Rechtbank Gelderland, 30-11-2021, ECLI:NL:RBGEL:2021:6367, AWB - 21 _ 1156

1. Belanghebbende heeft tijdig bezwaar gemaakt tegen de WOZ-waarde van de onroerende zaak.

2. Belanghebbende heeft ter onderbouwing van de in het bezwaar voorgestane waarde een taxatierapport overgelegd. Het taxatierapport is in opdracht van [naam B.V. 1] ( [B.V. 1] ), de organisatie waar de gemachtigde aan verbonden is, opgemaakt door [naam B.V. 2] ( [B.V. 2] ).

3. Verweerder heeft met de gemachtigde een hoorzitting ingepland. Het gesprek heeft digitaal plaatsgevonden tussen verweerder en een medewerker van [B.V. 2] namens gemachtigde.

4. Bij uitspraak op bezwaar heeft verweerder het bezwaar gegrond verklaard en de WOZ-waarde verminderd. Verweerder heeft een kostenvergoeding toegekend, maar hij heeft daarbij geen punt toegekend voor de hoorzitting. Evenmin heeft hij een vergoeding voor het taxatierapport toegekend.

5. In geschil is de hoogte van de door verweerder toegekende kostenvergoeding. Specifiek is in geschil of het gesprek met een medewerker van [B.V. 2] kwalificeert als een hoorzitting en of het taxatierapport kwalificeert als een verslag van een deskundige. De WOZ-waarde van de onroerende zaak is niet in geschil.

6. Belanghebbende stelt dat verweerder een te lage kostenvergoeding heeft toegekend. Volgens belanghebbende heeft verweerder ten onrechte geen punt toegekend voor de hoorzitting en heeft verweerder ten onrechte het taxatierapport (2 uren à € 53 vermeerderd met btw) niet vergoed.

7. Verweerder stelt dat hij terecht geen punt heeft toegekend voor de hoorzitting, omdat volgens hem geen sprake was van een hoorgesprek. Volgens verweerder gaf de medewerker van [B.V. 2] aan geen enkele kennis van het dossier te hebben en las hij slechts standpunten voor die bij verweerder reeds bekend waren. Hierdoor is volgens hem geen sprake van hoor- en wederhoor. Verweerder verwijst ter onderbouwing van zijn standpunt naar een uitspraak van de Rechtbank Amsterdam.¹

8. Met betrekking tot het niet vergoeden van het taxatierapport stelt verweerder dat het taxatierapport niet te kwalificeren valt als een verslag van een deskundige in de zin van het Besluit proceskosten bestuursrecht. Verweerder verwijst daarbij naar een uitspraak van het Tuchtcollege van de Stichting Nederlands Register Vastgoed Taxateurs (NRVT), waarin de betreffende taxateur van [B.V. 2] geschorst wordt.² Het taxatierapport is volgens verweerder slechts een niet onderbouwde stelling ten aanzien van de waarde, hij verwijst daarbij naar uitspraken van het Gerechtshof Den Haag.³ Volgens verweerder moet het taxatierapport gezien worden als onderdeel van de verleende rechtsbijstand. De kosten van een dergelijk taxatierapport worden in dat geval geacht onderdeel te zijn van de forfaitaire vergoeding, verweerder verwijst daarbij naar een uitspraak van Rechtbank Noord-Holland.⁴ Het aantal uren en het uurtarief te vermeerderen met btw wordt door verweerder niet betwist.

9. Ter zitting heeft verweerder zijn subsidiaire standpunt, dat bij toekenning van een vergoeding voor de hoorzitting afgeweken moet worden van de forfaitaire vergoeding op grond van bijzondere omstandigheden, ingetrokken.

10. Op grond van artikel 1, aanhef en onder a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) kan een veroordeling in de kosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) onderscheidenlijk een vergoeding van de kosten als bedoeld in artikel 7:15, tweede lid, of 7:28, tweede lid, van de Awb, betrekking hebben op kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Artikel 2, eerste lid van het Bpb verwijst voor het tarief naar de bijlage bij het besluit. In de bijlage wordt (onder meer) voor het in bezwaar verschijnen ter hoorzitting 1 punt toegekend.

11. De rechtbank is van oordeel dat er bij de behandeling van het bezwaar een hoorzitting heeft plaatsgevonden. Het standpunt van verweerder, dat de gemachtigde tijdens de hoorzitting niet zou hebben voldaan aan een op hem rustende verplichting, namelijk om met een actieve en open houding een inhoudelijke dialoog te faciliteren die zou kunnen leiden tot een eerlijke en zorgvuldige heroverweging, vindt geen steun in de wet. Ook in de wetsgeschiedenis zijn geen aanknopingspunten te vinden voor de stelling van verweerder dat een open en actieve houding van de belanghebbende (of zijn gemachtigde) vereist is. Dat een belanghebbende (of zijn gemachtigde) tijdens het horen geen nieuwe informatie inbrengt en vragen van verweerder niet kan beantwoorden, kan hem niet worden tegengeworpen. Dat staat nog los van de vraag of deze stelling, welke door de gemachtigde wordt betwist, feitelijk juist is. Het ontbreken van zulke relevant geachte gegevens doet overigens vermoeden dat een gedegen onderzoek door verweerder, vooráfgaand aan het nemen van de primaire beschikking, achterwege is gebleven.

12. De verwijzing naar de uitspraak van de rechtbank Amsterdam⁵ kan verweerder niet baten. In die uitspraak oordeelt de rechtbank Amsterdam dat de hoorplicht is geschonden omdat de hoorder van het bestuursorgaan heel veel zaken tegelijkertijd op één hoorzitting had behandeld en de zaken niet had voorbereid. Het oordeel gaat dus over wat van een behoorlijk handelend bestuursorgaan mag worden verwacht en niet over enige verplichting van de zijde van een belanghebbende of zijn gemachtigde.

13. Dat, zoals verweerder verder aangeeft, de inhoud van het hoorgesprek in strijd is met door hem met de directeur van [B.V. 1] gemaakte afspraken, kan niet tot een andersluidend oordeel leiden, omdat de (civiele) afspraken tussen verweerder en gemachtigde niet volgen uit de Awb of enig ander wettelijk voorschrift.

14. Partijen hebben ter zitting bevestigd dat in het taxatierapport van [B.V. 2] is vermeld wie de taxatie hebben uitgevoerd, wat de datum van ondertekening is en dat het de handtekeningen van de taxateurs bevat. Met betrekking tot de inhoud staat in het taxatierapport vermeld het adres van de onroerende zaak, wat voor type object het betreft, de waardepeildatum, foto’s van de ligging en de buitenzijde van de onroerende zaak, de inhoud van de onroerende zaak in m3 en de oppervlakte van de kavel in m2 en het bouwjaar van de onroerende zaak. Daarnaast is een omschrijving gegeven van de ligging en een korte vermelding van de staat van onderhoud (afkomstig van informatie van belanghebbende). Het taxatierapport bevat de verkoopsommen en verkoopdata van vergelijkbare onroerende zaken en de volgende objectkenmerken van de vergelijkbare onroerende zaken: het type, de inhoud van het object en de oppervlakte van het perceel. Tevens bevat het taxatierapport een algemene vermelding en samenvatting van (veelal niet relevante) waarderingsmethodieken en jurisprudentie. Tot slot bevat het taxatierapport de getaxeerde waarde en een vermelding van het toepasselijke OZB-tarief, zijnde woning of niet-woning. Tussen partijen is niet in geschil dat de (hoofd)opsteller van het taxatierapport meer dan 20 jaar relevante werkervaring heeft.

15. Op grond van artikel 1, aanhef en onder b, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb) kan een veroordeling in de kosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb onderscheidenlijk een vergoeding van de kosten als bedoeld in artikel 7:15, tweede lid, of 7:28, tweede lid, van de Awb, betrekking hebben op kosten van een deskundige die aan een partij verslag heeft uitgebracht.

16. De rechtbank is van oordeel dat het taxatierapport voor vergoeding in aanmerking komt. Dat de getaxeerde waarde niet inzichtelijk is onderbouwd is niet van belang voor de vraag of sprake is van een verslag van een deskundige. Evenmin is relevant of het taxatierapport een bijdrage heeft geleverd aan de beslissing in de zaak.⁶ Mede gelet op de jarenlange ervaring die de (hoofd)taxateur heeft, is hij aan te merken als een deskundige in de zin van artikel 8:75 van de Awb. Aan het feit dat de taxateur is geschorst door het Tuchtcollege van de NRVT kan niet zonder meer de conclusie worden verbonden dat hij geen deskundige is als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.⁷ Aan een deskundige in de zin van de Awb wordt niet de eis gesteld dat sprake moet zijn van een geregistreerd taxateur.⁸ Het taxatierapport kwalificeert, anders dan in de door verweerder aangehaalde zaken, daarom als een verslag van een deskundige en komt hierdoor voor vergoeding in aanmerking.

17. Gelet op het voorgaande zal de rechtbank het beroep gegrond verklaren. De rechtbank zal verweerder veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten worden op de voet van het Bpb voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 530 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen bij de hoorzitting met een waarde per punt van € 265, met een wegingsfactor 1) en op € 128,26 voor het taxatierapport. De totale kostenvergoeding in de bezwaarfase bedraagt daarmee € 658,26. Verweerder mag de reeds betaalde kostenvergoeding hierop in mindering brengen.

18. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Bpb voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 14,05. Dit bedrag is als volgt tot stand gekomen. 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 534 en een wegingsfactor 0,5 voor het gewicht van de zaak. Omdat in beroep alleen de kostenvergoeding in geschil is, is sprake van een lichte zaak. Tussen partijen is niet in geschil dat in beroep sprake is van samenhang tussen alle 57 in het procesverloop vermelde beroepen. De proceskosten worden daarom verhoogd met een factor 1,5 wegens samenhang. De totale proceskostenvergoeding in beroep bedraagt daarom voor alle 57 beroepen samen € 801. Verweerder wordt in dit beroep veroordeelt tot vergoeding van de gemaakte proceskosten voor een bedrag van € 14,05 (€ 801 / 57 beroepen). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.

19. Omdat de rechtbank het beroep gegrond zal verklaren, zal de rechtbank bepalen dat verweerder aan belanghebbende het betaalde griffierecht van € 49 vergoedt.