar heeft dit nagelaten. De rechtbank is dan ook van oordeel dat eiseres de opgevoerde aftrek van specifieke zorgkosten niet aannemelijk heeft gemaakt. Verweerder heeft de in aftrek gebrachte kosten terecht gecorrigeerd.

20. Ter zitting heeft eiseres geprotesteerd tegen de aanwezigheid van [A ] als vertegenwoordiger van verweerder omdat zij betrokken zou zijn bij hoorzittingen. Verweerder heeft ter zitting verklaard dat [A ] niet betrokken is geweest bij de aanslagfase van de onderhavige zaken maar in de hoedanigheid van bezwaar- en beroepsbehandelaar. De rechtbank constateert daarnaast dat in de onderhavige gevallen geen sprake is geweest van een hoorzitting. Hetgeen eiseres aandraagt over de vertegenwoordiging van verweerder, wat hier verder ook van zij, is geen aanleiding om de aanslagen te vernietigen.

21. Eiseres heeft geen afzonderlijke gronden aangevoerd tegen de berekening van de belastingrente en ook overigens is niet gebleken dat deze is berekend in strijd met het bepaalde in hoofdstuk VA van de Algemene wet inzake rijksbelastingen.

22. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

23. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.