Rechtbank Gelderland, 25-09-2014, ECLI:NL:RBGEL:2014:6023, AWB-14_242

Eiseres is op [1946] geboren en is gehuwd geweest met [A] (hierna: [A]). [A] is overleden op [1991 1].

Verweerder heeft eiseres bij brief van 11 juni 2002 bericht dat hem uit onderzoek is gebleken dat eiseres houder is of is geweest van in het buitenland aangehouden bankrekeningen. Hij heeft eiseres gevraagd de gegevens en inlichtingen te verstrekken die in de bijlage “Verklaring Buitenlandse Bankrekeningen” worden gevraagd. Verweerder heeft eiseres daarbij onder meer gewezen op artikelen 47, eerste lid, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR), artikel 49 van de AWR, artikel 25, zesde lid, onderdeel b, van de AWR en artikel 27e, onderdeel b, van de AWR, inzake de omkering van de bewijslast.

Bij brief van 12 juni 2002 heeft eiseres aan verweerder meegedeeld dat haar helemaal niets bekend is van een rekening in het buitenland. Zij heeft bovengenoemde verklaring blanco retour gezonden.

Op 3 september 2002 heeft verweerder bij een huisbezoek aan eiseres een voorbeeldbrief overhandigd, bestemd voor toezending aan de KB-Lux. In de brief wordt aan de bank gevraagd inlichtingen te verstrekken over de door eiseres aangehouden bankrekeningen. Op 16 oktober 2002 heeft eiseres telefonisch aan verweerder meegedeeld dat zij nog geen informatie van de KB-Lux heeft ontvangen.

Uit de match van het clientenbestand KB Lux met het BVR-bestand komt één hit voor, te weten mw. [X], gehuwd geweest met [A]. Dit is Mw. [X], geboren op [1946], met sofinummer [001] en gehuwd geweest met [A], geboren op [1942], met sofinummer [002] en overleden op [1991 2].

Uit de match van het BVR-bestand met het RDW-bestand zie ik dat de eerste voornaam van [X] is: [B]."

Eiseres heeft op respectievelijk 11 maart 2009 en 24 maart 2010 aangiften IB/PVV 2008 en 2009 gedaan. In deze aangiften heeft zij geen vermogen in het buitenland vermeld.

Aan eiseres zijn met dagtekening van respectievelijk 4 februari 2011 en 25 februari 2011 aanslagen IB/PVV 2008 en 2009 opgelegd overeenkomstig de ingediende aangiften.

Eiseres heeft op 16 maart 2011 aangifte IB/PVV 2010 gedaan. In deze aangifte heeft zij geen vermogen in het buitenland vermeld.

Aan eiseres is met dagtekening 1 september 2011 een aanslag IB/PVV 2010 opgelegd overeenkomstig de ingediende aangifte.

Bij brief van 17 juli 2012 heeft verweerder eiseres nogmaals vragen gesteld over de hiervoor onder 3. genoemde bankrekening. Daarbij heeft verweerder eiseres erop gewezen dat zij op grond van artikel 47, eerste lid, van de AWR verplicht is de gevraagde gegevens en inlichtingen te verstrekken.

Eiseres heeft bij brief van 3 augustus 2012 aan verweerder medegedeeld dat zij geen kennis draagt van deze rekening vanwege het feit dat deze te naam was gesteld van haar overleden echtgenoot. Voorts heeft zij verklaard dat het eerder op de KB-Lux gestalde vermogen in 2008, 2009 en 2010 niet op een bij eiseres bekende bankrekening werd aangehouden. Het saldo van de KB-Lux bankrekening is volgens eiseres waarschijnlijk consumptief besteed en is niet op een Nederlandse bankrekening gestort.

Bij brieven van 13 augustus 2012 heeft verweerder zijn voornemen kenbaar gemaakt om de navorderingsaanslagen IB/PVV 2008 tot en met 2010 op te leggen en de om daarbij boetes op te leggen. Hierbij heeft verweerder eveneens kenbaar gemaakt dat hij van mening is dat geen medewerking is verleend ten aanzien van het in het buitenland aangehouden vermogen, hetgeen eiseres bij brief van 4 september 2012 heeft betwist.

Verweerder heeft op 12 december 2012 een informatiebeschikking afgegeven vanwege het niet adequaat voldoen aan het onder 12. genoemde informatieverzoek. Eiseres heeft hiertegen bezwaar gemaakt. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 3 juni 2013 de informatiebeschikking gehandhaafd. Eiseres heeft hiertegen geen beroep ingesteld.

Met dagtekening 12 oktober 2013 zijn aan eiseres de navorderingsaanslagen IB/PVV 2008 tot en met 2010 en de boetebeschikkingen opgelegd.

In geschil is of de navorderingsaanslagen IB/PVV, de beschikkingen heffingsrente en de boetebeschikkingen terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd. Meer in het bijzonder zijn in geschil de antwoorden op de volgende vragen:

-

Zijn de microfiches onrechtmatig verkregen;

-

Is sprake van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt of is eiseres te kwader trouw;

-

Heeft verweerder terecht omkering en verzwaring van de bewijslast toegepast;

-

Berusten de navorderingsaanslagen op een redelijke schatting;

-

Zijn de boetes terecht en naar de juiste bedragen opgelegd.

Eiseres heeft ter zitting aangegeven haar standpunt, inhoudende dat kan worden getwijfeld aan de juistheid van de identificatie, niet langer te handhaven.

Eiseres stelt dat de fotokopieën van de microfiches op onrechtmatige wijze zijn verkregen en dat deze om die reden niet als bewijs mogen worden gebruikt, en verwijst hiervoor naar uitspraken van de Correctionele Rechtbank te Brussel en het Belgische Hof van Beroep van 8 december 2010.

Op grond van artikel 16, eerste lid, van de AWR kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

Van kwade trouw in de zin van artikel 16 van de AWR is sprake indien een belastingplichtige de inspecteur opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden of opzettelijk onjuiste inlichtingen heeft verstrekt (vgl. HR 3 december 2010, nr. 09/04514, ECLI:NL:HR:2010:BO5989). Onder opzet valt ook voorwaardelijk opzet. Daarvan is sprake indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wetenschap had van de aanmerkelijke kans dat een onjuiste aangifte zou worden gedaan, en dat hij die kans toen bewust heeft aanvaard (op de koop toe heeft genomen) (vgl. HR 13 februari 2004, nr. 39 477, ECLI:NL:HR:2004:AO3643, BNB 2004/160 en HR 3 december 2010, nr. 09/04514, ECLI:NL:HR:2010:BO5989).

Verweerder heeft ter zitting zijn stelling dat sprake is van een nieuw feit, ingetrokken. Hij heeft zich nader op het standpunt gesteld dat sprake is van kwade trouw. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft verweerder aangevoerd dat vaststaat dat eiseres rekeninghouder bij KB-Lux is geweest. Eiseres heeft dat altijd ontkend, terwijl zij over een openings- en sluitingsverklaring van de bankrekening beschikte. Omdat eiseres geen informatie heeft verstrekt waaruit blijkt waar het saldo van de bankrekening is gebleven, kan volgens verweerder niet anders worden geconcludeerd dan dat het vermogen nog in het buitenland is, althans niet naar Nederland is toegevloeid. De verklaring van eiseres omtrent de besteding van de gelden is onduidelijk en onvoldoende. Het gehele aangiftegedrag van eiseres moet volgens verweerder in samenhang met de onduidelijkheid omtrent het vermogen van eiseres worden bezien. Eiseres heeft bijvoorbeeld in 1999 en 2000 een aandeel in een onverdeelde boedel ten bedrage van € 800.000 in haar aangiften vermeld, terwijl ze dit bedrag in 2001 en 2002 niet meer in haar aangiften heeft vermeld. Het is volgens verweerder onduidelijk waar dat geld vandaan is gekomen en waar het naartoe is gegaan.

Vooropgesteld dient te worden dat het aan verweerder is feiten en omstandigheden te stellen, en bij betwisting aannemelijk te maken, die de conclusie rechtvaardigen dat eiseres te kwader trouw is ten aanzien van de aangiften IB/PVV over de jaren 2008 tot en met 2010. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder niet in de op hem rustende bewijslast geslaagd. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat het saldo van de rekening op 17 februari 1994 fl 52.250,26 (€ 23.710,12) bedroeg. Gelet op de hoogte van het saldo is het enkele feit dat eiseres in 1994 over een buitenlandse bankrekening beschikte onvoldoende om aan te nemen dat eiseres in 2008, 2009 en 2010 over bedragen beschikte van respectievelijk € 310.152, € 313.600 en € 324.050 en dat zij deze bedragen opzettelijk niet in haar aangiften heeft vermeld. Verweerder heeft evenmin aangetoond dat eiseres met betrekking tot de aangiften IB/PVV over de jaren 2008 tot en met 2010 hem opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden of opzettelijk onjuiste inlichtingen heeft verstrekt, waardoor de aanslagen te laag zijn vastgesteld. Het feit dat eiseres bij brief van 12 juni 2002 onjuiste inlichtingen heeft verstrekt over de KB-Luxrekening heeft geen gevolgen voor de aangiften IB/PVV over de jaren 2008 tot en met 2010. Eiseres heeft bij brief van 3 augustus 2012 onjuiste inlichtingen aan verweerder verstrekt, namelijk dat zij geen weet heeft gehad van de rekening. Zij was immers reeds op 7 maart 2008 door KB-Lux op de hoogte gesteld van de opheffing van de rekening. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder echter niet bewezen dat door deze onjuiste inlichtingen de aanslagen IB/PVV 2008, 2009 en 2010 te laag zijn vastgesteld. Eiseres heeft immers op 3 augustus 2012 reeds aangegeven dat het saldo van de bankrekening waarschijnlijk consumptief is besteed, hetgeen, gelet op de hoogte van het saldo in 1994, niet onaannemelijk is. Het feit dat eiseres eerst bij brief van 31 mei 2014 heeft aangegeven waaraan het saldo van de KB-Luxrekening zou zijn besteed, wekt weliswaar verbazing, maar leidt niet tot een andere conclusie. De onduidelijkheid omtrent het aandeel van eiseres in een onverdeelde boedel in de jaren 1999 tot en met 2002 is geen omstandigheid die maakt dat eiseres ten aanzien van de aangiften IB/PVV over de jaren 2008 tot en met 2010 te kwader trouw heeft gehandeld, te meer daar door verweerder slechts gerept wordt van onduidelijkheid omtrent de herkomst en bestemming van het geld en niet van onjuistheid van de over die jaren ingediende aangiften.

Gelet op het voorgaande zijn de navorderingsaanslagen IB/PVV over de jaren 2008 tot en met 2010 ten onrechte opgelegd en dienen zij te worden vernietigd.

Nu de navorderingsaanslagen dienen te worden vernietigd, dienen de boetebeschikkingen over de desbetreffende jaren eveneens te worden vernietigd.

Nu de navorderingsaanslagen dienen te worden vernietigd, dienen de beschikkingen heffingsrente over de desbetreffende jaren eveneens te worden vernietigd.

Gelet op het voorgaande zijn de beroepen inzake de navorderingsaanslagen IB/PVV over de jaren 2008 tot en met 2010, de bijbehorende boetebeschikkingen en beschikkingen heffingsrente gegrond.