Rechtbank Gelderland, 22-04-2014, ECLI:NL:RBGEL:2014:2618, AWB-13_6301

In geschil is of verweerder de voor de bezwaarfase toegekende proceskosten-vergoeding terecht heeft vastgesteld op € 352,50. Gemachtigde van eiseres bepleit een vergoeding van € 528,75.

Het bedrag van € 705,00 dat in het beroepschrift is genoemd, berust op een vergissing, zo bleek uit een verklaring van de gemachtigde van eiseres ter zitting. Ten onrechte was met een hele punt voor de hoorzitting gerekend, terwijl een halve punt was afgesproken met verweerder. Dit in verband met het combineren van de hoorgesprekken in de zaken van meerdere belastingplichtigen. Gemachtigde wenst niet op die afspraak terug te komen.

In het beroepschrift betoogde gemachtigde dat er sprake is van samenhangende zaken en dat daarom een factor 1,5 diende te worden toegepast. Tijdens de zitting heeft gemachtigde, gehoord de rechter, zijn stelling aangepast in die zin dat hij een factor 1,5 bepleit in verband met de zwaarte van de zaak, aangezien het bezwaar 42 verschillende WOZ-waardes betrof.

Verweerder is van mening dat de inspanning van gemachtigde niet zodanig was dat een hogere factor voor de zwaarte van de zaak dient te worden toegepast dan de standaard factor 1.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 12 april 2013 (nr. 12/02674, ECLI:NL: HR:2013:LJN BZ6822) geoordeeld dat voor de toepassing van artikel 7:15, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en het Besluit proceskosten bestuursrecht sprake is van één bezwaar, indien het bezwaar is gericht tegen meerdere op één aanslagbiljet vermelde besluiten. Hetzelfde geldt voor het bezwaar tegen in één geschrift opgenomen WOZ-beschikkingen. Daarbij is naar het oordeel van de Hoge Raad geen sprake van samenhangende zaken. Wel kan de omstandigheid dat het bezwaar op meer dan één besluit betrekking heeft, een rol spelen bij het bepalen van de wegingsfactor voor het gewicht van de zaak.

De rechtbank is van oordeel dat de onderhavige bezwaren, gelet op het hiervoor genoemde arrest van april 2013, voor de proceskostenvergoeding als één bezwaar dienen te worden aangemerkt, nu de bezwaren tegen in één geschrift opgenomen WOZ-beschikkingen en aanslagen waren gericht. Dit betekent dat slechts eenmaal proceskostenvergoeding kan worden toegekend. Een factor 1,5 voor samenhangende zaken kan niet aan de orde zijn, omdat geen sprake is van samenhangende zaken. Het gaat immers om verschillende WOZ-objecten met elk hun eigen waarde en beoordeling. Wel is het mogelijk om bij de toe te passen factor voor het gewicht van de zaak mee te wegen dat het bezwaar meerdere WOZ-objecten betrof en daardoor meer werk met zich kan hebben gebracht.

Omdat alleen recht op proceskostenvergoeding bestaat als gevolg van de gegrond verklaarde bezwaren, zal de rechtbank bij de beoordeling van de zwaarte van de zaak alleen de zaken meewegen die in bezwaar gegrond zijn verklaard. Het gaat in dit geval om tien verminderde WOZ-waardes.

Uit het bezwaarschrift van één pagina en uit de uitspraak op bezwaar volgt dat de bezwaren grotendeels algemeen van aard waren en daardoor deels gelijk waren in alle tien de gegrond verklaarde zaken. Toch blijkt uit de uitspraak op bezwaar (het verslag van het hoorgesprek is niet overgelegd) dat tijdens het hoorgesprek in een aantal gevallen tevens aparte argumenten zijn aangevoerd per pand, bijvoorbeeld ten aanzien van bepaalde vergelijkingsobjecten die wel of juist niet moesten worden meegewogen. Voorts acht de rechtbank aannemelijk dat gemachtigde ten behoeve van de bezwaarbehandeling tien aparte beoordelingen van de WOZ-waardes heeft moeten maken en daardoor meer werk heeft gehad dan gemiddeld bij een WOZ-zaak het geval is. Dit leidt tot het oordeel dat de werkzaamheden voor de gemachtigde in dit geval voldoende uitgebreid zijn geweest om een factor 1,5 toe te kennen voor de zwaarte van de zaak.

Het bovenstaande brengt mee dat het beroep gegrond is.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten worden op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand als volgt vastgesteld.

Voor de bezwaarfase treedt de rechtbank niet in de afspraak tussen partijen om voor het hoorgesprek slechts een halve punt toe te kennen. Wel past de rechtbank gezien voorgaande overwegingen een factor 1,5 toe voor de zwaarte van de zaak.

De waarde per punt voor de bezwaarfase zal worden vastgesteld op € 243 (en niet, zoals verweerder deed, op € 235), aangezien de uitspraak van de rechtbank wordt gedaan na 1 januari 2014 en de nieuwe tarieven onmiddellijke werking hebben, ook als de bezwaarfase voor die datum is geëindigd (zie HR 19 april 2013, nr. 11/03600, ECLI: NL: LJN HR2013: LJN BX4034).

Voor de beroepsfase stelt de rechtbank de wegingsfactor voor de zwaarte van de zaak vast op 0,5, aangezien het geschil in de beroepsfase alleen de proceskostenvergoeding betrof.

De proceskosten in bezwaar en beroep komen daarmee uit op € 1.033,75 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 0,5 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 243 en een wegingsfactor in bezwaar van 1,5; 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor in beroep van 0,5). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.