Rechtbank Haarlem, 16-02-2011, BQ1277, 09-298

Zaaknummer: AWB 09/298

Uitspraakdatum: 16 februari 2011

Uitspraak in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[P], kantoor [Z], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres over het tijdvak 1 januari 2004 tot en met 31 december 2006 een naheffingsaanslag omzetbelasting opgelegd voor een bedrag van € 1.087.473. Bij aparte beschikking van dezelfde datum is € 130.212 heffingsrente berekend.

1.2. Eiseres heeft beroep ingesteld tegen de fictieve weigering uitspraak op bezwaar te doen.

1.3. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 27 maart 2009 de naheffingsaanslag verminderd tot € 691.995 en de heffingsrente dienovereenkomstig verminderd.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Eiseres heeft, na daartoe door de rechtbank in de gelegenheid te zijn gesteld, schriftelijk gerepliceerd, waarna verweerder schriftelijk heeft gedupliceerd.

1.6. Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eiseres houdt zich bezig met de handel in geregelde en ongeregelde roerende zaken. Deze zaken worden geïmporteerd vanuit China en verkocht aan zowel Nederlandse als buitenlandse afnemers. Niet in geschil is dat eiseres voor deze activiteiten ondernemer is voor de heffing van omzetbelasting. Enig aandeelhouder en bestuurder van eiseres is [bedrijf A] B.V., waarvan [B] enig aandeelhouder en bestuurder is.

2.2. In de administratie van eiseres zijn leveringen van elektronica (digitale camera’s en airconditioners) aangetroffen aan de volgende afnemers:

2.3. De onder 2.2 genoemde afnemers plaatsen de bestellingen per e-mail. Eiseres stuurt vervolgens een akkoordbevestiging en een factuur naar de afnemer die de bestelling heeft geplaatst. Eiseres bevestigt de ontvangst van het gefactureerde bedrag per e-mail en geeft in hetzelfde bericht aan dat de goederen klaar staan en kunnen worden opgehaald. De leveringen vinden alle plaats onder de conditie ‘ex-works’.

2.4. In 2005 stelt verweerder een boekenonderzoek in bij eiseres naar de aangiften omzetbelasting voor de tijdvakken na 1 januari 2001. Bij de controlerend ambtenaren rijzen tijdens het onderzoek vermoedens dat in de administratie van eiseres aangetroffen CMR’s vals of vervalst zijn.

2.5. Naar aanleiding van het onder 2.4 bedoelde onderzoek neemt verweerder contact op met de FIOD-ECD. De FIOD-ECD besluit daarop een al lopend strafrechtelijk onderzoek naar (vermoedelijke) handelspartners van eiseres uit te breiden naar eiseres. Op grond van de resultaten van dit onderzoek worden onder andere eiseres en [B] verdacht van de volgende strafbare feiten:

De strafrechter heeft zich hierover nog niet uitgesproken.

2.6. Tot de gedingstukken behoort een kopie van het proces-verbaal van de FIOD-ECD in het strafrechtelijk onderzoek naar een aantal strafbare feiten, waarbij onder anderen eiseres, [B] en diens zoon [G] (hierna: de zoon) als verdachten zijn aangemerkt. Tot het proces-verbaal behoren onder andere de volgende documenten:

3. Geschil en standpunten van partijen

3.3. Verweerder concludeert primair tot ongegrondverklaring van het beroep. Subsidiair concludeert verweerder tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de naheffingsaanslag tot € 286.484.

3.4. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken en het aangehechte proces-verbaal.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Eiseres heeft op grond van artikel 6:2, sub b, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) beroep ingesteld wegens het niet tijdig doen van uitspraak op bezwaar. Nu verweerder op 27 maart 2009 alsnog uitspraak op bezwaar heeft gedaan, heeft eiseres in zoverre het belang bij dit beroep verloren. Voor zover het beroep is gericht tegen het niet doen van een uitspraak op bezwaar, dient het niet-ontvankelijk te worden verklaard. Op grond van artikel 6:20, vierde lid, van de Awb wordt het beroep tegen het niet tijdig doen van de uitspraak op bezwaar geacht mede te zijn gericht op de alsnog gedane uitspraak op bezwaar. In zoverre is het beroep ontvankelijk.

4.2. Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiseres niet het voor de toepassing van het nultarief vereiste bewijs heeft geleverd, omdat de aangedragen bewijsmiddelen (facturen en CMR’s) vals of vervalst zijn. De bedrijven waaraan eiseres heeft geleverd, zijn zogenoemde ‘ploffers’ dan wel ‘buffers’, die zijn bedoeld om de fiscale autoriteiten te misleiden. De door eiseres geleverde goederen zijn op deze wijze buiten het zicht van de fiscale autoriteiten gebracht. Eiseres stelt zich op het standpunt dat zij te goeder trouw is en dat zij voldoende heeft aangetoond dat de goederen naar belastingplichtige afnemers in andere lidstaten zijn vervoerd. De hiertoe bewaarde gegevens en documenten zijn echt en eiseres heeft de van haar te verlangen zorgvuldigheid betracht.

4.3.1. In het arrest van 7 december 2010, nr. C-285/09, R, heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie het volgende beslist:

“In omstandigheden als die van het hoofdgeding, waarin een intracommunautaire goederenlevering weliswaar heeft plaatsgevonden, maar de leverancier bij de levering de identiteit van de echte verkrijger heeft verborgen om deze in de gelegenheid te stellen de belasting over de toegevoegde waarde te ontduiken, kan de lidstaat van vertrek van de intracommunautaire levering op grond van zijn bevoegdheden krachtens de eerste zinsnede van artikel 28 quater, A, van de Zesde richtlijn (77/388/EEG) van de Raad van 17 mei 1977 betreffende de harmonisatie van de wetgevingen der lidstaten inzake omzetbelasting – Gemeenschappelijk stelsel van belasting over de toegevoegde waarde: uniforme grondslag, zoals gewijzigd bij richtlijn 2000/65/EG van de Raad van 17 oktober 2000, weigeren vrijstelling te verlenen voor deze transactie.”

4.3.2. In het arrest van 27 september 2007, nr. C-409/04, Teleos, heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie het volgende beslist:

“68. Bijgevolg moet op de derde vraag worden geantwoord dat artikel 28 quater, A, sub a, eerste alinea, van de Zesde richtlijn aldus moet worden uitgelegd dat de bevoegde autoriteiten van de lidstaat van levering een leverancier die te goeder trouw heeft gehandeld en bewijzen heeft aangeboden waardoor zijn recht op vrijstelling voor een intracommunautaire levering van goederen op het eerste gezicht wordt gestaafd, niet mogen verplichten tot nabetaling van de over deze goederen verschuldigde btw, wanneer die bewijzen vals blijken, zonder dat evenwel is aangetoond dat deze leverancier bij de belastingfraude is betrokken, voor zover hij alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen zijn mogelijkheden ligt om te zorgen dat hij door de intracommunautaire levering die hij verricht niet bij dergelijke fraude betrokken geraakt.”

4.4. De rechtbank is van oordeel dat het onderhavige geschil dient te worden beoordeeld aan de hand van de onder 4.3 genoemde arresten. Tussen partijen is niet in geschil dat eiseres daadwerkelijk goederen heeft ingevoerd en dat zij deze goederen heeft verkocht en geleverd. Tussen partijen is enkel het op die leveringen van toepassing zijnde tarief in geschil. Eiseres stelt zich op het standpunt dat zij intracommunautair heeft geleverd en derhalve recht heeft op toepassing van het nultarief. Zij heeft in dat kader bewijsstukken aangeboden: per levering een set bestaande uit een bestelling, een verkoopfactuur, een afgetekende en gestempelde CMR en bewijs van betaling vanaf een buitenlandse bankrekening. De rechtbank acht op grond van de zich in het dossier bevindende gedingstukken aannemelijk dat deze bewijsstukken vals of vervalst zijn. Deze bescheiden kunnen daarom niet dienen ten bewijze van het door eiseres toegepaste nultarief. Echter, wanneer bewijzen, zoals hier, vals blijken kan dat eiseres niet worden tegengeworpen indien zij te goeder trouw is en zij voorts alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen haar mogelijkheden lag om te zorgen dat zij niet bij fraude betrokken raakte. Het gaat hier om cumulatieve vereisten. De rechtbank zal allereerst onderzoeken of eiseres de van haar te verlangen zorgvuldigheid heeft betracht.

4.5. Uit de gedingstukken blijkt dat eiseres van al haar leveringen een set met documenten heeft bewaard, bestaande uit een bestelling, een verkoopfactuur, een afgetekende en gestempelde CMR en bewijs van betaling vanaf een buitenlandse bankrekening. Eiseres heeft voorts met enige regelmaat het btw-identificatienummer van de afnemers gecontroleerd, met een positief resultaat. Eiseres stelt dat zij op grond daarvan voldoende zorgvuldigheid heeft betracht. Volgens verweerder zijn de door eiseres bewaarde bescheiden vals of vervalst, en wist eiseres dit of had zij dit kunnen weten. Aan de voorwaarden voor de toepassing van het nultarief is niet voldaan.

4.6. De rechtbank is van oordeel dat eiseres niet alles heeft gedaan wat redelijkerwijs binnen haar mogelijkheden lag om te voorkomen dat de door haar geleverde goederen het voorwerp zouden worden van fraude. Hoewel [B] ter zitting heeft verklaard dat hij geen contant geld wilde aannemen van afnemers, dat hij de CMR vóór vertrek controleerde, dat hij zelf toezicht hield op het laden van de goederen en dat hij erop lette dat aan alle administratieve voorwaarden voor de toepassing van het nultarief werd voldaan, waren er voldoende aanwijzingen dat de documenten niet met de goederenstroom overeenkwamen. De rechtbank wijst in dit kader op de volgende feiten en omstandigheden:

De hiervoor genoemde feiten en omstandigheden hadden voor een zorgvuldig handelende ondernemer aanleiding moeten vormen om nader onderzoek in te stellen en maatregelen te treffen om het gevaar van verlies van belastinginkomsten uit te schakelen. Eiseres heeft dit nagelaten hetgeen, zo volgt uit het onder 4.3.2 genoemde Teleos-arrest, voor haar rekening en risico dient te komen.

4.7. Dat eiseres voor iedere transactie over een complete set met bescheiden beschikt, maakt het voorgaande niet anders nu deze set naar het oordeel van de rechtbank vals is en eiseres aan de hand van de hiervoor genoemde feiten en omstandigheden had kunnen of moeten begrijpen dat er een reëel gevaar was dat de goederen naar een andere dan de op de bescheiden vermelde bestemming zouden worden gebracht en als gevolg hiervan buiten het zicht van de fiscale autoriteiten zouden raken. Eiseres had er dus niet uitsluitend op mogen letten of zij aan de formele voorwaarden op het gebied van bewijsvoering voldeed, maar had ook aandacht moeten besteden aan de feitelijke gang van zaken en alert moeten zijn op aanwijzingen dat de door haar geleverde goederen het voorwerp konden worden van fraude. Door dergelijke aanwijzingen te negeren, heeft eiseres niet de van haar te verlangen zorgvuldigheid betracht. De vraag of eiseres te goeder trouw heeft gehandeld behoeft, gezien dat oordeel, geen beantwoording. De naheffingsaanslag is terecht aan eiseres opgelegd.

4.8. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan door mr. A. van Dongen, voorzitter, mr. A.J. Roke en mr. C.J. Hummel, rechters, in tegenwoordigheid van mr. S. Plesman-Jalink, griffier. De beslissing is op 16 februari 2011 in het openbaar uitgesproken.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.