Rechtbank Haarlem, 11-05-2010, BM4472, 08/7944, 08/7946, 08/7947 en 08/7949

Zaaknummers: AWB 08/7944, 08/7946, 08/7947 en 08/7949

Uitspraakdatum: 11 mei 2010

Uitspraak in de gedingen tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiser 1, eiser 2, eiser 3 en eiser 4 met dagtekening 17 december 2004 naheffingsaanslagen (aanslagnummers respectievelijk xxx1, xxx2, xxx4 en xxx3) overdrachtsbelasting opgelegd ten bedrage van respectievelijk € 10.007 (eiser 1), € 30.022 (eiser 2), € 30.022 (eiser 3) en € 30.022 (eiser 4). Tegelijkertijd zijn er verzuimboetes opgelegd van 10% van de nageheven bedragen en beschikkingen heffingsrente.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 12 december 2008 de naheffingsaanslagen, de verzuimboetes en de beschikkingen heffingsrente gehandhaafd.

1.3. Eisers hebben daartegen beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.4. Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 1 april 2010. Namens eisers is verschenen hun gemachtigde voornoemd. Namens verweerder is verschenen B.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. De besloten vennootschap C B.V. drijft een agrarische onderneming en houdt zich bezig met de teelt van begonia’s, tulpen en aardappelen. Eisers zijn ieder middellijk aandeelhouder van C B.V.

2.2. Op 1 december 1999 wordt bij overeenkomst opgericht de commanditaire vennootschap D CV (hierna: de CV). Eisers zijn de beherend vennoten van de CV en C B.V. is de commanditair vennoot. De CV heeft ten doel het verkrijgen, beheren en exploiteren van registergoederen. De op 1 december 1999 opgemaakte overeenkomst van Commanditaire Vennootschap vermeldt – voor zover hier van belang – het volgende:

2.3. De door C B.V. in de CV ingebrachte onroerende zaken zijn voor de inbreng op 26 november 1999 door E makelaardij te Q op verzoek van C B.V. getaxeerd. De waarde is gesteld op ƒ 1.061.000. Hierbij heeft de taxateur opgemerkt dat de waarde in het economisch verkeer vrij van huur en gebruik gelijk is aan de waarde in het economisch verkeer bij voortgezet agrarisch gebruik, zijnde ƒ 8,92 per m2.

2.4. In de akte van inbreng, opgemaakt op 30 december 1999 en op 31 december 1999 ingeschreven in het kadaster, zijn de door C B.V. in de CV ingebrachte onroerende zaken als volgt omschreven:

2.5. De balans van de CV per 31 december 1999 luidt als volgt:

2.6. Op 1 november 2001 zijn de onroerende zaken door de CV verkocht aan F B.V. (hierna: F) voor een bedrag van ƒ 4.994.500.

2.7. Een vonnis van de meervoudige strafkamer van de Rechtbank Alkmaar van 2 december 2005 waarbij eiser 2 is veroordeeld ter zake van – kort gezegd – belastingfraude houdt onder meer in:

Tijdens zijn verhoor van 25 februari 2004 is [G] een geschrift, voorzien van de datum 16-09-1999, getoond met het opschrift ‘Uitwerking op detail betreffende uitbreiding [F] B.V.’(D08). Onder het opschrift grondaankoop is vermeld dat [G] van onder meer [X2] in beginsel de toezegging heeft gekregen om de gronden aan [F] te verkopen voor prijzen die tussen de f 32,50 en f 35,00 zullen komen te liggen. [G] heeft daarover verklaard dat het juist is dat hij toezegging had gekregen dat de grond verkocht zou gaan worden, dat de verkoop bespreekbaar was, dat echter de genoemde prijs niet juist is. De markt was op dat moment redelijk stabiel op 35 gulden. (G03/01b)

3. Geschil

3.1. Tussen partijen is in geschil of er sprake is van vrijgestelde inbreng als bedoeld in artikel 15, eerste lid, aanhef en onder e, van de Wet op belastingen van rechtsverkeer 1970 (hierna: WBR).

4. Beoordeling van het geschil

4.2. In artikel 15, eerste lid, aanhef en onder e, WBR (tekst van 31 maart 1995 tot en met 27 februari 2000) is, voor zover hier van belang, bepaald dat van overdrachtsbelasting is vrijgesteld de verkrijging krachtens inbreng in een vennootschap die geen in aandelen verdeeld kapitaal heeft.

4.3. Tussen partijen is naar aanleiding van de zitting niet meer in geschil dat de CV een vennootschap is, die geen in aandelen verdeeld kapitaal heeft, als bedoeld in artikel 15, eerste lid, aanhef en onder e, WBR.

4.4. Ten aanzien van de vraag of sprake is van inbreng in de zin van voornoemde bepaling overweegt de rechtbank het volgende. In 1999 heeft C B.V. twee onroerende zaken in de CV ingebracht. Op het moment van inbreng hadden de vennoten reeds plannen de onroerende zaken door te verkopen aan F. Als gevolg van de inbreng wordt C B.V. voor ƒ 1.000 bijgeschreven op de kapitaalrekening van de CV en voor het resterende bedrag van de getaxeerde waarde van ƒ 1.060.000 wordt C B.V. gecrediteerd op de rekening-courant. Hiermee is C B.V. gecrediteerd voor ongeveer 99,9% van de waarde waarvoor de onroerende goederen zijn getaxeerd en op de balans van de CV zijn gezet. Dit betekent dat de inbrenger C B.V. slechts voor iets minder dan 0,1% van de getaxeerde waarde deelneemt in het risicodragend kapitaal; voor de overige 99,9% van de waarde heeft C B.V. een niet-risicodragende vordering op de CV gekregen. Het verschil met een volledige verkoop is derhalve verwaarloosbaar klein. Daarbij komt dat, blijkens de besprekingen met G, die reeds in juli en september 1999 hadden plaatsgevonden, eisers van plan waren de onroerende zaken voor een 3,5 à 4 keer hogere prijs dan waarvoor zij deze eind december 1999 in de CV hebben ingebracht door te verkopen. De rechtbank leidt hieruit af dat het de bedoeling van eisers is geweest om de te realiseren waardestijging te laten plaats vinden in de fiscaal gunstiger CV in plaats van in C B.V. Deze beide omstandigheden tezamen maken dat dit geen inbreng is waarvoor de vrijstelling van artikel 15, eerste lid, aanhef en onderdeel e, WBR is bedoeld. Het beroep van eiser op de vrijstelling gaat niet op.

4.6. Aan eisers zijn voorts verzuimboetes op grond van artikel 67c van de Algemene wet inzake Rijksbelastingen (hierna: Awr) opgelegd van 10% van de nageheven bedragen, zijnde respectievelijk € 1.000, € 3.001, € 3.001 en € 3.001. Nu de nageheven bedragen verminderd moeten worden, dienen de verzuimboetes reeds op deze grond eveneens verminderd te worden.

4.7. Voorts geldt ingevolge paragraaf 1 onder 2 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst van 24 december 2009 (hierna: het BBBB) voor nog niet onherroepelijk vaststaande boetebeschikkingen en nog op te leggen boeten waarop een eerdere versie van dit besluit van toepassing is, dat voor zover het in dit besluit neergelegde beleid gunstiger is dan het eerdere beleid, belanghebbende recht heeft op toepassing van dit gunstigere beleid.

4.9. Boetes van 2% van de nageheven bedragen acht de rechtbank in dit geval passend en geboden. Gronden voor matiging van de boetes zijn gesteld noch gebleken.

4.10. Wel is sprake van overschrijding van de redelijke termijn. In het arrest van 22 april 2005, nr. 37.984, BNB 2005/337 en in het arrest van 19 december 2008, nr. 42.763, BNB 2009/201 heeft de Hoge Raad geoordeeld dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de berechting van een boetezaak door de rechtbank niet binnen een redelijke termijn geschiedt als de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak doet en dat in voorkomend geval overschrijding van de redelijke termijn behoort te leiden tot vermindering van de boete. De termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM is in alle zaken aangevangen met de aankondiging van de naheffingsaanslag en de verzuimboete in de brief van 9 december 2004. Nu de redelijke termijn ten tijde van deze uitspraak met ruim drie jaar is overschreden, zal de rechtbank het bedrag van de boete om die reden verminderen tot respectievelijk 1% van de nageheven bedragen, zijnde respectievelijk € 93,82 voor eiser 1 en € 281,46 voor eisers 2, 3 en 4.

4.11. De beroepen tegen de beschikkingen heffingsrente hebben eisers niet afzonderlijk onderbouwd. Nu de beroepsgronden tegen de naheffingsaanslagen gedeeltelijk doel treffen, waardoor de naheffingsaanslagen verminderd dienen te worden, dienen de beschikkingen heffingsrente overeenkomstig verminderd te worden.

4.12. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eisers in verband met de behandeling van de beroepen redelijkerwijs hebben moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 966 (1 punt voor het indienen van de gelijkluidende beroepschriften en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1,5 in verband met 4 samenhangende zaken).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 11 mei 2010 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.E. Keulemans, voorzitter, mr. M. Koole en mr. M.H.L.C. Bijvoet, rechters, in tegenwoordigheid van mr. W. Kuik, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.