Rechtbank Gelderland, 24-10-2013, ECLI:NL:RBGEL:2013:3996, AWB-12_3616

Ingevolge artikel 6:7 van de Awb bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken.

Ingevolge artikel 6:8, eerste lid, van de Awb vangt de termijn aan met ingang van de dag na die waarop het besluit op de voorgeschreven wijze bekend is gemaakt. Ingevolge artikel 22j, aanhef en onderdeel b, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) vangt, in afwijking van artikel 6:8, eerste lid, van de Awb, de termijn voor het instellen van bezwaar aan met ingang van de dag na die van de voldoening of de inhouding onderscheidenlijk de afdracht.

Ingevolge artikel 6:9, eerste lid, van de Awb is een bezwaarschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen. In het tweede lid van dat artikel is bepaald dat bij verzending per post het bezwaarschrift tijdig is ingediend indien het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen.

De datum van de voldoening op aangifte is 18 januari 2012. De termijn voor het indienen van een bezwaarschrift eindigde derhalve op 29 februari 2012. Eiser heeft bij brief van 6 maart 2012, ontvangen door verweerder op dezelfde datum, bezwaar gemaakt. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat het bezwaarschrift voor het einde van de termijn ter post is bezorgd.

Artikel 6:11 van de Awb bepaalt dat ten aanzien van een na afloop van de hiervoor genoemde termijn ingediend bezwaarschrift, niet-ontvankelijkverklaring achterwege blijft indien de indiener redelijkerwijs niet kan worden geacht in verzuim te zijn geweest. Eiser heeft gesteld dat hij door het ontbreken van een rechtsmiddelverwijzing te laat ervan op de hoogte kwam dat hij tegen de voldoening op aangifte bezwaar kon maken. De voldoening op aangifte is echter geen besluit in de zin van de Awb waarvoor de verplichting tot het vermelden van rechtsmiddelen als bedoeld in artikel 3:45 van die wet geldt. De voldoening op aangifte is slechts voor wat betreft de mogelijkheid tot het instellen van beroep met een voor bezwaar vatbare beschikking van de inspecteur gelijkgesteld. De aard van de voldoening op aangifte verzet zich tegen de verplichting om een rechtsmiddelverwijzing op te nemen. Hetgeen eiser heeft aangevoerd kan de termijnoverschrijding derhalve niet verschoonbaar maken. De rechtbank is evenmin ambtshalve van omstandigheden gebleken die de termijnoverschrijding verschoonbaar maken.

De stelling van eiser dat hij ten onrechte niet is gehoord in de bezwaarfase vindt geen steun in de feiten. Uit het verslag van het hoorgesprek van 15 juni 2012, waaruit blijkt dat de bezwaren die na de bezwaartermijn zijn ingediend zijn besproken, volgt naar het oordeel van de rechtbank dat het desbetreffende hoorgesprek tevens betrekking had op het onderhavig bezwaar.

Eiser heeft verder aangevoerd dat verweerder ten onrechte een ambtshalve vermindering achterwege heeft gelaten. Volgens eiser volgt uit het gemeenschapsrecht dat de formele rechtskracht van de voldoening op aangifte wordt doorbroken. Hij beroept zich daarbij op het arrest Kühne & Heitz van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen, nr. C-453/00 en het arrest van de Hoge Raad van 2 maart 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV7393. Naar het oordeel van de rechtbank stond het eiser vrij om bezwaar te maken tegen de voldoening op aangifte. Nu eiser dit niet tijdig heeft gedaan, heeft hij de hem ter beschikking staande rechtsmiddelen niet uitgeput. De rechtbank is van oordeel dat in dat geval toepassing van het gemeenschapsrecht de formele rechtskracht van de voldoening op aangifte niet doorbreekt (vergelijk: Hoge Raad, 5 oktober 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ9098). Deze stelling kan eiser dan ook niet baten.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dient het beroep ongegrond te worden verklaard. De rechtbank komt daarom niet toe aan een inhoudelijke beoordeling van de zaak.