Rechtbank Den Haag, 08-03-2022, ECLI:NL:RBDHA:2022:2291, AWB - 20 _ 6069

19. Eiser stelt, zo begrijpt de rechtbank, dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 2015 en 2016 ten onrechte zijn opgelegd. Daarnaast stelt eiser dat het inkomen uit sparen en beleggen in de onderhavige jaren te hoog is vastgesteld. Verweerder heeft namelijk ten onrechte aangenomen dat elders in het buitenland nog een bedrag van € 395.000 wordt aangehouden. Eiser stelt verder dat de boetes ten onrechte zijn opgelegd en dat sprake is van schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur (abbb).

20. Verweerder stelt dat de navorderingsaanslagen IB/PVV 2015 en 2016 terecht aan eiser zijn opgelegd en dat het niet aangegeven vermogen in alle jaren voor een juist bedrag in aanmerking is genomen. Uit de in beslag genomen administratie van eiser blijkt dat hij elders nog een bedrag van € 395.000 in bezit heeft. Met betrekking tot de boetes stelt verweerder zich op het standpunt dat deze terecht en naar de juiste bedragen zijn opgelegd. Van schending van de abbb is volgens verweerder geen sprake.

21. Eiser heeft beroep ingediend tegen de uitspraken op zijn bezwaren tegen de onderhavige (navorderings)aanslagen IB/PVV. In de onderhavige zaken liggen dan ook die uitspraken op het bezwaar voor. Hetgeen door eiser is aangevoerd in zijn brief van 27 november 2021 met betrekking tot de dwangbevelen van 1 mei 2020, de kennisgeving verrekening van 30 juli 2020 en de beslaglegging op eisers vermogen, valt buiten de omvang van dit geschil. De rechtbank zal daarover geen oordeel geven.

22. Voor zover eiser stelt dat sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs dat van gebruik moet worden uitgesloten, slaagt dit niet. De rechtbank verwijst in dit verband naar een uitspraak van het Gerechtshof Den Haag van 17 juli 2018¹. Uit die uitspraak volgt dat van een “fishing expedition” van de Nederlandse belastingdienst geen sprake was en dat de Nederlandse belastingdienst bevoegd was de informatie te vragen en de Zwitserse belastingdienst was gerechtigd de informatie te verstrekken. Het oordeel van het Gerechtshof heeft de Hoge Raad op 29 maart 2019² met toepassing van artikel 81, eerste lid, van de Wet op de rechterlijke organisatie bevestigd. De rechtbank overweegt verder dat de

omstandigheid dat een gegevensbestand tegen betaling van een bedrag in het bezit is gekomen van de Duitse autoriteiten, niet maakt dat die informatie als onrechtmatig verkregen moet worden bestempeld. De rechtbank heeft geen aanknopingspunten voor het oordeel dat verweerder geen gebruik heeft gemaakt van de formele bepalingen in het desbetreffende belastingverdrag met betrekking tot de uitwisseling van gegevens.

23. Voor zover eiser stelt dat de navorderingsaanslagen niet binnen de reguliere navorderingstermijn zijn opgelegd, overweegt de rechtbank als volgt. Ingevolge artikel 16, derde lid, van de Awr vervalt de bevoegdheid tot het opleggen van een navorderingsaanslag door verloop van vijf jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan. De navorderingsaanslagen zijn gedagtekend 30 april 2020. Gesteld noch gebleken is dat de navorderingsaanslagen pas zijn bekendgemaakt na de dag van dagtekening en dus zijn de onderhavige navorderingsaanslagen tijdig vastgesteld.

24. Gelet op hetgeen overwogen in de uitspraken van deze rechtbank in de zaken met nummers SGR 19/6226 en SGR 20/2851 is voor de onderhavige jaren geen sprake van een onherroepelijke informatiebeschikking op grond waarvan de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard. Verweerder dient volgens de regels van normale bewijslastverdeling aannemelijk te maken dat de (navorderings)aanslagen terecht en niet tot te hoge bedragen zijn opgelegd. Vaststaat dat eiser in het verleden een bankrekening heeft geopend bij de UBS Bank in Zwitserland. Uit de gedingstukken volgt dat het saldo van de UBS-bankrekening op 1 januari 2014 € 1.114.387 bedroeg en dat eiser de bankrekening op 2 oktober 2014 heeft opgezegd. Uit de gedingstukken volgt verder dat tijdens de doorzoeking van eisers woning op 6 februari 2020 een contant geldbedrag van in totaal € 1.637.310 is aangetroffen. Gelet op het voorgaande en de omvang van de in de woning aangetroffen contanten, acht de rechtbank aannemelijk dat eiser in de onderhavige jaren over een aanzienlijk niet aangegeven vermogen heeft beschikt. Verweerder heeft dan ook terecht nagevorderd over de jaren 2015 en 2016 en eisers aangifte over het jaar 2017 gecorrigeerd.

25. Verweerder heeft het niet aangegeven vermogen in de onderhavige jaren op basis van de in 14 vermelde informatie (nader) vastgesteld op € 1.818.051 (2015), € 1.833.295 (2016) en € 1.867.110 (2017). Onder verwijzing naar de door de FIOD aangetroffen handgeschreven vermogensopstellingen van eiser (zie dossier SGR 20/2851, bijlage 26), heeft verweerder ter zitting toegelicht dat vanaf het jaar 2008 ook steeds een bedrag van

€ 395.000 is meegenomen in de berekening van de omvang van het vermogen vanwege de vermelding daarbij van “geheim” dan wel “secret”. Omdat dat bedrag niet door de FIOD is aangetroffen in de woning van eiser, is verweerder er vanuit gegaan dat eiser dat bedrag elders in het buitenland aanhoudt. Gelet op het begin- en het eindsaldo 2008 van de rekening bij de UBS Bank (€ 1.486.825 respectievelijk € 1.101.680) en gelet op de omstandigheid dat eiser in zijn eigen administratie termen als “geheim” en “secret” gebruikt en geen openheid van zaken heeft gegeven over wat er met voornoemd saldo is gebeurd, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat het bedrag van € 395.000 met ingang van het jaar 2008 tot eisers vermogen behoort. Nu eiser de aanwezigheid van het contante geld in zijn woning (€ 1.637.310) verder niet heeft betwist, is de rechtbank van oordeel dat de (navorderings)aanslagen eerder te laag dan te hoog zijn vastgesteld. De rechtbank zal daarom de correcties van verweerder volgen.

26. Al hetgeen eiser heeft gesteld omtrent het handelen van verweerder, leidt de rechtbank niet tot het oordeel dat verweerder heeft gehandeld in strijd met de abbb. Ook overigens is de rechtbank niet gebleken dat verweerder heeft gehandeld in strijd met enig abbb.

27. Eiser heeft tegen de in rekening gebrachte belastingrenten geen gronden ingebracht. Niet gebleken is dat de rentebeschikkingen naar onjuiste bedragen of in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht zijn berekend.

28. Bij het opleggen van de navorderingsaanslagen heeft verweerder op de voet van de artikelen 67e en 67d van de Awr vergrijpboetes aan eiser opgelegd van 300%, omdat het aan (voorwaardelijk) opzet van eiser is te wijten dat het beboetbare feit zich heeft voorgedaan en er sprake is van strafverzwarende omstandigheden. De bewijslast dat hiervan sprake is rust op verweerder.

29. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder in zijn bewijslast geslaagd. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat eiser tot 2 oktober 2014 rekeninghouder is geweest van de UBS-bankrekening met een substantieel saldo. De rechtbank acht voorts het vermoeden gerechtvaardigd dat eiser ook in de onderhavige jaren over een aanzienlijk vermogen afkomstig van de opgeheven UBS-bankrekening heeft beschikt. Dit vermoeden wordt versterkt doordat op 6 februari 2020 een contant geldbedrag van € 1.637.310 is aangetroffen in de woning van eiser. Met wat eiser heeft aangevoerd heeft hij het vermoeden niet kunnen ontzenuwen. Eiser heeft de vermogensbestanddelen niet aangegeven, terwijl het van algemene bekendheid is dat vermogen moet worden aangegeven voor de heffing van de IB/PVV. Daarmee heeft eiser de aanmerkelijke kans aanvaard dat te weinig belasting zou worden geheven. Gelet op het voorgaande acht de rechtbank (voorwaardelijk) opzet aannemelijk gemaakt.

30. Verweerder is evenwel niet geslaagd in het bewijs dat sprake is van

alle in 15 vermelde strafverzwarende omstandigheden. In de onderhavige jaren is immers geen sprake meer van het aanhouden van een buitenlandse bankrekening in een land dat een bankgeheim kent. Daarnaast heeft eiser in de onderhavige jaren nagelaten om de tegoeden afkomstig van de UBS-bankrekening aan te geven, maar dit heeft niet eerder geleid tot het opleggen van een vergrijpboete. Van recidive in de zin van paragraaf 8 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst, kan dan ook geen sprake zijn. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat vergrijpboetes van 300% niet passend zijn. De overige strafverzwarende omstandigheden zijn niet dan wel onvoldoende door eiser weersproken. Uit de informatieverzoeken van verweerder en de wijze waarop eiser hieraan gevolg heeft gegeven, leidt de rechtbank voorts af dat geen volledige openheid van zaken is gegeven door eiser. De rechtbank is daarom met verweerder van oordeel dat niet kan worden gezegd dat eiser heeft meegewerkt. Gelet op het voorgaande acht de rechtbank boetes van 150% van de boetegrondslag passend en geboden. De beroepen zullen in zoverre gegrond worden verklaard.

31. De rechtbank ziet geen aanleiding de vergrijpboetes te matigen vanwege de uitkomst in het strafrechtelijk onderzoek.

32. Er is voorts geen aanleiding om de bij de navorderingsaanslagen IB/PVV 2015 en 2016 opgelegde boetes verder te matigen wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Europese Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden. De boetes zijn door verweerder immers aangekondigd in zijn schrijven van 6 april 2020 en de rechtbank doet uitspraak op 8 maart 2022, derhalve niet later dan twee jaren na de aankondiging van de boetes. De redelijke termijn is in zoverre dus niet overschreden. Ten aanzien van de bij de aanslag IB/PVV 2017 opgelegde boete, concludeert de rechtbank dat de redelijke termijn met een jaar en afgerond vier maanden is overschreden. De rechtbank ziet in die overschrijding aanleiding de boete, conform de door Gerechtshof Amsterdam³ geformuleerde uitgangspunten, te matigen met 15%. Gelet hierop dient de vergrijpboete voor het jaar 2017 te worden gematigd tot 127,5% van de nagevorderde belasting.

33. Gelet op het voorgaande worden de vergrijpboetes vastgesteld op de bedragen zoals vermeld in de hierna volgende tabel:

34. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.