Rechtbank Haarlem, 30-06-2008, BD5831, 05/1761

Uitspraakdatum: 30 juni 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in de gedingen tussen

en

1. Ontstaan en loop van de gedingen

Bij uitspraken op bezwaar van 15 november 2005 zijn de aanslagen IB/PVV over de jaren 1992 tot en met 1997 en de aanslagen VB verminderd. Bij uitspraken op bezwaar van 25 november 2005 zijn de aanslagen IB/PVV en boetebeschikkingen over de jaren 1998 tot en met 2000 verminderd.

Eiseres heeft bij brief van 3 mei 2005, ontvangen bij de rechtbank op 9 mei 2005, beroep ingesteld tegen het uitblijven van een uitspraak op bezwaar tegen de navorderingsaanslag IB/PVV 1992 van 31 mei 2003. Eiseres heeft bij deze brief tevens verzocht om versnelde behandeling van haar beroep, welk verzoek door de rechtbank is afgewezen. Bij brief van 27 mei 2005 heeft eiseres nogmaals verzocht om versnelde behandeling van haar beroep, welk verzoek wederom door de rechtbank is afgewezen.

Verweerder heeft op de zaken betrekking hebbende stukken en verweerschriften ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft in alle zaken gelijktijdig plaatsgevonden op 22 oktober 2007 te Haarlem. Van de zijde van eiseres is daar niemand verschenen. Namens verweerder zijn verschenen mrs. B en C.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

Op grond van de stukken van de gedingen en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Eiseres is geboren op [datum]. In [jaartal] is zij weduwe geworden. Vanaf dat jaar heeft zij recht op een uitkering op grond van de Algemene Weduwen- en Wezenwet (AWW, thans: Algemene nabestaandenwet, Anw), waarvan de hoogte in 1993 ƒ 22.532,26 bruto was.

2.2. Vanaf 1980 tot 2003 stond op het woonadres van eiseres tevens ingeschreven D.

2.3. Op 27 oktober 2000 zijn gegevens, afkomstig van de Kredietbank Luxemburg in Luxemburg (hierna: KB-Lux), door de Belgische autoriteiten op basis van het bepaalde in de EG-Richtlijn van 19 december 1977 (77/799/EEG) in het kader van een spontane uitwisseling van inlichtingen aan het Nederlandse Ministerie van Financiën verstrekt. Naar aanleiding van deze gegevens is een onderzoek ingesteld door de Fiscale inlichtingen- en opsporingsdienst/Economische controledienst (FIOD-ECD) en de Belastingdienst, later bekend geworden als het Rekeningenproject. Het Draaiboek van dit project vermeldt onder het kopje "3.1.2. Het identificatietraject” de wijze waarop te werk is gegaan bij de identificatie van rekeninghouders.

2.5. Eiseres heeft over de jaren 1990 en volgende aangifte gedaan voor de inkomstenbelasting, maar niet voor de vermogensbelasting. Zij heeft daarin geen opgave gedaan van de bankrekeningen bij de KB-Lux.

2.7. Eiseres heeft geen gegevens met betrekking tot de rekening(en) verstrekt, ook niet in reactie op een latere aanmaningsbrief van 30 september 2002.

2.8. Bij brief met bijlagen van 24 april 2003 heeft verweerder eiseres meegedeeld voornemens te zijn op basis van schatting navorderingsaanslagen IB/PVV (voor de jaren 1991 tot en met 2000) en VB (voor de jaren 1992 tot en met 2000) op te leggen, alsmede verhogingen, dan wel bestuurlijke vergrijpboetes ter hoogte van 100% van de verschuldigde enkelvoudige belasting.

2.9. Aan eiseres zijn vervolgens de aangezegde aanslagen en beschikkingen opgelegd, met dagtekening 31 mei 2003.

2.10. Bij brief van 15 mei 2003 heeft A namens eiseres bezwaar gemaakt tegen alle navorderingsaanslagen en boetebeschikkingen over de jaren 1991 tot en met 2000.

2.11. Bij brieven van 10 maart 2004 en 2 juni 2004 heeft verweerder eiseres via haar gemachtigde geïnformeerd over onder meer de stand van zaken in de op dat moment in eerste aanleg bij de gerechtshoven lopende procedures in het kader van het Rekeningenproject en over hoe het met de voor het voeren van proefprocedures geselecteerde zaken stond. Bij brief van 9 juni 2004 is eiseres uitgenodigd voor een hoorgesprek.

2.12. Eiseres heeft hangende bezwaar bij brief van 17 juni 2004 afschriften met betrekking tot het verloop van de rekeningen [nummer] en [nummer] over de periode van 27 januari 1992 tot 31 juli 1998 aan verweerder toegezonden. Tevens is meegedeeld dat zij vóór 10 juli 2004 nog aanvullende informatie zou verstrekken met betrekking tot haar inkomen.

2.13. Bij brief van 6 juli 2004 heeft de gemachtigde van eiseres ook de afschriften met betrekking tot de rekeningen [nummer] en de blijkens die afschriften daarbij behorende zichtrekening [nummer] over de periode van 30 maart 1992 tot 31 december 2001 aan verweerder ter beschikking gesteld. Voorts is een toelichting gegeven op de (financiële) omstandigheden van eiseres en is verzocht om eiseres alsnog te horen voordat een uitspraak op bezwaar zou worden gedaan.

2.14. Bij brief van 21 februari 2005 heeft de gemachtigde van eiseres verweerder onder meer meegedeeld niet langer in te stemmen met aanhouding van afdoening van de bezwaarschriften en binnen een redelijke termijn een uitspraak op bezwaar te wensen.

2.15. Verweerder heeft vervolgens uitspraken op bezwaar ten aanzien van de navorderingsaanslagen VB over de jaren 1993 tot en met 1996 gedaan, en de volgende uitspraken op bezwaar ten aanzien van de navorderingsaanslagen IB/PVV, alles in guldens en voor zover relevant voor deze gedingen:

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. In geschil is of verweerder terecht en tot de juiste hoogte de hiervoor genoemde navorderingsaanslagen, verhogingen en boetes aan eiseres heeft opgelegd.

3.2.2. Voor de standpunten van partijen wordt overigens verwezen naar de inhoud van de gedingstukken.

3.3.1. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en van de belastingaanslagen en boetebeschikkingen, dan wel vaststelling van het belastbaar inkomen van eiseres over de jaren in geding als door haar voorgestaan.

3.3.2. Verweerder concludeert tot niet-ontvankelijkverklaring van de beroepen met procedure-nummers 05/1761 en 06/239 tot en met 242 en tot ongegrondverklaring van de overige beroepen.

4. Beoordeling van het geschil

Ontvankelijkheid van de bezwaarschriften

4.1.1. Voor zover er sprake is van bezwaarschriften die zijn ingediend vóór de dagtekening van de desbetreffende navorderingsaanslagen en beschikkingen heeft verweerder ter zitting toegelicht dat deze aanslagen en beschikkingen reeds op het moment van het indienen van het bezwaarschrift waren vastgesteld en dat dit ook aan eiseres bekend was dan wel kon zijn.

4.1.2. Op grond hiervan concludeert de rechtbank met verweerder dat alle bezwaren tijdig en niet prematuur zijn ingediend.

Navorderingsaanslagen VB 1993 tot en met 1996 (procedurenummers 06/239 tot en met 242)

4.2. Hangende beroep zijn deze aanslagen door verweerder volgens diens opgave vernietigd. Verweerder heeft zijn uitspraken op bezwaar met betrekking tot deze navorderingsaanslagen met dagtekening 23 juni 2006 in die zin gewijzigd, dat het bedrag van de navordering alsnog op 0 is gesteld. Eiseres heeft geen grieven tegen de gewijzigde uitspraken op bezwaar aangevoerd. De rechtbank is van oordeel dat verweerder met deze wijzigingen geheel aan de beroepen van eiseres ter zake tegemoet is gekomen. Van een verder belang van eiseres in deze procedures is niet gebleken. De beroepen zullen daarom niet-ontvankelijk worden verklaard. Deze gang van zaken is in beginsel aanleiding om verweerder in de proceskosten van eiseres in verband met deze beroepen te veroordelen. Door eiseres gemaakte proceskosten die volgens het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpbr) voor vergoeding in aanmerking komen zijn echter gesteld noch gebleken. Eiseres heeft weliswaar gesteld dat zij beroepsmatig verleende rechtsbijstand heeft, kennelijk van de in de gedingstukken als haar gemachtigde figurerende A, maar dat deze persoon een professionele rechtsbijstandsverlener zou zijn valt uit de stukken op geen enkele wijze op te maken. Verder zijn noch deze A, noch eiseres ter zitting verschenen om op dit punt opheldering te kunnen geven. Ook verweerder kan geen verdere informatie over deze gemachtigde verstrekken. De rechtbank zal wel gelasten dat het in verband met deze procedures door eiseres betaalde griffierecht aan haar wordt vergoed.

Ontvankelijkheid van het beroep tegen het uitblijven van een uitspraak op het bezwaar van eiseres tegen de aanslag IB/PVV 1992 (procedurenummer 05/1761)

4.3.1. De hier in het geding zijnde navorderingsaanslag is op 31 mei 2003 gedagtekend. Het bezwaarschrift hiertegen is bij verweerder ingekomen op 15 mei 2003. Op grond van het bepaalde in de artikelen 22j en 25 AWR, zoals deze wet gold ten tijde hier van belang, is de termijn voor het doen van uitspraak op bezwaar van een jaar op 1 juni 2003 gaan lopen, en zou deze aflopen op 31 mei 2004.

4.3.3. Eiseres stelt aanvankelijk dat zij primair sinds 6 juli 2004 en subsidiair sinds 21 februari 2005 niet meer akkoord was met aanhouding van de uitspraak op bezwaar. In een latere reactie stelt zij dat zij op 4 april 2005 heeft gevraagd de bezwaarschriften af te doen. De rechtbank ziet in de brief van de gemachtigde van 6 juli 2004 geen intrekking van de instemming van eiseres met aanhouding als hiervoor genoemd. Sterker nog, in deze brief wordt uitdrukkelijk aangegeven dat eiseres wenst te worden gehoord voordat op haar bezwaren wordt beslist. In een eerder schrijven van 17 juni 2004 deelde de gemachtigde echter mee dat eiseres in ieder geval toen medisch gezien niet in staat was om een zinvol gesprek te voeren. In de brief van 6 juli 2004 wordt herhaald dat zij ook op dat moment daartoe niet in staat is, zonder dat wordt aangegeven wanneer dat mogelijkerwijze wel weer het geval zal zijn, waaruit opgemaakt kan worden dat er voorlopig wat eiseres betrof nog geen sprake kon zijn van afdoening van het bezwaar.

4.3.4. Eerst uit de brief van 21 februari 2005 valt op te maken dat eiseres vanaf dat moment afdoening op korte termijn wenst van haar bezwaarschrift. De termijn voor het doen van uitspraak op bezwaar moet dan ook geacht worden toen te zijn gaan lopen. Gelet daarop was verweerder niet in gebreke op het moment dat het beroepschrift tegen het uitblijven van een uitspraak op bezwaar werd ingediend.

4.3.5. Verweerder meent dat het beroep van eiseres op grond hiervan niet-ontvankelijk moet worden verklaard. Hij gaat er hierbij echter aan voorbij dat hangende dit beroep alsnog met dagtekening 15 november 2005 uitspraak op bezwaar is gedaan, zodat het beroep van eiseres op grond van het bepaalde in artikel 6:20, vierde lid, Awb, als mede daartegen gericht moet worden beschouwd. De rechtbank zal derhalve eerst dit onderdeel van het beroep van eiseres moeten beoordelen alvorens tot een conclusie ten aanzien van het beroep als geheel te kunnen komen.

Navorderingsaanslagen IB/PVV over 1992 tot en met 2000

4.4.5.Verweerder kon en mocht derhalve de uit België verkregen informatie gebruiken in het kader van het Rekeningenproject.

Omkering van de bewijslast

4.5.1. Eiseres stelt aan al haar fiscale verplichtingen te hebben voldaan, zodat er geen grond is voor omkering van de bewijslast. De door verweerder gevraagde inlichtingen zijn door haar immers verstrekt.

4.5.3. Verweerders standpunt is – grotendeels – juist. De rechtbank overweegt op dit punt nader dat er, gelet op de door de Belgische overheid verstrekte gegevens en de door verweerder uitgevoerde identificatie, voldoende aanleiding was om aan eiseres nadere inlichtingen omtrent de rekeningen te vragen als door verweerder is gedaan. Eiseres was, ingevolge het bepaalde in artikel 47 AWR en gelet op wat hiervoor is overwogen, verplicht om de gevraagde gegevens te verstrekken. Zij heeft daaraan niet voldaan. Het alsnog verstrekken van de gevraagde gegevens in bezwaar doet de schending van artikel 47 AWR in de aanslagregelende fase niet teniet. De beroepen moeten dan ook, ingevolge het bepaalde in artikel 27e, letter b, AWR, ongegrond worden verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de bestreden uitspraken onjuist zijn. Omkering en verzwaring gelden echter niet ten opzichte van de door eiseres gestelde aanspraak op de rentevrijstelling en de aftrekpost nagekomen bedrijfslasten. De bewijslast ter zake van vrijstellingen en aftrekposten berust immers al bij degene die daarop aanspraak wenst te maken.

Hoogte van het belastbaar inkomen in de periode 1992 tot en met 1994

4.6.1. Verweerder heeft, bij ontstentenis van inkomensgegevens van eiseres over die jaren, de navorderingsaanslagen over de jaren 1992 tot en met 1994 berekend op basis van een geschat inkomen vóór navordering van telkens ƒ 25.000. Hoewel het aan eiseres is om de onjuistheid van de navorderingsaanslagen zoals die in bezwaar zijn verminderd aan te tonen, ontslaat dit verweerder niet van de verplichting bij het vaststellen van de navorderingsaanslagen uit te gaan van het belastbaar inkomen zoals dat uit de definitieve aanslag blijkt. Nu geen van beide partijen in staat is dit belastbaar inkomen te reproduceren, ligt het op de weg van verweerder om een redelijke schatting te maken van het inkomen van eiseres zoals dat bij de definitieve aanslagregeling is vastgesteld. Verweerder heeft uitvoerig en inzichtelijk uiteengezet op grond waarvan hij tot het geschatte inkomen vóór navordering (het basis-inkomen) van ƒ 25.000 is gekomen. De rechtbank acht in dat licht bezien de door verweerder gedane schattingen niet onredelijk.

4.6.2. Eiseres meent, nu verweerder over 1992 tot en met 1994 geen gegevens meer heeft, dat de basis-inkomens over die jaren op nihil moeten worden gesteld. Dit zou erin resulteren dat het belastbaar inkomen van eiseres over die jaren, ook na correctie ter zake van de Luxemburgse rente, lager ligt dan de geldende belastingvrije som, zodat er voor navordering geen plaats is. Eiseres beroept zich in deze op het gelijkheidsbeginsel, stellend dat uit gepubliceerde uitspraken zou blijken dat het inkomen bij afwezigheid van de oorspronkelijke gegevens of nadere informatie over dat inkomen door de Belastingdienst op ƒ 0 wordt gesteld, dan wel dat zulks vast landelijk beleid zou zijn ten aanzien van de zaken van het Rekeningenproject dat nu door verweerder wordt doorkruist.

4.6.3. Verweerder heeft het bestaan van dergelijke uitspraken en/of zodanig beleid gemotiveerd betwist. Nu eiseres haar stellingen op dit punt niet (nader) heeft onderbouwd en dergelijke uitspraken of een dergelijke vaste beleidslijn de rechtbank ook niet bekend zijn, dient haar beroep op het gelijkheidsbeginsel te worden verworpen.

4.6.4. Eiseres stelt voorts dat het in ieder geval aannemelijk is dat haar basis-inkomen over die jaren nihil is geweest. De groente- en fruitwinkel heeft immers vanaf 1988 drie jaar bestaan en in die jaren slecht gedraaid. De slechte resultaten gecombineerd met de aan eiseres toekomende ondernemersaftrekken zullen tot een inkomen van nihil of zelfs een negatief inkomen hebben geleid. Ter ondersteuning van deze stelling heeft eiseres de aan haar over het jaar 1991 opgelegde aanslag IB/PVV in het geding gebracht, waaruit blijkt van een negatief inkomen van ƒ 65.527. Het uit die aanslag blijkende verlies kan volgens eiseres niet via carry-back zijn verrekend, dus moet er sprake zijn geweest van een carry-forward verrekening die mede het basis-inkomen over de jaren 1992 tot en met 1994 op nihil heeft gebracht.

4.6.5.1. Verweerder heeft tegenover de stellingen van eiseres onder meer aangevoerd dat eiseres in de jaren waar het hier om gaat naast de inkomsten uit de KB-Lux-rekeningen, ook een AWW- dan wel Anw-uitkering ontving en dat aannemelijk is dat zij huuropbrengsten ontving uit de verhuur van een pand in Q, van welks bestaan blijkt uit de aangiftes over 1995 en 1996 en waarvan de netto-opbrengst in 1995 in ieder geval ƒ 4.073 bedroeg. De schatting van het inkomen van eiseres over 1993 van ƒ 25.000 is op deze gegevens gebaseerd, met dien verstande dat de rente-inkomsten van de KB-Lux thans bekend zijn en dus niet meer geschat hoeven te worden.

4.6.5.2. Verweerder heeft voorts aangevoerd dat er op 29 maart 1996 een middeling-teruggaaf is verleend, die betrekking heeft gehad – zo zou af te leiden zijn uit het aanslagnummer – op 1990, 1991 en 1992. Middeling vindt pas plaats ná verliesverrekening. Verliesverrekening vindt eerst plaats via carry-back. Over 1991 was er verlies. Dit verlies moet dan zijn verrekend met de inkomens van de jaren 1988 en/of 1989 en/of 1990, zodat er in ieder geval over 1992 en wellicht óók over 1990 belasting verschuldigd moet zijn geweest, anders kan er niet tot middeling worden gekomen. Verweerder concludeert dat een eventueel verlies uit 1991 in ieder geval uiterlijk in 1992 geheel is verrekend. Uit het feit dat uit de aanslag IB/PVV 1991 blijkt dat er een aanzienlijke voorlopige aanslag over dat jaar is opgelegd, kan voorts afgeleid worden dat er in de voorgaande jaren een positief inkomen is geweest, aldus verweerder.

4.6.5.3. Ten slotte wijst verweerder er op dat, zelfs al zou eiseres in de jaren 1992 tot en met 1994 uitsluitend inkomsten uit de uitkering hebben ontvangen, het inkomen nog hoger is dan de belastingvrije som die voor die jaren gold. Het gehele inkomen, mét de rentecorrectie, wordt binnen de eerste tariefschijf belast. Een lager basis-inkomen dan door verweerder is aangenomen zal dus niet leiden tot een ander bedrag aan verschuldigde belasting over de rente-inkomsten.

4.6.6. Eiseres heeft tegenover deze gemotiveerde betwisting van verweerder slechts haar stellingen, al dan niet aangevuld, herhaald. Enig bewijs in welke vorm dan ook dat de schatting van verweerder onredelijk is heeft zij echter niet bijgebracht. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om op basis van deze stellingen van de door verweerder geschatte en door de rechtbank redelijk bevonden basis-inkomens af te wijken.

Nagekomen bedrijfslasten

4.7.3. De vordering van crediteur F had, zo blijkt uit de door eiseres overgelegde gerechtelijke stukken, betrekking op de levering van groente en fruit in de jaren 1989 en 1990. Verweerder heeft gemotiveerd betwist dat het bedrag van de hoofdvordering, waarbij het immers gaat om een onderdeel van de inkoopwaarde van de omzet over de jaren 1989 en 1990, nooit eerder op enige wijze bij de vaststelling van de belastbare inkomens van eiseres in aanmerking zou zijn genomen. Het is dan aan eiseres om (nader) bewijs bij te brengen van haar stellingen op dit punt, bijvoorbeeld door het overleggen van de boekhouding, de balans en/of de winst- en verliesrekeningen van haar onderneming. Eiseres heeft slechts gesteld dat zij de oorspronkelijke inkoopfacturen weliswaar heeft geboekt, maar dat zij dezelfde inkopen twee keer heeft moeten betalen. Waar deze laatste stelling van eiseres in twee instanties door de burgerlijke rechter is verworpen, kan deze ook in deze procedure niet slagen, in ieder geval niet zonder dat eiseres alsnog bewijs zou bijbrengen van enige eerdere betaling, hetgeen niet is gebeurd. Eiseres heeft derhalve niet aannemelijk gemaakt dat zij voor deze (hoofd)vordering thans nog aanspraak kan maken op aftrek.

Rente-vrijstelling

4.8.1. Eiseres stelt dat zij recht heeft op de rentevrijstelling over alle jaren in geding, zolang verweerder niet kan aantonen dat zij deze reeds heeft genoten.

4.8.2. Verweerder verwijst naar de aangifte IB/PVV van eiseres over het jaar 1995 en voert aan dat eiseres daar de rentevrijstelling voor het grootste gedeelte heeft gebruikt voor de aangegeven binnenlandse rente. Verweerder stelt zich op het standpunt dat er geen reden is om aan te nemen dat dit voor de andere jaren anders zou zijn geweest.

4.8.3. Tegenover de gemotiveerde betwisting door verweerder heeft eiseres, op wie de last rust haar recht op vrijstelling over de jaren in geding aannemelijk te maken, geen bewijs aangedragen. Zij heeft zich in feite beperkt tot het herhalen van haar stelling. Daarmee is niet aannemelijk gemaakt dat verweerder bij de vaststelling van de in bezwaar verminderde navorderingsaanslagen ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de rentevrijstelling.

Omvang van de rentecorrectie

4.9.1. Eiseres is van mening dat de rente die is ontvangen op de rekening die is gesteld op haar naam én op die van D ten onrechte volledig in de herberekening van haar inkomsten en de daarover alsnog verschuldigde belasting is betrokken. Zij stelt dat saldo en rente geheel aan D toekomen. Verweerder dient in haar visie te bewijzen dat het tegoed op die rekening en de daarover ontvangen rente geheel aan eiseres toekomen en is daar niet in geslaagd. Verweerder heeft voorts ten onrechte genoegen genomen met een enkele verklaring van D voornoemd dat deze niet gerechtigd was tot deze rekening, terwijl het tegendeel ten aanzien van eiseres wordt aangenomen, hetgeen rechtsongelijkheid oplevert. Eiseres stelt dat er voor haar geen reden was om een tweede rekening te openen, aangezien ze al een rekening had, terwijl de tweede rekening ook nog een lagere rente geeft. De rekening mede op naam van D stellen om het mogelijk te maken dat deze in noodgevallen geld zou kunnen opnemen voor eiseres was voorts niet nodig, aangezien in dat verband al een dochter van eiseres was gemachtigd.

4.9.2. Verweerder stelt zich op het standpunt dat een rekeninghouder normaal gesproken gerechtigd is tot het volledige saldo en de rente op een rekening, ook bij een en/of-rekening. Als eiseres stelt dat dat in dit geval anders is, moet zij dat bewijzen, zeker nu er sprake is van omkering van de bewijslast. Verweerder voert aan dat gesteld noch bewezen is dat er onderlinge afspraken zouden zijn gemaakt ten aanzien van het saldo en de rente op deze rekening. D heeft tegenover verweerder desgevraagd verklaard dat het geld van eiseres was en dat hij slechts stroman was of in noodgevallen bij het geld kon. Dat klopt met het verhaal van eiseres dat zij financieel goed door haar man was achtergelaten. D daarentegen had geen vermogen. Verweerder wijst er ten slotte op dat eiseres in haar beroepschrift tegen het uitblijven van een uitspraak op bezwaar inzake de navorderingsaanslag IB/PVV 1992 heeft vermeld dat zij het geld van de rekeningen (onderstreping verweerder, rb) heeft gebruikt voor het aflossen van schulden.

4.9.3. Op eiseres rust op dit punt de verzwaarde bewijslast. Daar heeft zij, met haar enkele stellingen, tegenover de gemotiveerde betwisting door verweerder niet aan voldaan. De rechtbank heeft dan ook geen aanleiding te concluderen dat de navorderingsaanslagen op dit punt onjuist zijn.

Verhogingen en boetes

4.10.1. Eiseres heeft, onder verwijzing naar het standpunt ter zake van S. Baratshing in eerdergenoemd door eiseres in het geding gebracht artikel, gesteld dat het versturen van een vragenbrief op grond van het bepaalde in artikel 47 AWR het begin is van een criminal charge en dat op grond daarvan verkregen antwoorden niet mogen worden gebruikt bij de boete-oplegging. Zij meent dat op grond daarvan alle verhogingen en boetes dienen te vervallen.

4.10.3. Verweerder stelt zich op het standpunt dat het aan de opzet van eiseres te wijten is dat er aanvankelijk geen belasting is geheven over de rente-inkomsten op de Luxemburgse bankrekeningen. Daartoe voert hij aan dat het enerzijds van algemene bekendheid is dat banktegoeden en inkomsten daaruit moeten worden aangegeven voor de heffing van de IB/PVV. Nu Nederlandse banken verplicht zijn opgave te doen aan de Belastingdienst van bij hen aangehouden rekeningen, heeft eiseres door geld te storten op rekeningen in een land met een bankgeheim dit geld en de daaruit ontvangen inkomsten bewust aan het zicht van de fiscus (en haar crediteuren) onttrokken. Deze omstandigheid, en de aanvankelijke weigering van eiseres tot medewerking, maken dat er sprake is van listigheid, welke strafverzwarende omstandigheid samen met de relatief omvangrijke verzwegen inkomsten in beginsel een verhoging/boete van de nagevorderde belasting rechtvaardigen. Daarnaast is de verhoging/boete in bezwaar gematigd tot 75%, welke matiging in beroep moet worden gehandhaafd. Voor een verdere kwijtschelding dan wel matiging ziet verweerder geen aanleiding, ook gelet op de opstelling van eiseres.

4.10.4. Eiseres betwist primair dat er bij haar sprake was van opzet op belastingontduiking. Zij stelt dat zij haar geld alleen bij de KB-Lux heeft ondergebracht om haar crediteuren, met name de F, te ontlopen. Zij heeft het geld ten slotte gebruikt om in 2001 aan de uiteindelijke veroordeling tot betaling aan deze crediteur te voldoen. Er bestond voor eiseres, gelet ook op haar lage inkomens, geen fiscale noodzaak om geld in het buitenland onder te brengen en buiten het zicht van de fiscus te houden. Eiseres stelt voorts nooit beseft te hebben, althans niet bewust, dat het niet opgeven van de buitenlandse rekening aan de belastingdienst verkeerd was.

4.10.5. De rechtbank volgt verweerder in diens opvatting, op basis van de door hem gegeven argumenten. Ook al zou bij eiseres de behoefte om haar vermogen buiten het bereik van haar crediteuren te houden voorop hebben gestaan, dan is dat nog geen redelijke verklaring, laat staan een rechtvaardiging, voor het feit dat zij van dit vermogen en deze inkomsten jarenlang op geen enkele manier opgave aan de Belastingdienst heeft gedaan. Evenmin verklaart dat redelijkerwijze de aanvankelijk weigerachtige houding van eiseres om openheid van zaken te geven. In de omstandigheden van dit geval acht de rechtbank verhogingen en boetes ter hoogte van 75% van de nagevorderde belasting passend en geboden.

4.10.6. Subsidiair meent eiseres dat er reden is om de verhogingen en boetes te matigen tot nihil, aangezien het haar aan financiële draagkracht ontbreekt. Zij heeft in dit verband aangevoerd dat zij thans slechts een weduwe-inkomen ontvangt van ongeveer € 720 per maand en nog een bedrag van € 47.286,01 wegens onterecht ontvangen AAW-/Anw-uitkering over de periode van juli 1998 tot en met oktober 2002 aan de SVB moet terugbetalen. Van dit laatste heeft zij stukken in het geding gebracht.

4.10.8. Gelet op de hoogte van het totale bedrag aan verhogingen/boetes enerzijds, het nog bij eiseres – van haar zijde onbetwist – aanwezige vermogen anderzijds en de omstandigheid dat de aankondiging van de terugvordering van haar uitkering dateert van drie jaar geleden, ziet de rechtbank thans geen aanleiding tot matiging van de verhogingen/boetes, noch in verband met het beweerdelijk ontbreken van draagkracht bij eiseres, noch overigens, behalve ten aanzien van de hierna te noemen omstandigheid.

Overschrijding van de redelijke termijn

4.10.9. De rechtbank dient nog wel ambtshalve te bezien of in deze sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM en zo ja, of en tot welke mate deze aanleiding geeft tot verlaging van de verhogingen en boetes. Zij stelt hiertoe het volgende vast, onder verwijzing naar hetgeen zij hiervoor heeft overwogen en beslist onder 4.3.

4.10.10. De strafvervolging is naar het oordeel van de rechtbank aangevangen met de ontvangst door eiseres van de brief van 24 april 2003, aangezien eiseres aan deze kennisgeving redelijkerwijs de verwachting heeft kunnen ontlenen dat er verhogingen en boetes zouden worden opgelegd. Tussen dit tijdstip en het tijdstip waarop de rechtbank uitspraak doet is een periode van circa drie jaren en zes maanden verstreken. De rechtbank heeft hierbij niet de periode tussen 1 juni 2003 en 21 februari 2005 meegerekend, nu deze naar haar oordeel niet meetelt voor de berekening van de redelijke termijn, aangezien eiseres voor die periode heeft ingestemd met inactiviteit aan de zijde van verweerder. Deze overschrijding van de redelijke termijn wordt naar het oordeel van de rechtbank niet gerechtvaardigd door bijzondere omstandigheden, zoals de ingewikkeldheid van de zaak. Een matiging van de verhogingen en boetes met telkens 20% daarvan is daarom op zijn plaats.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet, onder verwijzing naar hetgeen zij hiervoor onder 4.2 heeft overwogen, geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank

Deze uitspraak is gedaan op 30 juni 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. J.L. Bruinsma, voorzitter, mr. R.G. Kemmers en mr. J.M. van Kempen, rechters, in tegenwoordigheid van mr. M. Mulder, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.