Rechtbank Haarlem, 03-10-2006, AZ1788, 05/2827 en 05/2828

RECHTBANK HAARLEM

Sector bestuursrecht, meervoudige belastingkamer

Procedurenummer: AWB 05/2827 en 05/2828

X B.V., te Z, eiseres,

gemachtigde A, advocaat

1.1. Aan eiseres is voor het jaar 1998 een navorderingsaanslag (aanslagnummer 59.43.577.V.87.0112) vennootschapsbelasting met dagtekening 28 mei 2004 opgelegd, berekend naar een belastbaar bedrag van f 1.952.553, alsmede bij beschikking een boete van f 452.172. De in rekening gebrachte heffingsrente bedraagt f 83.375.

Aan eiseres is voor het jaar 1999 een navorderingsaanslag (aanslagnummer 59.43.577.V.97.0112) vennootschapsbelasting met dagtekening 4 december 2004 opgelegd, berekend naar een belastbaar bedrag van f 1.006.564, alsmede bij beschikking een boete van f 179.954. De in rekening gebrachte heffingsrente bedraagt f 31.037.

1.2. Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 22 juni 2005 de navorderingsaanslag 1998, de boetebeschikking en de in rekening gebrachte heffingsrente gehandhaafd.

Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 22 juni 2005 de navorderingsaanslag 1999, de boetebeschikking en de in rekening gebrachte heffingsrente gehandhaafd.

2.2. In het dossier bevindt zich een uitdraai betreffende via ‘vu-disk’ ontvangen verzoeken om uitstel d.d. 23 april 1999. Daarop staat het Beconnummer 300780 en voorts:

“De volgende via vu-disk ontvangen verzoeken om uitstel zijn juist ingediend:

Eenheid Disk Fi-Nummer Naam

(.).06 2614 005943577 X BV

(.).06 2614 802382368 XY BV”

Genoemd Beconnummer behoort aan D, de (toenmalige) belastingconsulent van eiseres.

2.3. In het dossier bevindt zich voorts een (niet ondertekende) uitdraai van een brief van verweerder met dagtekening 3 november 1999, gericht aan D, waarin staat dat hij op 31 maart 1999 een verzoek om gewoon uitstel heeft ingediend voor het inleveren van onder andere 7 aangiften vennootschapsbelasting 1998 en dat is besloten het uitstel te verlenen tot 1 maart 2000. De uitdraai vermeldt - voor zover van belang - voorts:

“Aan het uitstel verbind ik de volgende voorwaarden:

1. (...)

2. U levert de aangiften volgens een vast inleverschema in bij de bevoegde inspecteur. Het inleverschema is als bijlage bij deze brief gevoegd. Op dit inleverschema is aangegeven hoeveel aangiftebiljetten inkomstenbelasting en vennootschapsbelasting u in elke termijn van de uitstelperiode behoort in te leveren.

(...)

3. (...)

4. Elke maand doet u een opgaaf van het aantal aangiftebiljetten dat u in een maand heeft ingeleverd. (...) Deze opgaaf geschiedt door middel van het formulier “Opgaaf ingediende aangiften belastingconsulenten Ondernemingen”, dat samen met de brochure “Uitstelregeling belastingconsulenten Ondernemingen” aan u is opgestuurd. U stuurt dit formulier uiterlijk op de laatste dag van elke termijn op naar de kantoorinspecteur.”

2.10. Het rapport vermeldt voorts dat uit de administratie van Z B.V. en een toelichting daarop volgt dat de weegbonnen periodiek bij Z B.V. worden aangeboden ter uitbetaling. De weegbonnen ter zake van contante leveringen worden dan per leverancier opgeteld en uitbetaald middels cheques aan toonder.

Deze cheques aan toonder zijn opgevraagd bij de betrokken bank. Daaruit is gebleken dat een groot gedeelte van de cheques is geïncasseerd door G, een toenmalige medewerker van Z B.V.. In bijlage 18 van het controlerapport is een overzicht opgenomen van de geïncasseerde cheques aan toonder 1998 met de daarbij behorende documentnummers. Met betrekking tot het jaar 1999 verwijst het rapport naar de bijlagen 20 en 21, met daarop de chequenummers en de geïncasseerde bedragen.

2.11. G heeft in een verhoor met de Fiod-ECD/Bureau belastingen en milieu, op 13 mei 2004, verklaard dat hij deze cheques heeft geïncasseerd op verzoek van de klant omdat deze zich niet bij de bank bekend wilde maken. Blijkens het proces-verbaal van dat verhoor heeft hij voorts verklaard:

“(Nadat hem was gevraagd of hij kon aangeven aan wie de fl 337.000,- was betaald en hem een weegbon was getoond met een doorhaling)

“Dit moet XY zijn geweest. F is XY.”

(...)

(Nadat hem was gevraagd of hij wist dat de leveringen door XYwerden gedaan op andere namen)

“Ja ik wist dat F XY was. Ik maakte de facturen op, op naam van F.”

(...)

(Nadat een aantal facturen gemerkt F is getoond en hem gevraagd is wie H, diverse adressen is)

“Dit betreft facturen van leveringen door XY.”

(...)

(Nadat hem is gevraagd of XY in of na 1999 is blijven leveren en zo ja welke naam er toen werd gebruikt)

“Dit weet ik niet meer.”

(...)

(Nadat een aantal facturen gemerkt F is getoond en hem gevraagd is wie H, diverse adressen is)

“Dit betreft facturen van leveringen door XY”

(...)”

2.12. Bij het controlerapport zijn overzichten gevoegd van weegbonnen, op naam van:

1. F 1998, totaalbedrag aan leveringen f 1.291.921,59 (bijlage 19 bij het rapport);

2. F 1999, totaalbedragen aan leveringen f 443.753,55 (bijlage 20);

3. H, totaalbedrag aan leveringen f 70.402,39 (bijlage 21).

2.13. Met dagtekening 28 mei 2004 is de navorderingsaanslag vennootschapsbelasting 1998 opgelegd. Met dagtekening 4 december 2004 is de navorderingsaanslag vennootschapsbelasting 1999 opgelegd. De belastbare winsten van eiseres zijn met de bevonden bedragen ter zake van de leveringen onder de namen F en H gecorrigeerd. Voor het jaar 1998 is de belastbare winst aldus verhoogd met een bedrag van

f 1.291.921 (€ 586.248) tot een bedrag van f 1.952.553 (€ 886.030). Dit is tevens het vastgestelde belastbare bedrag.

Voor het jaar 1999 is de belastbare winst aldus verhoogd met een bedrag van f 514.155

(€ 233.313) tot een bedrag van f 1.006.564 (€ 456.759). Dit is tevens het vastgestelde belastbare bedrag.

Bij elk van de navorderingsaanslagen is een boete van 100% van de verschuldigde belasting opgelegd en is heffingsrente in rekening gebracht.

In geschil is of:

A- de navorderingsaanslag betreffende 1998 tijdig is vastgesteld;

B- sprake is van een feit dat navordering rechtvaardigt;

C- het bewijs rechtmatig is verkregen;

D- het onderzoek van verweerder zorgvuldig is geweest;

E- de navorderingsaanslagen en de uitspraken op bezwaar voldoende zijn gemotiveerd en of de navorderingsaanslagen tot de juiste bedragen zijn vastgesteld;

F- terecht en tot de juiste bedragen vergrijpboeten zijn opgelegd;

4.1.1. Anders dan eiseres kennelijk meent acht de rechtbank genoemde informatie niet op voorhand onbruikbaar als zijnde verkregen in strijd met de goede procesorde of anderszins in strijd met het recht. In dit verband zij verwezen naar de arresten van de Hoge Raad van 23 september 1992, nummer 28 388, BNB 1992/387, en van 10 februari 1993, nr. 27 813, BNB 1993/138, waarin is geoordeeld dat de omstandigheid dat in een belastingzaak beroep bij de rechter is ingesteld, niet eraan in de weg staat dat de inspecteur ter verkrijging van nadere gegevens die hij ten behoeve van de bewijsvoering in die zaak meent nodig te hebben, gebruik maakt van de bevoegdheid, hem gegeven bij artikel 49 AWR ten aanzien van de daar bedoelde personen en lichamen, tot het vragen om gegevens en inlichtingen welke van belang kunnen zijn voor de belastingheffing van derden. Hierbij geldt als beperking dat gebruik door verweerder van deze gegevens en inlichtingen niet is toegestaan indien zij zijn verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht.

Gesteld noch gebleken is dat met voornoemde brieven sprake is van een zodanige wijze van verkrijging van informatie dat gebruik ervan onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht.

A. Navorderingsaanslag 1998 tijdig vastgesteld?

4.2. Artikel 16, lid 3 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR) bepaalt - voor zover hier van belang - dat de bevoegdheid tot het vaststellen van een navorderingsaanslag vervalt door verloop van vijf jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan. Indien voor het doen van aangifte uitstel is verleend, wordt de navorderingstermijn met de duur van dit uitstel verlengd.

B. Nieuw feit?

4.3. Artikel 16, eerste lid, eerste volzin, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) bevat de hoofdregel dat indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting kan navorderen. De tweede volzin van dit artikellid bevat – voor zover hier van belang – een uitzondering op die hoofdregel: een feit dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren.

C. Onrechtmatige bewijsgaring?

4.4. Eiseres betwist de rechtmatigheid van de verkrijging van het bewijs bij gebrek aan wetenschap daaromtrent en acht verweerder de meest gerede partij om bij betwisting duidelijkheid te verschaffen omtrent de rechtmatigheid van de bewijsvoering.

4.4.2. Voor zover eiseres zich op het standpunt stelt dat sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs jegens derden, overweegt de rechtbank als volgt.

Het gaat hier om gegevens die bij een onderzoek van een administratie van een derde naar voren zijn gekomen en die betrekking zouden kunnen hebben op eiseres. Van jegens eiseres onrechtmatig verkregen bewijs is geen sprake.

De Officier van Justitie heeft toestemming gegeven voor het gebruik van deze informatie door verweerder. In dat kader moet ervan worden uitgegaan dat de belangenafweging van artikel 43 Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp) in verband met artikel 9 Wbp is gemaakt. Het eerste lid van voornoemd artikel 9 Wpb bepaalt dat persoonsgegevens niet verder worden verwerkt op een wijze die onverenigbaar is met de doeleinden waarvoor ze zijn verkregen. Het tweede lid van dat artikel bepaalt dat bij de beoordeling of een verwerking onverenigbaar is als bedoeld in het eerste lid, de verantwoordelijke in elk geval rekening houdt met: “(...) d. de wijze waarop de gegevens zijn verkregen. (...).”. Art. 43 Wbp bepaalt voorts – voor zover hier van belang - dat de verantwoordelijke voormeld artikel 9, eerste lid, buiten toepassing kan laten voor zover dit noodzakelijk is in het belang van:

“a. de veiligheid van de staat;

b. de voorkoming, opsporing en vervolging van strafbare feiten;

c. gewichtige economische en financiële belangen van de staat en andere openbare lichamen;

d. het toezicht op de naleving van wettelijke voorschriften die zijn gesteld ten behoeve van de belangen, bedoeld onder b en c, of

e. de bescherming van de betrokkene of van de rechten en vrijheden van anderen”.

Nu de belastingheffing niet tot de in laatstgenoemd artikel genoemde uitzonderingen behoort, moet het ervoor worden gehouden dat de Officier van Justitie met de blijkens de brief van 31 juli 2003 gegeven toestemming rekening heeft gehouden met de wijze waarop de in die brief genoemde gegevens zijn verkregen. De rechtbank is van oordeel dat in voormelde toestemming van de Officier van Justitie de rechtmatigheid van de verkrijging van de informatie bij derden ligt besloten.

D. Onzorgvuldig onderzoek van de belastingdienst?

4.5. Eiseres stelt dat het onderzoek, dat ten grondslag ligt aan de bestreden navorderingsaanslagen, niet op objectieve en zorgvuldige wijze heeft plaatsgevonden. Daartoe betoogt eiseres dat verweerder de onderhavige navorderingsaanslagen slechts heeft gebaseerd op gegevens uit de administratie van Z B.V. of afkomstig van een personeelslid van Z B.V. en dat het onderzoek onvolledig is geweest. De geloofwaardigheid van de verklaring van de voormalig medewerker van Z B.V. zal moeten worden toegelicht, nu Z B.V. is betrokken in een strafrechtelijk onderzoek wegens fraude, aldus eiseres.

E. Schending motiveringsbeginsel en vaststelling van de aanslagen tot de juiste bedragen

4.6. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat de onderbouwing van de aanslag de mogelijkheid openlaat dat de contante betalingen niet zijn betaald aan eiseres maar aan personen die zich ‘namens’ de vennootschap bij Z B.V. meldden en buiten de vennootschap om betaald wilden worden. De directie van eiseres had geen enkele wetenschap van enige contant betaalde omzet afkomstig van Z B.V., aldus het standpunt van eiseres.

4.7.2. Middels de in bijlage 18 en 19 (zie onderdelen 2.10 en 2.12) genoemde weegbonnummers en documentnummers kan een rechtstreeks verband worden gelegd tussen de bij het controlerapport gevoegde weegbonnen betreffende 1998 en minstens 5 cheques aan toonder die zijn uitbetaald. Het betreft – uitgaande van de voor eiseres meest gunstige situatie dat de cheques met de laagste bij de documentnummers genoemde bedragen (bijlage 18) zijn uitbetaald op de onderhavige weegbonnen – een totaalbedrag in guldens (fl) van:

25.504,45

15.869,40

18.681,60

18.565,20

78.620,65

4.7.4. Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het bedrag van de omzet dat eiseres niet heeft verantwoord voor elk van de onderhavige jaren afzonderlijk bezien zowel in absolute zin als in verhouding tot het totaalbedrag van de correcties en de vastgestelde belastbare winsten (onderdeel 2.13), aanzienlijk zijn. De rechtbank kan eiseres niet volgen in haar stelling dat – zo komt vast te staan dat de in het geding gebrachte weegbonnen aan eiseres dienen te worden toegerekend – in dat geval eiseres een bedrag van f 20.000 niet heeft verantwoord.

Gelet op het voorgaande is de vereiste aangifte vennootschapsbelasting betreffende 1998 en 1999 niet gedaan en is omkering van de bewijslast gerechtvaardigd. De aanslagen en de uitspraken op bezwaar worden derhalve gehandhaafd, tenzij blijkt dat en in hoeverre de aanslagen en de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. In dit verband moet voorop worden gesteld dat de aanslag niet naar willekeur mag worden vastgesteld, maar moet berusten op een redelijke schatting (vgl. HR 29 september 1993, nr. 28400, BNB 1993/330).

4.8.1. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat niet zonder meer kan worden aangenomen dat alle weegbonnen op naam van F zien op leveringen van eiseres aan Z B.V.. Eiseres wil graag een nadere verklaring op welke wijze verweerder op basis van de bij het controlerapport gevoegde bonnen tot de stellingname komt dat álle weegbonnen op naam van F, middels cheques aan toonder aan eiseres zijn uitbetaald.

In de eerste plaats miskent eiseres met deze stelling dat gelet op het voorgaande in zoverre de bewijslast bij haar rust en niet bij verweerder. Voorts is de rechtbank van oordeel dat verweerder gelet op de omstandigheden van het geval in redelijkheid ervan uit mocht gaan dat alle weegbonnen op naam van F zien op leveringen van eiseres aan Z B.V., zodat de aanslag berust op een redelijke schatting.

Deze zienswijze vindt steun in de verklaring van de voormalig werknemer van Z B.V., weergegeven in onderdeel 2.11 en in de in het rapport van het boekenonderzoek neergelegde bevindingen ten aanzien van de weegbonnenadministratie bij Z B.V.. Verweerder heeft hieraan in redelijkheid de gevolgtrekking kunnen verbinden dat de voormalig medewerker van Z B.V. de voor de leveringen ontvangen cheques heeft geïncasseerd op verzoek van eiseres en dat hij het geld direct uitbetaalde aan eiseres, omdat deze zich niet bij de bank bekend wilde maken. Met verweerder gaat de rechtbank er voorts vanuit dat, indien ten aanzien van een bundel van weegbonnen op naam van F, die op één staatje (contantfacturen) zijn getotaliseerd en ook in één keer zijn uitbetaald, op één of meer weegbonnen verwijzingen naar eiseres zijn aangetroffen, de gehele stapel bonnen van eiseres afkomstig is. Anders dan eiseres meent behoeft van de zijde van verweerder op dit punt geen nader bewijs te worden geleverd, middels bijvoorbeeld het overleggen van de genoemde contantfacturen.

4.8.3. Blijkens de lijsten van de op naam van F gestelde weegbonnen 1998 en 1999 zijn op sommige dagen 5 of 6 leveringen per dag verricht. Eiseres stelt dat het voor haar onmogelijk was meer dan 4 maal te leveren op één dag, rekening houdende met de tijd voor het laden, lossen wegen, wachten en pauzeren. Verder merkt eiseres in dit verband op dat zij – anders dan op genoemde lijsten staat vermeld - per vracht één metaal binnenvoert en niet kleine hoeveelheden.

De rechtbank kan eiseres in deze stellingen evenmin volgen. Blijkens de weegbonnen variëren de tussenpozen tussen de eerste en de tweede weging tussen de 1 en 13 minuten, zodat het ervoor moet worden gehouden dat het lossen niet langer dan 13 minuten duurde. Voorts is in de onderhavige jaren gebruik gemaakt van twee vrachtwagens van eiseres, waarbij het laden op één van die vrachtwagens gebeurde middels een container die reeds gevuld was met schroot en aldus van tevoren kon worden klaargezet. De rechtbank kan eiseres voorts niet volgen in de stelling dat de afstand tussen Haarlem en Amsterdam waar de afnemer is gevestigd, geen ruimte biedt voor meer dan 4 leveringen op één dag. Eiseres heeft niet dan wel onvoldoende doen blijken dat niet meer dan 4 leveringen per dag aan Z B.V. mogelijk waren.

4.8.5. Eiseres heeft zich voorts - zo de rechtbank van oordeel is dat sprake is van niet verantwoorde omzet van eiseres ter zake van leveringen - subsidiair op het standpunt gesteld dat een redelijke schatting van de belastbare winst met zich brengt dat de inkopen in mindering moeten worden gebracht op de omzet ter zake van die leveringen.

Eiseres heeft in dit verband gesteld dat de bruto marge over de omzet in 1998 volgens de jaarrekening 43,15%, bedroeg. Ter zitting heeft verweerder aangegeven dat hiermee alsnog rekening moet worden gehouden en heeft zich in dit verband geconformeerd aan het standpunt van eiseres dat voor 1998 een winstbijtelling van 43,15% van € 586.248 redelijk is. De rechtbank ziet geen reden af te wijken van dit eensluidend standpunt van partijen en zal partijen in zoverre volgen, zodat de winstbijtelling voor 1998 € 252.966 bedraagt. De voor 1998 vastgestelde belastbare winst (onderdeel 2.13) zal aldus worden verminderd met een bedrag van € 333.282 (€ 586.248 minus € 252.966, ofwel 56,85% van € 586.248) tot een bedrag van € 552.748 (€ 886.030 minus € 333.282).

Wat betreft het jaar 1999 heeft eiseres in dit verband gesteld dat de bruto marge over de omzet in dat jaar volgens de jaarrekening 48,38%, bedroeg. Ter zitting heeft verweerder aangegeven dat hiermee alsnog rekening moet worden gehouden en heeft zich in dit verband geconformeerd aan het standpunt van eiseres dat voor 1999 een winstbijtelling van 48,38% van de omzetcorrectie redelijk is. De rechtbank ziet geen reden af te wijken van dit eensluidend standpunt van partijen en zal partijen in zoverre volgen. Het in onderdeel 4.8.4 overwogene en de toegepaste correctie (onderdeel 2.13) in aanmerking nemende, bedraagt de omzetcorrectie 1999 € 201.366 (€ 233.313 minus € 31.947). De winstbijtelling voor 1999 bedraagt aldus € 97.420 (48,38% van € 201.366). De voor 1999 vastgestelde belastbare winst (onderdeel 2.13) zal aldus worden verminderd met een bedrag van € 103.945 (€ 201.366 minus € 97.420, ofwel 51,62% van € 201.366) tot een bedrag van € 352.814 (€ 456.759 minus € 103.945).

4.8.6. Voor het overige heeft eiseres tegenover hetgeen door verweerder naar voren is gebracht, onvoldoende aangevoerd om te kunnen oordelen dat de belastbare winsten berusten op een onredelijk schatting. De rechtbank is van oordeel dat de aanslagen, zoals in beroep nader vastgesteld, berusten op een redelijke schatting.

Verweerder heeft de navorderingsaanslag genoegzaam onderbouwd met een onderzoek waarvan de bevindingen zijn neergelegd in het in onderdelen 2.8 tot en met 2.12 weergegeven rapport. Het rapport geeft – kort, dat moet eiseres worden nagegeven – duidelijk aan op grond van welke bevindingen verweerder de conclusie heeft getrokken dat de aangifte onjuist is. De ontkenningen van eiseres van de bevindingen in het rapport, namelijk dat omzet buiten de administratie is gehouden, dat door de chauffeurs is verzocht gefingeerde namen op de weegbonnen te zetten of achteraf de tenaamstelling van een weegbon te laten veranderen en dat de door verweerder in het geding gebrachte chequeoverzichten aan haar zijn uitbetaald, acht de rechtbank onvoldoende tegenover het rapport dat is onderbouwd met weegbonnen, de verklaring van de voormalige werknemer van Z B.V., het onderzoek van de door Z B.V.bijgehouden weegbonnenadministratie en de toelichting daarop, alsmede de bij de ING bank opgevraagde cheques aan toonder.

F. Boete

4.9. De klacht dat de vergrijpboete betreffende 1998 is opgelegd, zonder voorafgaande kennisgeving als bedoeld in artikel 67k van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en dat dit moet leiden tot vernietiging van de boete, faalt. Zoals verweerder naar voren heeft gebracht heeft de deurwaarder, alvorens de onderhavige navorderingsaanslag te overhandigen, eerst genoemde kennisgeving overhandigd. Direct daarna is het aanslagbiljet, met daarop de boetebeschikking uitgereikt. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat de korte termijn tussen de kennisgeving en het opleggen van de boete in het onderhavige geval geen reden vormt de boete te vernietigen. Zoals verweerder terecht betoogt is eiseres niet geschaad door deze handelwijze van verweerder en heeft in de bezwaar- en beroepsfase voldoende gelegenheid bestaan de boete alsnog gemotiveerd te betwisten.

Slotsom

4.11. Gelet op het hierboven in onderdelen 4.8.4 en 4.8.5 overwogene, zullen de beroepen gegrond worden verklaard. De in rekening gebrachte heffingsrente en de boeten zullen overeenkomstig het bedrag van de vermindering van de aanslagen, worden verminderd.

Het verzoek om een proceskostenvergoeding waarbij op grond van het bepaalde in artikel 2, derde lid van het Besluit proceskosten bestuurlijke procedures, wordt afgeweken van de in dat besluit forfaitair vastgestelde bedragen, is door eiseres ter zitting ingetrokken en zal niet worden ingewilligd. Gesteld noch gebleken is van bijzondere omstandigheden als bedoeld in voormelde bepaling, zodat er geen reden bestaat om af te wijken van de op basis van het besluit vast te stellen forfaitaire vergoeding. Voor zover eiseres met een beroep op artikel 8:73 Awb in verband met de onjuiste vaststelling van de aanslag, schade vergoed wil zien, leidt dit – bij gebrek aan een nadere onderbouwing van die schade – evenmin tot vergoeding van kosten andere dan de hiervoor genoemde proceskosten.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1690,50 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 161, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het indienen van een conclusie van repliek, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van

€ 322,- en een wegingsfactor 1,5). De zaken betreffende de navorderingsaanslag 1998 (zaaknummer 05/2827) en de navorderingsaanslag vennootschapsbelasting 1999 (zaaknummer 05/2828), zullen op de voet van het bepaalde in artikel 3, eerste lid van het besluit tezamen als één zaak worden behandeld.

Voor het overige is gesteld noch gebleken van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.

De rechtbank:

- verklaart de beroepen gegrond;

- vernietigt de uitspraken op bezwaar;

- vermindert de belastingaanslag 1998 tot een berekend naar een belastbare winst van

€ 552.748 en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

- vermindert de belastingaanslag 1999 tot een berekend naar een belastbare winst van

€ 352.814 en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

- vermindert de onderhavige boeten tot op 60% van de met inachtneming van deze uitspraak verschuldigde belasting en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van de vernietigde besluiten;

- vermindert de in rekening gebrachte heffingsrente overeenkomstig voormelde verminderingen van de belastingaanslagen 1998 respectievelijk 1999 en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van de vernietigde besluiten;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres ten bedrage van € 1690,50, en wijst de Staat der Nederlanden (Ministerie van Financiën) aan dit bedrag aan eiseres te voldoen;

- gelast dat de Staat der Nederlanden (Ministerie van Financiën) het door eiseres betaalde griffierecht van € 552 vergoedt.

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum:

- hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam, dan wel

- beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag, mits de wederpartij daarmee schriftelijk instemt.

N.B. Bij het bestuursorgaan berust de bevoegdheid tot het instellen van beroep in cassatie niet bij de ambtenaar die de procedure voor de rechtbank heeft gevoerd.

Bij het instellen van hoger beroep dan wel beroep in cassatie dient het volgende in acht te worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd;

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep dan wel het beroep in cassatie is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep dan wel het beroep in cassatie.