Rechtbank Gelderland, 17-01-2019, ECLI:NL:RBGEL:2019:99, AWB - 18 _ 2266

1. De voldoening van de belasting heeft plaatsgevonden op 8 november 2017. De gemachtigde heeft op 18 december 2017 een bezwaarschrift aan de rechtbank gefaxt. Het bezwaar is ook per gewone post aan verweerder gezonden. Deze heeft het op 29 december 2017 ontvangen.

2. In geschil is welke datum moet worden aangehouden voor de vraag of het bezwaar tijdig is. Verweerder gaat niet uit van 18 december 2017, maar van 29 december 2017. De gemachtigde heeft namelijk moedwillig het bezwaar naar de verkeerde instantie gefaxt.

3. De rechtbank is van oordeel dat de datum 18 december 2017 als uitgangspunt dient te worden gehanteerd. De achtergrond van de toezending van het bezwaarschrift per fax aan de rechtbank is gelegen in een conflict tussen de gemachtigde en verweerder. De gemachtigde dient op jaarbasis vele honderden bezwaarschriften en beroepschriften in. Hoewel dit formeel per gewone post dient te gebeuren, ziet de rechtbank er structureel van af van de gemachtigde een herstel van dit verzuim te verlangen en wordt het door de gemachtigde indienen van beroepschriften per fax geaccepteerd. Dat betekent dat in beginsel een doorzendplicht voor de rechtbank bestaat op grond van artikel 6:15 van de Algemene wet bestuursrecht. Op grond van het derde lid van dat artikel is de tijdstip van indiening bij de rechtbank bepalend voor de vraag of het bezwaarschrift tijdig is ingediend, behoudens in geval van kennelijk onredelijk gebruik van procesrecht. Hoewel de rechtbank zich in de verhouding tot de gemachtigde op het standpunt heeft gesteld dat de doorzendplicht niet voor deze situaties geldt, is daarmee nog niet zonder meer gezegd dat sprake is van kennelijk onredelijk gebruik van procesrecht. Van kennelijk onredelijk gebruik van procesrecht is pas sprake als eiser of de gemachtigde zou beogen met zijn handelwijze voordeel te behalen, bijvoorbeeld omdat het bevoegde orgaan pas later van het bezwaarschrift kennis neemt, daardoor minder tijd heeft om te beslissen en als gevolg daarvan een dwangsom verschuldigd zou worden (vergelijk Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State 3 juni 2015, ECLI:NL:RVS:2015:1759) Het is niet aannemelijk dat dergelijke overwegingen in dit geval een rol hebben gespeeld.

4. Verweerder heeft het bezwaar ten onrechte niet-ontvankelijk verklaard. Het beroep is kennelijk gegrond. Overeenkomstig het verzoek van eiser zal de rechtbank de zaak terugwijzen naar verweerder.

5. De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser voor de behandeling van het beroep heeft moeten maken. Zij ziet geen aanleiding voor een integrale proceskostenvergoeding. Er is geen sprake van tegen beter weten in of zeer onzorgvuldig handelen door verweerder. De rechtbank stelt de kosten daarom overeenkomstig het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 512 (1 punt voor de indiening van het beroepschrift met een waarde van € 512). Van andere voor vergoeding in aanmerking komende kosten is niet gebleken.