Rechtbank Haarlem, 22-12-2011, BV3708, AWB-11-3858

RECHTBANK HAARLEM

Sector bestuursrecht, meervoudige douanekamer

Zaaknummer: AWB 11/3858

Uitspraakdatum: 22 december 2011

Uitspraak in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Douane, [P], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

Verweerder heeft aan eiseres over de jaren 2007 en 2008 twee uitnodigingen tot betaling (hierna: utb’s) opgelegd voor douanerechten voor bedragen van € 28.123,18 respectievelijk € 58.979,21.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 24 juni 2011 de bezwaren van eiseres tegen de utb’s ongegrond verklaard en de utb’s gehandhaafd.

Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Eiseres heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan verweerder.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 9 december 2011. Het onderzoek in de zaken bij de rechtbank geregistreerd onder de nummers AWB 11/1 en AWB 11/3859 heeft tegelijkertijd plaatsgevonden.

2. Tussen partijen vaststaande feiten

Eiseres heeft in de jaren 2007 en 2008 op eigen naam en voor eigen rekening ten behoeve van haar opdrachtgever [C] S.A. (hierna [C]) aangiften gedaan voor in het vrije verkeer brengen van zogenaamde screenplays. De screenplays zijn aangegeven onder GN-code 8471 7050.

Op grond van artikel 78, tweede lid, van het Communautair douanewetboek (hierna: CDW), is bij [C] een onderzoek ingesteld naar de aanvaardbaarheid van de onder andere door eiseres gedane aangiften. De uitkomsten van dit onderzoek zijn vastgelegd in het controlerapport van 21 april 2010. De feiten hieruit vormen de grondslag voor de onderhavige utb’s.

Blijkens de bijlage 2 van het controlerapport en hetgeen partijen hierover desgevraagd ter zitting hebben aangevoerd of verduidelijkt zijn deze producten toestellen voor het opslaan op hun harde schijf van bestanden afkomstig van de computer, waaronder video-, muziek- en fotobestanden in diverse gangbare formaten. De opslag op de harde schijf van de producten geschiedt met behulp van de op de producten aanwezige firewire- of USB-aansluiting. Zonder tussenkomst van de computer kunnen de video-, muziek- en fotobestanden (multimediabestanden) door middel van een door de producten gegenereerd menu op een tv- of videomonitor worden weergegeven. Hierbij worden met behulp van in de producten aanwezige hardware en software de gecodeerde mediabestanden gedecodeerd en geconverteerd naar een (pal/ntsc) signaal, dat via één van de uitgangen van de producten, bijvoorbeeld composiet, S-VHS, component of scart, aan de overeenkomstige ingang van de tv- of videomonitor wordt aangeboden. Bij de producten onder 2 en 4 behoort een afstandsbediening. Zij hebben ook een HDMI-aansluiting.

3. Geschil

In geschil is of de utb’s terecht zijn opgelegd. Daartoe moet onder andere worden beoordeeld de indeling in de GN van de onder 2 genoemde screenplays.

Niet in geschil is de waarde van de producten en de berekening van de utb’s.

Verweerder is van mening dat in verband met aantekening 3 op afdeling XVI de producten moeten worden ingedeeld onder de goederencode 8521 90 00 en concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Het toepasselijk recht

5. Beoordeling van het geschil

5.2.2. De stelling van eiseres dat de producten in wezen “geavanceerde harde schijven” zijn, zowel als het gaat om hun functioneren als het gebruik, dan wel daarmee te vergelijken zijn en dat zij daarom moeten worden ingedeeld onder post 8471 70, volgt de rechtbank dan ook niet. Anders dan gewone losse harde schijven en opslageenheden als bedoeld onder post 8471 70 van de GS, beschikken de producten naast de harde schijf over hardware en software die de multimediabestanden decoderen en converteren naar een tv-signaal en beschikken zij over uitgebreide mogelijkheden voor aansluiting aan een tv- of videomonitor. Eiseres heeft ter onderbouwing van haar stelling geen productinformatie overgelegd, waaruit zou blijken dat de hoofdfunctie van de producten het gebruik als harde schijf zou zijn.

5.3. Eiseres kan geen beroep doen op de diverse bindende tariefinlichtingen (bti’s) die zij heeft overgelegd, nu zij niet de rechthebbende van deze bti’s is. Niettemin kunnen deze bti’s bewijs leveren omtrent de indeling van de producten. De rechtbank is van oordeel dat deze bti’s niet het bewijs leveren dat de producten moeten worden ingedeeld onder de GN-code 8471 70, aangezien deze bti’s andere producten betreffen die niet te vergelijken zijn met de onderhavige.

5.4. Al hetgeen eiseres heeft aangevoerd met betrekking tot de ITA en het panelrapport kan haar niet baten aangezien een marktdeelnemer, gelet op de bijzondere kenmerken van het stelsel voor geschillenbeslechting binnen de WTO, dat een belangrijke plaats inruimt voor onderhandelingen tussen partijen, voor een rechterlijke instantie van een lidstaat niet kan aanvoeren dat een regeling van de Unie onverenigbaar is met bepaalde WTO-regels (zie arrest van 1 maart 2005, Van Parys, C 377/02, Jurispr. blz. I 1465, punten 39 en 40 en aldaar aangehaalde rechtspraak). De rechtbank is voorts van oordeel dat uitlegging van de GN zoveel mogelijk in overeenstemming met de ITA niet aan de orde is, omdat niet is gebleken dat de producten onder de werking van de ITA vallen. Eiseres heeft dit wel betoogd, maar niet aangetoond.

5.5. Eiseres acht het niet redelijk en billijk dat zij eerst jaren later worden geconfronteerd met zeer hoge navorderingen, terwijl de douane bedrijven lange tijd in het ongewisse heeft gelaten. Voorts beroept zij zich op artikel 220, tweede lid, sub b, van het CDW, het gecodificeerde vertrouwensbeginsel. Het beroep van eiseres hierop kan niet slagen. Het toetsen van de utb’s aan nationale beginselen van redelijkheid en billijkheid is vanwege de directe werking van het Unierecht niet mogelijk. Voor toetsing aan nationale beginselen is vanwege de afschaffende en blokkerende werking van het Unierecht geen plaats. Slechts toetsing aan in het CDW gecodificeerde rechtsbeginselen en ongeschreven beginselen van Unierecht is mogelijk. Omtrent dit laatste heeft eiseres niets gesteld en voor zover zij dit wel gedaan heeft, heeft zij daaromtrent niets aangevoerd. Voor wat betreft het beroep op artikel 220, tweede lid, sub b, van het CDW merkt de rechtbank op dat eiseres niets heeft onderbouwd, waaruit zou kunnen blijken dat verweerder zich heeft vergist. Het betoog van eiseres dat de Europese Commissie zich heeft vergist en als douaneautoriteit moet worden aangemerkt, kan evenmin slagen aangezien niet is gebleken van enige betrokkenheid van de Europese Commissie bij de onderhavige aangiften. Van een vergissing van de douaneautoriteiten is derhalve geen sprake en het beroep van eiseres daarop faalt. De stelling van eiseres dat de utb’s en de uitspraak op bezwaar onvoldoende gemotiveerd zijn, volgt de rechtbank evenmin. De utb moet ingevolge artikel 6, derde lid, van het CDW met redenen zijn omkleed. In het onderhavige geval zijn de utb’s vergezeld van toelichtingen en in de bijlagen II: “Toelichting correctie aangifte (…)”, respectievelijk “Bevindingen boekenonderzoek [C] (…)” zijn de utb’s uitgebreid gemotiveerd. De uitspraak op bezwaar is naar het oordeel van de rechtbank voldoende met redenen omkleed.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

6. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

7. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (douanekamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.