Rechtbank Haarlem, 24-10-2011, BU6544, 11/1480

Zaaknummer: AWB 11/1480

Uitspraakdatum: 24 oktober 2011

Uitspraak in het geding tussen

en

de heffingsambtenaar van de gemeente [P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft bij beschikkingen krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ) met dagtekening 31 maart 2010 aan eiseres voor het belastingjaar 2010 aanslagen onroerende-zaakbelasting (gebruikers- en eigenarendeel) opgelegd voor het object aan de [adres] (hierna: het pand) en daarbij de waarde van het pand per waardepeildatum 1 januari 2009 vastgesteld op € 8.739.000.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 2 februari 2011 de bij de beschikkingen vastgestelde waarde en de aanslagen gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld.

1.4. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 13 september 2011. Eiseres is daar, met kennisgeving aan de rechtbank, niet verschenen. Namens verweerder zijn verschenen P. Horsmeijer en L. Knip.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

Eiseres is genothebbende van het pand krachtens eigendom en heeft het pand in gebruik als cacaofabriek.

3. Geschil

3.3.1. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de uitspraak op bezwaar toereikend is gemotiveerd en dat weliswaar in de uitspraak op bezwaar ten onrechte staat dat de WOZ waarde is bepaald op de waarde in het economisch verkeer (hierna: WEV), maar dat uit de rest van de uitspraak volgt dat de waarde is bepaald aan de hand van de GVW. Ter zitting heeft verweerder het standpunt ingenomen dat ten onrechte niet is beslist op het verzoek om toekenning van een dwangsom en dat een dwangsom van € 260 aan eiseres verschuldigd is, maar dat dit de motivering van de uitspraak op bezwaar niet raakt. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

3.3.2. Verweerder heeft ter onderbouwing van de vastgestelde WOZ-waarde verwezen naar een door hem overgelegd taxatierapport, opgemaakt op 16 juni 2011 door [NAAM], taxateur te [PLAATSNAAM]. In dit taxatierapport is de waarde van het pand per waardepeildatum 1 januari 2009 getaxeerd op € 9.146.000 op basis van de GVW. Het taxatierapport vermeldt, voor zover hier van belang, het volgende:

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Verweerder heeft in de bezwaarfase op verzoek van eiseres haar de taxatiegegevens toegezonden van het pand, waarbij per onderdeel van het pand is aangegeven wat daarvan de GVW is en hoe die is berekend. Eiseres heeft daarop aangegeven dat haar bezwaren zich uitsluitend richten tegen de GVW van de loods en heeft de hiervoor onder 3.2.2 weergegeven cijfermatige onderbouwing overgelegd van de door haar voorgestane GVW van die loods. Zij heeft niet toegelicht waarom zij geen onderscheid maakt tussen ruwbouw en afbouw en waarom zij van een andere vervangingswaarde en van andere factoren voor technische en functionele veroudering uitgaat dan verweerder. Gelet daarop valt niet in te zien op welke inhoudelijke bezwaren van eiseres verweerder zou hebben verzuimd te beslissen in de uitspraak op bezwaar. De uitspraak op bezwaar is dan ook toereikend gemotiveerd. Dat in die uitspraak – naar verweerder heeft erkend – onder het kopje “Algemeen” ten onrechte is overwogen dat de WOZ-waarde van het pand is bepaald op de WEV omdat deze hoger is dan de GVW, doet daar niet aan af. Onder het kopje “Overwegingen ten aanzien van het bezwaar” blijkt duidelijk dat de waarde van het pand is bepaald op basis van de GVW. Zonder nadere motivering van de kant van eiseres, welke ontbreekt, vermag de rechtbank niet in te zien waarom de uitspraak op bezwaar eiseres heeft doen twijfelen over de door verweerder gehanteerde waarderingsmethode.

4.3. Krachtens artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ, wordt de aan een onroerende zaak toe te kennen waarde bepaald op de waarde die aan de onroerende zaak dient te worden toegekend indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Daarbij heeft als waarde te gelden de WEV, ofwel de prijs, die bij aanbieding ten verkoop op de voor die onroerende zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding door de meest biedende gegadigde voor de onroerende zaak zou zijn betaald.

4.4. Op grond van artikel 17, derde lid, van de Wet WOZ, voor zover hier van belang, wordt de waarde van de onroerende zaak die niet tot woning dient, bepaald aan de hand van de GVW, indien dit leidt tot een hogere waarde dan de WEV.

4.5. De rechtbank merkt allereerst op, dat – anders dan verweerder meent – eiseres in een geval als het onderhavige, waarbij de waarde van het pand is bepaald aan de hand van een optelsom van de GVW van de diverse onderdelen van het pand, de juistheid van de GVW van een of meer van die onderdelen ter discussie kan stellen. De jurisprudentie waaraan verweerder refereert en die inhoudt dat de afzonderlijke elementen van de taxatieopbouw niet op hun juistheid kunnen worden beoordeeld maar slechts de eindwaarde, ziet op gevallen waarin de waarde is bepaald op de aan de hand van de vergelijkingsmethode vastgestelde WEV. Het staat eiseres derhalve vrij de GVW van de loods ter discussie te stellen. Dat laat overigens onverlet dat een beroep door verweerder op interne compensatie ertoe kan leiden dat een lagere GVW van een of meer onderdelen wordt gecompenseerd door een hogere GVW van een of meer andere onderdelen en uiteindelijk niet tot een lagere waarde van het pand leidt.

4.7. Gelet op het onder 4.2 overwogene dient het beroep tegen het niet nemen van een beschikking op het verzoek om toekenning van een dwangsom gegrond te worden verklaard. Het beroep tegen de uitspraak op bezwaar dient ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met het beroep tegen het niet nemen van een beschikking op het verzoek om toekenning van een dwangsom redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 109,25 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, waarde per punt € 437 en een wegingsfactor 0,25).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan door mr. M.H.L.C. Bijvoet, voorzitter, mr. A.E. Keulemans en mr. M.C. van As, rechters, in tegenwoordigheid van mr. E.P. van der Zalm, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 24 oktober 2011.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.