Rechtbank Haarlem, 12-09-2008, ECLI:NL:RBHAA:2008:1860 BG2215, AWB 06/2607

Procedurenummers: AWB 06/2607 tot en met AWB 06/2612

Uitspraakdatum: 12 september 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in de gedingen tussen

X, wonende te Z, eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 1998 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (IB/PVV) opgelegd naar een belastbaar inkomen van fl. 16.388, alsmede bij beschikking een boete van fl. 1.412. Tevens is bij beschikking fl. 451 heffingsrente berekend.

1.3. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 1999 een navorderingsaanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen van fl. 32.676, alsmede bij beschikking een boete van fl. 2.533. Tevens is bij beschikking fl. 658 heffingsrente berekend.

1.4. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 1999 een navorderingsaanslag WAZ opgelegd naar een premie-inkomen van fl. 48.198, alsmede bij beschikking een boete van fl. 406. Tevens is bij beschikking fl. 105 heffingsrente berekend.

1.5. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2000 een navorderingsaanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen van fl. 17.237, alsmede bij beschikking een boete van fl. 1.404. Tevens is bij beschikking fl. 263 heffingsrente berekend.

1.6. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2000 een navorderingsaanslag WAZ opgelegd naar een premie-inkomen van fl. 46.296, alsmede bij beschikking een boete van fl. 425. Tevens is bij beschikking fl. 79 heffingsrente berekend.

1.7. Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 7 januari 2006 de navorderingsaanslagen gehandhaafd en de boetes verminderd tot 25% van de nagevorderde bedragen.

1.8. Eiser heeft daartegen bij brief van 15 februari 2006, ontvangen bij de rechtbank op 14 februari 2006, beroep ingesteld.

1.9. Verweerder heeft op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Gedurende de onderhavige periode was eiser vennoot van de vennnootschap onder firma E (hierna: de vof), die een taxibedrijf exploiteerde. Medefirmant was B. De onderneming had als standplaats Schiphol.

2.2. Voor de onderneming beschikte de vof over een Mercedes personenauto met kenteken FF-GG-00 (hierna: de auto), waarvan de vof kentekenhouder was.

2.3. Door taxi-installateur H - vanaf mei 1999 V.O.F. Taxameter Inbouw- en Reparatiebedrijf H - (hierna: H) is een taxameter in de auto aangebracht.

2.4. Op verzoek is aan de vof met toepassing van artikel 16, eerste lid, van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (hierna: Wet BPM) teruggaaf van BPM verleend, omdat de auto was bestemd om geheel of nagenoeg geheel te worden gebruikt voor het verrichten van taxivervoer.

2.5. Naar aanleiding van het onder 2.4. vermelde verzoek is bij eiser in 2003 een boekenonderzoek ingesteld. In het naar aanleiding van dit onderzoek uitgebrachte rapport, gedateerd 15 april 2003 (toegevoegd als bijlage 4 bij het verweerschrift) is, voor zover hier van belang, vermeld:

“3 Kilometeradministratie

3.1 Algemeen

3.2 Kilometertelleronderbreker

3.3 Aansluiting

3.4 Niet verantwoorde ritten c.q. kilometers

Ondanks dat geen juiste en controleerbare kilometeradministratie wordt bijgehouden hebben wij de bij ons aanwezige renseignementen geprobeerd terug te zoeken in de wel aanwezige administratie.

3.5 Conclusie ten aanzien van de kilometeradministratie

Op grond van de volgende punten is er geen sprake van een juiste en controleerbare kilometeradministratie;

4.2.2 Opsomming van gebreken bij het invullen van de rittenkaarten

Tijdens het ingestelde onderzoek is geconstateerd dat de rittenkaarten niet juist worden ingevuld. Dit blijkt uit het volgende:

Vóór 1 januari 2000;

Vanaf 1 januari 2000;

(…)

4.5 Conclusie ten aanzien van de overige administratie

Op grond van de volgende punten voldoet ook de overige administratie niet aan de eisen zoals vermeldt in artikel 52 van de Awr.

Door deze gebreken is de controle op de juistheid en de volledigheid van de overige administratie onmogelijk geworden.”

3. Geschil

3.1. In geschil is het antwoord op de vraag of eiser heeft doen blijken dat de auto in de jaren 1998 tot en met 2000 voor minder dan 1.000 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt, van welk antwoord afhangt of verweerder de bijtelling wegens privégebruik van de auto terecht heeft toegepast. Voorts zijn de boetes in geschil.

3.2. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vernietiging van de navorderingsaanslagen en de boetebeschikkingen.

3.3. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

3.4. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de stukken van het geding en het aan de uitspraak gehechte proces-verbaal van de zitting.

4. Beoordeling van het geschil

4.1 Artikel 42, tweede lid, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna de Wet IB 1964), bepaalt dat bij het bepalen van winst uit onderneming de aan het houden van een personenauto verbonden kosten worden geacht tot het bedrag van ten minste twintig procent van de catalogusprijs - met inbegrip van omzetbelasting en vermeerderd met de belasting van personenauto’s en motorrijwielen - van de auto niet te zijn gemaakt ten behoeve van de onderneming. Het vijfde lid bepaalt dat het tweede tot en met het vierde lid niet van toepassing zijn indien blijkt dat de auto op jaarbasis voor minder dan 1.000 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt.

4.2. Gelet op de tekst van de Wet IB 1964 rust op eiser de last om overtuigend aan te tonen dat door de geëxploiteerde auto voor minder dan 1.000 kilometer voor privédoeleinden is gebruikt. Eiser is vrij in de wijze waarop hij het bewijs levert. Eiser stelt zich op het standpunt dat de auto niet privé is gebruikt, beroept zich op de kilometeradministratie en ontkent dat een kilometerteller (hierna: kto) is ingebouwd.

Kilometertelleronderbreker

4.3. Verweerder heeft de kilometeradministratie van eiser verworpen, er van uitgaande dat in de auto een kto is aangebracht. De bewijslast van de aanwezigheid van een kto in de auto rust, tegenover de ontkenning door eiser, op verweerder.

4.4. Gelet op zijn uitspraak van 20 februari 2008 neemt Gerechtshof Amsterdam tot uitgangspunt, dat de aanduiding “diversen” in de werkagenda van Inbouwbedrijf H betekent dat in de betreffende auto van de betreffende klant een kto moest worden ingebouwd. Dit uitgangspunt acht het Hof in ieder concreet geval voor tegenbewijs vatbaar. Na afweging van de geloofwaardige verklaring ter zitting van eiser tegen het door verweerder ingebrachte bewijs komt de rechtbank tot de conclusie dat het aan de stukken te ontlenen vermoeden dat een kto is ingebouwd, door eiser voldoende is weersproken. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

4.5. Eiser heeft verklaard dat hij op woensdag 29 april 1998 bij H is geweest om een taxameter te laten inbouwen. Uit de gedingstukken blijkt dat freelancer J op maandagen en incidenteel op andere dagen beschikbaar is geweest om kto’s in te bouwen in Mercedessen. Nu de werkzaamheden op een woensdag zijn verricht, niet de vaste dag waarop de freelancer voor H werkzaamheden verrichtte, vormt de enkele vermelding van “diversen”, gelet op de samenhang met de overige gedingstukken, naar het oordeel van de rechtbank in casu een minder overtuigend bewijs dat in de auto van eiser een kto is ingebouwd. Ter zitting heeft eiser verklaard dat aan de auto verschillende werkzaamheden zijn verricht en dat H hem wellicht heeft aangeboden een kto in te bouwen, maar dat hij dit aanbod dan moet hebben afgeslagen. Gelet op de ter zitting afgelegde verklaring over de gang van zaken rond de werkzaamheden in de garage van H, de aard van de bedrijfsactiviteiten van de vof - die haar standplaats op Schiphol had en dus slechts ritten vanaf deze standplaats mocht accepteren - en het gegeven dat de vermelding in de agenda van H in twee handschriften is geschreven, is de mogelijkheid niet uitgesloten dat geen kto in de auto is ingebouwd.

4.6. Alles overwegende, komt de rechtbank tot het oordeel dat de situatie van de auto van eiser niet geheel voldoet aan het in de gedingstukken beschreven patroon omtrent de inbouw van kto’s door H, zodat hetgeen eiser en zijn gemachtigde hebben aangevoerd voldoende opweegt tegen het door verweerder aan de gedingstukken ontleende vermoeden.

Administratie

4.7. De rechtbank is gelet op de stukken en het verhandelde ter zitting van oordeel dat eiser niet heeft doen blijken dat hij de auto voor minder dan 1.000 kilometer per jaar voor privédoeleinden heeft gebruikt. Ter zitting heeft eiser aangegeven dat de ritten in onbezette staat, zoals de terugreis na het vervoer van passagiers, (deels) de bezoeken aan de garage, tanken en wassen niet zijn gespecificeerd op de rittenkaarten, hetgeen betekent dat eiser de aard van de onbezette kilometers, hetzij zakelijk of privé, niet overtuigend kan aantonen.

4.8. Eiser heeft aangevoerd dat een halvering van de bijtelling in redelijkheid is geboden omdat ook B over de auto heeft beschikt. Gelet op de stukken is de rechtbank van oordeel dat de bijtelling door verweerder reeds gelijkelijk is verdeeld over eiser en B.

4.9. Dat eiser in de desbetreffende periodes beschikte over een privéauto doet aan het vorenstaande niet af. Immers het beschikken over een privéauto vormt geen bewijs of maakt niet aannemelijk dat met de onderhavige auto geen privékilometers zijn gereden.

Boete

4.10. Ten aanzien van de boetes is de rechtbank van oordeel dat verweerder niet heeft bewezen dat sprake is van voorwaardelijke opzet dan wel opzet. Weliswaar heeft eiser niet voldaan aan de op hem rustende bewijslast ten aanzien van het door hem gestelde beperkte privégebruik van de auto (eenvoudigweg omdat hij onvoldoende aantekening heeft gehouden van de door hem gereden onbezette kilometers), maar dit is onvoldoende om te concluderen tot opzet, inhoudende dat eiser willens en wetens onjuiste gegevens heeft verstrekt met het oogmerk om geen dan wel te weinig belasting te betalen, dan wel de aanmerkelijke kans daartoe heeft aanvaard. Evenmin heeft verweerder bewezen dat sprake is van grove schuld. Weliswaar heeft eiser onvoldoende aantekeningen gemaakt van de aard van de onbezette kilometers, maar de gevolgde handelwijze - die gebruikelijk was binnen de taxibranche - was niet in die mate slordig of laakbaar dat kon worden gesproken van grove schuld. In dit verband heeft de rechtbank de algehele staat van de administratie van eiser meegewogen, die verder geen grote gebreken of slordigheden bevat.

4.11. Nu verweerder niet heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast, dienen de boetes te vervallen.

4.12. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, gelet op de in de samenhangende zaak ten name van de vof met nummer AWB 06/2245 toegekende proceskostenvergoeding. Niet is gesteld of gebleken dat voor de behandeling van de beroepen extra werkzaamheden zijn verricht die niet door de aan de vof toegekende proceskostenvergoeding worden gedekt.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 12 september 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A. van Dongen, rechter, in tegenwoordigheid van E. Hoekman, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.