Rechtbank Gelderland, 20-06-2022, ECLI:NL:RBGEL:2022:4823, AWB - 20 _ 4462

1. Op 6 april 2016 heeft eiser een aangifte IB/PVV 2015 ingediend met een resultaat uit overige werkzaamheden (ROW) van € 18.000 wegens advieswerkzaamheden voor Stichting “ [naam stichting] ” (de Stichting).

2. Met dagtekening 11 mei 2017 heeft verweerder aan eiser conform de aangifte een definitieve aanslag IB/PVV 2015 opgelegd, naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 51.662.

3. Op 21 maart 2017 heeft eiser een aangifte IB/PVV 2016 ingediend met inkomsten uit tegenwoordige arbeid van € 18.000 afkomstig van de Stichting.

4. Met dagtekening 9 februari 2018 heeft verweerder aan eiser conform de aangifte een definitieve aanslag IB/PVV 2016 opgelegd, naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 52.522 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 2.079.

5. Op 29 april 2018 heeft eiser een aangifte IB/PVV 2017 ingediend met een ROW van € 18.000 voor pastoraal werk.

6. Met dagtekening 19 juni 2018 heeft verweerder aan eiser conform de aangifte een definitieve aanslag IB/PVV 2017 opgelegd, naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 52.684 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 2.714.

7. In mei 2017 is door verweerder een boekenonderzoek gestart bij de Stichting naar onder meer de aangiften vennootschapsbelasting en loonheffingen voor de jaren 2012 tot en met 2015. Het boekenonderzoek had geen betrekking op de jaren 2016 en 2017.

8. De bevindingen uit het boekenonderzoek bij de Stichting zijn vastgelegd in een concept controlerapport van 11 december 2018, dat definitief is gemaakt op 8 maart 2019. Tijdens het boekenonderzoek bij de Stichting is gebleken dat eiser naast de jaarlijkse vergoeding van € 18.000 ook een vaste kostenvergoeding van € 6.000 per jaar ontving van de Stichting.

9. Bij brief van 11 december 2018 heeft verweerder aan eiser zijn voornemen bekend gemaakt om voor de jaren 2015 tot en met 2017 navorderingsaanslagen IB/PVV van € 5.712 (€ 6.000 - € 288) per jaar op te leggen omdat de vaste kostenvergoeding niet is aangegeven.

10. Met dagtekening 30 maart 2019 heeft verweerder deze navorderingsaanslagen aan eiser opgelegd.

11. Bij brief van 24 april 2019 heeft eiser bezwaar gemaakt tegen de navorderingsaanslagen IB/PVV 2015 tot en met 2017. Als bijlagen heeft hij de volgende ‘Uitwerking van het Bestuursbesluit van 28 november 2014’ en een onderbouwing van de onkostenvergoeding van € 500 per maand meegestuurd:

12. Bij brief van 12 juni 2019 heeft een voormalig adviseur van eiser, de heer [naam persoon G] ( [persoon G] ), aan de inspecteur Team Schenk- en Erfbelasting bericht dat eiser in 2016 een schenking van € 220.000 heeft ontvangen van de Stichting ter nakoming van een natuurlijke verbintenis. Volgens [persoon G] had de schenking betrekking op in het verleden verrichte werkzaamheden door eiser.

13. Naar aanleiding van deze brief en de tussentijdse correspondentie met [persoon G] heeft verweerder op 4 december 2019 geconcludeerd dat de toegekende vergoeding van € 220.000 is aan te merken als loon of ROW. Verweerder heeft om die reden de tweede navorderingsaanslag IB/PVV 2016 aangekondigd.

14. Met dagtekening 31 december 2019 heeft verweerder de tweede navorderingsaanslag IB/PVV 2016 aan eiser opgelegd.

15. Bij brief van 7 februari 2020 heeft eiser bezwaar gemaakt tegen deze tweede navorderingsaanslag voor 2016.

16. In geschil is of:

- sprake is van het voor navordering vereiste nieuw feit;

- het vertrouwensbeginsel is geschonden;

- de betaling van € 220.000 door de Stichting aan eiser een bron van inkomen vormt (2016);

- sprake is van schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Niet meer in geschil is dat de jaarlijkse vergoeding van € 18.000 kwalificeert als ROW.

17. Eiser stelt zich op het standpunt dat verweerder bekend was met zijn onkostenvergoeding. Daarnaast stelt eiser dat hij, net als predikanten, op grond van de PKN-regeling een onbelaste onkostenvergoeding van € 6.000 per jaar kan genieten. Voorts voert eiser aan jaarlijks meer aftrekbare kosten te hebben gemaakt dan de reeds in aftrek toegelaten € 288. Verder is eiser van mening dat de betaling van € 220.000 in 2016, gelet op de schenking ter nakoming van een natuurlijke verbintenis, geen bron van inkomen vormt. Bovendien beschikt verweerder niet over een nieuw feit om na te kunnen vorderen en is de gang van zaken in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, aldus eiser.

18. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de eerste navorderingsaanslagen voor de jaren 2015 tot en met 2017 terecht en naar de juiste bedragen zijn opgelegd, omdat eiser geen predikant is en hij geen bewijzen voor extra kostenaftrek heeft overgelegd. Voor wat betreft de tweede navorderingsaanslag IB/PVV 2016 voert verweerder aan (ook ter zake van deze navorderingsaanslag) over een nieuw feit te beschikken, omdat hij pas op 12 juni 2019 door middel van de brief van [persoon G] op de hoogte werd gesteld van de kwalificatie van de € 220.000 als ‘betaling voor verrichte werkzaamheden’. Mocht de betaling van de € 220.000 naar het oordeel van de rechtbank kwalificeren als schenking, dan dient de tweede navorderingsaanslag IB/PVV 2016 komen te vervallen, aldus verweerder.

19. Op grond van artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is. Op de inspecteur rust de bewijslast aannemelijk te maken dat er sprake is van een nieuw feit.

20. Voor het antwoord op de vraag of sprake is van een nieuw feit dient beoordeeld te worden of de navorderingsaanslagen voortvloeien uit feiten die bij het opleggen van de definitieve aanslagen reeds bij de inspecteur bekend waren of redelijkerwijs bekend hadden kunnen zijn. Volgens vaste jurisprudentie mag de inspecteur bij het vaststellen van de aanslag uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige in zijn aangifte heeft vermeld. Tot een nader onderzoek is de inspecteur in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot een nader onderzoek gehouden indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven of het ontbreken daarvan, in redelijkheid behoort te twijfelen.¹ De inspecteur behoeft in redelijkheid niet te twijfelen aan de juistheid van de in het aangiftebiljet opgenomen posten, indien er voor deze posten ook een andere, niet onwaarschijnlijke verklaring mogelijk is.²

21. De rechtbank is van oordeel dat verweerder voor de eerste navorderingsaanslagen (dagtekening 30 maart 2019) over een nieuw feit beschikte. Verweerder mocht uitgaan van de juistheid van de door eiser ingediende aangiften. Ten tijde van het opleggen van de definitieve aanslagen IB/PVV 2015 tot en met 2017 (dagtekeningen 11 mei 2017, 9 februari 2018 en 19 juni 2018) was hij nog niet door zijn collega’s van vennootschapsbelasting en loonheffingen op de hoogte gesteld van de bevindingen uit het boekenonderzoek, zoals vastgelegd in het concept controlerapport van 11 december 2018. Daarnaast acht de rechtbank van belang dat eiser pas bij zijn bezwaar van 24 april 2019 een onderbouwing van de vaste kostenvergoeding, die hem reeds bij bestuursbesluit van 28 november 2014 was toegekend, aan verweerder heeft overgelegd.

22. Niet in geschil is dat eiser de ontvangen onkostenvergoedingen niet in zijn aangiften heeft opgenomen, zodat verweerder terecht navorderingsaanslagen heeft opgelegd aan eiser. Eiser heeft echter de hoogte van het resultaat betwist.

23. Verweerder heeft de jaarlijkse kostenvergoeding van € 6.000, na aftrek van € 288 (gelijk aan de vrije ruimte binnen de werkkostenregeling van 1,2% over € 24.000), in aanmerking genomen als ROW. Eiser heeft zijn standpunt dat hij recht heeft op een hogere kostenaftrek dan € 288 niet met concrete en verifieerbare gegevens onderbouwd. De rechtbank is van oordeel dat verweerder de (eerste) navorderingsaanslagen over 2015 tot en met 2017 niet te hoog heeft vastgesteld. Deze navorderingsaanslagen blijven dus in stand.

24. De rechtbank volgt eiser niet in zijn betoog dat het vertrouwens- en gelijkheidsbeginsel (PKN-regeling) is geschonden, reeds omdat eiser in zijn rol als stichter en voorzitter van de Stichting geen predikant is.

25. In de zaak met het procedurenummer AWB 20/5441 heeft de rechtbank heden uitspraak gedaan en geoordeeld dat de betaling van € 220.000 door de Stichting aan eiser kwalificeert als een schenking. Gelet op deze kwalificatie, die ook doorwerkt naar de inkomsten- en schenkbelasting, is er voor wat betreft de betaling van € 220.000 geen sprake van een bron van inkomen en dient deze navorderingsaanslag komen te vervallen. Als gevolg daarvan behoeven de overige beroepsgronden tegen de (tweede) navorderingsaanslag 2016 geen behandeling meer.

26. De beroepen inzake de navorderingsaanslagen IB/PVV 2015 tot en met 2017 (dagtekening 30 maart 2019) dienen ongegrond te worden verklaard.

27. Omdat eiser geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte belastingrente heeft aangevoerd, dienen ook de beroepen inzake de beschikkingen belastingrente ongegrond te worden verklaard.

28. Het beroep inzake de navorderingsaanslag IB/PVV 2016 (dagtekening 31 december 2019) en de beschikking belastingrente dient gegrond te worden verklaard.

29. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. De kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.028 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, met een waarde per punt van € 269 en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, met een waarde per punt van € 759, en een wegingsfactor 1). Van overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten is de rechtbank niet gebleken.

30. Omdat de rechtbank een van de beroepen gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.