Rechtbank Haarlem, 31-05-2012, ECLI:NL:RBHAA:2012:1633 BW7885, AWB 11/4190 & 11/4194

RECHTBANK HAARLEM

Sector bestuursrecht

zaaknummers: AWB 11/4190 en 11/4194 (gevoegde zaken)

Uitspraak van de meervoudige belastingkamer van 31 mei 2012 in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Amsterdam, verweerder.

1. Procesverloop

1.1. Verweerder heeft met dagtekening 29 februari 2008 aan eiseres over het tijdvak 2004 een naheffingsaanslag (aanslagnummer [#]) loonbelasting en premie volksverzekeringen (lb/pvv) opgelegd ten bedrage van € 303.444, bij beschikking heffingsrente in rekening gebracht en bij beschikking een verzuimboete opgelegd.

1.2. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2004 met dagtekening 4 maart 2008 een aanslag (aanslagnummer [#]) inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (ib/pvv) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 706.134 en bij beschikkingen een bedrag van € 16.394 aan heffingsrente en € 111.273 aan revisierente in rekening gebracht.

1.3. Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 23 juni 2011 de belastingaanslagen en de beschikkingen gehandhaafd.

1.4. Eisers hebben daartegen bij afzonderlijke beroepsschriften beroep ingesteld. Het beroep van eiser heeft de rechtbank geregistreerd onder nummer 11/4190 en het beroep van eiseres onder nummer 11/4194.

1.5. Verweerder heeft op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en verweerschriften ingediend.

1.6. Eisers hebben vóór de zitting een nader stuk ingediend.

2.1. Eiseres, toen n[G] B.V., is opgericht op 29 maart 1993. Eiser is sinds de oprichting bestuurder en in dienst van eiseres. Eiser bezat vanaf de oprichting en ook in 2004 alle aandelen in eiseres.

2.2. Een “Aanvullende arbeidsoverkomst” luidt onder meer als volgt:

De ondergetekenden:

en

Komen overeen als volgt:

ARTIKEL 1: PENSIOENAANSPRAAK

De werknemer heeft aanspraak op een ouderdomspensioen ingaande 1 juni 2018 (…).

Deze overeenkomst is van kracht met ingang van 1 april 1993.

Aldus overeengekomen, in tweevoud opgemaakt en getekend te [J] in april 1993,

[C] B.V.

2.3. De schriftelijke overeenkomst is niet getekend. Eiseres heeft vanaf 1993 in eigen beheer gereserveerd in verband met pensioenaanspraken van eiser.

2.4. In 1999 is hoofdstuk IIB “Pensioenregelingen en regelingen voor vervroegde uittreding” van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB 1964) gewijzigd. Er zijn nieuwe regels ingevoerd waarin eisen zijn gesteld waaraan een pensioenregeling moet voldoen om niet in het jaar van toekenning, maar eerst bij uitkering van het pensioen aan (loon)belastingheffing te zijn onderworpen: het zogenoemde Witteveenkader. Op grond van het in artikel 38b Wet LB 1964 opgenomen overgangsrecht konden op 1 juni 1999 bestaande pensioenregelingen tot uiterlijk 1 juni 2004 aangepast worden aan de voorwaarden van het Witteveenkader.

2.5. In 2004 was Advies- en Administratiebureau [D] B.V. de fiscale adviseur van eisers (hierna: [..] [D]). [..] [D] heeft begin 2004 de heer[F] van [G] B.V. benaderd in verband met de aanpassing van pensioenregelingen van cliënten van [..] [D]. In de brief van 9 februari 2004 brengt de heer [F] een offerte uit aan [..] [D]. In deze offerte vermeldt de heer [F] dat hij onder andere een concept voor een brief zal schrijven die gebruikt kan worden om de klanten attent te maken op de veranderingen in de wetgeving en de noodzaak om aanpassingen door te voeren.

2.6. Met dagtekening 21 april 2004 heeft [..] [D] aan eiseres een brief gezonden. De brief luidt voor zover van belang:

“Betreft: aanpassing Pensioenbrief

(Het kan natuurlijk zijn dat de pensioenregeling die u in eigen beheer uitvoert al aan de eisen van de huidige wetgeving voldoet; in dat geval hoeft u niet verder te lezen).

Uit bovenstaande punten blijkt dat de wijzigingen niet alleen nadelig zijn voor de pensioenregeling in eigen beheer. Als men de nieuwe wet onder de loep neemt, dan blijken met name de mogelijkheden om een pensioenregeling flexibeler te maken, ruimer te zijn geworden.

Zoals hierboven aangegeven bent u verplicht de regeling voor 1 juni 2004 aan te passen. Doet u dit niet, dan loopt u risico een fiscale boete te krijgen in verband met een te ruime pensioenregeling in eigen beheer. Het is overigens fiscaal gezien toegestaan om een ‘knip’ in de pensioenregeling aan te brengen waarbij de opgebouwde rechten tot 1 juni 2004 onaangetast blijven en de regeling per 1 juni 2004 wordt aangepast.

Wij beschikken over de kennis en programmatuur om u te adviseren over de omzetting van uw pensioenregeling naar de nieuwe situatie. U treft als bijlage hiervoor een akkoordverklaring aan. Indien u op deze aanpassing van de pensioenregeling ingaat verzoeken wij u de akkoordverklaring retour te zenden of te faxen. Indien wij aanvullende gegevens nodig hebben, nemen wij zo spoedig mogelijk contact met u op.

De te verrichten werkzaamheden:

Pensioenbrief

Wij controleren uw huidige pensioenbrief door middel van een pensioenscan. Op basis van de uitkomst van de pensioenscan wordt uw pensioenbrief aangepast aan de fiscale regelgeving “Witteveen” per 1 juni 2004. Tevens verzorgen wij ook de notulen van de Algemene Vergadering van Aandeelhouders. Bovenstaande werkzaamheden worden voor u verricht voor € 350,- (exclusief BTW).”

2.7. Eiser heeft de akkoordverklaring getekend op 17 mei 2004. De verklaring luidt voor zover van belang:

Hierbij verklaar ik, [X1] (naam), (…) (woonplaats), dat ik akkoord ga met de offerte zoals opgesteld door Advies en Administratiebureau [D] B.V. in april 2004.

Ik wil graag dat Advies- en Administratiebureau [D] B.V. de volgende aanpassing voor mij verzorgd;

X Aanpassing pensioenregeling conform fiscale regelgeving “Witteveen” per 1 juni 2004.

2.8. Bij brief van 2 juli 2004 deelt [..] [D] onder meer aan eiseres mee:

Conform uw opdracht hebben wij uw pensioenregeling in eigen beheer getoetst aan de wetgeving zoals die met ingang van 1 juni 2004 van kracht is.

Met betrekking tot de aanvullende arbeidsovereenkomst en het verslag van de AVvA verzoeken wij u beide exemplaren te ondertekenen en een exemplaar aan ons te retourneren. (…)

Verplichte aanpassingen van de pensioenregeling

(…)

Mogelijkheden tot optimalisatie van de pensioenregeling

Tot slot

Wij gaan ervan uit u met de bijgaande documenten van dienst te zijn. Indien u het niet eens bent met aspecten in de nieuwe pensioentoezegging of heeft u andere vragen, dan verzoeken wij u met ons contact op te nemen.

2.9. Bij de brief waren gevoegd “Notulen van de Algemene vergadering van aandeelhouders van [G] B.V. gevestigd te [H], gehouden op 31 mei 2004” en een “Aanvullende arbeidsovereenkomst” tussen eiseres en eiser. Eiser heeft de notulen getekend op 5 juli 2004. De arbeidsovereenkomst heeft hij ook na 2 juli 2004 getekend in zowel zijn hoedanigheid van (vertegenwoordiger van de) werkgever als werknemer.

(…)

Op 2 februari 2005 is de heer [F] als verdachte verhoord. In het proces-verbaal zijn onder meer de volgende verklaringen van de heer [F] opgenomen:

2.11. Het besluit van de staatssecretaris van Financiën van 12 augustus 2004, nr. CPP2004/1179M luidt voor zover van belang:

2.12. Verweerder heeft bij het vaststellen van de aanslag ib/pvv een correctie toegepast van € 583.630. Deze correctie en naheffingsaanslag lb/pvv zien uitsluitend op het tot het loon rekenen van de pensioenaanspraak.

2.13. De gemachtigde Degelink heeft aan de Belastingdienst met een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur informatie gevraagd (hierna: het wob-verzoek). Bij brief van 27 februari 2012 antwoordt Belastingdienst/Oost, kantoor Doetinchem, Centraal Aanspreekpunt Pensioenen, voor zover van belang:

U heeft aangegeven over navolgende onderwerpen informatie te willen ontvangen. Hierna geeft ik die onderwerpen samengevat weer. Daarna zal ik eerst een algemene reactie geven en vervolgens uw vragen beantwoorden.

Zoals in mijn inleiding is opgemerkt begin ik met een algemene beschrijving van de gang van zaken. Mijn reactie beperkt zich tot een algemene beschrijving van de gang van zaken. Hiermee meen ik u echter wel voldoende duidelijkheid te kunnen geven.

De invoering van het Witteveenkader was een omvangrijke operatie. Daarom heeft gedurende het wetgevingsproces regelmatig overleg plaatsgevonden tussen het Ministerie en vertegenwoordigers van pensioenfondsen en verzekeraars. Met name verzekeraars hebben daarbij aangegeven moeite te hebben met de omvangrijke aanpassingsoperatie. Bij die aanpassing zijn verschillende oplossingen gekozen. Bijvoorbeeld de negatieve optie: Als de klant niet reageert, dan accepteert hij of zij daarmee de aangepaste polis. Andere verzekeraars twijfelden aan de juridische houdbaarheid van de negatieve optie en kozen voor het meermaals aanschrijven van de klanten met verzoeken om informatie en verzochten vooraf instemming voor aanpassing van de polis.

In 2005 hebben één of meerdere verzekeraars aangegeven niet alle polissen tijdig te kunnen aanpassen aan de nieuwe wettelijke kaders. Deze verzekeraar(s) had(den) gekozen voor het meermaals aanschrijven van de klanten, omdat de juridische houdbaarheid van de negatieve optie voor hen ter discussie stond. De verzekeraar(s) heeft/hebben zich voor het verstrijken van het overgangsrecht bij de belastingdienst gemeld en aangegeven waarom tijdige aanpassing niet mogelijk zou zijn. De Belastingdienst heeft naar aanleiding hiervan meerdere gesprekken gevoerd om inzage te verkrijgen in de problemen en te bekijken welke maatregelen passend zouden kunnen zijn. Zoals u in uw bijlage 2 kunt lezen is hierbij een mutatiestop opgelegd teneinde een situatie te bereiken die materieel overeenkomt met het overgangsrecht van artikel 38b, Wet LB 1964 vóór invoering van het Witteveenkader. Hierdoor werd er niet binnen het Witteveenkader pensioen opgebouwd.

Uit informatie die tijdens deze gesprekken werd verstrekt bleek dat de polissen van DGA’s, waren afgesloten als herverzekering van in eigen beheer toegezegde pensioentoezeggingen. De tijdige aanpassing van deze door de eigen BV gedane pensioentoezegging viel daarom buiten het onderzoek bij de verzekeraar(s).

Ten aanzien van de echte werknemerspolissen bestonden verschillende redenen waarom de polissen niet tijdig waren aangepast: verhuizingen al dan niet wegens echtscheiding, reeds ontslagen werknemers, klanten vertrokken onbekend waarheen e.d. Zoals u bekend, is de onvindbaarheid van klanten in de jurisprudentie een reden om aan verzekeraars een langere redelijke termijn te gunnen. Deze klanten zijn vanuit de Belastingdienst schriftelijk gewezen op de fiscale gevolgen bij niet tijdige aanpassing en zijn door de verzekeraar(s) nogmaals benaderd. De brieven van de Belastingdienst zijn voor onvindbare klanten aanleiding geweest contact op te nemen met de verzekeraar(s).

Zoals in de bijlagen bij uw brief aangegeven, diende men uiterlijk 1 november 2008 te reageren en zouden de polissen met terugwerkende kracht tot 1 juni 2004 worden aangepast. Pas daarna zijn mutaties die leiden tot pensioenopbouw onder het Witteveenkader weer verwerkt.

Ik ben daarom van mening dat de aanpassing van de regelingen heeft kunnen plaatsvinden binnen de regels van de wet en regelgeving en door de staatssecretaris uitgevaardigde besluiten.

3. Geschil

3.1. In geschil is of een aanspraak van eiser uit een pensioenregeling tussen eiseres en eiser op 1 juni 2004 tot het loon van eiser moet worden gerekend en daarom in 2004 moet worden belast in de lb/pvv en ib/pvv en eiser daarover revisierente verschuldigd is. Het geschil over de beschikkingen heffingsrente is geheel afhankelijk van de geschillen over de belastingaanslagen. Voorts is in geschil of terecht een verzuimboete is opgelegd.

3.2. Eisers voeren tezamen 14 beroepsgronden aan, genummerd van A tot en met N. Eisers voeren primair aan dat er in het geheel geen grond is voor belastingheffing en heffing van revisierente per juni 2004 en voeren daar meerdere gronden voor aan. Subsidiair voeren zij aan dat een te groot bedrag aan loon in de belastingheffing is betrokken. De oplegging van een verzuimboete achten zij – ook subsidiair - niet terecht omdat er volgens eiseres bij haar sprake is van afwezigheid van alle schuld. Zij concluderen primair tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vernietiging van de naheffingsaanslag lb/pvv en de daarbij opgelegde beschikkingen heffingsrente en verzuimboete, vernietiging van de beschikking revisierente en vermindering van de aanslag ib/pvv tot een berekend naar een belastbaar inkomen van € 122.504, met dienovereenkomstige vermindering van de beschikking heffingsrente.

3.3. Verweerder concludeert primair tot ongegrondverklaring van de beroepen en subsidiair tot een (beperkte) vermindering van de belastingaanslagen c.a.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Met hun eerste beroepsgrond voeren eisers aan dat er weliswaar vóór 1 juni 2004 een pensioenregeling was overeengekomen tussen eiseres en eiser, maar dat de voorwaarden van die regeling niet zijn neergelegd in de onder 2.2 bedoelde Aanvullende arbeidsovereenkomst, omdat dat contract niet door hen is ondertekend. Deze beroepsgrond treft geen doel. Omdat het gaat om een post die leidt tot een vermindering van de lb/pvv- en ib/pvv-verplichtingen brengt een redelijke bewijslastverdeling mee dat op eisers de last rust aannemelijk te maken welke de voorwaarden zijn die van toepassing zijn op de pensioenregeling. Eisers betwisten weliswaar dat die voorwaarden zijn te vinden in het kennelijk wel van hen afkomstige stuk waarin afspraken over een pensioenregeling zijn opgenomen, maar erkennen wel dat er sedert 1993 in de boekhouding van eiseres en bij haar belastingaangiften rekening wordt gehouden met een jegens eiser bestaande pensioenverplichting. Eisers hebben ter zitting niet kunnen onderbouwen naar welke (andere) uitgangspunten dan neergelegd in de Aanvullende arbeidsovereenkomst uit 1993, opbouw van de pensioenverplichtingen heeft plaatsgevonden. Bij die stand van zaken zijn eisers in de op hen rustende bewijslast van hun andersluidende stelling niet geslaagd en is het aannemelijk dat de Aanvullende arbeidsovereenkomst in elk geval tot 1 juni 2004 de geldende pensioenregeling weergaf (hierna aan te duiden als de oude pensioenregeling).

4.2. Tussen partijen is niet in geschil dat de oude pensioenregeling na 1 juni 2004 niet voldeed aan het Witteveenkader zoals neergelegd in de artikelen 18, 18a en 18e Wet LB 1964 wat betreft het pensioenopbouwpercentage (artikel 2 van de Aanvullende arbeidsovereenkomst: bij een eindloonstelsel 2,33% per jaar in plaats van 2%), een te lage AOW-inbouwfranchise (ook artikel 2), een te hoog overbruggingspensioen (artikel 6) en het ontbreken van een zogenoemd afkoopverbod.

4.4. De vierde beroepsgrond, waarin eisers in reactie op een standpunt van verweerder aanvoeren dat de vóór 1 juni 2004 doorgevoerde aanpassing van de pensioenregeling voldoende bepaalbaar is, behoeft geen afzonderlijke bespreking, omdat van een tijdige aanpassing zoals hiervoor reeds bleek en hierna nog nader zal worden besproken, geen sprake was.

4.5. Met hun vijfde beroepsgrond voeren eisers aan dat de pensioenregeling door artikel 10 van de Aanvullende arbeidsovereenkomst, door hen aangeduid als een fiscale glijclausule, tijdig is aangepast. De beroepsgrond treft reeds geen doel omdat dat artikel bij een redelijke uitleg ziet op niet meer dan in het licht van fiscale regels aan de in de Aanvullende arbeidsovereenkomst neergelegde pensioenregeling klevende gebreken bij het tot stand komen daarvan in 1993 en niet op een daarin niet voorziene latere wijziging van fiscale wetgeving.

4.6. Eisers hebben bij bespreking van hun zesde beroepsgrond na het vorenoverwogene geen belang, omdat reeds is vastgesteld dat er geen aanpassing van de pensioenregeling voor 1 juni 2004 heeft plaatsgehad. Met die grond voeren zij aan dat een besluit van de ava voor wijziging van de pensioenregeling, anders dan verweerder heeft opgeworpen, geen constitutief vereiste is, althans dat verweerder daarop als derde, niet (intern) bij de vennootschap betrokken partij, geen beroep toekomt.

4.7.3. Ter zitting heeft verweerder erkend dat de Belastingdienst heeft toegestaan dat na 1 juni 2004 en tot in 2008 pensioenregelingen zijn aangepast aan het Witteveenkader buiten de gevallen genoemd in het besluit van 12 augustus 2004. Verweerder voert echter aan dat er in die gevallen feitelijk niet meer pensioen was opgebouwd dan het Witteveenkader toeliet, onder meer door het stopzetten door de verzekeraar van pensioenopbouw tot aan de aanpassing van de betreffende polis. Mede daardoor was er, aldus verweerder, in die gevallen geen sprake van een bovenmatig pensioen. Voorts voert verweerder aan dat die verzekeraar(s) eigener beweging – in 2005 – contact hadden gezocht met verweerder om te melden dat polissen nog niet waren aangepast aan het Witteveenkader en dat het in die gevallen nimmer ging om directeuren-grootaandeelhouders (hierna: dga’s). De rechtvaardiging voor de gunstige behandeling van de bij die verzekeraar(s) ondergebrachte pensioenen vond de Belastingdienst in de grote gevolgen die het niet voldoen aan het Witteveenkader zou hebben voor de verzekeraar(s) die in eerste instantie met naheffingsaanslagen lb/pvv zou(den) worden geconfronteerd en voor de werkgevers en werknemers op wie de verzekeraar(s), aldus verweerder, in tweede instantie ongetwijfeld verhaal zou(den) gaan zoeken.

ad 1 en 3. Verweerder heeft daarbij weliswaar betwist dat er pensioenregelingen waren die op zich tot pensioenreserveringen/premies leidden die in geld voor een hogere aftrek grond gaven dan binnen de grenzen van het Witteveenkader was toegestaan, maar wel erkend dat die regelingen niet alleen op formele punten – bijvoorbeeld het afkoopverbod – maar ook op andere punten niet aan het Witteveenkader voldeden bijvoorbeeld doordat die regelingen extra pensioenstortingen – boven het Witteveenkader – toelieten.

4.7.5. Het geschil tussen partijen spitst zich vervolgens in de eerste plaats toe op de vraag of de situatie van eisers een rechtens relevant gelijk geval vormt met de gevallen bedoeld in het door verweerder feitelijk gevoerde beleid. De rechtbank zal eisers situatie toetsen aan de onder 4.7.4 weergegeven criteria van het feitelijk gevoerde beleid.

4.7.6. Eiser is weliswaar directeur-grootaandeelhouder (dga), maar de rechtbank vermag niet in te zien waarom een dga als eiser bij wie het niet om een bij een verzekeraar herverzekerde pensioenregeling gaat, maar wiens pensioenaanspraak in eigen beheer in zijn vennootschap is ondergebracht, in het licht van de regels voor pensioenen en het mogelijk onzuiver worden daarvan met alle fiscale gevolgen van dien, rechtens relevant verschilt van een werknemer, niet-dga, wiens pensioen door zijn werkgever bij een professionele verzekeraar is ondergebracht. De bedoeling van invoering van het Witteveenkader was juist de omvang van aanspraken in pensioenregelingen te beperken en elke overtreding van die regels altijd te treffen met het gevolg van directe belastingheffing. Daarbij heeft de wetgever geen onderscheid gemaakt naar soort werknemers of soort afwijking van het toegestane kader.

4.7.7. Weliswaar had eiseres – als verzekeraar in eigen beheer – de na 1 juni 2004 ontstane onzuiverheid nog niet gemeld vóór de correcte aanpassing van de pensioenregeling in juli 2004, maar bij het ontbreken op dat moment van bekendmaking van die voorwaarde van het feitelijk (later) gevoerde beleid, moet die regel redelijkerwijze zo worden begrepen dat geen aanspraak op de toepassing van het feitelijk gevoerde beleid bestond als de betrokkenen bij een pensioenregeling het aan lieten komen op ambtshalve constatering door verweerder van de onzuiverheid. Weliswaar is verweerder, althans de Fiod, naar de rechtbank begrijpt begin 2005, bij eisers en hun (toenmalig) belastingadviseur ambtshalve een onderzoek gestart naar de pensioenregelingen en kwam daarbij de onzuiverheid op en na 1 juni 2004 aan het licht, maar toen hadden eisers de pensioenregeling reeds geruime tijd correct – zo is niet in geschil – aangepast aan het Witteveenkader met de op 2 juli 2004 gemaakte afspraken en met terugwerkende kracht tot 1 juni 2004. Niet is gebleken dat verweerder – net als bij Nationale Nederlanden voorafgaand aan hun melding – er voor 2 juli 2004 al van op de hoogte was dat de oude pensioenregeling niet was aangepast.

4.7.8. De rechtbank ziet voorts geen grond voor het oordeel dat de pensioenregeling van eisers feitelijk bovenmatig is geweest, omdat mag worden aangenomen dat reeds bij de loonaangifte over de periode na 1 juni 2004 en bij het doen van aangifte voor vennootschaps- en inkomstenbelasting over 2004 en dus bij de reservering in de boekhouding van eiseres, is uitgegaan van de pensioenaanspraak zoals die in de in juli 2004 totstandgekomen nieuwe pensioenregeling is neergelegd. Verweerder heeft een te hoge kostenpost, c.q. reservering, – bij eiseres – over 2004 op dit punt ook niet gesteld. De rechtbank merkt daar nog bij op dat het onderscheid dat verweerder wil maken tussen pensioenregelingen die feitelijk niet hebben geleid tot hogere aanspraken dan het Witteveenkader toeliet en andere materieel met het Witteveenkader strijdige regelingen, in het licht van de systematiek van hoofdstuk IIB Wet LB 1964 ook niet redelijk is omdat dat onderscheid voor de wettelijke consequenties geen verschil maakt.

4.7.9. De conclusie is dat de situatie van eisers overeenkomt met de gevallen waarvoor verweerder het onder 4.7.4 bedoelde beleid feitelijk voerde en hen dus ook een beroep toekomt op dat van de wet afwijkende, begunstigende beleid, zodat ook in het geval van eisers belastingheffing over de pensioenaanspraak in 2004 achterwege moet blijven.

4.8. In de dertiende beroepsgrond, die alleen nog van belang is voor de aanslag ib/pvv, voert eiser aan dat de heffingsrente moet worden beperkt omdat het onzorgvuldig is dat verweerder er, na de inbeslagname door de Fiod in april 2005 van gegevens, tot februari 2010 en daarmee veel te lang over heeft gedaan om de aanslag vast te stellen, terwijl de bewindspersoon van Financiën aan het parlement bij de totstandkoming van de heffingsrenteregels in 1996/1997 heeft verklaard dat het beleid van de Belastingdienst is dat binnen een jaar na indiening van de aangifte een aanslag volgt. Deze beroepsgrond treft, nog daargelaten dat eiser niet heeft gesteld wanneer hij aangifte heeft gedaan zodat een relevante termijn niet is te berekenen, om de volgende reden geen doel. De rechtbank stelt voorop dat het hier niet om een situatie gaat waarin eiser heeft verzocht om – ter vermijding van oplopende heffingsrente – oplegging van een (voorlopige) aanslag conform de aangifte waarop de regels uit Hoge Raad 25 september 2009, LJN BJ8524, van toepassing zijn. Zoals de Hoge Raad in zijn arrest van 25 februari 2011, LJN BP5536, overwoog, geldt voor het opleggen van een (definitieve) aanslag dat verweerder met zorgvuldigheid kennis moet nemen van de inhoud van de aangifte en, indien hij aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven twijfelt, een nader onderzoek moet instellen. De van verweerder te verlangen zorgvuldigheid brengt mee dat hem bij de uitvoering van die taak een zekere vrijheid toekomt bij de inrichting van zijn werkzaamheden. De in de parlementaire geschiedenis genoemde termijn van één jaar kan dan ook naar zijn aard slechts gelden als een streeftermijn. Eiser heeft overigens, ook niet ter zitting, geen nadere feiten of omstandigheden, anders dan het tijdsverloop tussen het Fiod-onderzoek en de vaststelling van de aanslag, aangevoerd die wettigen dat verweerder heeft gehandeld op een onzorgvuldige wijze die consequenties moet hebben voor de omvang van de heffingsrente, terwijl niet in geschil is dat partijen tussen dat Fiod-onderzoek en de aanslagvaststelling meermalen met elkaar (inhoudelijk) hebben overlegd.

4.9. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard. De overige beroepsgronden hoeven geen bespreking, ook niet de afzonderlijke beroepsgrond tegen de verzuimboete omdat die boete reeds niet in stand kan blijven wegens het feit dat de naheffingsaanslag zelf niet in stand blijft. De aan eiseres opgelegde naheffingsaanslag en beschikkingen kunnen niet in stand blijven. Bij de vaststelling van de aan eiser opgelegde aanslag ib/pvv moet de pensioenaanspraak buiten beschouwing blijven. Tussen partijen is dan niet in geschil dat het belastbaar inkomen dan € 706.134 minus € 583.630 is € 122.504 bedraagt. De rechtbank kan niet geheel overzien of er dan nog een te heffen bedrag aan heffingsrente overblijft en zal daarom volstaan met de beslissing dat de heffingsrente dienovereenkomstig moet worden verminderd. Er is echter geen grond meer voor het berekenen van revisierente.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aan¬lei¬ding verweerder te veroordelen in de kos¬ten die eisers in verband met de behande¬ling van het bezwaar en het beroep redelij¬kerwijs hebben moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.196 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 161 (tarief tot september 2009) en 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437 en een wegingsfactor 1 voor de zwaarte van de zaak en een factor 1 in verband met twee samenhangende zaken).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan door mr. R.H.M. Bruin, voorzitter, mrs. A.A. Fase en R. van Scharrenburg, rechters, in tegenwoordigheid van mr. H.H. Ruis, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 31 mei 2012.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.