Rechtbank Noord-Holland, 09-04-2013, ECLI:NL:RBNHO:2013:7321, HAA 12/2672, 12/2673

4.1.

Artikel 22j, aanhef en onder b, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr), bepaalt dat de termijn voor het instellen van bezwaar aanvangt met ingang van de dag na die van de voldoening. In verbinding met artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken na de voldoening op aangifte. Ingevolge artikel 6:9, eerste lid, van de Awb is een bezwaarschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen.

4.2.

Niet in geschil is dat de omzetbelasting is voldaan op 7 mei 2010 (eerste kwartaal 2010), 29 juli 2010 (tweede kwartaal van 2010), 18 oktober 2010 (derde kwartaal 2010), 26 april 2011 (eerste kwartaal 2011), 27 juli 2011 (tweede kwartaal 2011) en 24 oktober 2011 (derde kwartaal 2011). Voor het vierde kwartaal 2010 is op 28 februari 2011 een naheffingsaanslag opgelegd. Het bezwaarschrift is ontvangen na het einde van de voor de hiervoor genoemde voldoeningen en naheffingsaanslag geldende termijnen, te weten 21 februari 2012. Het bezwaarschrift is dus gelet op artikel 6:9, eerste lid, van de Awb niet tijdig ingediend.

4.3.

Eiseres stelt zich op het standpunt dat zij ervan uit mocht gaan dat bij gegrondverklaring van het door haar tegen de afdrachten loonheffingen voor de tijdvakken januari en februari 2010 ingestelde beroep alle ten onrechte betaalde belastingen zouden worden teruggegeven. Eiseres verwijst naar het telefoongesprek van 18 februari 2012, waarin haar desgevraagd werd geadviseerd om suppletieaangiften in te dienen voor de omzetbelasting. Verweerder bestrijdt dit standpunt onder verwijzing naar de termijn voor het indienen van bezwaar. De uitspraak van de rechtbank van 8 december 2011 is geen reden om alsnog de gevraagde teruggaaf te verlenen. Indien en voor zover eiseres een ambtshalve tegemoetkoming wenst, verwijst verweerder naar het Besluit ambtshalve verminderen of teruggeven (besluit van 16 december 2010, nr. DGB2010/6799M). Nieuwe jurisprudentie is aangemerkt als een geval waarin geen teruggave of vermindering wordt verleend (§ 5 van het besluit).

4.4.

Nog afgezien van het antwoord op de vraag of eiseres inderdaad ten onrechte omzetbelasting heeft voldaan over het aan de masseuses toekomende aandeel van de omzet, kan voornoemd standpunt van eiseres niet worden gevolgd. Uit het systeem van de Awb en de Awr volgt dat een belanghebbende tegen iedere belastingaanslag, voor bezwaar vatbare beschikking of daarmee gelijkgestelde gebeurtenis apart bezwaar moet maken. Eiseres heeft desgevraagd alleen aangevoerd dat zij uit het telefoongesprek had begrepen dat zij suppletieaangiften kon indienen voor de voorafgaande jaren. De rechtbank is van oordeel dat dit onvoldoende is, omdat eiseres geen concrete toezegging is gedaan dat deze suppletieaangiften als tijdig ingediende bezwaarschriften zouden worden aangemerkt. Bovendien zou een concrete toezegging eiseres niet hebben gebaat, omdat na het verstrijken van de bezwaartermijn gewekt vertrouwen, dat alsnog een ontvankelijk bezwaarschrift ingediend kan worden, de wettelijke regeling over de ontvankelijkheid van bezwaarschriften niet doorkruist (HR 20 november 2000, nr. 35.601, en HR 2 november 2001, nr. 36.157). De termijnen van bezwaar en beroep zijn immers van openbare orde. Eiseres heeft het bezwaar tegen de onder 4.2 genoemde gebeurtenissen te laat ingesteld, zodat de rechtbank aan een inhoudelijke behandeling van de zaak AWB 12/2672 niet toekomt. De rechtbank is niet bevoegd om verweerder op te dragen eiseres een ambtshalve teruggave te verlenen. Verweerder heeft de bezwaren tegen de voldoening c.q. de naheffingsaanslag voor de tijdvakken tussen 1 januari 2010 en 1 oktober 2011 terecht niet-ontvankelijk verklaard.

4.5.

Het beroep op de jurisprudentie over ten onrechte op een factuur vermelde omzetbelasting kan eiseres niet baten. Eiseres heeft, zo is niet in geschil, geen facturen uitgereikt met omzetbelasting zodat het standpunt dat de op een factuur vermelde omzetbelasting onder voorwaarden kan worden herzien, feitelijke grondslag ontbeert. Indien en voor zover eiseres het standpunt inneemt dat deze jurisprudentie moet worden doorgetrokken naar de voldoening op aangifte, verwerpt de rechtbank dit. Voor de voldoening op aangifte gelden de onder 4.1 genoemde bepalingen voor wat betreft de ontvankelijkheid van een daartegen gericht bezwaar. Eiseres miskent met haar standpunt dat de door haar genoemde jurisprudentie is voortgekomen uit de bijzondere rol die de factuur binnen de omzetbelasting heeft. In de onderhavige zaak spelen facturen geen rol.

4.6.

Voor de beantwoording van de vraag welke prestatie voor de omzetbelasting wordt verricht dient te worden uitgegaan van de afnemer van de prestatie, in het voorliggende geval de klant. Op grond van de feiten en omstandigheden, zoals de presentatie van het bedrijf van eiseres tegenover (potentiële) klanten, de samenstelling van het dienstenaanbod en de gang van zaken binnen de massagesalon - die bij de klant redelijkerwijze niet de indruk wekt dat sprake zou zijn van een dienst door een zelfstandige masseuse, die los staat van de dienst van eiseres -, is de rechtbank van oordeel dat eiseres een prestatie verricht aan de klant, welke prestatie bestaat uit het gelegenheid geven tot het ondergaan van een massage in een door eiseres geëxploiteerde en ingerichte onderneming. Het gehele bedrag dat de klant ter zake van die prestatie voldoet vormt de vergoeding voor die prestatie, te meer daar de klant het gehele bedrag voor die dienst volgens de prijslijst in één keer afrekent met de masseuse. De feiten en omstandigheden rechtvaardigen naar het oordeel van de rechtbank niet de conclusie dat de masseuse een overeenkomst sluit met de klant en op basis van deze overeenkomst diensten verricht jegens deze klant en dat zij in dat kader een dienst afneemt van eiseres. Evenmin is aannemelijk gemaakt dat de klant zowel een overeenkomst tot het verrichten van de dienst sluit met de masseuse als een overeenkomst met eiseres. Dat de masseuse een huurovereenkomst zou afsluiten met eiseres is wel gesteld, maar niet aannemelijk gemaakt. Verweerder heeft het verzoek om teruggaaf van omzetbelasting terecht afgewezen.

4.7.

Eiseres heeft desgevraagd geen concrete feiten of omstandigheden genoemd die bij haar het in rechte te beschermen vertrouwen hebben gewekt dat een gunstige uitkomst van het beroep inzake de loonheffingen mede voor de omzetbelasting zou gelden. Tijdens het telefoongesprek van 18 februari 2012 is haar geen concrete toezegging gedaan dat de in te dienen suppletieaangiften daadwerkelijk tot de gevraagde teruggaven zouden leiden. Omdat voor de kwalificatie van een prestatie voor de omzetbelasting niet van belang is of een (fictieve) dienstbetrekking bestaat tussen de exploitant van de onderneming en de persoon die de dienst feitelijk uitvoert, kan hetgeen partijen overigens met betrekking tot de onder 2.7 bedoelde uitspraak hebben aangevoerd onbesproken blijven.

4.8.