Rechtbank Gelderland, 18-11-2014, ECLI:NL:RBGEL:2014:7115, AWB - 14 _ 4068

1. Eiseres heeft bij brief van 2 mei 2014 een aanvraag ingediend bij verweerder voor een uittreksel uit de basisregistratie personen van [C] (hierna: het uittreksel). In de brief is, voor zover hier van belang, het volgende vermeld:

2. Verweerder heeft bij brief van 7 mei 2014, voor zover hier van belang, het volgende aan eiseres medegedeeld:

3. In geschil is of verweerder terecht en tot het juiste bedrag leges in rekening heeft gebracht.

4. Meer in het bijzonder is in geschil of verweerder het verzoek had dienen door te zenden aan de gemeente Leidschendam op grond van artikel 2:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

5. Ingevolge artikel 2:3, eerste lid, van de Awb zendt het bestuursorgaan geschriften tot behandeling waarvan kennelijk een ander bestuursorgaan bevoegd is, onverwijld door naar dat orgaan, onder gelijktijdige mededeling daarvan aan de afzender. De stelling van eiseres dat verweerder op grond van artikel 2:3, eerste lid, van de Awb, de aanvraag diende door te zenden aan de gemeente Leidschendam en hiervoor geen kosten in rekening mocht brengen, faalt. De rechtbank overweegt hiertoe het volgende.

6. Doorzending van een geschrift is, zoals volgt uit de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 2:3, eerste lid, van de Awb, slechts dan verplicht indien het voor verweerder op eenvoudige wijze is na te gaan welk bestuursorgaan bevoegd is om het geschrift in behandeling te nemen (Kamerstukken II 1988/89, 21 221, nr. 3, p. 52). Naar het oordeel van de rechtbank is uit de brief van 2 mei 2014 niet eenvoudig af te leiden welk bestuursorgaan bevoegd is om het geschrift in behandeling te nemen. Vermelding van een adres van [C] in [Q] doet juist vermoeden dat verweerder het bevoegde bestuursorgaan zou zijn. Pas na raadpleging van de basisregistratie personen is vast komen te staan dat verweerder niet bevoegd was om het gevraagde uittreksel te verstrekken.

7. Ingevolge artikel 229, eerste lid, aanhef en onder b, van de Gemeentewet kunnen rechten worden geheven ter zake van het genot van door of vanwege het gemeentebestuur verstrekte diensten.

8. In de Tarieventabel leges 2014 behorende bij de Legesverordening gemeente Overbetuwe 2014 (hierna: de Tarieventabel) is onder meer het volgende opgenomen:

9. De stelling van eiseres dat verweerder § 1.4.1 en § 1.4.2 van de Tarieventabel te ruim heeft uitgelegd door ook leges in rekening te brengen als geen uittreksel wordt verstrekt, faalt. De uitdrukking ‘één of meer gegevens over één persoon waarvoor de basisregistratie personen moet worden geraadpleegd’ moet worden uitgelegd tegen de achtergrond van artikel 229, eerste lid, aanhef en onder letter b, van de Gemeentewet. In een geval waarin de basisregistratie personen is geraadpleegd teneinde de aanvraag te behandelen en hieromtrent gegevens worden verstrekt aan eiser, zijn reeds diensten verstrekt welke heffing rechtvaardigen (vergelijk Hoge Raad 21 december 2007, nr. 41 303, ECLI:NL:HR:2007:BC0652). Aangezien verweerder de basisregistratie personen heeft geraadpleegd, zijn terecht leges in rekening gebracht. Verweerder heeft ter zitting verklaard dat het tarief genoemd in § 1.4.6 slechts van toepassing is op afnemers die de gegevens tevens digitaal via het netwerk kunnen opvragen. Nu niet is gesteld of gebleken dat eiseres toegang heeft tot dit netwerk, vindt het tarief genoemd in § 1.4.6 geen toepassing en heeft verweerder terecht het tarief genoemd in § 1.4.2 in rekening gebracht.

10. Eiseres heeft voorts gesteld dat het in rekening gebrachte tarief onevenredig en buitenproportioneel is en heeft zich daarbij beroepen op Richtlijn 95/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 24 oktober 1995 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (hierna: de Richtlijn). De rechtbank stelt voorop dat artikel 12, aanhef en onder a, van de Richtlijn in die zin moet worden uitgelegd dat het zich er niet tegen verzet dat voor de verstrekking van persoonsgegevens door een overheidsinstantie kosten in rekening worden gebracht. Teneinde te waarborgen dat de ter zake van de uitoefening van het recht van toegang tot persoonsgegevens in rekening gebrachte kosten niet bovenmatig zijn in de zin van deze bepaling, mag het bedrag ervan niet uitgaan boven de kostprijs van de verstrekking van die gegevens (zie HvJ EU 12 december 2013, C-486/12, ECLI:EU:C:2013:836).

11. Verweerder heeft onweersproken gesteld dat in verband met de aanvraag de volgende diensten door verweerder zijn verricht: registratie van de ingekomen brief/verzoek in het postregistratiesysteem, verzending naar de behandelende afdeling/team, opzoeken van de gevraagde gegevens, beantwoording in briefvorm, registratie van de uitgaande informatie in het postregistratiesysteem, maken en verzending van de factuur, vastleggen van de vordering en innen van de vordering. Rekening houdend met een uurtarief van € 65,13 en een duur van de werkzaamheden van één uur, is het tarief niet hoger dan de kostprijs, aldus verweerder. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat aannemelijk is gemaakt dat de in rekening gebrachte leges niet bovenmatig zijn. Hetgeen eiseres in dit kader voorts heeft aangevoerd, leidt niet tot een ander oordeel.

12. Voor zover eiseres met haar stelling dat andere gemeenten in een geval als het onderhavige geen leges heffen, een beroep doet op het gelijkheidsbeginsel overweegt de rechtbank als volgt. Voor de toepassing van het gelijkheidsbeginsel gelden twee gevallen als gelijke gevallen wanneer de beide gevallen feitelijk en rechtens tot dezelfde groep behoren. Naar het oordeel van de rechtbank is in dit geval geen sprake van gelijke gevallen omdat aanvragen bij verschillende gemeenten onder verschillende gemeentelijke belastingregimes vallen. Het gelijkheidsbeginsel staat er niet aan in de weg dat de ene gemeentelijke wetgever wel en de andere gemeentelijke wetgever geen leges heft.

13. Gelet op het voorgaande dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

14. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.