Rechtbank Haarlem, 02-02-2010, ECLI:NL:RBHAA:2010:288 BM6248, 08/6485

Procedurenummer: AWB 08/6485

Uitspraakdatum: 2 februari 2010

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 7 juni 2007 een uitnodiging tot betaling (utb) uitgereikt voor een bedrag van € 6.075,35 aan douanerechten op industriële producten en een bedrag van € 44.411,78 aan douanerechten op landbouwgoederen.

1.2. Na daartegen gemaakt bezwaar, heeft verweerder bij uitspraak op bezwaar van 28 augustus 2008 het bezwaar ongegrond verklaard.

1.3. Eiseres heeft daartegen bij brief van 6 oktober 2008, ontvangen bij de rechtbank op 8 oktober 2008, pro forma beroep ingesteld. Bij brief van 6 november 2008, ontvangen bij de rechtbank op 7 november 2008, heeft eiseres haar beroep nader gemotiveerd.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken en een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 25 september 2009. Namens eiseres is verschenen haar gemachtigde. Namens verweerder is verschenen mr. B. Partijen hebben een pleitnota voorgedragen en een exemplaar daarvan aan de rechtbank overgelegd.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. In opdracht van eiseres heeft C GmbH (hierna: de aangever) voor de importeur D GmbH (hierna: de importeur) in de periode gelegen tussen 3 januari 2006 en 15 augustus 2006 aangiften ten invoer voor het vrije verkeer gedaan voor goederen die op de aangiften zijn omschreven als harde tarwe.

2.5.3. In de e-mail van 29 december 2005 van G aan F is -voor zover van belang- het volgende vermeld:

2.5.4. In de e-mail van 29 december 2005 van F aan G is -voor zover van belang- het volgende vermeld:

2.6.1. Tot de stukken van het geding behoren e-mails tussen H werkzaam bij E GmbH en G werkzaam bij eiseres. In de e-mail van 4 januari 2006 van G aan H is -voor zover van belang- het volgende vermeld:

2.6.2. In de e-mail van 4 januari 2006 van H aan G en F is -voor zover van belang- het volgende vermeld:

“Oh Danke! Dann hat es wohl mit der anderen Nummer geklappt??”

2.6.3. In de e-mail van 4 januari 2006 van G aan F is -voor zover van belang- het volgende vermeld:

“Ja, es hat geklappt. Aber wir denken noch immer das eigentlich das nummer nicht stimmt.”

2.7. De goederen die zijn vermeld in de aangiften van 8 maart 2006 met het nummer 814502313.00 06 3602 en van 14 maart 2006 met het nummer 814502313.00 06 3603 zijn opgenomen. In de mededelingen uitslag monsteronderzoek van respectievelijk 26 juni 2006 en 4 mei 2006 staat -kort samengevat- vermeld dat de goederen door de bewerking en warmtebehandeling niet onder GS-post 1001, maar onder GN-code 1904.3000 moeten worden ingedeeld.

2.9. Op 15 november 2006 heeft verweerder op de voet van artikel 78 van het Communautair douanewetboek (hierna: CDW) een controle na invoer (CNI) uitgevoerd bij de aangever. Het onderzoek richtte zich in het bijzonder op de juiste en volledige indeling van de ten invoer aangegeven goederen en de juistheid en volledigheid van de afdracht van de douanerechten. In het kader van dit onderzoek is op 1 november 2006 tevens een controle bij eiseres verricht.

Tegen deze correctie is geen bezwaar gemaakt. (zie bijlage 1 en 2 aangifte en uitslag monsteronderzoek)

Op de facturen van de gecorrigeerde aangiften staan de goederen omschreven als ‘Pilavlik Bulgur Bugday en ‘Koftelik Bulgur Bugday’ (zie bijlage 1 en 2). Bulgur kan voorkomen als grove, fijngesneden of gebroken tarwe. Pilavlik en Koftelik zijn de benamingen van soorten Bulgur.

Voor de aangiften met de volgnummers 1, 2 en 4: Uit de facturen behorende bij aangifte blijkt dat een deel van de goederen Bulgur is, het andere deel is Bugday. De correctie op deze aangiften is gesplitst in een deel voor Bulgur, goederencode 1904.3000.00 en een deel voor Bugday, goederencode 1104.2911.00.

2.11. Tussen partijen is niet in geschil dat het onderhavige beroep alleen betrekking heeft op de goederen die in de aangiften ten invoer zijn vermeld als harde tarwe en niet op het product bugday.

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. Tussen partijen is in geschil of de goederen die voor het vrije verkeer zijn aangegeven bulgur tarwe betreffen en of eiseres kan worden aangemerkt als schuldenaar. Voorts is in geschil of in de herkomst van de goederen kan worden aangetoond met een EUR-1 certificaat.

3.2. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de utb.

3.3. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

3.4. Voor de standpunten van partijen wordt verwezen naar de stukken van het geding en het proces-verbaal ter zitting.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt met zich dat verweerder, nu hij wenst af te wijken van de aangiften ten invoer omdat hij meent dat onjuiste facturen zijn overgelegd bij de aangiften en dat de goederen die zijn aangegeven moeten worden ingedeeld onder een andere goederencode, de bewijslast draagt zijn stellingen aannemelijk te maken.

4.2. Eiseres heeft gesteld dat uit de jurisprudentie volgt dat iedere aangifte individueel dient te worden beoordeeld. Nu verweerder niet iedere aangifte ten invoer individueel heeft beoordeeld, kan verweerder niet afwijken van de niet-beoordeelde aangiften. Tevens heeft eiseres gesteld dat de onderhavige aangiften ten invoer niet voorkomen in het onderzoek door de Oostenrijkse douaneautoriteiten, en dat de monsteronderzoeken geen betrekking hebben op de onderhavige aangiften ten invoer, reden waarom de utb niet in stand kan blijven. Verweerder heeft deze gang van zaken bestreden en heeft gesteld alle aangiften te hebben beoordeeld.

4.3.1. Tegenover hetgeen eiseres stelt, heeft verweerder voldoende aannemelijk gemaakt dat voor iedere aangifte ten invoer afzonderlijk is vastgesteld dat in opdracht van eiseres op basis van onjuiste omschrijvingen op de inkoopfacturen de goederen voor het vrije verkeer zijn aangegeven. Verweerder heeft een CNI bij eiseres ingesteld en heeft voor elke aangifte ten invoer een set bescheiden overgelegd, bestaande uit een aangifte ten invoer, een inkoopfactuur, een verkoopfactuur, een EUR-1 certificaat, een bill of lading, een opdracht voor het doen van een aangifte ten invoer en een CMR. Uit het rapport van dit onderzoek -voor zover van belang opgenomen onder 2.10- en uit de overgelegde bescheiden volgt dat de omschrijving van de goederen op de inkoopfacturen, die zijn overgelegd bij de aangiften ten invoer, niet overeenkomt met de omschrijving van de goederen op de verkoopfacturen. Op de verkoopfacturen worden de goederen omschreven als bulgur, terwijl op de inkoopfacturen de goederen onder meer worden omschreven als harde tarwe, maar niet als bulgur. Deze bescheiden bevestigen het patroon zoals omschreven in het rapport van het onderzoek van de Oostenrijkse douaneautoriteiten en de uitslag van het monsteronderzoek (zie 2.4 en 2.7). Het feit dat de onderhavige aangiften ten invoer niet zijn betrokken in beide onderzoeken, doet hieraan niet af. Anders dan eiseres heeft gesteld, volgt uit vorengaande dat verweerder elke aangifte ten invoer individueel heeft beoordeeld en niet de resultaten van het onderzoek van de Oostenrijkse douaneautoriteiten en de uitslag van het monsteronderzoek heeft geëxtrapoleerd. De stelling van eiseres dat er sprake is van extrapolatie mist feitelijke grondslag.

4.3.2. Gelet op voorgaande heeft verweerder aan de hand van de resultaten van de CNI en de overgelegde bescheiden voldoende aannemelijk gemaakt dat de aangegeven goederen bulgur tarwe betreffen en dat eiseres de goederen ten invoer had moeten laten aangegeven onder GN-code 1904.3000. Verweerder heeft derhalve aan de op hem rustende bewijslast voldaan.

4.4. Uit artikel 201, derde lid, van het CDW volgt dat wanneer een douaneaangifte voor een van de in het eerste lid bedoelde regelingen is opgesteld op basis van gegevens die ertoe leiden dat de wettelijk verschuldigde rechten geheel of gedeeltelijk niet worden geheven, de personen die deze voor de opstelling van de aangifte benodigde gegevens hebben verstrekt, terwijl zij wisten of redelijkerwijze hadden moeten weten dat die gegevens verkeerd waren, overeenkomstig de geldende nationale bepalingen eveneens als schuldenaar kunnen worden beschouwd.

4.5. Eiseres heeft gesteld dat zij niet deskundig is op het douanegebied en alleen informatie aan de aangever doorgeeft die nodig is voor het doen van de aangiften ten invoer. Eiseres heeft voorts gesteld dat zij niet wist dan wel redelijkerwijs had kunnen weten dat de gegevens die zij aan de aangever heeft doorgegeven verkeerd waren en dat zij derhalve niet kan worden aangemerkt als schuldenaar.

4.6. Eiseres heeft op basis van door haar verstrekte gegevens opdracht gegeven tot het doen van de aangiften ten invoer. Tot de gedingstukken behoren een aantal e-mail berichten die -voor zover van belang- zijn opgenomen onder 2.5.1 tot en met 2.6.3. Uit deze e-mail berichten blijkt dat op 27 december 2007 eiseres aan haar dochteronderneming E GmbH heeft gevraagd onder welke GN-code de goederen moeten worden aangegeven en dat zij van mening is dat de goederen moeten worden aangegeven onder GN-code 1904.3000. E GmbH heeft vervolgens geantwoord dat zij in Duitsland de goederen altijd aangeven onder de GN-code 1001.1000. Op 4 januari 2006 heeft E GmbH aan eiseres gevraagd of het is gelukt om de goederen onder de GN-code 1001.1000 aan te geven. Eiseres heeft vervolgens geantwoord dat het is gelukt, maar dat zij nog steeds van mening is dat de GN-code eigenlijk niet klopt. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit voorgaande dat eiseres wist dan wel redelijkerwijs had moeten weten dat de door haar verstrekte gegevens voor het doen van de aangiften ten invoer verkeerd waren. Nu eiseres regelmatig opdrachten geeft voor het doen van aangiften ten invoer, moet eiseres worden beschouwd als een ervaren marktdeelnemer. Eiseres is zelfstandig verantwoordelijk voor de haar verstrekte informatie en had nader onderzoek moeten doen op het moment dat zij twijfelde aan de juiste GN-code van de goederen. Gelet op voorgaande is eiseres op grond van artikel 201, derde lid, van het CDW terecht als schuldenaar aangemerkt.

4.7. Volgens vaste jurisprudentie van het Hof van Justitie van de EG (thans: Hof van Justitie van de Europese Unie) beoogt artikel 220, tweede lid, aanhef, sub b, van het CDW de bescherming van gewettigd vertrouwen van de douaneschuldenaar (in de juistheid van alle factoren die een rol spelen bij het besluit om al dan niet tot boeking achteraf van invoerrechten over te gaan). Op grond van deze bepaling wordt niet overgegaan tot boeking achteraf van invoerrechten indien de volgende drie, cumulatieve voorwaarden zijn vervuld: het niet heffen van de rechten is te wijten aan een vergissing van de bevoegde autoriteiten zelf; de vergissing is van dien aard dat zij door een douaneschuldenaar die te goeder trouw is, redelijkerwijze niet kon worden ontdekt; en de douaneschuldenaar heeft aan alle voorschriften van de geldende regeling inzake de douaneaangifte voldaan. Uit het arrest van het Hof van Justitie van 27 juni 1991, C-348/89, inzake Mecanarte, volgt dat vergissingen inzake de uitlegging of de toepassing van de voorschriften betreffende de rechten bij invoer of bij uitvoer, die de belastingschuldige niet redelijkerwijze kon ontdekken, alle vergissingen omvatten, wanneer zij het gevolg zijn van een actieve gedraging.

4.8.1. Op eiseres rust de bewijslast aannemelijk te maken dat er sprake is geweest van een actieve gedraging van de douaneautoriteiten waaruit zij een gewettigd vertrouwen in de zin van artikel 220 van het CDW kan ontlenen.

4.9. Ingevolge artikel 20, derde lid, onderdeel d, van het CDW omvat het douanetarief van de Europese Gemeenschappen de preferentiële tariefmaatregelen in de overeenkomsten die door de Gemeenschap met bepaalde landen of groepen van landen heeft gesloten en die in een preferentiële behandeling voorzien.

4.10. Ingevolge artikel 27, aanhef en onderdeel b, van het CDW worden de regels betreffende de preferentiële oorsprong voor de goederen die voor de in artikel 20, derde lid, onder d bedoelde preferentiële tariefmaatregelen in aanmerking komen, vastgesteld bij deze overeenkomsten.

4.11. Het Besluit nr. 1/98 van de Associatieraad EG-Turkije van 25 februari 1998, 98/223/EG, bevat de handelsregeling voor landbouwproducten (hierna: het Besluit nr. 1/98). In artikel 4 van het Besluit nr. 1/98 is bepaald dat de oorsprongsregels zijn vastgesteld in Protocol nr. 3 behorende bij dit Besluit. In artikel 14 van dit Protocol is bepaald dat de oorsprong van landbouwproducten onder andere kan worden aangetoond door een EUR-1 certificaat. Eiseres stelt dat bij alle aangiften ten invoer EUR-1 certificaten zijn overgelegd en dat deze certificaten kunnen dienen als bewijs van herkomst van de goederen.

4.12. In artikel 32, derde lid, juncto bijlage I van het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap (hierna: het Verdrag; thans: artikel 38, derde lid, juncto bijlage I van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie) zijn de landbouwproducten vermeld die vallen onder de bepalingen van de artikelen 33 tot en met 38 van het Verdrag (thans: artikelen 38 tot en met 44 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie). Hoofdstuk 19 van de gecombineerde nomenclatuur is niet in deze bijlage opgenomen. De verordening (EG) nr. 3448/93 van de Raad van 6 december 1993 tot vaststelling van de handelsregeling voor bepaalde, door verwerking van landbouwproducten verkregen producten, laatstelijk gewijzigd bij Verordening (EG) nr. 2580 van de Raad van 20 november 2000, is een uitwerking van de artikelen 38 tot en met 47 van het Verdrag. Volgens artikel 1 wordt in deze verordening verstaan onder “goederen”: de in bijlage B bij de verordening genoemde producten die niet onder bijlage I bij het Verdrag vallen. Ingevolge artikel 2 worden de rechten van het gemeenschappelijke douanetarief toegepast op de in de bijlage B bedoelde goederen. Nu in bijlage B de GS-post 1904 is genoemd, moeten de onderhavige producten die vallen onder GN-code 1904.3000 worden aangemerkt als goederen en niet als landbouwproducten. Artikel 14 van het Protocol behorende bij het Besluit nr. 1/98 is derhalve niet van toepassing.

4.13. Op grond van artikel 5 juncto artikel 6 van het Besluit nr. 1/2006 van het Comité douanesamenwerking EG-Turkije van 26 september 2006 tot vaststelling van de toepassingsbepalingen van het Besluit nr. 1/95 van de Associatieraad EG-Turkije (2006/646/EG) wordt het bewijs dat is voldaan aan de voorwaarden voor de toepassing van de bepalingen van het basisbesluit betreffende het vrije verkeer geleverd door middel van overlegging van en certificaat inzake goederenverkeer A.TR. Nu deze bepaling geen ruimte geeft om door middel van een ander bewijsstuk -zoals een EUR-1 certificaat- de herkomst van de goederen aan te tonen en eiseres geen A.TR certificaat heeft overgelegd, is het preferentiële tarief niet van toepassing.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 2 februari 2010 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. A.J. Roke, voorzitter, mr. M.H.L.C. Bijvoet en mr. E. Polak, rechters, in tegenwoordigheid van mr. S. Plesman-Jalink, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (douanekamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.