Rechtbank Haarlem, 17-09-2008, BG3328, 05/4369

Procedurenummer: AWB 05/4369

Uitspraakdatum: 17 september 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

X, wonende te Z, eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Met dagtekening 22 april 2005 heeft verweerder aan eiser voor het jaar 2001 een aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 104.585 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 4.496.

Met een brief van 21 mei 2005, op 25 mei 2005 door verweerder ontvangen, heeft eiser bezwaar gemaakt tegen voornoemde aanslag.

Bij uitspraak van 29 juli 2005 heeft verweerder het bezwaar afgewezen. Tegen deze uitspraak heeft eiser een op 27 augustus 2005 gedagtekend beroepschrift ingediend dat de rechtbank op 30 augustus 2005 heeft ontvangen. Bij brief van 5 oktober 2005 zijn de gronden van het beroep aangevuld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 29 mei 2008 te Haarlem alwaar namens eiser diens gemachtigden, A en B, zijn verschenen. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen door C en D. Ter zitting zijn de zaken met procedurenummers 06/11945, 06/11492, 06/11549, 06/5188, 06/8714, 06/5108, 06/5853, 06/11676, 06/5786, 06/5907, 06/11365, 06/11532, 07/443, 06/6414, 06/11361, 06/6232, 06/6229, 06/6882, 06/8853, 06/11890 en 08/2986, gelijktijdig met de onderhavige zaak behandeld.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Bij notariële akte van 3 januari 2000 is - als onderdeel van de gelijktijdige oprichting van een veertigtal gelijksoortige CV's - de commanditaire vennootschap E CV 9 (hierna ook genoemd: de CV) opgericht. Beherend vennoot van al deze CV's is de besloten vennootschap F BV (hierna ook genoemd: F BV).

2.2.1. In een op 10 september 2001 door F BV uitgegeven prospectus (bijlage 20 bij het verweerschrift) is - onder meer - het volgende opgenomen:

2.2.2. Als bijlage bij het prospectus is onder meer opgenomen een 'Raamovereenkomst F BV en G BV' d.d. 20 augustus 2001 welke onder meer het volgende inhoudt:

2.3.1. Voorafgaand aan de oprichting van de CV's heeft in 1999 overleg plaats gevonden tussen de directie van F BV (I, hierna ook: I), de gemachtigde van de CV's, J (hierna: J), en de Belastingdienst (de daartoe landelijk bevoegd verklaarde eenheid Particulieren/Ondernemingen K, hierna: K). Daarbij is aangegeven dat aan de Belastingdienst zogeheten winstvaststellingsovereenkomsten (hierna: WVO of WVO’s) zouden worden voorgelegd.

2.3.2. Door K is ten behoeve van filmproducenten die vooraf zekerheid wilden verkrijgen over de fiscale gevolgen van de gekozen opzet voor de commanditaire vennoten in de vorm van een WVO de zogenoemde “handreiking voor een WVO” opgesteld. Door verweerder is de tekst van deze Handreiking, versie maart 2003, in het geding gebracht. Dit geschrift houdt onder meer het volgende in:

‘een verzoek om een winstvaststellingsovereenkomst te sluiten gelieve u volgens onderstaand schema op te stellen. Afwijkingen of aanvullingen gaarne bij afzonderlijk schrijven.

Voor de onderhavige CV is geen WVO gesloten.

2.4. Op 19 december 2001 is in het kader van de hiervoor in 2.2.2 vermelde raamovereenkomst, tussen F BV namens CV 9 en de besloten vennootschap G BV de volgende (lening)overeenkomst gesloten (bijlage 23 van het verweerschrift):

'(...) In overweging nemende dat tussen partijen een raamovereenkomst is gesloten op 20 augustus 2001, welke overeenkomst onderdeel uitmaakt van de prospectus van het L Fonds d.d. 10 september 2001,

G BV zorg zal dragen voor een deel van de financiering en opbrengstgarantie van de film tot een bedrag van Euro 2.516469,27 in de vorm van een lening en Euro 1.338.992,73 in de vorm van een opbrengtgarantie,

komen als volgt overeen:

2.5. Op 1 november 2001 is tussen (F BV namens) CV 9 en M S.A. (hierna: M) een overeenkomst gesloten waarvan de inhoud in hoofdzaak als volgt luidt:

The undersigned have entered into a letter agreement (''Agreement'') dated as of November 1, 2001 relating to the transfer and assignment of the foregoing rights, which rights do not include the copyright in the Screenplay, and this Short Form Option Agreement is expressly made subject to all the terms, conditions and provisions contained in the Agreement.'

2.6. In juni 2001 deelde een belastingplichtige mr. O (hierna: O) telefonisch mede dat hij commanditair vennoot was in een H CV en dat hij graag wilde weten wanneer hij een jaaropgave over het jaar 2000 van de fiscus tegemoet kon zien.

2.7. Op 27 juni 2001 heeft O zich telefonisch tot J gewend. Deze deelde hem mede dat de CV’s 4, 5 en 6 eind 2000 met de productie van films waren gestart. Tevens bevestigde hij dat geen winstvaststellingsovereenkomsten (hierna: WVO’s) aan de belastingdienst waren voorgelegd.

2.8. Op 9, 13 en 26 juli 2001 zijn diverse stukken met betrekking tot de H CV’s 4, 5 en 6 aan O gestuurd. Medegedeeld werd in brief van 26 juli 2001 dat er geen co-productieovereenkomsten waren. Er waren geen presales- of distributieovereenkomsten anders dan die met G BV.

2.9. Nadat O op 1 oktober 2001 telefonisch met J had gesproken zijn namens H CV’s 4, 5 en 6 nog aanvullende gegevens aan O gestuurd, waaronder production service agreements.

2.10. In een brief van O aan J van 19 november 2001 heeft O uiteengezet dat hij uit de verstrekte informatie de conclusie had getrokken dat de commanditaire vennoten in het jaar 2000 niet als ondernemer konden worden aangemerkt en in dat jaar dus ook geen verlies uit onderneming hadden geleden.

2.11. Begin 2002 is een boekenonderzoek ingesteld bij de CV’s 4, 5 en 6 dat alleen betrekking had op de vraag of de CV’s voortbrengingskosten hadden gemaakt.

2.12.1. Verweerder heeft voorts het volgende naar voren gebracht over zijn vermoedens van destijds met betrekking tot de CV’s (verweerschrift 6.7.17 en 6.7.18):

2.12.2. Bij brief van 8 november 2002 schrijft O aan J onder meer het volgende:

‘Over de vraag of de CV’s een onderneming drijven en waaruit de ondernemingsactiviteiten bestaan verschillen wij van mening.

De films zijn niet door de CV’s voortgebracht. Er is geen sprake van het maken van voortbrengingskosten, maar de films zijn tegen een vaste prijs besteld en geleverd zodat er geen recht op willekeurige afschrijving is.

De CV’s hebben aan G BV bij voorbaat het recht verleend om onder omstandigheden die G BV zelf kan creëren zich de film toe te eigenen zonder dat daartoe nog enige medewerking van de CV is vereist. Ik ben daarom van mening dat de CV’s de films bij voorbaat hebben vervreemd en dat het aandeel in de film dat zij van de servicemaatschappijen hebben gekocht voor hen geen bedrijfsmiddel vormt maar verkoopvoorraad. Investeringen in zaken die bestemd zijn voor de verkoop leveren geen recht op investeringsaftrek op.’

2.13. In het kader van een bezwaarprocedure van een andere belastingplichtige ontving O van Q (hierna: Q), directeur en enig aandeelhouder van G BV een brief d.d. 27 januari 2004 met bijlagen, waaronder zogenoemde License Agreements met betrekking tot CV’s 4, 5 en 6. Uit de License agreements heeft O afgeleid dat de CV’s nimmer films hadden voortgebracht en geëxploiteerd en dat er kasrondjes waren gedraaid met Amerikaanse partijen. Voor CV 9 beschikte O tot januari 2008 niet over een license agreement.

2.14. Eind 2003 heeft O een boekenonderzoek laten instellen bij H CV 9. Hieruit bleek hem dat CV 9 het met ede Amerikaanse vennootschap overeengekomen bedrag in termijnen diende te voldoen en dat de laatste termijn niet zou zijn voldaan. Dit laatste voor de Amerikaanse vennootschap geen reden de film niet te voltooien, maar wel om te weigeren de film voor vertoning aan CV 9 ter beschikking te stellen.

2.15. Op 21 oktober 2004 heeft een gesprek plaatsgevonden tussen O en I, directeur van F BV, waarin de gemachtigde van I heeft verklaard dat het er naar uitzag dat bij CV 9 inderdaad slechts een kasrondje was uitgevoerd.

2.16. Enkele weken later deelde I O mee dat hij het door de commanditaire vennoten bijeengebrachte kapitaal op een rekening bij de [naam bank] had gezet, welke rekening compte joint was verbonden met rekeningen van een paar andere H vennootschappen. De [naam bank] had het geld vervolgens verrekend met de schulden van die andere vennootschappen.

2.18. Met een brief van 20 januari 2005 is aan eiser meegedeeld dat het voornemen bestond om correcties op zijn aangifte aan te brengen omdat H CV 9 geen onderneming zou hebben gedreven. Vervolgens is op 22 april 2005 de definitieve aanslag IB/PVV 2001 opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 104.585.

Op 17 oktober 2006 zijn de woon- en bedrijfsadressen van I en Q alsmede het kantooradres van J doorzocht door de Fiscale Inlichtingen- en Opsporings Dienst (FIOD). Vervolgens heeft de officier van Justitie de FIOD toestemming gegeven om verweerder inzage te verlenen in de in beslag genomen stukken. In die stukken heeft verweerder onder andere de license agreement voor CV 9 en een faxbericht van 14 juni 2000 aan S, president van de in Frankrijk gevestigde M S.A., aangetroffen.

In de license agreement, gedateerd 20 december 2001, is onder meer het volgende vermeld:

In dit faxbericht van 14 juni 2000 (bijlage 5 bij de brief van verweerder van 14 mei 2008) is onder meer het volgende opgenomen:

2.21. Voorts heeft verweerder in voornoemde stukken een brief van 4 december 2000 aangetroffen van Q aan voornoemde S. De tekst daarvan luidt als volgt:

“Amsterdam, 4 december 2000

Beste S,

Bijgaand tracht ik een zo volledig mogelijk overzicht te geven van de diverse stappen, transacties en contracten. Inmiddels zijn er fiscaal en juridisch een aantal eisen verzacht, waardoor wij een ‘geldcaroussel’ via de notaris tot stand kunnen brengen die aan alle Nederlandse eisen voldoet.

Zoals gezegd zal de notaris deze transacties slechts uitvoeren indien hij alle gelden onder zich heeft en alle contracten heeft bekrachtigd. Het geld (89,5%) uit Amerika zal aldus binnen 48 uur na ontvangst door de notaris weer terug zijn in Amerika, maar dan plotseling aangegroeid tot 100%. De 89,5% heet ‘lening’, de 100% heet ‘productiekosten’. Na levering van de film door de uitvoerend producent aan de CV heet de 100% ‘voortbrengingskosten’, en de 89,5% ‘verkoopopbrengst’.

Q”

2.22. Verder heeft verweerder in de stukken een tweetal overeenkomsten aangetroffen d.d. 18 december 2000 tussen G BV en T en M S.A. (bijlage 3 bij verweerders brief van 19 oktober 2007) waarvan de voornaamste inhoud als volgt luidt:

2.23. Verweerder heeft in de door de FIOD in beslag genomen stukken ten slotte een vijftal stukken aangetroffen die betrekking hebben op het L Fonds (hierna: L). In deze stukken is onder andere het volgende opgenomen (bijlage 4 bij de brief van verweerder van 19 oktober 2007):

3. Geschil

In geschil is of eisers participatie in CV 9 een bron van inkomen is en of CV 9 een onderneming heeft gedreven. In het verlengde daarvan is in geschil de vraag of eiser over 2001 verlies uit CV 9 in aftrek op zijn belastbaar inkomen uit werk en woning kan brengen en of hij recht heeft op de ondernemersfaciliteiten ter zake. Eiser beantwoordt deze vragen bevestigend. Verweerder beantwoordt deze vragen ontkennend.

Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de stukken van het geding.

Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de aanslag IB/PVV 2001 tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 89.239. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Allereerst overweegt de rechtbank dat verweerder ter zitting heeft toegezegd dat, indien in de overige ter zitting van 29 mei 2008 behandelde zaken de eisers tot in hoogste instantie in het gelijk worden gesteld, eiser in de onderhavige zaak dan ook ambtshalve in het gelijk zal worden gesteld ongeacht de inhoudelijke kant van de zaak. De rechtbank ziet in deze toezegging geen reden de inhoudelijke behandeling van de zaak achterwege te laten.

4.2. In haar uitspraak van 6 november 2007 (LJN BC2340) heeft de rechtbank Den Haag ten aanzien van de vraag of een deelname in CV 4 een bron van inkomen is en of CV 4 een onderneming heeft gedreven het volgende overwogen:

“Bron van inkomen

4.12. De rechtbank volgt eiser niet in zijn opvatting dat uit de parlementaire geschiedenis van de filmstimuleringsmaatregelen kan worden afgeleid dat de vraag of een participatie in een film-CV een bron van inkomen is, niet gesteld kan worden. De bronvraag gaat in het systeem van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet) vooraf aan vragen over de aard en de omvang van inkomensbestanddelen. Naar het oordeel van de rechtbank vormde de deelname van eiser als commanditair vennoot in de CV4 in het onderhavige jaar voor hem een bron van inkomen. De rechtbank overweegt hiertoe als volgt. Om te beoordelen of er sprake is van een bron van inkomen voor eiser dient eerst te worden bepaald of zijn deelname in CV4 in de sfeer van de inkomstenbesteding of in de sfeer van de inkomstenverwerving is gelegen. Volgt uit hetgeen is komen vast te staan dat de deelname van eiser in CV4 voorzienbaar blijvend verliesgevend was, dan behoort de deelname tot de inkomstenbesteding. Kon eiser evenwel van zijn deelname in CV4, al dan niet in de toekomst, positieve zuivere opbrengsten verwachten, dan kwalificeert deze als inkomensverwerving. Onder ‘positieve opbrengst’ is te verstaan een opbrengst, welke de aan die werkzaamheid verbonden kosten overtreft (zie HR 22 maart 1972, nr. 16.751, BNB 1972/96). Op grond hiervan oordeelt de rechtbank dat bij de beantwoording van de bronvraag een economische benadering dient te worden gevolgd en dat de beoogde en verwachte voordelen die voortvloeien uit de toepassing van de filmstimuleringsmaatregelen moeten worden aangemerkt als opbrengsten. Hieraan doet, mede gelet op hetgeen de rechtbank onder 4.13 heeft overwogen, niet af dat de voordelen die uit de filmstimuleringsmaatregelen voortvloeien, de vorm hebben van vermindering of teruggaaf van belasting. Uit de overgelegde stukken, waaronder bijlage B bij het prospectus (zie 2.7), kan worden afgeleid dat positieve opbrengsten konden worden verwacht. De talrijke commanditaire vennoten, waaronder eiser, hebben op basis van deze verwachting deelgenomen in CV4, CV5 en CV6. Naar het oordeel van de rechtbank konden zij in redelijkheid van de juistheid van deze verwachting uitgaan. Geen commanditaire vennoot was op het moment van storting van hun bijdrage in de CV op de hoogte van hetgeen zich nadien daadwerkelijk met betrekking tot CV4, CV5 en CV6 zou afspelen en zij konden dat ook niet zijn. Op grond hiervan is de rechtbank van oordeel dat eiser redelijkerwijs kon verwachten dat zijn deelname positieve zuivere opbrengsten zou opbrengen.

4.13. Bij dit oordeel heeft de rechtbank meegewogen dat de faciliteiten voor de filmindustrie in de wet zijn opgenomen met als doelen de stimulering van de productie van films, de versterking van de Nederlandse filmindustrie, het vergroten van de commerciële potentie van de filmbranche en een economisch levensvatbare bedrijfstak en verbreding van de markt tot over de grenzen. Na invoering van de faciliteiten was de kans aanzienlijk dat film-CV’s, indien zij daadwerkelijk een film zou exploiteren, deze succesvol zouden exploiteren en dat eisers deelname daarin, al dan niet in de toekomst, positieve zuivere opbrengsten zou opbrengen. Dit sluit aan bij hetgeen verweerder - onweersproken - heeft gesteld, namelijk dat de productie van een film in het algemeen wordt gefinancierd met vreemd vermogen en met subsidies die worden verkregen van veelal door de overheid in het leven geroepen fondsen en dat (in de woorden van verweerder) “van de 10 geproduceerde films er 7 ‘floppen’ d.w.z. de exploitatie van de film brengt minder op dan de kostprijs, 2 films spelen ‘quitte’ d.w.z. de opbrengst is juist genoeg om de kostprijs terug te verdienen en slechts 1 film wordt een kassucces waarmee de verliezen op de eerste 7 goedgemaakt kunnen worden.” Een en ander sterkt de rechtbank in haar conclusie dat de fiscale faciliteiten economisch zijn aan te merken als een subsidie en derhalve bij de beoordeling of sprake is van een bron van inkomen in aanmerking moeten worden genomen.

Winst uit onderneming

4.14. Ingevolge artikel 6 van de Wet geniet hij voor wiens rekening een onderneming wordt gedreven, daaronder begrepen hij die, anders dan als aandeelhouder, medegerechtigd is tot het vermogen van een onderneming, winst uit onderneming. Een commanditaire vennoot kan zijn ondernemerschap in de zin van voornoemd artikel ontlenen aan het medegerechtigd zijn tot het vermogen van een onderneming (HR 19 juni 1996, nr. 30.795, BNB1996/305). De rechtbank zal daarom onderzoeken of CV4 een onderneming dreef (HR 15 mei 1985, nr. 22.549, BNB 1985/206). Zij gaat hierbij uit van de volgende definitie van het begrip onderneming: Een organisatie, die erop is gericht met behulp van arbeid en van kapitaal deel te nemen aan het maatschappelijke productieproces met het oogmerk om winst te behalen. Voorts geldt als voorwaarde dat er ondernemersrisico wordt gelopen (zie HR 20 december 2000, nr. 35.941, BNB 2001/88).

4.15. Eiser neemt het standpunt in dat CV4 een substantieel ondernemersrisico heeft gelopen. Hij stelt daartoe dat CV4 voortbrengingskosten heeft gemaakt ter vervaardiging van een bioscoopfilm. Dit bedrijfsmiddel wordt niet in feitelijke zin voortgebracht door CV4 maar wel in juridische zin nu zij de vervaardiging van de film heeft uitbesteed aan een Amerikaanse filmmaatschappij. In het verlengde hiervan bepleit eiseres een afwaardering van de film naar lagere bedrijfswaarde. Verweerder heeft een en ander gemotiveerd weersproken.

4.16. De volgende activiteiten en rechtshandelingen hebben plaatsgevonden:

4.18. Gelet op hetgeen hiervóór is overwogen, heeft CV4 naar het oordeel van de rechtbank geen onderneming gedreven. Eiser kan derhalve geen verlies uit onderneming ter zake van die deelname in aanmerking nemen. Ook een afwaardering op lagere bedrijfswaarde van een film is niet mogelijk.”

4.3. Voornoemde uitspraak van de rechtbank Den Haag ziet alleen op een participatie in CV 4. Ten aanzien van CV 9 en de film ‘[titel film]’ is echter een vrijwel gelijkluidende overeenkomst aan die van CV 4 en de film ‘[titel film]’ gesloten en is op gelijke wijze en met eenzelfde intentie gehandeld. De rechtbank maakt daarom in de onderhavige procedure de hiervoor weergegeven overwegingen van de rechtbank Den Haag tot de hare met betrekking tot CV 9. Daaraan kan niet afdoen dat in het geval van CV 9 het zogenoemde kasrondje niet geheel is afgemaakt vanwege de omstandigheid dat het geld van CV 9 door de bank is gebruikt om de tekorten bij CV’s 4, 5 en 6 op te vullen. De rechtbank is van oordeel dat ook CV 9 op geen enkel moment de eigendom en de exploitatierechten van de film heeft gehad en geen ondernemersrisico heeft gelopen.

Zorgvuldigheidsbeginsel

4.4. Naar het oordeel van de rechtbank is de aanslag terecht aan eiser opgelegd. Hierbij is geen sprake van strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel nu verweerder op basis van de hem ter beschikking staande stukken en informatie kon concluderen dat er geen sprake was van een onderneming. Dat eiser eerst in de bezwaar- en beroepsprocedure de beschikking heeft gekregen over alle relevante stukken doet hier niet aan af.

Gelijkheidsbeginsel

4.4.1. Eiser heeft gesteld dat verweerder in strijd met het gelijkheidsbeginsel bij andere film CV’s dan de H CV’s wel verlies uit onderneming en het gebruik maken van ondernemersfaciliteiten heeft geaccepteerd. Verweerder heeft daar tegenover gesteld dat in de gevallen waarin ter zake van een deelname in een film CV een verlies uit onderneming is geaccepteerd, sprake is van CV’s die een film hebben voortgebracht en/of geëxploiteerd. Eiser heeft dit niet, althans onvoldoende gemotiveerd, weersproken. Nu CV 9 nimmer een film heeft voortgebracht of geëxploiteerd is een deelname in een andere film CV feitelijk noch rechtens gelijk aan de deelname in CV 9. Van een schending van het gelijkheidsbeginsel is daarom geen sprake.

4.4.2. Eisers standpunt dat verweerder heeft gehandeld in strijd met het gelijkheidsbeginsel omdat, indien bij beantwoording van de bronvraag de film CV faciliteiten niet als opbrengst in aanmerking worden genomen, geen enkele deelname in een film CV als bron van inkomen kan worden gekwalificeerd, behoeft, gelet op het hierboven weergegeven oordeel dat in dit geval wel sprake is van een bron van inkomen, geen behandeling meer.

4.4.3. Eisers standpunt dat er sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel omdat onduidelijk is op welke gronden de aangifte van eiser is uitgeselecteerd om fysiek te worden gecontroleerd en eiser één van de weinige participanten in een film CV is bij wie is gecorrigeerd bij het opleggen van de primitieve aanslag, behoeft naar het oordeel van de rechtbank evenmin nog bespreking. Verweerder heeft immers ter zitting van 29 mei 2008 toegezegd dat ook de primitieve aanslagen op gelijke wijze verminderd zullen worden indien de Hoge Raad uiteindelijk oordeelt in de gevallen waarin is nagevorderd, dat er geen sprake is van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt en de in die gevallen opgelegde navorderingsaanslagen als gevolg hiervan vernietigt.

Vertrouwensbeginsel

4.5. Eisers beroep op het vertrouwensbeginsel treft naar het oordeel van de rechtbank evenmin doel. Aan het feit dat verweerder ten aanzien van de CV’s 1, 2 en 3 winstvaststellingsovereenkomsten heeft gesloten kon eiser naar het oordeel van de rechtbank niet het gerechtvaardigde vertrouwen ontlenen dat verweerder voor CV 9 van oordeel was dat er sprake was van winst uit onderneming. Enerzijds betreft het hier een andere CV die afzonderlijk een overeenkomst heeft gesloten. Anderzijds staat de omstandigheid dat er ten aanzien van CV 9 geen winstvaststellingsovereenkomst is gesloten hieraan in de weg.

Rechtvaardigheidsbeginsel en opportuniteitsbeginsel

4.6.1. Met betrekking tot eisers beroep op het door hem zo genoemde rechtvaardigheidsbeginsel en opportuniteitsbeginsel overweegt de rechtbank dat deze beginselen niet zijn neergelegd in enige geschreven of ongeschreven rechtsregel. Zo behoren zij niet tot de in de Awb opgenomen beginselen van behoorlijk bestuur. Evenmin behoren deze beginselen tot de in de jurisprudentie ontwikkelde en (nog) niet gecodificeerde beginselen van behoorlijk bestuur. Derhalve kan de rechtbank het handelen van verweerder niet aan deze beginselen toetsen. Voorts is de rechtbank niet gebleken dat verweerder enige andere, hiervoor nog niet behandelde, wel tot de geschreven of ongeschreven rechtsregels behorend beginsel van behoorlijk bestuur heeft geschonden.

4.6.2. De rechtbank verstaat eisers grief op dit punt mede als een bezwaar tegen de gevolgen die de toepassing van de wet in dit geval heeft. De rechtbank wijst in dit verband op artikel 11 van de Wet algemene bepalingen der wetgeving van het Koninkrijk, waarin is opgenomen dat de rechter volgens de wet moet rechtspreken, waarbij hij in geen geval de innerlijke waarde of billijkheid van de wet kan beoordelen. Deze bepaling houdt in dat de rechtbank zich dient te onthouden van het geven van een oordeel over de door eiser aangevoerde bezwaren voor zover hij hierin aanvoert dat de wetgeving niet redelijk of onbillijk is.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 17 september 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.A. Fase, rechter, in tegenwoordigheid van mr. P.T. van Arnhem, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.