Rechtbank Haarlem, 23-12-2010, BQ1293, 09-6016

Zaaknummer: AWB 09/6016

Uitspraakdatum: 23 december 2010

Uitspraak in het geding tussen

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Velsen, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft met dagtekening 31 december 2008 aan eiseres voor het jaar 2006 een aanslag (aanslagnummer x) precariobelasting opgelegd ten bedrage van € 1.998.000.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 30 oktober 2009 de aanslag gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Eiseres heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan verweerder.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 12 november 2010. Namens eiseres is, met kennisgeving aan de rechtbank, niemand verschenen. Namens verweerder is verschenen B, bijgestaan door mr. C.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eiseres beheert de op, onder of boven de gemeentegrond van de gemeente Velsen (hierna: de Gemeente) aanwezige netten die worden gebruikt voor het transport en de levering van elektriciteit en gas aan huishoudens en bedrijven binnen het grondgebied van de Gemeente.

2.2. In het onderhavige jaar gold in de Gemeente de Verordening op de heffing en invordering van precariobelasting 2006 (hierna: de Verordening). De Verordening bepaalt onder meer het volgende:

(…)

(…)

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. In geschil is of de aanslag terecht is opgelegd.

3.3. Verweerder stelt dat de aanslag niet in strijd is met de wet, noch met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur is opgelegd. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

4.1.3. De rechtbank stelt voorop dat het aan eiseres is om aannemelijk te maken dat en in hoeverre zij in aanmerking komt voor de vrijstelling van artikel 7, eerste lid, van de Verordening. De rechtbank ziet geen aanleiding te twijfelen aan de geloofwaardige verklaring van verweerder dat hij zonder nadere informatie van eiseres niet in staat is te bepalen of zij reeds vrijstelling heeft genoten doordat een deel van het door haar beheerde net niet in de opgave is begrepen, en indien dit niet het geval is, voor welk aantal meters eiseres dan in aanmerking komt voor de vrijstelling. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat eiseres de – in de schriftelijke stukken aangevoerde – stelling van verweerder dat zij de door verweerder verzochte informatie niet heeft verstrekt, niet heeft weersproken, noch hiervoor een verklaring heeft gegeven. Door na te laten haar stelling dat de vrijstelling van toepassing is nader te onderbouwen heeft eiseres niet aannemelijk gemaakt dat en tot welk bedrag de aanslag onjuist is.

4.2.1. Eiseres stelt voorts dat zij op grond van artikel 7, zevende lid, van de Verordening is vrijgesteld van precarioheffing. Zij voert hiertoe aan dat de gas- en elektriciteitsvoorziening op grond van de geldende wetgeving als publiekrechtelijke taak wordt beschouwd. Volgens eiseres zijn de gas- en elektriciteitsnetten destijds aangebracht of geplaatst door of vanwege de Gemeente, nu de Gemeente aandeelhouder in de N.V. D was en die netten zijn aangebracht door de N.V. D, althans diens rechtsvoorganger, die de rechtsvoorganger is van E, die 100% van de aandelen in eiseres heeft.

4.2.2. Verweerder stelt hiertegenover dat de vrijstelling niet van toepassing is, aangezien eiseres degene is die de voorwerpen waarop de vrijstelling ziet, heeft geplaatst, en niet de Gemeente. Dat de Gemeente aandeelhouder was in de rechtsvoorganger van eiseres is onvoldoende om te oordelen dat de netwerken door de Gemeente zijn geplaatst. Overigens was de Gemeente, aldus verweerder, naast onder meer de provincie F en andere gemeenten, slechts voor een klein deel aandeelhouder in de rechtsvoorganger van eiseres. Voorts zijn de leidingen, aldus verweerder, niet noodzakelijk voor een publiekrechtelijke taak, en zijn zij niet door de overheid geplaatst of aangebracht.

4.3.2. Verweerder stelt hiertegenover dat het door de Gemeente gehanteerde tarief, vergeleken met de tarieven van andere gemeenten in de Randstad, niet hoog is. Voorts stelt verweerder dat eiseres er in haar berekening die leidt tot een gestelde heffing van € 65 per huishouden, aan voorbij gaat dat op grond van hogere regelgeving de precarioheffing op kabels en leidingen niet als zodanig aan de huishoudens binnen de Gemeente wordt doorberekend. In de tariefregulering door de Directie toezicht Energie wordt namelijk rekening gehouden met de post precarioheffing, aldus verweerder.

4.3.3. De rechtbank stelt voorop dat, zoals partijen terecht als uitgangspunt nemen, gemeenten binnen de grenzen van de wet een autonome bevoegdheid hebben ten aanzien van de invoering en heffing van precariobelasting als bedoeld in artikel 228 van de Gemeentewet. Die bevoegdheid strekt zich tevens uit tot de tarieven. De te hanteren tarieven mogen echter niet leiden tot een onredelijke en willekeurige belastingheffing. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met hetgeen hij heeft aangevoerd omtrent de gehanteerde tarieven in andere gemeenten in de Randstad in 2006 en 2007, alsmede met hetgeen hij heeft aangevoerd omtrent het systeem van tariefregulering, voldoende aannemelijk gemaakt dat geen sprake is van onredelijk hoge of willekeurige tarieven. Bovendien houdt de redenering van eiseres dat de heffing neerkomt op een heffing van € 65 per huishouden geen stand, nu eiseres hiermee miskent dat het energienetwerk niet alleen aan huishoudens levert, maar ook aan bedrijven en de openbare verlichting. Deze beroepsgrond faalt derhalve.

4.4.2. Volgens verweerder is aan het opleggen van de aanslag een voldoende zorgvuldige belangenafweging vooraf gegaan en is van strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel geen sprake.

4.4.3. De rechtbank overweegt dat de aanslag waarbij precariobelasting van een belastingplichtige wordt geheven, een gebonden beschikking is waarbij het een bestuursorgaan niet vrijstaat om in het kader van een belangenafweging de verordening waarbij de heffing van precariobelasting wordt geregeld, buiten toepassing te laten. Mede gelet hierop is geen sprake van een onzorgvuldige afweging van de bij de oplegging van de aanslag betrokken belangen van eiseres. Tot een nadere motivering van de uitspraak op bezwaar was verweerder dan ook niet gehouden. Voor zover eiseres betoogt dat een onzorgvuldige vaststelling van een aanslag onder omstandigheden tot nietigheid dient te leiden, oordeelt de rechtbank dat dit standpunt niet als juist kan worden aanvaard, aangezien de mogelijk uit die onzorgvuldigheid voortvloeiende onjuistheden in bezwaar en in beroep kunnen worden hersteld (HR 28 oktober 1992, nr. 27958, BNB 1993/36).

4.4.4. Voorts voert eiseres aan dat verweerder de bijzondere omstandigheid waarbinnen de precarioheffing geschiedt, heeft miskend, en deze strijdigheden in de uitspraak op bezwaar niet zijn hersteld, zodat sprake is van strijd met het motiveringsbeginsel.

4.4.5. Volgens verweerder blijkt uit het aanslagbiljet ter zake van welke voorwerpen de precariobelasting wordt geheven en naar welke heffingsmaatstaf en welk tarief het belastingbedrag is berekend. Nu de aanslag derhalve naar de eisen der wet is gemotiveerd, is geen sprake van strijd met het motiveringsbeginsel, aldus verweerder.

4.4.6. De rechtbank is van oordeel dat niet duidelijk is waarop eiseres doelt met de door haar gestelde, niet nader geconcretiseerde ‘bijzondere omstandigheid waarbinnen de precarioheffing geschiedt’. Voor zover zij hiermee doelt op haar positie als netwerkbeheerder die ten principale zou verschillen van die van andere ondernemers die met de heffing van precariobelasting worden geconfronteerd, overweegt de rechtbank dat deze gestelde afwijkende positie niet reeds bij de oplegging van de aanslag leidt tot een bijzondere motiveringsplicht van verweerder. Voor zover de positie van eiseres aanleiding geeft tot nadere motivering van de aan haar opgelegde aanslag, is deze aanslag in het licht van de door haar aangevoerde bezwaren daartegen voldoende gemotiveerd bij de uitspraak op bezwaar, bij welke uitspraak verweerder uitgebreid is ingegaan op de positie van eiseres als netwerkbeheerder. Overigens geldt ook met betrekking tot eventuele tekortkomingen in de motivering van de aanslag dat deze de geldigheid van de aanslag niet aantasten en dat deze in bezwaar en beroep kunnen worden hersteld.

4.4.7. Uit het voorgaande volgt dat geen sprake is van strijd met enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur. Daarom faalt ook deze beroepsgrond.

4.5. Uit het voorgaande volgt dat verweerder het bezwaar terecht ongegrond heeft verklaard. Het verzoek van eiseres om vergoeding van de in de bezwaarfase gemaakte kosten is daarom terecht afgewezen.

4.6. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. M.H.L.C. Bijvoet, voorzitter, en mr. A.E. Keulemans en mr. M.C. van As, leden, in aanwezigheid van mr. E.P. van der Zalm, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 23 december 2010.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.