Rechtbank Haarlem, 15-04-2011, ECLI:NL:RBHAA:2011:BW1686 ECLI:NL:RBHAA:2011:1269 BQ4425, AWB 09/6092

RECHTBANK HAARLEM

Sector bestuursrecht, meervoudige belastingkamer

Zaaknummer: AWB 09/6092

Uitspraakdatum: 15 april 2011

Uitspraak in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Amsterdam, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft met dagtekening 25 februari 2009 aan eiseres over het tijdvak 1 januari 2007 tot en met 31 december 2007 een naheffingsaanslag (aanslagnummer [nummer]) omzetbelasting opgelegd ten bedrage van € 74.366, alsmede bij beschikking heffingsrente berekend ten bedrage van € 4.395.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 6 november 2009 de naheffingsaanslag verminderd tot € 74.134 en de beschikking heffingsrente verminderd tot € 4.382.

1.3. Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 1 april 2011. Namens eiseres is verschenen gemachtigde voornoemd. Namens verweerder zijn verschenen [B] en [C].

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eiseres is exploitant van een coffeeshop.

2.2. Eiseres heeft voor het eerste, tweede, derde en vierde kwartaal van 2007 aangifte voor de omzetbelasting gedaan. Op 3 juni 2008 heeft eiseres een suppletieaangifte omzetbelasting over 2007 ingediend. Met dagtekening 26 juli 2008 heeft verweerder uitspraak op bezwaar gedaan waarbij de teruggaaf overeenkomstig de ingediende suppletieaangifte is verleend.

2.3. Op 6 november 2008 heeft een deelonderzoek plaatsgevonden op het kantoor van de gemachtigde van eiseres. Dit onderzoek is uitsluitend gericht op de in 2007 in aftrek gebrachte omzetbelasting. Met dagtekening 27 januari 2009 heeft de Belastingdienst het rapport naar aanleiding van het deelonderzoek aan de gemachtigde van eiseres verzonden. Dit rapport vermeldt, voor zover hier van belang, het volgende:

“Reikwijdte van het onderzoek

(…)

2.1 Voorbelasting

Aan de hand van de splitsing, zoals genoemd in artikel 15 lid 1 van de Wet op de Omzetbelasting, heb ik de volgende berekening gemaakt:

2.4. Naar aanleiding van dit rapport heeft verweerder de naheffingsaanslag omzetbelasting opgelegd van € 74.366, evenals bij beschikking heffingsrente van € 4.395. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar de naheffingsaanslag verminderd tot € 74.134 en de beschikking heffingsrente verminderd tot € 4.382.

3. Geschil

3.1. In geschil is de aftrekbaarheid van de voorbelasting over 2007 voor een bedrag van € 74.134.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Eiseres stelt zich op het standpunt dat op basis van het richtlijnsysteem integraal aftrek van voorbelasting mogelijk is en verzoekt om die reden de naheffingsaanslag omzetbelasting 2007, evenals het bedrag van de heffingsrente te verminderen tot nihil.

4.2. Ingevolge artikel 15, eerste lid, onderdeel a, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB), zoals dit luidt met ingang van 1 januari 2007 is de in artikel 2 bedoelde belasting welke de ondernemer in aftrek brengt, de belasting welke in het tijdvak van aangifte door andere ondernemers ter zake van door hen aan de ondernemer verrichte leveringen en verleende diensten in rekening is gebracht op een op de voorgeschreven wijze opgemaakte factuur, een en ander voorzover de goederen en de diensten door de ondernemer worden gebruikt voor belaste handelingen.

Deze bepaling is gebaseerd op artikel 168 van de Btw-richtlijn waarin, voor zover hier relevant, is bepaald dat voor zover de goederen en diensten worden gebruikt voor de belaste handelingen van een belastingplichtige, deze gerechtigd is in de lidstaat waar hij deze handelingen verricht, van het door hem verschuldigde belastingbedrag de volgende bedragen af te trekken: (…).

4.3. Uit de tekst van zowel de Wet OB als de Btw-richtlijn volgt dat recht op aftrek van voorbelasting alleen mogelijk is indien en voor zover de goederen en diensten door de ondernemer worden gebruikt voor belaste handelingen. Dit houdt in dat voor vrijgestelde alsmede onbelastbare handelingen geen recht op vooraftrek bestaat. Onbelastbare handelingen zijn handelingen die geheel buiten de bepalingen van de Btw-richtlijn vallen. Daaronder moet worden begrepen de handel in (soft)drugs, ongeacht een eventueel daarvoor geldend gedoogbeleid (vgl. HvJ EU, 5 juli 1988, 269/86, “Happy Family”). Dit houdt in dat omzetbelasting die verband houdt met kosten, waaronder begrepen algemene kosten, die (mede) zijn gemaakt in verband met de handel in softdrugs, in zoverre niet voor aftrek in aanmerking komt.

4.4. Nu tussen partijen niet in geschil is dat de in geding zijnde kosten mede betrekking hebben op de omzet behaald met de handel in softdrugs, komt eiseres ter zake geen integraal recht op vooraftrek toe.

4.5. Voorts is in geschil op welke wijze de omvang van het recht op vooraftrek moet worden vastgesteld. Eiseres stelt zich in dezen op het standpunt dat op grond van rechtspraak van het Hof van justitie geconcludeerd kan worden dat kosten die geen deel uitmaken van een belaste handeling, te weten verkoop van softdrugs, deel uitmaken van de algemene kosten van belanghebbende. Als gevolg hiervan houden de kosten verband met de gehele economische activiteit van eiseres. Voor de bepaling van de aftrek van voorbelasting is in dat geval niet de pro rata regeling van toepassing - dit is immers het geval als er sprake is van een handeling die wel/niet recht geven op aftrek - echter van een handeling die niet recht geeft op aftrek is geen sprake. De verkoop van softdrugs valt immers buiten de btw. Eiseres is daarom van mening dat volledig recht bestaat op aftrek van voorbelasting.

4.6. De Nederlandse wetgever heeft de criteria voor de verdeelsleutel vastgesteld in de artikelen 11 tot en met 14 van de Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1964. Deze regeling houdt in dat de aftrekbare voorbelasting voor goederen en diensten die door een als zodanig handelende ondernemer zowel voor handelingen worden gebruikt waarvoor recht op aftrek van voorbelasting bestaat als voor handelingen waarvoor geen recht op aftrek van voorbelasting bestaat, wordt bepaald aan de hand van een bepaalde berekeningssleutel (hierna: de pro rata-methode). De pro rata is afhankelijk van de verhouding tussen het totaal van de vergoedingen voor belaste leveringen en diensten en het totaal van de vergoedingen voor alle leveringen en diensten.

4.7. In artikel 11, tweede lid, van de Uitvoeringsbeschikking omzetbelasting 1964 is bepaald dat van de pro-rata op grond van de omzetverhouding alleen kan worden afgeweken indien aannemelijk is dat het werkelijke gebruik van de goederen en diensten, als geheel genomen, niet overeenkomt met de verhouding bedoeld bij de evenredige aftrekregeling. Uit de zinsnede “als geheel genomen” volgt dat ten aanzien van ‘gemengd’ gebruikte goederen en diensten, niet zijnde investeringsgoederen, één (algemene) pro-rata moet worden gehanteerd.

4.8. Nu eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat het werkelijke gebruik van de goederen en diensten, als geheel genomen, niet overeenkomt met de verhouding bedoeld bij de evenredige aftrekregeling, volgt uit het vorenstaande dat eiseres ten aanzien van gemengd gebezigde leveringen en diensten, nu deze, nu niets anders blijkt uit de gedingstukken, mede worden gebezigd voor de handel in softdrugs, aftrekrecht toekomt op grond van de pro-rata methode. Het gelijk is derhalve aan verweerder.

4.11. Het beroep tegen de beschikking heffingsrente heeft eiseres niet afzonderlijk onderbouwd. Omdat de beroepsgronden tegen de naheffingsaanslag geen doel treffen, zal het beroep tegen de beschikking heffingsrente eveneens ongegrond worden verklaard.

4.12. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. A.E. Keulemans, voorzitter, mr. A.J. Roke en mr. A. van Dongen, rechters, in tegenwoordigheid van mr. S. Plesman-Jalink, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 15 april 2011.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.