Rechtbank Gelderland, 29-04-2014, ECLI:NL:RBGEL:2014:2764, AWB-13_7028

Eiseres maakt deel uit van de [F] in [Z] (hierna: [F]). [F] is importeur en dealer van personenauto’s, onder meer van het model [G].

Eiseres heeft aan haar general manager ([B]) een elektrisch aangedreven personenauto (model [G] [H] uit 2012 met kenteken [00-AAA-1], hierna: de auto) ter beschikking gesteld, mede voor privégebruik. Deze auto heeft een cataloguswaarde van € 95.200. Voor de auto is een Certificaat van Overeenstemming (CvO) afgegeven waarin is vastgesteld dat de CO2-uitstoot 53 gram per gereden kilometer (hierna: gr/km) is. De auto is op 2 januari 2012 voor het eerst te naam gesteld in het kentekenregister van de Rijksdienst voor het Wegverkeer (hierna: RDW). Bij deze eerste tenaamstelling is het gegeven ‘CO2-uitstoot’ op 53 gr/km gesteld.

De fabrikant van [G] heeft in 2012 gewerkt aan modificatie, waardoor de CO2-uitstoot is teruggebracht naar 47 gr/km. Deze CO2-uitstoot is vastgesteld door de TÜV [Q] (hierna: TÜV). De TÜV is door de RDW officieel aangewezen als testinstantie en geautoriseerd om dergelijke testen conform Europese wet- en regelgeving uit te voeren. Voor de modificatie aan de auto is een EG-typegoedkeuringscertificaat (hierna: ETG) afgegeven door de RDW. Ten aanzien van auto’s die na de productie en vóór het eerste gebruik zodanig worden gemodificeerd dat de CO2-uitstoot wordt teruggebracht van 53 naar 47 gr/km, worden nieuwe CvO’s afgegeven waarop staat vermeld dat de CO2-uitstoot 47 gr/km bedraagt. Op basis van het nieuwe CvO wordt het gegeven ‘CO2-uitstoot’ in het kentekenregister van het RDW bij de eerste tenaamstelling op 47 gr/km gesteld.

De RDW heeft aan [F] als importeur een Erkenning goedkeuring wijziging constructie afgegeven. Door deze erkenning kan de modificatie bij [F] plaatsvinden, zonder dat elke gemodificeerde auto daadwerkelijk bij de RDW getoond en gecontroleerd hoeft te worden. Het CvO geeft aan dat de modificatie van de [G] in overeenstemming is met de afgegeven gewijzigde ETG. Een individuele TÜV-keuring is dan niet noodzakelijk. Na modificatie van de [G] wijzigt de onderliggende rubriek ‘CO2-uitstoot’ in de administratie van de RDW en in het publieke kentekenregister.

[F] heeft de auto op 30 januari 2013 gemodificeerd. Hierdoor is de CO2-uitstoot van deze auto teruggebracht van 53 naar 47 gr/km en is hiervoor een gewijzigde ETG verkregen. Op het moment van modificatie was de auto ruim een jaar in gebruik en bedroeg de kilometerstand 22.936 km. Op basis van de Erkenning goedkeuring wijziging constructie en het TÜV-keuringsrapport heeft de RDW het gegeven ‘CO2-uitstoot’ van de auto kort na de datum van modificatie in het kentekenregister aangepast en op 47 gr/km gesteld.

Eiseres heeft in haar maandelijkse aangiften loonheffingen geen rekening gehouden met een fiscale bijtelling voor het privégebruik van de auto. Aangezien de CO2-uitstoot van de auto na modificatie 47 gr/km bedraagt, stelt zij zich op het standpunt dat de bijtelling per saldo 0% bedraagt. Aangezien verweerder van mening is dat de bijtelling ter zake van de auto niet 0% maar 14% bedraagt, hebben verweerder en eiseres afgesproken een proefprocedure te voeren over deze vraag. Met het oog hierop heeft eiseres in haar aangifte loonheffingen over de maand september het aan te geven bedrag verhoogd met de bijtelling voor het privégebruik van de auto. Eiseres heeft deze bijtelling berekend op € 588. Het hierover ingehouden en afgedragen bedrag aan loonheffingen bedraagt € 305.

In geschil is of de nihilbijtelling, zoals bedoeld in artikel 13bis, tweede lid, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB), geldt voor het privégebruik ter zake van de auto (een gemodificeerde auto van het merk [G]) die door eiseres aan haar werknemer ter beschikking is gesteld.

Verweerder betoogt dat het fiscale bijtellingspercentage voor privégebruik wordt bepaald door de CO2-uitstoot op de datum van de eerste tenaamstelling van het kenteken. Tussen partijen is niet in geschil dat toen het bijtellingspercentage van 14% gold.

Eiseres stelt zich primair op het standpunt dat de CO2-uitstoot volgens de ETG bepaalt welk bijtellingspercentage volgens artikel 13bis, zesde lid, van de Wet LB wordt toegepast. Aangezien voor de auto een nieuwe ETG is afgegeven waarin is vermeld dat de CO2-uitstoot van dit type auto 47 gr/km bedraagt, is eiseres van mening dat de fiscale bijtelling achterwege kan blijven. Subsidiair stelt eiseres zich op het standpunt dat verweerder verplicht is gebruik te maken van de gegevens uit het kentekenregister en niet daarvan mag afwijken. Aangezien de CO2-uitstoot van de auto volgens het kentekenregister niet hoger is dan 50 gr/km, leidt dit volgens eiseres ertoe dat de nihilbijtelling van toepassing is. Meer subsidiair wijst eiseres op doel en strekking van de fiscale bijtellingsdifferentiatie, namelijk: het stimuleren van het gebruik van zuinige auto’s. Eiseres stelt dat verweerder hiermee in strijd handelt door bij de fiscale bijtelling geen rekening te houden met de lagere CO2-uitstoot als gevolg van de modificatie. Uiterst subsidiair stelt eiseres zich op het standpunt dat verweerder in strijd handelt met het vertrouwens- en gelijkheidsbeginsel. Nu de aangepaste [G]’s technisch exact gelijk zijn aan de [G]’s met een oorspronkelijk CvO dat een CO2-uitstoot van 47 gr/km vermeldt, vertrouwen kopers van aangepaste [G]’s erop dat een bijtelling achterwege blijft. Bovendien bevordert volgens eiseres het gelijkheidsbeginsel dat geen fiscale bijtelling plaatsvindt.

Bij ministeriële regeling kunnen nadere regels worden gesteld met betrekking tot een auto waarvan de datum van de eerste tenaamstelling van het kenteken niet overeenkomt met de datum van eerste toelating op de weg van die auto.”

In het Belastingplan 2008 is voor het eerst Belastingplan 2008een lager bijtellingspercentage geïntroduceerd voor (zeer) zuinige auto’s van de zaak. Tijdens de parlementaire behandeling van het Belastingplan 2008 en het Belastingplan 2009 is hierover – voor zover hier van belang – het volgende opgemerkt:

Niet in geschil is dat het bijtellingspercentage van de door eiseres ter beschikking gestelde auto op grond van artikel 13bis, eerste lid, onderdeel a, van de Wet LB moet worden gesteld op 25. In geschil is met hoeveel procentpunten dit bijtellingspercentage op de voet van artikel 13bis, tweede lid, van de Wet LB dient te worden verminderd.

De rechtbank stelt voorop dat uit de wet niet volgt dat voor het bepalen van de CO2-uitstoot moet worden uitgegaan van de datum van de eerste tenaamstelling. Voor zover in artikel 13bis van de Wet LB wordt verwezen naar de datum van de eerste tenaamstelling heeft dit geen betrekking op het vaststellen van de CO2-uitstoot, maar op de grondslag (lid 1) of het overgangsregime na wijziging van de CO2-uitstootgrenzen (leden 23 ev). In lid 6 wordt enkel verwezen naar de typegoedkeuring volgens de Europese Richtlijnen.

Uit de wet en de wetsgeschiedenis blijkt voorts dat de mogelijkheid dat een auto na de aankoop kan worden gemodificeerd met als resultaat dat de CO2-uitstoot wordt verminderd niet is onderkend. Uit de parlementaire geschiedenis volgt dat het doel van de invoering van een lager bijtellingspercentage voor schone en energiezuinige auto’s is om de aankoop én het gebruik van deze auto’s te stimuleren. In de situatie van eiseres is geen sprake geweest van een aankoop van een zeer zuinige auto; op het moment van aanschaf bedroeg de CO2-uitstoot van de auto immers 53 gr/km. Naar het oordeel van de rechtbank brengt een uitleg van de wet, in overeenstemming met doel en strekking ervan, echter met zich dat een modificatie van de auto, nu deze heeft geleid tot een gewijzigde ETG en een aanpassing in het kentekenregister, daarmee gelijk moet worden gesteld. Het resultaat is immers dat gebruik wordt gemaakt van een schonere en energiezuiniger auto, die voldoet aan de voorwaarden van artikel 13bis, tweede lid, van de Wet LB. Hierbij is tevens in aanmerking genomen dat deze modificatie een aanzienlijke investering heeft geëist, die wordt doorberekend aan de gebruikers die hun auto laten modificeren.

De uitvoeringstechnische bezwaren, zoals door verweerder naar voren gebracht, deelt de rechtbank niet. Naar het oordeel van de rechtbank wordt de uitvoerbaarheid van de wetgeving juist gediend door uit te gaan van de actuele gegevens in het kentekenregister van de RDW.

Gelet op het voorgaande dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 974 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor 1). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.