Rechtbank Gelderland, 20-10-2015, ECLI:NL:RBGEL:2015:6392, AWB - 15 _ 375

7. Verweerder stelt dat eiseres bij de aanvang van het boekenonderzoek volgens haar administratie één werknemer op parttime basis in loondienstverband had, te weten de heer [C] . Tijdens het onderzoek bleek al snel dat de loonadministratie niet volledig was en gebreken vertoonde. Bovendien heeft eiseres bij aanvang van de controle verklaard dat er een achterstand in de verwerking van de gegevens was, aldus verweerder. Zo heeft eiseres erkend dat ook nog trainer [D] en verzorger [E] in de loonadministratie opgenomen hadden moeten worden. Voorts stelt verweerder dat in de loop van het onderzoek duidelijk is geworden dat eiseres betalingen aan diverse trainers, verzorgers en artiesten ten onrechte niet in de loonadministratie heeft verwerkt en dat voor meerdere trainers, verzorgers, spelers en kantinehulpen ten onrechte de zogenaamde vrijwilligersregeling is toegepast. Gelet hierop en gelet op de omstandigheid dat eiseres van het nageheven bedrag aan loonheffingen van € 182.237 slechts een bedrag van € 128.054 betwist en zij op aangifte slechts een bedrag van ongeveer € 8.000 heeft voldaan, is verweerder van mening dat eiseres niet de vereiste aangifte heeft gedaan.

8. Eiseres stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag dient te worden verminderd met dat deel dat betrekking heeft op de vergoedingen die zijn betaald aan de spelers die geen vergoeding ontvingen voor andere werkzaamheden. Zij stelt dat ten aanzien van deze spelers de vrijwilligersregeling van toepassing is en dat de grens van € 1.500 per speler niet is overschreden. Eiseres is van mening dat de belastingdienst haar stelling, dat dit wel het geval is, onvoldoende heeft onderbouwd. Aldus dient volgens eiseres de aanslag te worden verminderd met € 128.054. Omkering van de bewijslast is in dit geval volgens haar niet aan de orde nu het niet doen van de vereiste aangifte haar niet kan worden verweten. Het bestuur van de vereniging werd gevormd door goedwillende en fiscaal niet deskundige personen. Weliswaar wordt volgens eiseres een bedrag van € 54.183 (€ 182.237 -/- € 128.054) van de naheffingsaanslag niet betwist, maar dit kan niet leiden tot omkering van de bewijslast voor het in geschil zijnde bedrag van € 128.054.

9. In artikel 27e van de Algemene wet inzake rijksbelastingen is bepaald dat indien niet de vereiste aangifte is gedaan, de rechtbank het beroep ongegrond dient te verklaren tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is (omkering en verzwaring van de bewijslast).

10. Naar vaste jurisprudentie geldt dat bij inhoudelijke gebreken in een aangifte slechts dan kan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van een of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van deze gebreken niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd, aanzienlijk is.

11. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Ook dit moet worden vastgesteld aan de hand van de normale bewijsregels van stelplicht en bewijslast (Hoge Raad 30 oktober 2009, ECLI: NL:HR:2009:LJN BH1083).

12. De rechtbank stelt vast dat verweerder onweersproken heeft gesteld dat bij aanvang van de controle slechts voor één werknemer loonheffingen zijn afgedragen, terwijl in ieder geval ten aanzien van ten minste drie werknemers loonheffingen moesten worden afgedragen. Voorts stelt de rechtbank vast dat van de naheffingsaanslag groot € 182.237 een bedrag van € 54.183 niet wordt betwist. Een en ander leidt tot de conclusie dat de verschillen tussen de aangegeven bedragen aan loonheffing en de gecorrigeerde bedragen zowel relatief als absoluut aanzienlijk zijn, ook als het betwiste gedeelte buiten beschouwing blijft. Hierdoor heeft eiseres voor de jaren waarop de naheffingsaanslag betrekking heeft niet de vereiste aangifte gedaan. De stelling van eiseres, dat haar geen verwijt kan worden gemaakt omdat zij wordt bestuurd door goedwillende en ter zake niet deskundige bestuurders, leidt niet tot een ander oordeel. Immers, bepalend is dat de belastingplichtige wist of zich ervan bewust moest zijn dat door het niet doen van de vereiste aangifte een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Hiervan is naar het oordeel van de rechtbank in dit geval sprake, omdat als onweersproken is komen vast te staan dat eiseres zich er bewust van was dat in ieder geval ten aanzien van twee werknemers niet aan de administratieverplichtingen en aangifteverplichtingen werd voldaan.

13. Nu de vereiste aangifte niet is gedaan moet de onderhavige naheffingsaanslag loonbelasting door de rechtbank voor juist worden gehouden, tenzij eiseres doet blijken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Dit betekent dat, anders dan eiseres stelt, op haar de bewijslast rust om overtuigend de onjuistheid van de correcties aan te tonen. Hierin is zij niet geslaagd. Eiseres heeft geen gegevens verstrekt waaruit de onjuistheid van de correcties ten aanzien van de spelers blijkt. De omstandigheid dat niet duidelijk is wat er precies is betaald aan de spelers komt dan voor risico van eiseres.

14. De zogenoemde omkering van de bewijslast ontslaat verweerder evenwel niet van zijn verplichting de door hem aangebrachte correcties niet naar willekeur vast te stellen. De aanslagen dienen te berusten op een redelijke schatting.

15. De rechtbank is van oordeel dat de correctie ter zake van de spelers berust op een redelijke schatting. Deze correctie bestaat uit het niet onder de vrijwilligersregeling vallend bedrag van € 1.500 per speler per jaar, vermeerderd met reiskosten. Ter onderbouwing van zijn schatting verwijst verweerder onder meer naar de door hem overgelegde overeenkomsten met de spelers waaruit blijkt dat er per jaar een bedrag van € 1.498 per speler werd verstrekt. Voorts heeft verweerder producties A1 tot en met A3 overgelegd waaruit valt op te maken dat naast de vergoeding van € 1.498 voor de seizoenen 2008-2009, 2009-2010 en 2010-2011 separaat vergoeding van reiskosten werd verstrekt.

16. Verweerder heeft een vergrijpboete opgelegd van € 87.879, omdat het volgens verweerder aan opzet van eiseres is te wijten dat te weinig belasting is geheven.

17. In zijn verweerschrift stelt verweerder evenwel dat sprake is van grove schuld. Eiseres had volgens verweerder redelijkerwijs moeten of kunnen begrijpen dat de uitbetaalde bedragen en verstrekkingen, gelet op de omvang daarvan, niet onder de vrijwilligersregeling vielen en dat dit tot gevolg zou kunnen hebben dat er te weinig loonheffing zou worden afgedragen.

18. Nadat verweerder ter zitting op bovenstaand onderscheid in gradatie van de boete is gewezen heeft hij gesteld dat de boete moet worden verminderd tot 25% van de nageheven belasting en zich op het standpunt gesteld dat met betrekking tot de boete uit dient te worden gegaan van grove schuld, zoals gesteld in het verweerschrift. Hij heeft zijn stelling dat sprake is van opzet ingetrokken.

19. Eiseres stelt primair dat de boete dient te worden gematigd tot nihil. Het betreft hier volgens haar werkzaamheden van een groep goedwillende amateurs waarbij een boete niet past. Subsidiair is eiseres van mening dat in ieder geval tot medio 2010 geen boete kan worden opgelegd, omdat de bestuurders pas in die periode naar een voorlichtingsbijeenkomst over de vrijwilligersregeling zijn geweest van de belastingdienst. Het gebrek aan kennis voor medio 2010 kan haar dan ook niet worden aangerekend, aldus eiseres.

20. De rechtbank is oordeel dat verweerder, op wie in deze de bewijslast rust, aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is geweest van grove schuld, op te vatten als een in laakbaarheid aan opzet grenzende mate van verwijtbaarheid, waaronder tevens te begrijpen grove onachtzaamheid. De administratie van eiseres vertoonde ernstige gebreken. Daarnaast was er een achterstand in de verwerking van de gegevens. Als gevolg hiervan kon geen juiste aangifte loonheffingen worden gedaan. Bovendien is de vrijwilligersregeling niet juist toegepast, terwijl eiseres dit had moeten weten. De stelling dat het haar niet kan worden verweten, omdat het hier om goedwillende bestuurders gaat, snijdt geen hout. De bestuurders hadden er voor moeten zorgen dat de administratie op orde was en ook had het op de weg van de bestuurders gelegen om, indien zij zelf niet over voldoende kennis beschikten, zich adequaat te laten informeren door een ter zake deskundige. Om diezelfde reden faalt het betoog dat voor medio 2010 geen boete kan worden opgelegd omdat de bestuurders toen pas naar een voorlichtingsbijeenkomst zijn geweest. De inspecteur heeft dan ook terecht de boete in overeenstemming met paragraaf 25 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 vastgesteld op 25% van de nageheven belasting. De rechtbank acht deze boete passend en geboden.

21. Nu eiseres geen afzonderlijke gronden tegen de beschikking heffingsrente en belastingrente heeft aangevoerd, dienen de beroepen inzake de in rekening gebrachte heffingsrente en belastingrente ongegrond te worden verklaard.

22. Gelet op het voorgaande dient het beroep inzake de naheffingsaanslag loonheffingen ongegrond te worden verklaard. Het beroep inzake de boete dient gegrond te worden verklaard.

23. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 980 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 490 en een wegingsfactor 1). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.