Rechtbank Noord-Holland, 11-02-2013, ECLI:NL:RBNHO:2013:856 BZ3282, 12/1546

Bestuursrecht, meervoudige belastingkamer

Zaaknummer: AWB 12/1546

Uitspraakdatum: 11 februari 2013

Uitspraak in het geding tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Amsterdam, verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.2. Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2009 voorts een navorderingsaanslag inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet (bijdrage Zvw) opgelegd, berekend naar een bijdrage-inkomen van € 32.369 (maximum) en bij beschikking een bedrag van € 89 aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.3. Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 6 maart 2012 de navorderingsaanslag ib/pvv verminderd tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 35.246. De heffingsrente is dienovereenkomstig verminderd en de boete is verminderd tot 50%. De navorderingsaanslag bijdrage Zvw en de daarbij behorende beschikking heffingsrente zijn daarbij gehandhaafd.

1.4. Eiser heeft daartegen beroep ingesteld. Verweerder heeft op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Eiser heeft vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan verweerder.

1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 13 december 2012.

2.1. Op 22 april 2010 vond er in de woning van eiser een doorzoeking plaats door de Politie Amsterdam-Amstelland, District 3. De doorzoeking vond plaats naar aanleiding van een anonieme tip dat in de woning van eiser zich een hennepplantage bevond. Eiser is naar aanleiding van deze doorzoeking aangehouden op verdenking van overtreding van artikel 3 van de Opiumwet.

2.2. Tijdens de doorzoeking werd in en om de woning, onder andere, het volgende aangetroffen en in beslag genomen:

Tevens werden er in de woonkamer diverse bankpassen aangetroffen en stortingsbewijzen ten bedrage van € 6.000. Bij eiser werd een geldbedrag van € 865 inbeslaggenomen.

2.5. Op 11 augustus 2011 vond in de strafzaak tegen eiser bij de rechtbank Amsterdam het onderzoek ter terechtzitting plaats. Aan eiser is kort gezegd (1) het aanwezig hebben van hennep en (2) witwassen ten laste gelegd. De rechtbank Amsterdam wijst vonnis op 25 augustus 2011. Het vonnis van de rechtbank Amsterdam wordt op 9 september 2011 onherroepelijk. Het vonnis luidt – voor zover hier van belang – als volgt:

De situatie als bedoeld in artikel 395a Sv doet zich in deze situatie voor. In het voorbereidend onderzoek zijn vormen verzuimd die niet meer kunnen worden hersteld en waarvan de rechtgevolgen niet uit de wet blijken. Het huisrecht is een fundamenteel recht dat door de binnentreding is geschonden. Dat na het betreden van de hal de situatie is bevroren, zoals door de officier van justitie naar voren is gebracht, doet niet af aan de ernst van de inbreuk. Burgers moeten erop kunnen vertrouwen dat de overheid het huisrecht respecteert tenzij er sprake is van een redelijk vermoeden dat de wet wordt overtreden. De consequentie van deze onjuiste gang van zaken dient te zijn dat de in de woning aangetroffen goederen niet kunnen bijdragen aan het bewijs van het ten laste gelegde. De rechtbank acht op grond hiervan het onder 1 ten laste gelegde niet wettig en overtuigend bewezen. Het onderzoek naar witwassen is aangevangen naar aanleiding van goederen die in en bij de woning zijn aangetroffen. De rechtbank is van oordeel dat de bewijsmiddelen die het onderzoek naar witwassen heeft opgeleverd als besmette vruchten van het onderzoek naar mogelijke overtreding van de Opiumwet dienen te worden aangemerkt. Ook met betrekking tot het onder 2 ten laste gelegde komt de rechtbank tot het oordeel dat dit feit niet wettig en overtuigend is bewezen.

Verdachte zal van de hem ten laste gelegde feiten worden vrijgesproken.”

2.7. Naar aanleiding van de aan verweerder ter beschikking gestelde informatie zijn aan eiser elk met dagtekening 28 september 2011 opgelegd een navorderingsaanslag ib/pvv 2009 met een vergrijpboete en een navorderingsaanslag bijdrage Zvw 2009. Verweerder heeft in de aankondiging gesteld dat eiser opzettelijk niet de vereiste aangifte heeft gedaan als gevolg waarvan er omkering en verzwaring van de bewijslast plaatsvindt en er een vergrijpboete wordt opgelegd. De navorderingsaanslag was terstond invorderbaar op grond van art. 10, eerste lid, letter b, van de Invorderingswet.

3. Geschil

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Eiser stelt zich onder andere op het standpunt dat de correcties dienen te vervallen en de beschikkingen dienen te worden vernietigd omdat deze berusten op onrechtmatig verkregen bewijs. De rechtbank zal dit punt als meest verstrekkend als eerste behandelen. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt.

4.2. Bij de beoordeling of sprake is van fiscaal ontoelaatbaar bewijs baseert de rechtbank zich op het arrest van de Hoge Raad van 1 juli 1992, nr. 26 331, LJN ZC5028, BNB 1992/306. Dit arrest luidt - voor zover hier van belang - als volgt:

4.3. Vaststaat dat de bewijsmiddelen waarop de onderhavige navorderingsaanslagen berusten strafrechtelijk onrechtmatig zijn verkregen aangezien er geen redelijk vermoeden bestond dat in de woning van eiser overtreding van de Opiumwet plaatsvond. Dit geldt blijkens het weergegeven strafvonnis ook met betrekking tot de bewijsmiddelen die zijn verkregen naar aanleiding van het daarna ingestelde nadere onderzoek van justitie. De rechtbank is in het verlengde van vorenstaande van oordeel dat – in de situatie dat geen onrechtmatig binnentreden had plaatsgevonden - verweerder niet op basis van zijn normale controlebevoegdheden in afwezigheid van eiser en tegen diens wil de woning had kunnen binnenbetreden en de genoemde goederen in beslag had kunnen nemen. Op basis van normale controlebevoegdheden zou verweerder evenwel bankgegevens en gegevens met betrekking tot eisers motorvoertuigen hebben kunnen opvragen door middel van zogenoemd derdenonderzoek. Derhalve dient gelet op vermeld arrest te worden beoordeeld of de bewijsmiddelen zijn verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht.

4.4. Blijkens de vaststaande feiten heeft op 7 september 2011 een brigadier van de politie, na overleg met de officier van justitie, naar verweerder gebeld met de mededeling dat bij eiser goederen en geld zijn aangetroffen terwijl het er op leek dat deze niet uit een legale bron van inkomen afkomstig waren. Aan verweerder is op dat moment tevens verteld dat eiser is vrijgesproken vanwege onrechtmatig binnentreden in de woning. Verweerder heeft vervolgens op 8 september 2011 een verzoek ex artikel 55 van de Awr ingediend bij de officier van justitie. Dit verzoek is per ommegaande voor akkoord getekend retour gezonden.

4.5. De rechtbank is van oordeel dat het opvragen van informatie door verweerder terwijl hij wist dat het ging om strafrechtelijk onrechtmatig verkregen bewijs en het vervolgens – nadat genoemde onrechtmatigheid onherroepelijk is komen vast te staan – gebruiken ter onderbouwing van de navorderingsaanslagen, dermate indruist tegen datgene wat van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat dit gebruik onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat – zoals ook de strafrechter heeft geoordeeld – met het onrechtmatig binnentreden van de woning door de politie het huisrecht van eiser, zijnde een fundamenteel recht, is geschonden. De gegevens die zijn verkregen naar aanleiding van vervolgonderzoek acht de rechtbank ook fiscaal ontoelaatbaar, nu de informatie is verkregen uit justitieel onderzoek naar aanleiding van het onrechtmatig binnentreden, deze informatie ook strafrechtelijk is aangemerkt als met onrechtmatigheid besmette vruchten en niet aannemelijk is dat verweerder de feiten en omstandigheden die aanleiding hebben gegeven voor de onderhavige correcties ook zonder het justitieel onderzoek op het spoor zou zijn gekomen.

4.6. Verweerder stelt zich op het standpunt dat een eenvoudige vermogensvergelijking bij eiser negatief uitkomt, dat om die reden sprake is van een opzettelijk onjuiste aangifte en dat de gevolgen hiervan moeten zijn verzwaring en omkering van de bewijslast en een vergrijpboete van 50%. Eiser heeft in 2009 een nettowinst uit onderneming aangegeven van € 8.963. Van dit bedrag moet volgens verweerder onder andere af een contante bijbetaling van de [B-MERK] van € 5.000 en de gebruikelijke kosten van levensonderhoud voor een gezin met één kind, waaronder de kosten van de huurwoning van eiser van € 675 per maand. Bovendien heeft eiser volgens verweerder nog twee motoren in zijn bezit. Een eenvoudige rekensom leert volgens verweerder dat eiser een substantieel bedrag aan inkomsten niet in zijn aangifte heeft verantwoord. Bovendien blijkt dat eiser een totaalbedrag van € 14.960 aan contante stortingen op zijn bankrekening heeft verricht. Het is onbekend waar deze stortingen betrekking op hebben, aldus verweerder. Hij brengt in dit verband voorts naar voren dat eiser op het moment dat hij aangifte deed, wist dat deze onjuist was gezien het substantiële verschil tussen de aangegeven inkomsten en de uitgaven van eiser.

4.7. De informatie op basis waarvan verweerder voormelde vermogensvergelijking heeft gemaakt en de gestelde contante stortingen berusten volledig op het fiscaal ontoelaatbaar geoordeelde bewijs. De stellingen zijn immers gebaseerd op gegevens met betrekking tot bij binnentreden in beslaggenomen goederen (motorvoertuigen, bankpassen en stortingsbewijzen) alsmede op strafrechtelijk besmette - en ook fiscaal ontoelaatbaar geachte - vruchten uit vervolgonderzoek door justitie naar witwassen door eiser. Derhalve kunnen de correcties niet op basis van de door verweerder gemaakte vermogensvergelijking worden onderbouwd.

4.8. Verweerder baseert een deel van de correcties voorts op een verklaring van eiser afgelegd bij de politie op 23 maart 2010 nadat hij was aangehouden. Daar heeft eiser verklaard dat hij ongeveer € 1.100 à 1.200 netto per maand verdient met zijn werkzaamheden als sportmasseur. Op grond van deze verklaring is de winst uit onderneming gecorrigeerd naar een bedrag van € 14.400. In beroep ontkent eiser dergelijke bedragen als winst uit onderneming te hebben genoten. De verklaring van eiser afgelegd bij de politie na zijn aanhouding dient gelet op het voorgaande eveneens te worden aangemerkt als fiscaal ontoelaatbaar bewijs en deelt het lot van de besmette vruchten van het justitieel onderzoek. De correcties kunnen derhalve in zoverre evenmin worden onderbouwd door verweerder.

4.9. Verweerder citeert voorts ter onderbouwing van de correctie uit een brief van 21 oktober 2011 van de voormalige gemachtigde van eiser (bijlage 10 bij het verweerschrift) waarin staat dat hij niet uitsluit dat de door eiser opgegeven inkomsten uit zijn onderneming niet geheel overeenkomen met de daadwerkelijk genoten inkomsten en dat die inkomsten mogelijk enigszins hoger hebben gelegen dan is opgegeven. Voor zover eiser al een onvolledige aangifte heeft gedaan in 2009, stelt gemachtigde zich in genoemde brief “op het standpunt dat het daarbij dan gaat om een omissie van slechts enkele duizenden euro’s”. Deze verklaring biedt naar het oordeel van de rechtbank op zichzelf bezien onvoldoende aanknopingspunten voor enige correctie van het belastbaar inkomen, te meer daar deze verklaring kan zijn ingegeven door de bij eiser aangetroffen hennepplantage en de gedingstukken geen steun bieden aan de veronderstelling dat de onderneming van eiser ([A-BEDRIJF]) meer inkomsten heeft opgeleverd dan door hem zijn verantwoord.

4.10. De stelling van verweerder dat eiser niet heeft voldaan aan de verplichtingen op grond van artikel 47 van de Awr aangezien verweerder de administratie van de onderneming van eiser heeft opgevraagd en eiser aan dat verzoek geen gevolg heeft gegeven, volgt niet uit de gedingstukken. In een brief van 13 februari 2012 (bijlage 11 bij het verweerschrift) heeft verweerder aan eiser verzocht om inzage te verstrekken in zijn bankbescheiden over het jaar 2009 en is eiser verzocht zijn agenda te overleggen. In een brief van 28 februari 2012 (bijlage 13 bij het verweerschrift) waarin verweerder reageert op een ingebrekestelling door eiser met betrekking tot de uitspraak op bezwaar, staat voor zover hier van belang: “Bovendien zou ik belanghebbende ook willen spreken over zijn onderneming en bescheiden van zijn administratie in willen zien. Mogelijk zou een gesprek verhelderend kunnen werken.”. In het slot van de brief wordt vervolgens gevraagd om toezending van administratieve bescheiden genoemd in de brief van 13 februari 2012. Daarbij wordt eiser erop gewezen dat hij op grond van artikel 47 van de Awr verplicht is deze gegevens te verstrekken. Hetgeen in genoemde brieven staat vermeld, kan niet worden aangemerkt als een informatieverzoek als bedoeld in artikel 47 van de Awr met betrekking tot de administratie van de onderneming.

4.11. Nu niet kan worden vastgesteld dat eiser met betrekking tot de onderneming [A-BEDRIJF] de vereiste aangifte niet heeft gedaan of informatieverplichtingen niet is nagekomen, is er – anders dan verweerder betoogt – geen aanleiding voor omkering van de bewijslast.

4.12. Gelet op het voorgaande ontvalt de grondslag aan de in de navorderingsaanslagen vastgestelde correcties. De navorderingsaanslagen, de opgelegde boete en de beschikkingen heffingsrente dienen te worden vernietigd. De zelfstandigenaftrek kan niet worden gecorrigeerd middels de navorderingsaanslag nu gesteld noch gebleken is van een nieuw feit op dit punt en deze aanvankelijk bij het opleggen van de navorderingsaanslag is geaccepteerd.

4.13. De slotsom luidt dat het beroep gegrond zal worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 944 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 472 en een wegingsfactor 1).

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan door mr. A.A. Fase, voorzitter, mr. T.A. de Hek en mr. S.K.A. Efstratiades, rechters, in tegenwoordigheid van mr. M.C. Anema, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 11 februari 2013.

Afschrift verzonden aan partijen op:

De rechtbank heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van de uitspraak in geanonimiseerde vorm.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam.