Rechtbank Haarlem, 03-02-2010, ECLI:NL:RBHAA:2010:309 BL3605, 09/951

Procedurenummer: AWB 09/951

Uitspraakdatum: 3 februari 2010

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres over het tijdvak 1 januari 2002 tot en met 31 december 2005 een naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: LH) met aanslagnummer [nummer] en dagtekening 17 oktober 2007, opgelegd ten bedrage van € 20.305, alsmede bij afzonderlijke beschikkingen een verzuimboete van 10% en een bedrag van € 2.929 aan heffingsrente.

1.2. Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 8 december 2008 de naheffingsaanslag, de boetebeschikking en de beschikking heffingsrente gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft tegen de uitspraken op bezwaar bij beroepschrift van 14 januari 2009, ontvangen bij de rechtbank Den Haag op 16 januari 2009, beroep ingesteld. Het beroepschrift is op de voet van artikel 6:15 van de Awb doorgezonden aan deze rechtbank.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 17 november 2009. Namens eiseres is daar haar gemachtigde verschenen, tot bijstand vergezeld van C. Namens verweerder is verschenen mr. D. Zowel eiseres als verweerder heeft een pleitnota voorgedragen en zij hebben exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan elkaar.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eiseres exploiteert een interieurinrichting- en styling adviesbureau. In het kader van deze activiteiten verzorgt eiseres de inrichting van stands op beurzen en televisiesets en treedt E op bij beurzen en televisieprogramma’s op het gebied van interieur en styling.

2.2. Eiseres heeft in de jaren 2002 tot en met 2005 vaste maandelijkse kostenvergoedingen aan haar werknemers verstrekt. Daarnaast heeft eiseres kosten vergoed op declaratiebasis en zijn door werknemers van eiseres kosten van eiseres voorgeschoten die vervolgens door eiseres aan deze werknemers zijn terugbetaald (intermediaire kosten). Naast deze kostenvergoedingen wordt door eiseres aan haar werknemers een reiskostenvergoeding verstrekt.

2.3. In de arbeidsovereenkomsten van de werknemers van eiseres is opgenomen dat de vaste kostenvergoeding wordt verstrekt ten behoeve van algemene kosten en kleine uitgaven, welke zich niet voor gespecificeerde declaratie lenen. Gedurende de periode dat de werknemer geen arbeid verricht wegens ziekte, arbeidsongeschiktheid of wegens op non-activiteitstelling, kan de werknemer geen aanspraak maken op de kostenvergoeding.

De volgende onkosten vergoedingen zijn verstrekt;

2. Daarnaast betaalt werkgever maandelijks een bedrag van € 113,45 netto ter vergoeding van algemene onkosten en kleine uitgaven, welke zich niet voor gespecificeerde declaraties lenen. Dit bedrag kan ten allen tijde door werkgever worden aangepast.

Mevrouw H € 113,45 per maand met een arbeidspatroon van 1 dag per week. In mei 2004 wordt de vergoeding opgetrokken naar € 125,00. Mevrouw H heeft het max premieloon in de gecontroleerde jaren reeds bereikt.

- Mevrouw L - officemanager vergoeding € 50,00 per maand in dienst 1 april 2004 tot en met 31 maart 2005. Vergoeding nagenoeg geheel ( 90 % ) als bovenmatig aan te merken.

Naast bovenstaande declaraties worden in de kas uitgaven aangetroffen die niet op naam staan en betrekking hebben op ander andere vakliteratuur, tijdschriften, relatiegeschenken ( bloemen ) autowassen, parkeerkosten, kantoorartikelen, aanschaf werkmateriaal, representatie, lunch en dinerkosten.”

Voorts is gebleken dat aan mevrouw F parkeerkosten zijn vergoed, ondanks het feit dat reeds de maximaal onbelaste kilometervergoeding (€ 0,28 per kilometer) was betaald. Vergoedingen voor reiskosten die naast de maximaal onbelaste kilometervergoeding worden betaald zijn loon.

Op grond van de in de bijlage vermelde gegevens wordt de boete als volgt:

Totaal € 2.029”

2.6. Overeenkomstig hetgeen onder 2.5 is opgenomen heeft verweerder de naheffingsaanslag en de boetebeschikking vastgesteld.

2.7. Bij brief van 1 september 2008 heeft eiseres diverse kopieën van administratieve bescheiden en gegevens aan verweerder gezonden. Onder deze stukken bevinden zich diverse arbeidsovereenkomsten, diverse kilometer- en declaratieformulieren, een specificatie van de vaste maandelijkse kostenvergoeding van mevrouw J en mevrouw H en een handgeschreven opsomming van uitgaven met kopieën van bonnen van deze twee werknemers.

3. Geschil

3.1. In geschil is of de naheffingsaanslag en de boetebeschikking terecht zijn opgelegd. Meer in het bijzonder is het antwoord op de vragen in geding of de door eiseres aan haar werknemers toegekende vaste kostenvergoedingen als vaste vrije vergoeding als bedoeld in artikel 15d van de Wet op de Loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB) kunnen worden aangemerkt, of de vergoeding van kleding en parkeerkosten terecht is aangemerkt als loon en of sprake is van een pleitbaar standpunt van de zijde van eiseres.

3.2. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de naheffingsaanslag en boetebeschikking.

3.3. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

3.4. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken en het verhandelde ter zitting.

4. Beoordeling van het geschil

Vaste vergoedingen

4.1.1. Op grond van artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel a, Wet LB (tekst vanaf 2001) behoren niet tot het loon: vergoedingen die naar algemene maatschappelijke opvattingen niet als beloningsvoordeel worden ervaren, een en ander volgens de in of krachtens hoofdstuk IIA van die wet gestelde normeringen en beperkingen (vrije vergoedingen).

4.1.2. Artikel 15, aanhef en onderdeel a, Wet LB bepaalt dat sprake is van vrije vergoedingen voor zover de vergoedingen kunnen worden geacht te strekken tot bestrijding van kosten, lasten en afschrijvingen ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking.

4.1.3. Artikel 15d, Wet LB vermeldt dat vaste vergoedingen slechts als vrije vergoedingen kunnen worden aangemerkt voor zover is voldaan aan bij ministeriële regeling te stellen regels. Deze regels zijn opgenomen in artikel 47 van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001 (hierna: URLB 2001).

4.1.4. Artikel 47 URLB 2001 stelt als voorwaarden dat de vaste vergoeding per kostencategorie naar aard en veronderstelde omvang van de kosten is gespecificeerd, alsmede dat daaraan – op verzoek van de inspecteur – een steekproefsgewijs onderzoek van de werkelijk gemaakte kosten ten grondslag ligt.

4.1.5. De rechtbank stelt voorop dat de bewijslast dat een kostenvergoeding terecht onbelast is verstrekt op eiseres rust en dat in beginsel voorafgaand aan de verstrekking van een vaste vergoeding de kosten per kostencategorie naar aard en veronderstelde omvang van de kosten dienen te worden gespecificeerd (vergelijk HR 7 maart 2008, nr. 41 623, V-N 2008/15.18).

4.1.6. De rechtbank stelt allereerst vast dat eiseres slechts van haar werknemers J en H een specificatie van de verstrekte vaste vergoeding heeft overgelegd. Ter zitting heeft eiseres dienaangaande ook verklaard dat voor de vaste vergoedingen die aan de overige werknemers zijn verstrekt geen specificaties zijn opgemaakt naar aard en veronderstelde omvang van de kosten en dat deze vergoedingen zijn verstrekt op basis van de onderbouwing van de vaste vergoeding van de werknemers J en H. Een dergelijke onderbouwing en specificatie van een vaste vergoeding is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende. De vaste vergoedingen van vorenbedoelde werknemers, anders dan de twee met name genoemde, zijn derhalve in het geheel niet gespecificeerd naar aard en veronderstelde omvang van de kosten.

4.1.7. De rechtbank overweegt dat uit de door eiseres overgelegde specificaties voor haar werknemers J en H niet blijkt dat zij, alvorens tot het verstrekken van de onbelaste vergoeding is overgegaan, een specificatie naar aard en veronderstelde omvang heeft opgesteld. Deze in artikel 47 URLB 2001 genoemde specificatie dient vóóraf en op eigen initiatief van de inhoudingsplichtige te worden opgemaakt, uiterlijk op het moment waarop deze vergoeding voor het eerst aan de werknemer wordt uitbetaald. Dit geldt ook wanneer verweerder niet om het in hetzelfde artikel bedoelde steekproefsgewijze onderzoek heeft verzocht. Uit de door eiseres overgelegde specificaties, die gezamenlijk op één pagina zijn opgenomen, blijkt – bij gebreke van een dagtekening – op geen enkele wijze dat deze vóór de eerste verstrekking van de vergoeding aan deze twee werknemers is opgemaakt. Voorts heeft verweerder de desbetreffende specificaties tijdens de controle niet in de administratie van eiseres aangetroffen en bevatten de specificaties een hoger bedrag aan vaste vergoeding dan feitelijk aan de beide werknemers is uitbetaald.

4.1.8. Eiseres heeft derhalve niet voldaan aan de in de Wet LB genoemde voorwaarden voor het onbelast verstrekken van vaste kostenvergoedingen.

4.1.9. De rechtbank overweegt vervolgens dat een inhoudingsplichtige onder bepaalde voorwaarden ook op andere wijze mag aantonen dat de vaste kostenvergoeding ziet op werkelijk ten behoeve van de dienstbetrekking gemaakte kosten. Eiseres heeft echter op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt – bijvoorbeeld door het overleggen van bonnen, facturen en daarmee vergelijkbare bewijsstukken – dat haar werknemers de kosten waarvoor een vaste vergoeding is gegeven, metterdaad en in die omvang hebben gemaakt en, zo zij al kosten gemaakt hebben, dat zij deze gemaakt hebben voor een behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking. Eiseres verwijst in dit verband naar een steekproefsgewijs onderzoek gehouden in 1997 en 1998. Nog daargelaten dat het een onderzoek uit 1997 en 1998 betreft, is van een dergelijk onderzoek geen verslaglegging overgelegd, zodat voor de rechtbank niet inzichtelijk is wat de resultaten van dit onderzoek zijn geweest. Eiseres heeft derhalve niet aangetoond dat de in geschil zijnde vaste vergoedingen strekken tot bestrijding van kosten tot verwerving van het loon.

Kleding

4.2.1. Op grond van artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel b, Wet LB behoren niet tot het loon: verstrekkingen die naar algemene maatschappelijke opvattingen niet als beloningsvoordeel worden ervaren, een en ander volgens de in of krachtens de artikelen 17 en 17a Wet LB gestelde normeringen en beperkingen (vrije verstrekkingen).

4.2.2. Artikel 17 Wet LB bepaalt dat sprake is van vrije verstrekkingen voor zover de verstrekkingen kunnen worden geacht te strekken tot voorkoming van kosten, lasten en afschrijvingen ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking dan wel - voor zover zij naar algemene maatschappelijke opvattingen niet als beloningsvoordeel worden ervaren. Ingevolge artikel 17, tweede lid, Wet LB is artikel 15a, eerste lid, onderdeel b, Wet LB daarbij van overeenkomstige toepassing. Met inachtneming van bij ministeriële regeling te stellen regels, kan de verstrekking van werkkleding derhalve belastingvrij geschieden.

4.2.3. Artikel 24 URLB 2001 bepaalt dat kleding slechts als werkkleding wordt aangemerkt indien zij uitsluitend of nagenoeg uitsluitend geschikt is om tijdens de vervulling van de dienstbetrekking te worden gedragen dan wel is voorzien van een of meer duidelijk zichtbare, aan de inhoudingsplichtige gebonden beeldmerken met een oppervlakte van tezamen ten minste 70 cm² (hierna: de 70 cm²-eis).

4.2.4. Niet in geschil is dat de verstrekte kleding niet uitsluitend of nagenoeg uitsluitend geschikt is om tijdens de vervulling van de dienstbetrekking te dragen. Evenmin is in geschil dat de verstrekte kleding niet voldoet aan de 70 cm²-eis. Eiseres stelt zich echter op het standpunt dat de kleding aangemerkt dient te worden als vrije verstrekking omdat deze op de werkplek blijft. De rechtbank overweegt dienaangaande als volgt.

4.2.5. Artikel 56 URLB bepaalt in dit verband dat tot de vrije verstrekkingen behoort de verstrekking van tijdens de vervulling van de dienstbetrekking gedragen kleding die blijft op de plaats buiten de woning van de werknemer waar de arbeid wordt verricht. Naar het oordeel van de rechtbank voldoet de door eiseres verstrekte kleding niet aan deze voorwaarde. Ter zitting heeft eiseres immers verklaard dat de desbetreffende kleding waarschijnlijk in sommige gevallen ook wel door de werknemers mee naar huis wordt genomen. Mitsdien is er geen sprake van kleding die blijft op de plaats waar de arbeid wordt verricht. Dat de kleding volgens eiseres doorgaans wel op het bedrijfsadres achterblijft doet hier niet aan af. De rechtbank overweegt hierbij voorts dat eiseres met haar werknemers niet contractueel heeft vastgelegd dat de kleding op het bedrijfsadres dient te blijven noch dat het niet is toegestaan dat de kleding privé wordt gedragen. Voorts is tijdens de controle geen administratie van de desbetreffende kleding aangetroffen en kon de aanwezigheid van de kleding op het bedrijfsadres evenmin worden vastgesteld.

Parkeerkosten

4.3.2. De rechtbank is derhalve van oordeel dat de door eiseres verstrekte vergoeding van door haar werknemers betaalde parkeergelden terecht is aangemerkt als loon. Dat deze parkeergelden in een aantal gevallen zeer hoge bedragen betreffen doet aan het voorgaande niet af.

Boete

4.4.1. Ingevolge artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen kan, indien de inhoudingsplichtige de belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen, niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn heeft betaald, een verzuimboete worden opgelegd. De verzuimboete heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. Voor het opleggen van een dergelijke boete is niet vereist dat sprake is van opzet of grove schuld. Alleen bij afwezigheid van alle schuld (hierna: avas) of een pleitbaar standpunt dient oplegging van een boete achterwege te blijven. Eiseres heeft dienaangaande gesteld dat zij gelet op de aangevoerde argumenten beschikt over een pleitbaar standpunt. Naar het oordeel van de rechtbank levert enkel een pleitbaar standpunt geen gerechtvaardigd beroep op avas op. Overige feiten en omstandigheden die een geslaagd beroep op avas zouden kunnen rechtvaardigen zijn gesteld noch gebleken. Van een pleitbaar standpunt is sprake als een door een belanghebbende ingenomen standpunt, gelet op de stand van de jurisprudentie en de heersende leer, in die mate juridisch pleitbaar of verdedigbaar is dat de belanghebbende redelijkerwijs kan menen juist te handelen. Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van een pleitbaar standpunt nu door eiseres onvoldoende onderbouwing is gegeven aan de door haar verstrekte vaste vergoedingen, de verstrekte kleding niet blijft op de plaats waar de arbeid wordt verricht en de parkeerkosten, naar uit het hiervoor in 4.3.1 genoemde besluit van 15 maart 2001 volgt, zijn begrepen in de vrije vergoeding per kilometer. De rechtbank acht de opgelegde boete van 10 % passend en geboden.

4.4.2. De rechtbank dient nog wel te onderzoeken of sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM. Verweerder heeft op 6 september 2007 aan eiseres kennisgeving gedaan van zijn voornemen de onderhavige boete op te leggen. Thans wordt 2 jaar en 5 maanden na voormelde kennisgeving uitspraak gedaan. Uit de gedingstukken blijkt echter dat sprake is van bijzondere omstandigheden die een zo lange duur van de behandeling van de zaak rechtvaardigen. Eiseres heeft op 29 november 2007 een pro forma bezwaarschrift ingediend dat zij eerst na 3 verzoeken tot verlenging van de termijn van haar zijde, na ruim 4 maanden op 11 april 2008 heeft gemotiveerd. Eiseres heeft voorts twee maal een verzoek tot verlenging van de termijn om te reageren op het verslag van de hoorzitting gedaan. Aldus is eerst op 16 november 2008 door eiseres gereageerd op het verslag van de hoorzitting van 8 september 2008. Naar het oordeel van de rechtbank is de overschrijding van de redelijke termijn derhalve mede te wijten aan de proceshouding van eiseres. De rechtbank ziet daarom geen reden om de boete te matigen.

Compromis

4.5. Eiseres heeft gesteld dat tijdens de controle een compromisvoorstel is gedaan dat door haar nimmer is afgewezen. Als gevolg hiervan kan de correctie naar de mening van eiseres nimmer meer bedragen dan het bedrag van het compromisvoorstel. De rechtbank overweegt dienaangaande dat het compromis door verweerder namens het UWV is gedaan en dat eiseres het voorstel nimmer heeft geaccepteerd. Verweerder kan dan ook nimmer gebonden zijn aan het voorstel. Er bestaat ook overigens geen aanleiding om de correcties te beperken tot de in het compromisvoorstel genoemde bedragen.

Heffingsrente

4.6. Het beroep tegen de beschikking heffingsrente heeft eiseres niet afzonderlijk onderbouwd. Omdat de beroepsgronden tegen de belastingaanslag geen doel treffen, zal het beroep tegen de beschikking heffingsrente eveneens ongegrond worden verklaard.

4.7. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 3 februari 2010 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. H.A.M. Röell-Mulder, voorzitter, mr. Chr.Th.P.M. Zandhuis en mr. T.A. de Hek , rechters, in tegenwoordigheid van mr. M. Mulder, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.