Rechtbank Haarlem, 11-04-2008, ECLI:NL:RBHAA:2008:717 BK9737, 06/5281

RECHTBANK HAARLEM

Sector bestuursrecht, enkelvoudige belastingkamer

Procedurenummer: AWB 06/5281

Uitspraakdatum: 11 april 2008

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 26 maart 2008.

Eiser is daar in persoon verschenen bijgestaan door mr. A. Namens verweerder zijn verschenen B en C.

Het beroep is gelijktijdig behandeld met de door eiser onder nummers AWB 06/5280 en AWB 06/5282 geregistreerde beroepen.

Partijen hebben een pleitnota overgelegd aan de rechtbank en aan elkaar. De rechtbank rekent de pleitnota’s tot de stukken van het geding.

2.2. Verweerder heeft bij eiser over de periode 1 januari 1997 tot en met 31 december 1998 een boekenonderzoek uitgevoerd. In het naar aanleiding van dit onderzoek uitgebrachte rapport is, voor zover hier van belang, vermeld:

“(…)

4.1.2. Vastlegging van ritten in de taxameter

Doordat de gegevens van de taxameter niet worden bewaard en / of geprint kan ik deze niet vergelijken met de gegevens van de rittenkaarten.

(…)

4.1.3. De prijs per bezette kilometer (kilometerbezetprijs)

(…)

De gemiddelde kilometerbezet prijs op basis van alle rittenkaarten bij belastingplichtige bedraagt over het jaar 1997 f 3.15 en over 1998 f 3,22.

Deze prijs ligt onder het gemiddelde van de branche (…)

4.1.4. Opsomming van gebreken bij het invullen van de rittenkaarten

Tijdens het ingestelde onderzoek heb ik geconstateerd dat de rittenkaarten niet juist worden ingevuld.

(…)

4.1.5. Niet verantwoorde rit

Op 8 augustus 1998 is er een verkeersovertreding met kenteken AA-BB-00 om 17.30 uur aan de Marnixstraat. De heer D had dienst 9 van 06.00 tot 17.00 uur. De heer E had dienst 16 van 18.00 tot 05.00 uur en heeft geen rittenkaart. Belastingplichtige had geen dienst.

5.1.1.1. De kasverantwoording c.q. geldbeweging

(…) belastingplichtige houdt geen handgeschreven bladen bij. (…)

De saldi van het persoonlijk kasboek worden incidenteel en telefonisch vergeleken door de boekhouder met de chauffeur aan de hand van de door hem gemaakte boekingen middels de rittenkaarten, facturen en kwitanties. (…)

5.1.1.2. Vergelijking van de kas verantwoording met de omzet

(…) Hieruit blijkt dat er meer geld is uitgegeven (per saldo gestort dan wel gemaakt als kosten) dan er op grond van de verantwoorde opbrengsten uitgegeven had kunnen worden. (…)

6. Vermogensvergelijking

Er is over het jaar 1998 een negatief besteedbaar privé geconstateerd van f. 1.368 en over 1997 is een onaannemelijk laag netto privé geconstateerd van f. 2.339.

(…)”

2.3. Verweerder heeft een aanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 1997 opgelegd naar een belastbaar inkomen van f 10.446.

Op basis van de bevindingen van het boekenonderzoek heeft verweerder de onderhavige navorderingsaanslag met verhoging opgelegd. Daarbij zijn de volgende correcties toegepast:

- meer winst: f 11.446

- fooien f 475

- privé gebruik auto f 3.247

- regeling kleine ondernemers f 1.782

Vastgesteld inkomen f 27.846

Omkering bewijslast

5.1. Administratieplichtig zijn onder andere de natuurlijke personen die een bedrijf uitoefenen. De administratie dient zodanig te zijn ingericht en te worden gevoerd en de gegevensdragers dienen zodanig te worden bewaard, dat controle daarvan door de inspecteur binnen een redelijke termijn mogelijk is. Daartoe verleent de administratieplichtige de benodigde medewerking (artikel 52, eerste lid en zesde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, hierna: AWR).

De administratieplichtige die niet of niet volledig voldoet aan de vordering gegevensdragers voor raadpleging beschikbaar te stellen, wordt geacht niet volledig te hebben voldaan aan een bij artikel 52 van de AWR opgelegde verplichting, tenzij hij aannemelijk maakt dat de afwezigheid van de gegevensdragers of de inhoud daarvan het gevolg is van overmacht.

5.3.1. De rechtbank is met verweerder van oordeel dat eiser niet voldaan heeft aan de op hem rustende administratieve verplichtingen. In de eerste plaats neemt de rechtbank hierbij in aanmerking dat eiser de gegevens van zijn taxameter niet heeft bewaard. Voor een taxionderneming vervult de taxameter dezelfde rol als een kassa in een winkel. Op de taxameter wordt de aan de klant in de rekening te brengen prijs afgelezen en vervolgens vastgelegd op een rittenkaart. De taxameter kan desgewenst, aangesloten worden op een printer, waarmee de klant desgewenst een bonnetje of uitdraai kan worden verstrekt, gelijk ook gebruikelijk is bij de kassa in een winkel.

Alsdan is de taxameter, naar het oordeel van de rechtbank, aan te merken als een tot de administratie van eiser behorende gegevensdrager in de zin van artikel 52 van de AWR. Eiser is op grond van artikel 52, vierde en zesde lid, van de AWR gehouden deze gegevensdrager (inclusief de daarop vastgelegde gegevens) gedurende zeven jaar en zodanig te bewaren dat controle door de belastingdienst binnen een redelijke termijn mogelijk is.

5.3.2. Eiser heeft geen printer aangeschaft, waarmee na iedere rit of dagelijks of (na het standaard door eiser dagelijks nullen, maar dan met behulp van het interne geheugen) een periodieke uitdraai per maand of per jaar had kunnen worden gemaakt waarna de uitdraai toegevoegd had kunnen worden aan de administratie. Onder “nullen” wordt verstaan het door middel van het indrukken van een knop schonen van de meter waardoor de dagomzet niet meer op het display van de meter oproepbaar is.

Eiser heeft evenmin de door de taxameter geregistreerde gegevens overgebracht op een andere gegevensdrager zoals bedoeld in artikel 52, vijfde lid, van de AWR.

Uit het hiervoor overwogene volgt dat na het dagelijks nullen door eiser de primaire registratie van verreden kilometers en in rekening gebrachte omzet zoals vast¬gelegd door de taxameter, op geen enkele wijze bewaard is gebleven.

5.3.3. Daarbij komt nog dat blijkens het controlerapport de rittenkaarten niet juist waren ingevuld, en ook eiser zelf ter zitting heeft verklaard dat hij de rittenkaarten invulde aan de hand van de taxameter en niet aan de hand van de kilometerteller, met als gevolg dat niet alle ritten zijn te traceren op de rittenkaarten. Ook heeft eiser verklaard dat het zeer wel mogelijk is “dat hij wel eens een rit vergeten was”. Dit verklaart ook het feit dat de auto is gesignaleerd op een datum en tijd waarop volgens de rittenkaart niet zou zijn gereden.

Tenslotte neemt de rechtbank in aanmerking dat de kasadministratie - in een bedrijf als dat van eiser waar het merendeel van de uitgaven en ontvangsten via de kas lopen van cruciaal belang voor een betrouwbare controle - gebreken vertoonde alsmede dat in het onderhavige jaar een onaannemelijk laag netto privé is geconstateerd. Voor laatstgenoemde constatering heeft eiser geen verklaring gegeven.

Redelijke schatting

5.5.1. Voorts dient de rechtbank te toetsen of verweerder in redelijkheid tot de gecorrigeerde omzet heeft kunnen komen. Verweerder heeft de omzet berekend op basis van het aantal diensten volgens het dienstrooster van de taxicentrale Amsterdam en een in de branche gemiddeld behaalde omzet per uur van f 42,77 (par. 11.1, 11.2 en 11.3 van het controlerapport). De rechtbank acht deze berekening niet onredelijk.

5.5.3. Met betrekking tot de correctie privé gebruik overweegt de rechtbank als volgt. Artikel 42 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB 1964), voor zover hier van belang, luidt als volgt:

“2. Bij het bepalen van de winst uit onderneming worden de aan het houden van een personenauto verbonden kosten geacht tot het bedrag van ten minste 20 procent van de catalogusprijs - met inbegrip van de omzetbelasting en vermeerderd met de belasting van personenauto’s en motorrijtuigen - van de auto niet te zijn gemaakt ten behoeve van de onderneming.

(…)

5. Het tweede tot en met het vierde lid zijn niet van toepassing indien blijkt dat de auto op jaarbasis voor minder dan 1000 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt.”

Termijnen

5.6. Eiser beroept zich erop dat de zaak door de lange behandelingsduur inmiddels is verjaard.

Ten aanzien van het opleggen van de navorderingsaanslag geldt dat bevoegdheid tot het opleggen vervalt door verloop van 5 jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan (artikel 16, derde lid, van de AWR). Ingevolge artikel 11, vierde lid AWR ontstaat de belastingschuld op het moment waarop het tijdvak eindigt. De navorderingsaanslag over 1997 is opgelegd met dagtekening 6 september 2002. Hieruit volgt dat verweerder tijdig de onderhavige navorderingsaanslag heeft opgelegd.

Met betrekking tot de afhandeling van het bezwaarschrift overweegt de rechtbank dat verweerder ingevolge artikel 25, lid 1, van de AWR binnen één jaar na ontvangst van het bezwaarschrift hierop dient te beslissen. Indien verweerder niet binnen deze termijn uitspraak heeft gedaan, staat voor de belastingplichtige de mogelijkheid open in beroep te gaan tegen het niet tijdig doen van een uitspraak op bezwaar (artikel 6:12 Awb). Termijnoverschrijding kan evenwel niet leiden tot verjaring van de belastingschuld en is daarom geen grond voor vernietiging van de uitspraak doch heeft alleen consequenties voor de boete. Ter zitting heeft verweerder aangegeven dat de boete, gezien de termijn die is gelegen tussen het aankondigen van de boete en de uitspraak van de rechtbank, met 5 procentpunt dient te worden verlaagd tot 20 % van de nageheven belasting.

Boete

5.7. Wat de boete betreft overweegt de rechtbank het volgende. Gelet op het feit dat eiser zijn taxameter heeft genuld als gevolg waarvan de verreden (privé)kilometers niet zijn verantwoord in de administratie en daarmee niet zijn verwerkt in zijn aangifte, is de rechtbank van oordeel dat eiser opzettelijk een onjuiste aangifte heeft gedaan hetgeen in beginsel een boete van 50 procent rechtvaardigt.

Na bezwaar heeft verweerder de boete verminderd tot de helft van de aanvankelijk opgelegde boete en heeft hij aldus rekening gehouden met het repeterende karakter daarvan in met de onderhavige navorderingaanslag samenhangende zaken.

De rechtbank acht de resterende boete van 25 procent onder de gegeven omstandig¬heden in beginsel passend en geboden. Echter, gelet op het tijdsverloop tussen het aankondigen van de boete en de uitspraak van deze rechtbank, dient een verdere verlaging te worden toegepast, overeenkomstig het ter zitting door verweerder ingenomen standpunt, van vijf procentpunt tot 20 procent. In zoverre is het beroep gegrond. Naar het oordeel van de rechtbank is er geen reden voor een verdere vermindering van de boete.

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond voor zover gericht tegen de boete;

- vernietigt in zoverre de uitspraak op bezwaar;

- vermindert de boete tot 20 % van het nagevorderde bedrag en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser ten bedrage van € 972,40, en wijst de Staat der Nederlanden (Ministerie van Financiën) aan dit bedrag aan eiser te voldoen;

- gelast dat de Staat der Nederlanden (Ministerie van Financiën) het door eiser betaalde griffierecht van € 141 vergoedt.

Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd;

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.