Rechtbank Gelderland, 22-05-2018, ECLI:NL:RBGEL:2018:2273, AWB - 17 _ 4187

1. De rechtbank doet met toepassing van artikel 8:54 van de Algemene wet bestuursrecht uitspraak zonder zitting.

2. Eiseres heeft beroep ingesteld tegen het niet-tijdig beslissen op bezwaar door verweerder. Inhoudelijk heeft zij kort gezegd aangevoerd dat geen sprake is van een personeelshypotheek en dat geen sprake is van een belastbaar voordeel. Ook heeft zij verzocht om toekenning van een dwangsom in verband met het niet tijdig beslissen op bezwaar.

3. Nadat de inspecteur uitspraak op bezwaar heeft gedaan, heeft eiseres ook daartegen beroep ingesteld. Dit beroep is bij de rechtbank ingeschreven met zaaknummer 17/4123.

4. Omdat er geen dwangsom is toegekend, heeft eiseres belang gehouden bij een beslissing op het beroep tegen het niet-tijdig beslissen op bezwaar. Voor de beoordeling van de ontvankelijkheid van het onderhavige beroep is van belang welk bestuursorgaan diende te beslissen op het bezwaar. Eiseres heeft aangevoerd dat haar bezwaar niet zozeer (of in elk geval niet alleen) gericht was tegen de ingehouden loonheffing, maar tegen het Saldobiljet 2016 dat als bijlage bij de brief van 9 januari 2017 is gevoegd.

5. Het rechtsgevolg dat voortvloeit uit de brief van 9 januari 2017 en het bijgevoegde saldobiljet is dat een heffing van € 288,39 voor het belastingjaar 2016 is opgelegd. Dat is hetgeen waarmee eiseres het niet eens is. Verweerder heeft zich in dat verband gepresenteerd als inhoudingsplichtige jegens eiseres als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964. De inhouding door een inhoudingsplichtige van een bedrag als belasting wordt voor de mogelijkheid van beroep gelijkgesteld met een voor bezwaar vatbare beschikking van de inspecteur. Dit is geregeld in artikel 26, tweede lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR). Dat betekent dat in zoverre niet verweerder, maar de inspecteur diende te beslissen op het bezwaar, zoals is gebeurd. Voor het overige is geen sprake van beslissingen waartegen bezwaar mogelijk was.

6. De rechtsmiddelverwijzing onder de brief van 9 januari 2017 vermeldt dat bezwaar gemaakt kon worden bij verweerder. Dat heeft eiseres gedaan. Verweerder heeft het bezwaar pas doorgestuurd naar de inspecteur nadat eiseres verweerder in gebreke had gesteld. Naar het oordeel van de rechtbank vloeit uit artikel 26, tweede lid, van de AWR voort dat het de verantwoordelijkheid van de inspecteur is dat tijdig uitspraak op bezwaar wordt gedaan. Wanneer een bezwaarschrift pas later wordt doorgezonden, bekort dat zijn beslistermijn. Hij kan daarmee rekening houden. Daartegenover heeft verweerder na de doorzending van het bezwaarschrift geen mogelijkheden meer om invloed uit te oefenen op het moment waarop uitspraak op bezwaar wordt gedaan. Verweerder was zelf ook niet bevoegd te beslissen op het bezwaar. Verweerder kan daarom geen dwangsom verschuldigd worden en vormt geen partij in deze procedure. Eiseres is ten onrechte een procedure tegen verweerder gestart.

7. Voor de duidelijkheid merkt de rechtbank hierbij op dat verweerder wel een dwangsom aan eiseres heeft toegekend in verband met het te laat beslissen op het WOB-verzoek dat zij heeft gedaan. Dat staat echter los van deze procedure.

8. Gelet op het voorgaande is het beroep tegen het niet-tijdig beslissen niet-ontvankelijk. De verschuldigdheid van een dwangsom heeft de rechtbank beoordeeld in het beroep tegen de uitspraak op bezwaar van de inspecteur. Ook in die zaak heeft de rechtbank inmiddels uitspraak gedaan.

9. Artikel 6:20 van de Algemene wet bestuursrecht gaat ervan uit dat het bestuursorgaan verplicht blijft te beslissen op bezwaar en dat het beroep zich tevens richt tegen de uitspraak op bezwaar als die alsnog wordt gedaan. Omdat de conclusie moet zijn dat verweerder niet kon beslissen op het bezwaar, kan dit artikel in deze procedure niet worden toegepast.

10. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.