Rechtbank Haarlem, 25-01-2011, BQ5188, 09/1434, 09/1436 en 09/1437

Zaaknummers: AWB 09/1434, 09/1436 en 09/1437

Uitspraakdatum: 25 januari 2011

Uitspraak in de gedingen tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Holland-Midden, kantoor Hoofddorp, verweerder.

1. Ontstaan en loop van de gedingen

1.1.1. Verweerder heeft aan eiser op 18 september 2006 voor het jaar 1997 een navorderingsaanslag (aanslagnummer 0000.00.000.H.77) inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar bedrag van fl. 877.453 (€ 398.170).

1.1.2. Verweerder heeft bij brief van 7 december 2005 het verlies over het belastingjaar 2000 nader vastgesteld op fl. 11.649 (€ 5.286).

1.1.3. Verweerder heeft bij beschikking van 27 november 2006 het verlies van eiser uit werk en woning over 2002 herzien en vastgesteld op € 5.984.

1.1.4. Verweerder heeft bij beschikking van 27 november 2006 het verlies van eiser uit werk en woning over 2003 herzien en vastgesteld op € 5.983.

1.2.1. Verweerder heeft bij in één geschrift gevatte uitspraken op bezwaar van 3 februari 2009, de navorderingsaanslag over 1997 verminderd tot een aanslag berekend naar een belastbaar bedrag van fl. 871.357 (€ 395.404) en de verliesherzieningsbeschikking over 2000 nader vastgesteld op fl. 17.745 (€ 8.052).

1.2.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 3 februari 2009 de verliesherzieningsbeschikking over 2002 aangepast en het verlies vastgesteld op € 8.484.

1.2.3. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 3 februari 2009 de verliesherzieningsbeschikking over 2003 aangepast en het verlies vastgesteld op € 8.483.

1.4. Verweerder heeft op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en verweerschriften ingediend.

1.5. De zaken zijn gelijktijdig behandeld. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 22 september 2010. Namens eiser is gemachtigde B verschenen, bijgestaan door H. Namens verweerder is verschenen F, vergezeld van G.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

2.1. Eiser heeft in 1998 en 1999 een onderneming gedreven op het gebied van human resource management. In de jaren 2000 tot en met 2003 was hij secretaris van de plaatselijke vis- en jachtclub "C U.A." te Z. Eiser heeft de vergoeding voor zijn werkzaamheden als secretaris als winst uit onderneming opgegeven in de jaren 2000 tot en met 2003 en kosten daarop in mindering gebracht.

2.2. Op 18 december 2001 heeft de Belastingdienst Ondernemingen aan eiser een formulier "Opgaaf Informatie bedrijfsbeëindiging" toegezonden omdat was geconstateerd dat eiser nihilaangiften omzetbelasting deed. Dit formulier is door eiser op 28 april 2002 ingevuld retour gezonden. Hij heeft daarop aangetekend dat zijn bedrijfsactiviteiten niet zijn beëindigd of overgenomen. De definitieve aanslag 2000 en de verliesbeschikking 2000 zijn door verweerder vastgesteld op 6 december 2001.

2.3. Op 22 november 2004 heeft verweerder een boekenonderzoek aangekondigd bij eiser. Dit is uitgevoerd op 13 december 2004. Het definitieve rapport is toegezonden op 12 juli 2005. Tijdens de controle is gebleken dat eiser in het managementwerk geen omzet had behaald en geen debiteurenrisico had gelopen en dat geen sprake was van deelname aan het economische verkeer. Vanaf 2000 zijn de aanzienlijke negatieve resultaten van eiser behaald door autokosten en afschrijvingen. Verweerder heeft geconcludeerd dat in de jaren 2000 tot en met 2003 de onderneming geen bron van inkomen was en dat eiser derhalve geen winst uit onderneming behaalde.

2.4. Bij brief van 20 juli 2005 heeft verweerder eiser geïnformeerd over de navorderingsaanslagen die uit het boekenonderzoek voortvloeien. Bij brief van 21 juli 2005 heeft verweerder aan eiser meegedeeld dat de brief van 20 juli 2005 onjuistheden bevat en als niet gezonden moet worden beschouwd.

2.5. Bij brief van 7 december 2005, gericht aan de heer D, E Accountants en Belastingadviseurs, heeft verweerder onder andere het volgende aan eiser meegedeeld:

Het nader vastgestelde verlies over het jaar 2000 is fl.11.649 (€ - 5.286).

2.6. De navorderingsaanslag over 1997 vloeit voort uit de herziening van het verlies over het jaar 2000.

2.7. Verweerder heeft in de bezwaarfase in elke zaak een proceskostenvergoeding toegekend van € 161, welke gebaseerd is op één punt per zaak met wegingsfactor één.

3. Geschil en standpunten van partijen

3.1. In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder een wettelijke mogelijkheid had om de navorderingsaanslag op te leggen en de verliesherzieningsbeschikkingen te nemen. Voorts is de proceskostenvergoeding in bezwaar in geschil.

3.2. Eiser voert aan dat er geen sprake is van een nieuw feit zodat de navordering over 1997 en de verliesherzieningsbeschikkingen over 2000, 2002 en 2003 ongegrond zijn gedaan. Voorts voert eiser aan dat de beschikking over 2000 niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen en daarom niet als beschikking kan worden aangemerkt; daarmee ontbeert tevens de navorderingsaanslag 1997 formele grond. Ten slotte is eiser het niet eens met de toegekende proceskostenvergoeding in bezwaar van 1 punt per zaak. Vanwege de moeilijkheidsgraad moet dit 3 punten per zaak zijn. Eiser concludeert tot vermindering van de navorderingsaanslag 1997 met een bedrag van € 17.805 en tot vernietiging van de verliesherzieningsbeschikkingen. Voorts concludeert eiser tot toekenning van een proceskostenvergoeding in de bezwaarfase van € 483 per zaak.

3.3. Verweerder verwijst naar het resultaat van het boekenonderzoek voor de vraag of er een nieuw feit is en stelt dat de brief van 7 december 2005 alle kenmerken van een beschikking heeft. Voorts meent verweerder dat de proceskostenvergoeding in bezwaar in overeenstemming is met het Besluit proceskosten bestuursrecht.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. De bewijslast van de feiten en omstandigheden die licht werpen op de vraag of er sprake is van een nieuw feit in de zin van artikel 16 eerste lid van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr), artikel 3.151 vierde lid van de Wet IB 2001 en artikel 51a derde lid van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: Wet IB 1964), rust bij verweerder. Verweerder heeft gewezen op het boekenonderzoek waaruit is gebleken dat eiser, in tegenstelling tot zijn in de aangiften ingenomen standpunt, geen onderneming dreef in de jaren 2000 tot en met 2003. In beginsel heeft verweerder met het rapport van het boekenonderzoek aan zijn bewijslast voldaan.

4.2. Eiser heeft hiertegen ingebracht dat verweerder zelf bij zijn brief van 21 juli 2005 heeft verklaard dat het boekenonderzoek niet juist is.

4.3. Deze stelling van eiser ontbeert feitelijke grondslag en wordt daarom verworpen. Verweerder trekt in zijn brief van 21 juli 2005 slechts de brief van 20 juli 2005 terug en niet de conclusies uit het boekenonderzoek.

4.4. Voorts heeft eiser gesteld dat er geen sprake is van een nieuw feit. Blijkens het toegezonden formulier "Opgaaf Informatie bedrijfsbeëindiging" had verweerder al reden om te twijfelen aan het bestaan van de onderneming. Verweerder had derhalve nader onderzoek moeten doen, aldus eiser.

4.6. Met betrekking tot de verliesherziening 2000 heeft eiser gesteld dat die niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Het is een informatieve brief die niet aan belanghebbende is gericht en daarmee voldoet die niet aan de eisen uit artikel 51a derde lid, Wet IB 1964, aldus eiser.

4.8. Hoewel het herziene verlies 2000 niet op een aanslagbiljet is vermeld, is de rechtbank, anders dan eiser, van oordeel dat de mededeling in de brief van 7 december 2005 voldoet aan de aan een beschikking te stellen vereisten. De mededeling bevat het concrete bedrag van het vastgestelde verlies in het genoemde belastingjaar, alsmede informatie over de samenstelling van dat bedrag. Voorts kon er geen twijfel over bestaan dat de mededeling als beschikking moest worden opgevat nu dit met zoveel woorden wordt vermeld en een rechtsmiddelenclausule is toegevoegd. Daarmee heeft eiser duidelijkheid gekregen over de beslissing van verweerder en voldoet de beschikking aan de daaraan uit het oogpunt van rechtszekerheid te stellen eisen.

4.9. De brief van 7 december 2005 is verzonden aan de toenmalige gemachtigde van eiser, die ook thans nog als gemachtigde optreedt, B. Eiser liet zich in gesprekken en correspondentie na het boekenonderzoek door deze gemachtigde vertegenwoordigen. Uit artikel 2:1 en volgende van de Algemene wet bestuursrecht volgt dat, indien een burger ervoor kiest zijn belangen tegenover een bestuursorgaan te laten behartigen door een gemachtigde, de correspondentie via die gemachtigde zal verlopen. Verweerder kon derhalve volstaan met toezending van de beschikking aan de gemachtigde. Overigens is niet gesteld of gebleken dat eiser op enige wijze is benadeeld door toezending aan uitsluitend zijn gemachtigde, zodat ook om deze reden de grief geen doel treft.

4.10. Tenslotte heeft eiser naar voren gebracht dat de bij bezwaar toegekende proceskostenvergoeding onvoldoende is en dat vanwege de moeilijkheidsgraad factor drie had dienen te worden toegepast.

4.11. De wegingsfactor bij de proceskostenvergoeding wordt bepaald door ingewikkeldheid en belang van de zaak. Indien eiser van oordeel is dat deze zaak ingewikkelder is dan gemiddeld en daardoor een hogere wegingsfactor zou moeten worden toegepast, is, bij een redelijke verdeling van de bewijslast, het aan eiser om dat te motiveren. Dat heeft eiser nagelaten. De rechtbank vermag niet in te zien waarom deze zaak van meer dan gemiddeld gewicht is. Naar objectieve maatstaven bezien heeft deze zaak een gemiddelde moeilijkheidsgraad. Voorts dienen de zaken als samenhangend te worden beschouwd zodat de conclusie is dat geen sprake is van een te lage proceskostenvergoeding in bezwaar. Ook deze klacht van eiser dient te worden verworpen.

4.12. Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat de beroepen ongegrond moeten worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart de beroepen ongegrond.

Deze uitspraak is vastgesteld door mr. M. Koole, voorzitter, mr. A.A. Fase en mr. A. van Dongen, rechters, in tegenwoordigheid van mr. B.J.E. Lodder, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 25 januari 2011.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.