Rechtbank Haarlem, 15-06-2009, BI8698, 08/4488

RECHTBANK HAARLEM

Sector bestuursrecht, enkelvoudige belastingkamer

V.O.F. X,

gevestigd te Z,

eiseres,

gemachtigde: mr. A, medewerkster B te C,

de Inspecteur van de Belastingdienst te P,

verweerder.

1. Procesverloop

Bij voor bezwaar vatbare beschikking van 13 december 2007 heeft verweerder aan eiseres bericht dat de gedifferentieerde WGA-premie voor het jaar 2008 1,74% bedraagt.

Tegen dit besluit heeft eiseres bij brief van 22 januari 2008 bezwaar gemaakt.

2. Overwegingen

2.1 Een voormalig werknemer van eisers is op 17 februari 2003 arbeidsongeschikt geworden. Het dienstverband met deze voormalig werknemer is op 18 mei 2003 beëindigd. Bij de vaststelling van de gedifferentieerde WGA-premie voor 2008 is rekening gehouden met hetgeen aan uitbetaalde uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (hierna WAO) over 2006 voor rekening van eiseres komt.

2.2 Hetgeen partijen thans verdeeld houdt is of bij de vaststelling van de gedifferentieerde WGA-premie rekening gehouden dient te worden met de (andere) oorzaak van de toegenomen arbeidsongeschiktheid van de voormalig werknemer ná 2003.

De rechtbank oordeelt als volgt.

2.3 Artikel 34, eerste lid, Wet financiering sociale verzekeringen (hierna WFsv) bepaalt dat de WGA-premie is verschuldigd door werkgevers in de zin van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA) en bestaat uit een basispremie, een uniforme premie en een gedifferentieerde premie.

2.4 In het Besluit Wfsv (Stb 2005, 585) is nader bepaald op welke wijze de hoogte van de WGA-premie wordt vastgesteld.

Artikel 2.9 eerste en tweede lid van dit besluit luidt:

“1. De opslag of korting, bedoeld in artikel 38, tweede lid, van de Wfsv, is voor alle werkgevers gelijk aan het individuele werkgeversrisicopercentage verminderd met het gemiddelde werkgeversrisicopercentage.

2. Het individuele werkgeversrisicopercentage, bedoeld in het eerste lid, wordt verkregen door de som van:

a. het totaalbedrag van de op grond van artikel 117 van de Wfsv ten laste van de Arbeidsongeschiktheidskas komende aan de werkgever toe te rekenen arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, die in het tweede kalenderjaar vóór het premiebetalingstijdvak zijn betaald aan werknemers die bij het intreden van de arbeidsongeschiktheid op grond waarvan de in het zevende lid bedoelde arbeidsongeschiktheidsuitkeringen worden toegekend, in dienstbetrekking stonden tot een werkgever, en

b. het totaalbedrag van de op grond van artikel 117b van de Wfsv ten laste van de Werkhervattingskas komende aan de werkgever toe te rekenen WGA-uitkeringen die in het tweede kalenderjaar vóór het premiebetalingstijdvak zijn betaald aan werknemers die bij het intreden van de arbeidsongeschiktheid op grond waarvan de WGA-uitkeringen worden toegekend, in dienstbetrekking stonden tot een werkgever,

te vermenigvuldigen met honderd en de uitkomst van deze berekening te delen door het ten laste van die werkgever komende gemiddelde premieplichtige loon per jaar, berekend over het tijdvak van vijf kalenderjaren, eindigend één jaar voor aanvang van het premiebetalingstijdvak.”

2.5 De rechtbank is van oordeel dat de oorzaak van de (toename van de) arbeidsongeschiktheid geen criterium is dat bij de WGA-premievaststelling van belang is. Bepalend is op grond van artikel 2.9, tweede lid aanhef en onder a, Besluit Wfsv of de voormalige werknemer aan wie in 2006 WAO-uitkering is betaald, bij het intreden van de arbeidsongeschiktheid in dienstbetrekking stond tot eiseres. De rechtbank wil voor dit oordeel ook verwijzen naar de jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep - bijvoorbeeld de uitspraak van 9 augustus 2002 LJN AE7138 - als gevormd met betrekking tot de WAO-premievaststelling. Er is geen aanleiding gelet op de overeenkomsten in de wijze van vaststellen van de gedifferentieerde premie om te oordelen dat deze jurisprudentie niet ook van toepassing is bij de WGA-premievaststelling.

2.6 Hetgeen eiseres heeft aangevoerd kan niet tot gegrond verklaring van het beroep leiden. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

3. Beslissing

De rechtbank:

3.1 verklaart het beroep ongegrond.

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum:

- hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam; dan wel

- beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag, mits de wederpartij daarmee schriftelijk instemt.

N.B. Bij het bestuursorgaan berust de bevoegdheid tot het instellen van beroep in cassatie niet bij de ambtenaar die de procedure voor de rechtbank heeft gevoerd.

Bij het instellen van hoger beroep dan wel beroep in cassatie dient het volgende in acht te worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep dan wel het beroep in cassatie is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep dan wel het beroep in cassatie.