Rechtbank Haarlem, 21-04-2008, BD1308, 07/1198 t/m 07/1200

Uitspraakdatum: 21 april 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

X, wonende te Z, eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst R, kantoor P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2001 een navorderingsaanslag [aanslagnummer] inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd van € 2.264 berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 73.054 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 1.056. Bij afzonderlijke beschikking is tevens een vergrijpboete opgelegd van € 397.

1.2. Voor het jaar 2002 heeft verweerder aan eiser een navorderingsaanslag [aanslagnummer] inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd van € 1.798 berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 90.263 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 915. Bij afzonderlijke beschikking is tevens een vergrijpboete opgelegd van € 323.

1.3. Voor het jaar 2004 heeft verweerder aan eiser een navorderingsaanslag [aanslagnummer] inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd van € 2.014 berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 102.140 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 1.013. Bij afzonderlijke beschikking is tevens een vergrijpboete opgelegd van € 378.

1.4 Eiser heeft tegen elk van de onder 1.1. tot en met 1.3. genoemde navorderingsaanslagen bezwaar gemaakt bij brieven van 25 november 2006.

1.5. Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 3 januari 2007 de navorderingsaanslag en de boetebeschikking voor het jaar 2001 gehandhaafd. Ook voor de jaren 2002 en 2004 heeft verweerder steeds in één geschrift per jaar met dagtekening 3 januari 2007 de navorderingsaanslag en de boetebeschikking gehandhaafd.

1.6. Eiser heeft daartegen bij drie afzonderlijke brieven met dagtekening 10 februari 2007, ontvangen bij de rechtbank op 13 februari 2007, beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.7. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 september 2007 te Haarlem. De griffier heeft eiser bij aangetekende brief, verzonden op 30 juli 2007 aan het door hem opgegeven adres a-straat te Z, onder vermelding van plaats en tijdstip, uitgenodigd om op de zitting te verschijnen. Eiser is, zonder kennisgeving aan de rechtbank, niet verschenen. Nu genoemde brief niet ter griffie is terugontvangen, is de uitnodiging om op de zitting te verschijnen op juiste wijze en tijdig aangeboden. Namens verweerder is verschenen A.

1.8. De rechtbank heeft na sluiting van het onderzoek ter zitting, het onderzoek heropend en de zaken verwezen naar de meervoudige kamer.

1.9. Het onderzoek ter zitting heeft hierna plaatsgevonden op 21 februari 2008. Eiser is daar in persoon verschenen. Namens verweerder is verschenen A.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eiser heeft in 2001, 2002 en 2004 de beschikking over een door de werkgever ter beschikking gestelde leaseauto. Tevens heeft eiser de beschikking over een via de werkgever aangeschaft openbaar vervoerabonnement. Voordat eiser beschikte over een lease-auto werd door zijn werkgever een bijdrage ingehouden op zijn netto loon voor zijn openbaar vervoerabonnement.

2.2. In de aangiftes over de jaren 2001, 2002 en 2004 heeft eiser de eigen bijdrage die hij in totaal aan zijn werkgever betaalde geheel in mindering gebracht op de (forfaitaire) bijtelling wegens privé-gebruik van zijn leaseauto –het autokostenforfait- op grond van artikel 3.82, aanhef en onderdeel a., Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001). Tevens heeft eiser in deze jaren de reisaftrek in de zin van artikel 3.87 van de Wet IB 2001 geclaimd voor het reizen met het openbaar vervoer naar zijn werk.

Deze berijdersovereenkomst is gewijzigd op 28 januari 2004, omdat aan eiser toen een andere (duurdere) auto ter beschikking is gesteld. De eigen bijdrage is vanaf die datum verhoogd tot € 232,47 per maand.

Bij een boekenonderzoek bij :

2.5. In 2002 zijn door verweerder aan eiser vragen gesteld over het privé gebruik van de auto van de werkgever betreffende het jaar 2000. In een brief van 11 juni 2002, betreffende de afhandeling van de aangifte, heeft verweerder onder meer het volgende aangegeven:

‘(…) Verder heeft u f 138.70 per maand betaald voor het privé-gebruik gedurende zeven maanden. Totaal f 971. De bijtelling bedraagt dan per saldo f 15.406. U heeft aangegeven f 9.217. Daarom ben ik van plan het aangegeven inkomen te verhogen met f 6.192.

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. In geschil is of de navorderingsaanslagen en de boetes terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd.

3.2. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken van het geding.

4. Beoordeling van het geschil

4.2. Eiser stelt dat er in dit geval geen sprake is van een nieuw feit als bedoeld in artikel 16, eerste lid, AWR.

4.3. Voor het antwoord op de vraag of er al dan niet sprake is van een nieuw feit, geldt dat het stelsel der wet meebrengt dat de inspecteur in de regel met vertrouwen op de aangifte mag afgaan.

4.4. De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur mede gelet op zijn brief van 11 juni 2002 over de aangifte 2000, er in dit geval op mocht vertrouwen dat eiser in de jaren daarna een dienovereenkomstige gedragslijn zou volgen.

4.5. Pas na ontvangst van het renseignement in 2006, toen de primitieve aanslagen over de jaren 2001, 2002 en 2004 reeds waren opgelegd, werd het verweerder duidelijk dat eiser voor genoemde jaren van de voor het jaar 2000 gevolgde gedragslijn was afgeweken. Deze afwijking hield in dat eiser ook de kosten van het ov-abonnement, die waren ingehouden op zijn nettosalaris in verband met de aanschaf hiervan door de werkgever, in mindering had gebracht op het autokostenforfait. Nu verweerder bij het opleggen van de desbetreffende primitieve aanslagen geen reden had te twijfelen aan de juistheid van de aangiften is de rechtbank van oordeel dat het renseignement een nieuw feit vormt dat navordering rechtvaardigt.

4.7. De rechtbank kan dit standpunt van eiser niet volgen. Ter zitting heeft eiser immers verklaard dat hij, vanaf het moment dat hem een lease auto ter beschikking werd gesteld, wist dat de kosten in verband met de aanschaf van zijn openbaar vervoerabonnement, voor zijn rekening kwamen. Daarnaast blijkt uit de berijdersovereenkomst welk deel van de vergoeding die eiser aan zijn werkgever betaalde, betrekking had op een eigen bijdrage voor de lease-auto. Niet is gebleken dat in aanvulling op of in afwijking van deze berijdersovereenkomst nadere afspraken tussen eiser en zijn werkgever zijn gemaakt. Ook het feit dat eiser in de aangiften over de betreffende jaren eveneens de reisaftrek heeft geclaimd, maakt de stelling van eiser onaannemelijk. Immers, indien de vergoeding die hij betaalde uitsluitend zag op het gebruik van de lease-auto, ligt het niet voor de hand dat hij de reisaftrek zou hebben geclaimd. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder de hoogte van de eigen bijdrage voor privé gebruik van de auto terecht heeft berekend op basis van de berijdersovereenkomst. Verweerder heeft de navorderingsaanslagen terecht en niet naar een te hoog bedrag aan eiser opgelegd.

4.9. Voor zover eiser bedoelt te stellen dat verweerder op grond van dit gewekte vertrouwen geen navorderingsaanslagen kan opleggen, kan de rechtbank ook deze stelling van eiser niet volgen. Over de aangifte voor het jaar 2000 zijn vragen gesteld aan eiser. Uit de brief van verweerder aan eiser van 11 juni 2002 blijkt dat verweerder ook toen van oordeel was dat de eigen bijdrage voor de auto het bedrag betrof dat eiser verschuldigd was op basis van de berijdersovereenkomst, namelijk f 138,70 per maand. Ook blijkt hieruit dat verweerder zich toen al op het standpunt stelde dat een deel van de maandelijkse vergoeding die eiser aan zijn werkgever betaalde, betrekking had op het ov-abonnement. De stelling van eiser dat de belastingdienst hem nimmer gecorrigeerd heeft op basis van zijn eerste aangifte toen hij de beschikking kreeg over een lease-auto, mist dus feitelijke grondslag.

4.10. Voor zover eiser bedoelt te stellen dat informatie die zijn werkgever heeft verstrekt omtrent de fiscale gevolgen van de eigen bijdragen bij hem het vertrouwen heeft gewekt dat geen navorderingsaanslagen kunnen worden opgelegd verwerpt de rechtbank deze stelling. Door de werkgever verstrekte informatie kan verweerder niet worden tegengeworpen.

4.11. Eiser stelt voorts dat er sprake is van gewekt vertrouwen omdat de belastingdienst verschillende malen de loonadministratie van zijn werkgever heeft gecontroleerd zonder dat daarbij bezwaar is gemaakt tegen de door deze gehanteerde werkwijze. De rechtbank verwerpt dit verweer van eiser. Daarbij neemt zij in aanmerking dat aan de uitkomsten van een boekenonderzoek geen vertrouwen kan worden ontleend voor kwesties met betrekking tot andere belastingen en dat het vertrouwen alleen gewekt kan worden ten aanzien van de belastingplichtige bij wie het boekenonderzoek is ingesteld, in dit geval de werkgever van eiser. Eisers beroep op het vertrouwensbeginsel kan derhalve niet slagen.

4.13. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dienen de beroepen gegrond te worden verklaard waarbij de opgelegde navorderingsaanslagen in stand zullen blijven en de boetes zullen worden verminderd.

5. Proceskosten

Nu de beroepen gegrond zijn, zijn in beginsel termen aanwezig om verweerder te veroordelen in de proceskosten. Voor vergoeding komen op basis van het Besluit proceskosten bestuursrecht in aanmerking de door eiser gemaakte reiskosten per openbaar vervoer tweede klasse, door de rechtbank begroot op € 20,94. Overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn niet gesteld of aannemelijk geworden.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 21 april 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.P.M. van Rijn, voorzitter, mr. R.G. Kemmers en mr. C.J. Hummel (rechters), in tegenwoordigheid van mr. J.H.R. Massmann, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.