Rechtbank Haarlem, 01-03-2011, BR6789, AWB 10/1400

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6. van de Algemene wet bestuursrecht in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Utrecht Gooi, kantoor [P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres voor het jaar 2006 een navorderingsaanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd (aanslagnummer [xxxx.xx.xxx.x.xx.xxxx]), berekend naar een belastbaar bedrag van € 204.241 (hierna: de navorderingsaanslag Vpb 2006) en bij gelijktijdig genomen beschikking heffingsrente in rekening gebracht van € 8.957.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 2 februari 2010 de navorderingsaanslag Vpb 2006 en de beschikking heffingsrente gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen bij brief van 16 maart 2010, ontvangen bij de rechtbank op 17 maart 2010, beroep ingesteld. Eiseres heeft ter zake van dit beroep een griffierecht van € 298 voldaan.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 20 januari 2011. Aldaar zijn beide partijen verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

Op grond van de stukken van het geding en het ter zitting verhandelde zijn in beroep de volgende feiten als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, komen vast te staan:

2.1. Eiseres is een van de vier maten van accountantskantoor [B] (hierna: [B]) te [Z]. De heer [C] RA is 100 percent aandeelhouder van eiseres.

2.2. Aan eiseres is voor het jaar 2006 een aangiftebiljet vennootschapsbelasting uitgereikt. Zij heeft dat biljet op 15 maart 2008 ingediend bij de Belastingdienst. In de aangifte heeft eiseres een voorziening opgenomen van € 1.200.000 die als buitengewone last op het resultaat over 2006 in mindering is gebracht. Eiseres heeft aangifte gedaan van een belastbare winst en een belastbaar bedrag van negatief € 995.759. In haar aangifte heeft eiseres de buitengewone last van € 1.200.000 toegelicht met de aanduiding “Dotatie voorziening claim aansprakelijkheid Gem. [Z.]”.

2.3. De primitieve aanslag is met dagtekening 6 september 2008 opgelegd conform de ingediende aangifte. Verweerder heeft in de aangifte van eiseres geen aanleiding gezien vragen te stellen of anderszins nader onderzoek in te stellen.

3. Geschil

3.4. Voor de gronden waarop partijen hun standpunten doen steunen verwijst de rechtbank voorts naar de gedingstukken.

3.5. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en - naar de rechtbank begrijpt – tot vernietiging van de navorderingsaanslag Vpb 2006 en vermindering van de in rekening gebrachte heffingsrente tot nihil.

3.6. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Ingevolge artikel 16, lid 1 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr) is navordering niet mogelijk op grond van een feit dat de inspecteur bekend was toen hij de primitieve aanslag vaststelde. Genoemd artikellid sluit navordering bovendien uit indien en voor zover zij berust op een feit dat de inspecteur bij het vaststellen van de oorspronkelijke aanslag nog niet kende, maar waarmee hij wel redelijkerwijs bekend had kunnen zijn. Een en ander behoudens het geval waarin een belastingplichtige ter zake van het feit te kwader trouw is.

4.2. Als regel mag de inspecteur met vertrouwen afgaan op de aangifte van een belastingplichtige. Dit leidt uitzondering indien en voor zover de inspecteur, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de aangifte, in redelijkheid zozeer aan de juistheid daarvan behoorde te twijfelen, dat hij gehouden was nader onderzoek daarnaar in te stellen. In het bijzonder behoort de inspecteur nader onderzoek in te stellen naar in het oog springende posten indien hij redelijkerwijs rekening moet houden met de mogelijkheid dat deze onjuist in de aangifte zijn verwerkt.

4.3. Tot de in de laatste volzin van 4.2. bedoelde posten rekent de rechtbank de post buitengewone lasten groot € 1.200.000. Deze in de aangifte opgenomen buitengewone last was dusdanig van omvang, zowel absoluut als relatief ten opzichte van de omzet, dat verweerder niet zonder nader onderzoek de aanslag had behoren vast te stellen. Dit geldt temeer daar eiseres in haar aangifte de buitengewone last wel opneemt in haar fiscale doch niet in haar commerciële winstberekening en verweerder zelf stelt dat de buitengewone last fiscaal niet opgenomen mag worden als die commercieel niet opgenomen wordt. Door aldus zonder nader onderzoek de primitieve aanslag conform de aangifte vast te stellen heeft verweerder een ambtelijk verzuim begaan met als gevolg dat de navorderingsaanslag moet worden vernietigd, nu deze is opgelegd op grond van een feit dat verweerder redelijkerwijs bekend had kunnen zijn. De door verweerder gestelde omstandigheid dat hij uit de aanslagregeling van een andere maat van [B] informatie verkregen heeft die hem aanleiding gaf bij de aanslagregeling van eiseres geen vragen te stellen, maakt dit niet anders. Alleen op het niveau van de individuele aangifte moet immers gekeken worden of een bijzondere aanleiding bestond om aan de juistheid daarvan te twijfelen. Tot slot is niet gesteld dat eiseres ter zake van het feit te kwader trouw is.

4.4. Gelet op het hiervoor overwogene behoeven de overige vragen en standpunten geen behandeling meer.

4.5. Omdat het beroep tegen de navorderingsaanslag gegrond wordt verklaard, zal het beroep tegen de beschikking heffingsrente eveneens gegrond worden verklaard.

5. Proceskosten

5.1. De rechtbank vindt geen aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar heeft moeten maken. De rechtbank kan immers alleen tot een dergelijke kostenveroordeling besluiten als eiseres daartoe een verzoek heeft gedaan voordat verweerder op het bezwaar heeft beslist. Anders dan bij een veroordeling in de kosten voor de procedure bij de rechtbank, is een ambtshalve veroordeling in de kosten van bezwaar door de rechtbank niet mogelijk. Niet gesteld of gebleken is dat eiseres in de bezwaarfase om een vergoeding van de kosten heeft gevraagd.

5.2. De rechtbank vindt wel aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Voor een toekenning van een integrale proceskostenvergoeding in afwijking van de forfaitaire bedragen van het Besluit, zoals eiseres verzoekt, is slechts grond indien het bestuursorgaan het verwijt treft dat het een beschikking of uitspraak geeft respectievelijk doet of in rechte handhaaft, terwijl op dat moment duidelijk is dat die beschikking of uitspraak in een (de) daartegen ingestelde procedure geen stand zal houden (vergelijk Hoge Raad 13 april 2007, nr.41.235, BNB 2007/260). De rechtbank is niet aannemelijk geworden dat ten tijde van de uitspraak op bezwaar duidelijk was dat de onderhavige aanslag geen stand zou houden in een daaropvolgende beroepsprocedure. De kosten waarin verweerder wordt veroordeeld zijn derhalve op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb) voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 874 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437 en een wegingsfactor 1).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 1 maart 2011 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mrs. H.A.J. Kroon, voorzitter, P.J.J. Vonk en Chr.Th.P.M. Zandhuis, rechters, in tegenwoordigheid van drs. F. van Veen, griffier.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.