Rechtbank Haarlem, 10-01-2011, BP1407, 09/3961

Zaaknummer: AWB 09/3961

Uitspraakdatum: 10 januari 2011

Uitspraak in het geding tussen

en

de ontvanger van de Belastingdienst te P, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft eiseres bij beschikking van 14 maart 2008 aansprakelijk gesteld voor een gedeelte van de niet betaalde naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen (aanslagnummer 8086.22.456.A01.0500) over het tijdvak 1 januari tot en met 30 november 2000 van de vennootschap onder firma B (hierna: B)

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 8 juli 2009 de beschikking gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Eiseres heeft, na daartoe door de rechtbank in de gelegenheid te zijn gesteld, schriftelijk gerepliceerd, waarna verweerder schriftelijk heeft gedupliceerd.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 21 september 2010. Namens eiseres is daar verschenen mr. C, kantoorgenoot van de gemachtigde, bijgestaan door mr. D. Namens verweerder is verschenen E.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. In het jaar 2000 heeft eiseres personeel, dat zij had ingeleend bij B (een uitzend- en detacheringsbureau), doorgeleend aan F te Amsterdam.

2.2. De belastingdienst is in maart 2003 bij B een onderzoek gestart naar de aanvaardbaarheid van de aangifte loonbelasting en premie volksverzekeringen over het jaar 2000. De bevindingen van dat onderzoek zijn neergelegd in het rapport van 16 september 2005. Dit heeft onder meer geleid tot het, met dagtekening 27 oktober 2005, opleggen aan B van de hiervoor onder 1.1 genoemde naheffingsaanslag tot een bedrag van € 1.187.215 (inclusief heffingsrente en verzuimboete).

2.3. Blijkens een uittreksel uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel van 9 oktober 2010 is B per 1 december 2000 ontbonden. B had drie vennoten, te weten G en H (beiden vanaf 1 januari 1998 tot en met 30 november 2000) en I (van 1 april 1998 tot en met 30 oktober 2000).

2.4. Blijkens de zich bij de stukken bevindende uitdraaien met historische adresgegevens van 17 februari 2009 staat G vanaf 3 november 1998 ingeschreven op het adres a-straat 1 te Q en is van I met ingang van 25 augustus 2005 geen adres bekend. Van H bevindt zich geen uitdraai met historische adresgegevens in het dossier.

2.5. De onder 2.2 genoemde naheffingsaanslag is op naam gesteld van V.O.F. B, a-straat 1 te Q. De naheffingsaanslag is onbetaald gebleven.

2.6. Bij beschikking van 14 maart 2008 heeft verweerder eiseres op grond van artikel 34 van de Invorderingswet 1990 (hierna: IW) en artikel 60 van de Wet financiering sociale verzekeringen en premiebesluiten aansprakelijk gesteld voor een deel van de onder 2.2 genoemde en niet betaalde naheffingsaanslag, namelijk voor een bedrag van € 188.820.

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. In geschil is of B in gebreke was met de betaling van de naheffingsaanslag op het moment dat eiseres aansprakelijk werd gesteld. Indien deze vraag bevestigend wordt beantwoord, is de hoogte van de aansprakelijkstelling in geschil.

3.2. Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat de naheffingsaanslag waarvoor zij (deels) aansprakelijk is gesteld door verweerder niet aan het juiste adres is verzonden. Voorts is eiseres van mening dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat op 70% van de door eiseres aan F doorgeleende werknemers het anoniementarief van toepassing is.

3.3. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de naheffingsaanslag aan het juiste adres is verzonden en beroept zich tevens op de uitspraak van de Hoge Raad van 18 december 2009, nr. 08/02641, LJN BJ4910, waaruit verweerder afleidt dat de naheffingsaanslag in casu niet bekend behoefde te worden gemaakt nu B ten tijde van het opleggen daarvan niet meer bestond. Verweerder heeft ter zitting erkend dat nu blijkens het onder 2.2 bedoelde rapport ten aanzien van 214 van de 333 werknemers gebreken zijn geconstateerd voor een te hoog percentage werknemers het anoniementarief is toegepast.

4. Beoordeling van het geschil

4.1.1. Ingevolge artikel 49, eerste lid, eerste volzin, van de IW vindt aansprakelijkstelling niet plaats vóór het tijdstip waarop de belastingschuldige in gebreke is met betaling van zijn belastingschuld. Daarvoor is in ieder geval vereist dat de belastingschuldige in de gelegenheid is geweest kennis te nemen van de aanslag.

4.2.1. Niet gebleken is dat de naheffingsaanslag aan I bekend is gemaakt. Nu I vanaf 25 augustus 2005 niet in de gemeentelijke basisadministratie staat ingeschreven en uit de stukken geen enkel aanknopingspunt ten aanzien van zijn verblijfplaats naar voren komt, behoefde verweerder de aan B opgelegde naheffingsaanslag niet aan hem bekend te maken.

4.2.2. Evenmin is gebleken dat de naheffingsaanslag aan H bekend is gemaakt. Met betrekking tot H bevindt zich geen uitdraai uit de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens bij de stukken. In het onder 2.2 genoemde rapport van 16 september 2005 staat weliswaar vermeldt dat van H momenteel geen adres bekend is, maar bij de stukken bevindt zich een op 11 oktober 2005 bij de belastingdienst ontvangen brief van G en H die door hen beide is ondertekend en waarin zij opkomen tegen een andere aan B opgelegde naheffingsaanslag. In die brief staat weliswaar geen adres van H vermeldt, maar op grond van het voorgaande was verweerder gehouden een onderzoek in te stellen naar de verblijfplaats van H. Allereerst door na te gaan of er in de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens een adres van H bekend was en zo nee, door bijvoorbeeld bij G navraag te doen naar de verblijfplaats van H. Gesteld noch gebleken is dat verweerder dat heeft gedaan. Onder die omstandigheden mocht verweerder er niet vanuit gaan dat H onvindbaar was en dat de naheffingsaanslag niet aan hem bekend behoefde te worden gemaakt.

4.2.3. Ten aanzien van G heeft eiseres zich op het standpunt gesteld dat door verweerder niet aannemelijk is gemaakt dat de naheffingsaanslag aan hem bekend is gemaakt. In dat verband overweegt de rechtbank het volgende. In beginsel is het aan verweerder om aannemelijk te maken dat een aanslag op het adres van de belastingplichtige is ontvangen of aangeboden, dan wel dat de aanslag de belastingplichtige anderszins heeft bereikt. De omstandigheid dat per post verzonden stukken in de regel op het daarop vermelde adres van de geadresseerde worden bezorgd of aangeboden, rechtvaardigt evenwel het vermoeden van ontvangst of aanbieding van de aanslag op dat adres. Dit brengt mee dat verweerder in eerste instantie kan volstaan met het bewijs van verzending naar het juiste adres (vgl. Hoge Raad 15 december 2006, nr. 41 882, LJN AZ4416).

4.2.4. De naheffingsaanslag vermeld als adres a-straat 1 te Q, het adres waar G ingeschreven staat. Verweerder heeft gesteld dat de naheffingsaanslag op 25 oktober 2005 ter post is bezorgd en heeft daartoe gewezen op de wijze waarop onder meer de verzending van aanslagen bij Belastingdienst/Centrum voor ICT (hierna: B/CICT) worden verwerkt. Ook heeft verweerder gewezen op de door hem overgelegde ambtsedige verklaring van 11 augustus 2008 van J, productiecoördinator bij B/CICT, unit Aangifte, waarin deze verklaart dat de onderhavige naheffingsaanslag is verzonden op 25 oktober 2005.

4.2.5. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder hiermee onvoldoende aannemelijk gemaakt dat de naheffingsaanslag is verzonden. De rechtbank ziet reden de verklaring van J buiten beschouwing te laten, nu deze bijna drie jaar na de gestelde datum van verzending is opgemaakt en niet de reden van wetenschap van J vermeldt. De door verweerder in zijn verweerschrift gegeven beschrijving van de werkwijze ten aanzien van de opmaak, couvertering en verzending van aanslagbiljetten, acht de rechtbank onvoldoende bewijs van verzending, nu dit een algemene beschrijving van het werkproces is, en daaruit niet concreet de verzending van de onderhavige naheffingsaanslag kan worden afgeleid. Dat G andere correspondentie die de belastingdienst naar zijn adres heeft verzonden wel heeft ontvangen en tegen een andere aan B opgelegde naheffingsaanslag bezwaar heeft gemaakt, welk bezwaar door verweerder is opgevat als mede gericht tegen de onderhavige naheffingsaanslag, maakt dat niet anders.

4.3. Uit al het voorgaande volgt dat niet is voldaan aan het vereiste van artikel 49, eerste lid, eerste volzin, van de IW, zodat de aansprakelijkstelling van eiseres prematuur heeft plaatsgevonden en beschikking niet in stand kan blijven. Nu het beroep om deze reden reeds gegrond is behoeven de overige stellingen van eiseres geen bespreking.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 805 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het indienen van een conclusie van repliek en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1).

6. Beslissing

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. M.H.L.C. Bijvoet, voorzitter, en mr. A.E. Keulemans en mr. C.J. Hummel, leden, in aanwezigheid van mr. J.J. Graanstra, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 10 januari 2011.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.