Rechtbank Haarlem, 14-09-2012, ECLI:NL:RBHAA:2012:5969, AWB 11/6446, 11/6447 en 11/6448

Eiser heeft de stelling ingenomen dat de aanslag ib/pvv 2006 buiten de driejaarstermijn van artikel 11, derde lid, van de Algemene wet inzake rijksbelasting (hierna: AWR) is opgelegd. Deze stelling kan eiser niet baten. Immers, deze aanslag is door verweerder bij uitspraak op bezwaar verminderd tot nihil. Ongeacht welke consequenties eiser aan deze stelling wil verbinden, kan zijn stelling hem niet in een betere positie brengen. De rechtbank gaat om die reden voorbij aan deze stelling van eiser. Eiser heeft daarnaast een beroep gedaan op de Mededeling van de Directie Ondernemingen Zuid, Infobulletin 93/126, V-N 1993/702, 7, en daarbij betoogd dat het verlies over 2006 moet worden vastgesteld conform de aangifte. De rechtbank kan eiser evenmin in deze stelling volgen. Nog afgezien van het feit dat voornoemde Mededeling ten tijde van het opleggen van de aanslag reeds was ingetrokken (stcr. 8 juli 2010, nr. 10529), kan de tekst van de Mededeling naar het oordeel van de rechtbank niet aldus worden uitgelegd dat wanneer de inspecteur niet binnen drie jaar na afloop van een kalenderjaar het verlies heeft vastgesteld, deze inspecteur gehouden is om een verlies vast te stellen conform een eveneens na die driejaarstermijn ingediend aangiftebiljet.

In het controlerapport staat dat de gebreken in de administratie gevolgen kunnen hebben voor de verschuiving en verzwaring van de bewijslast. In het verweerschrift en ter zitting heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat sprake is van omkering van de bewijslast. De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt.

Artikel 52, eerste lid, AWR luidt:

Eiser heeft ter zitting erkend dat van een sluitende kasadministratie geen sprake is. Zo zijn de uitgaven niet vastgelegd en enkel de ontvangsten genoteerd. Achteraf is op basis van stukken van eiser zelf en van bij derden opgevraagde stukken een grootboek gereconstrueerd.

In een onderneming zoals die van eiser, waarbij het overgrote deel van de transacties – zowel inkomsten als uitgaven – per kas wordt verricht, vormt de kasadministratie een centraal, ondeelbaar en onmisbaar onderdeel van eisers administratie. De rechtbank is van oordeel, en eiser heeft dit ook ter zitting erkend, dat eiser onvoldoende een kasadministratie heeft gevoerd. Zo is de kasadministratie feitelijk achteraf opgesteld en heeft eiser niet de uit de kas gedane uitgaven genoteerd en heeft hij (zo begrijpt de rechtbank hem) geen, dan wel niet alle facturen van de kasuitgaven bewaard. Door dit alles kan niet te allen tijde een kascontrole worden uitgevoerd en kan de kasadministratie niet op juistheid en volledigheid worden gecontroleerd. Reeds hierom heeft eiser in de onderhavige jaren niet voldaan aan de op de hem rustende administratieplicht en bewaarplicht zoals voorgeschreven in artikel 52, eerste lid, van de AWR.

Nu eiser, zoals hierboven overwogen, niet heeft voldaan aan zijn administratieplicht en bewaarplicht op grond van artikel 52, eerste lid, van de AWR, dient de rechtbank de beroepen tegen de onderhavige aanslagen ongegrond te verklaren tenzij blijkt dat de uitspraken onjuist zijn (artikel 27e, aanhef en onderdeel b, van de AWR). Eiser heeft hiertoe een verklaring betreffende een leningovereenkomst overgelegd. Eiser heeft daar aan toegevoegd dat een bedrag van € 145.000 is geleend van zijn schoonfamilie in het buitenland en dat dit bedrag in de ondernemingskas is gestort, hetgeen naar zijn stelling de door verweerder geconstateerde negatieve kassaldi ongedaan maakt.

De rechtbank is van oordeel dat eiser hiermee niet aan zijn verzwaarde bewijslast heeft voldaan. Het enkel overleggen van een achteraf opgemaakte verklaring betreffende een leningovereenkomst is onvoldoende om in de onderhavige jaren de negatieve kassaldi te verklaren.

Eiser heeft derhalve niet overtuigend aangetoond dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. Dit betekent echter niet dat verweerder de winst naar willekeur mag vaststellen, doch dat dit bedrag dient te berusten op een redelijke schatting. Verweerder heeft bij het maken van zijn schatting van de winst de privéstortingen uit de kasadministratie geschrapt en de ten gevolge hiervan ontstane negatieve kassaldi als niet verantwoorde omzet. De rechtbank is van oordeel dat het wegdenken van de stortingen redelijk is en dat verweerder zijn schatting voldoende heeft onderbouwd. Verweerder heeft de winst in de onderhavige jaren niet te hoog vastgesteld.

Eiser stelt voorts dat in 2007 een deel van de door hem opgevoerde notariskosten ten onrechte niet in aftrek is toegelaten. De rechtbank stelt bij deze kosten voorop dat de bewijslast hieromtrent op eiser rust. Met de enkele stelling, zonder verdere adstructie of onderbouwing, heeft eiser, tegenover de betwisting van verweerder, onvoldoende aannemelijk gemaakt dat de door hem gestelde kosten (in de notarisafrekening aangeduid als ‘vergoeding aan verkoper’ en ‘honorarium inzake extra werkzaamheden’) kosten in verband met de eigen woning zijn. Deze grief faalt derhalve.

Eiser heeft ten slotte de stelling geponeerd dat verweerder de uitspraken op bezwaar niet, althans onvoldoende heeft gemotiveerd. Ingevolge artikel 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) dient een beslissing op bezwaar te berusten op een deugdelijke motivering, die bij de bekendmaking van de beslissing wordt vermeld. Naar het oordeel van de rechtbank geeft schending van dit motiveringsbeginsel slechts in zeer bijzondere gevallen aanleiding tot vernietiging van de uitspraken op bezwaar en de onderliggende aanslagen, omdat motiveringsgebreken in de regel in de beroepsfase kunnen worden geheeld. In beginsel heeft ook een ongemotiveerd besluit rechtsgevolg. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder in zijn controlerapport duidelijk en onderbouwd weergegeven wat naar verweerders oordeel het belastbaar inkomen uit werk en woning en het bijdrage-inkomen in de onderhavige jaren is. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank zijn uitspraken op bezwaar voldoende onderbouwd. Deze beroepsgrond wordt dan ook verworpen.

Eiser heeft tegen de beschikkingen heffingsrente geen afzonderlijke beroepsgronden aangevoerd. Omdat de beroepsgronden tegen de hoogte van de aanslagen geen doel treffen, zullen de beschikkingen heffingsrente delen in het lot van de aanslagen.

Gelet op het in 4.1 overwogene zijn de beroepen gegrond en dienen de uitspraken op bezwaar te worden vernietigd. Nu de beroepen enkel om de daarin genoemde omstandigheid gegrond zijn, zal de rechtbank de rechtsgevolgen van de vernietigde besluiten in stand laten (vergelijk Hoge Raad 28 januari 2011, nr. 10/00648, LJN BP2132).