Rechtbank Noord-Holland, 26-02-2014, ECLI:NL:RBNHO:2014:3076, AWB-13_3591

In geschil is of de inspecteur terecht geen rekening heeft gehouden met de jonggehandicaptenkorting. Tussen partijen is niet in geschil dat eiseres op grond van de wettelijke bepalingen geen recht heeft op de jonggehandicaptenkorting.

Eiseres heeft zich op het standpunt gesteld dat zij in haar aangifte ib/pvv 2011 nooit heeft aangegeven dat zij voor de jonggehandicaptenkorting in aanmerking komt. Zij heeft aangegeven een uitkering te ontvangen. Gelet op de bewoordingen van het aangifteprogramma heeft zij dan recht op een heffingskorting.

Verweerder stelt zich op het standpunt dat eiseres bij het doen van haar aangifte ib/pvv 2011 wel degelijk heeft aangegeven dat zij voor de jonggehandicaptenkorting in aanmerking komt, dat deze korting middels de voorlopige aanslag ib/pvv 2011 aan eiseres is verrekend en dit vervolgens bij het opleggen van de definitieve aanslag ib/pvv 2011 is gecorrigeerd. Verweerder wijst er op dat indien bij het invullen van de aangifte onduidelijkheid bestaat over een in te vullen vraag eenvoudig door het klikken op het vraagteken nadere informatie is te verkrijgen.

Tussen partijen is niet in geschil dat eiseres op grond van de wettelijke bepalingen wel recht heeft op de algemene heffingskorting maar geen recht heeft op de jonggehandicaptenkorting. Naar de rechtbank begrijpt stelt eiseres dat door de vraagstelling in het aangifteprogramma en de daarop volgende voorlopige aanslag bij haar het vertrouwen is gewekt dat niettemin ook deze korting in mindering zou komen op de verschuldigde inkomstenbelasting.

Naar het oordeel van de rechtbank kan eiseres zich op grond van de enkele vraagstelling niet beroepen op enige verrekening van de jonggehandicaptenkorting, reeds omdat een dergelijk recht niet zonder meer afgeleid kan worden uit de in het aangifteprogramma opgenomen tekst maar slechts een gevolg is van een interne berekening op basis van de beantwoording van de gestelde vraag. Daarom kan in het midden blijven of het door eiseres gegeven antwoord, bij een strikt grammaticale uitleg van de vraag, juist is geweest.

Voor zover eiseres heeft bedoeld te betogen dat zij aan de voorlopige aanslag het rechtens te honoreren vertrouwen heeft ontleend dat zij in aanmerking komt voor de jonggehandicaptenkorting, gaat dit niet op. Naar het oordeel van de rechtbank schept een voorlopige aanslag slechts een grondslag voor het doen van vooruitbetalingen op de definitieve belastingschuld en pleegt hij - in overeenstemming met de desbetreffende wettelijke voorschriften - te worden vastgesteld aan de hand van niet of slechts zeer globaal door verweerder gecontroleerde gegevens. Bij de vaststelling van een voorlopige aanslag ligt een grondig onderzoek van de zijde van de belastingadministratie niet voor de hand. Ter zake van het uitbetalen van de jonggehandicaptenkorting op de voorlopige aanslag is geen sprake geweest van een bewuste standpuntbepaling van verweerder. De indruk van een bewuste standpuntbepaling kan in de gegeven omstandigheden evenmin bij eiseres zijn ontstaan. Hierop bestaat slechts een uitzondering indien een belastingplichtige een aangelegenheid uitdrukkelijk en gemotiveerd aan verweerder heeft voorgelegd en zij bovendien op grond van bijkomende omstandigheden redelijkerwijs kan aannemen dat verweerder met betrekking tot die aangelegenheid weloverwogen een standpunt heeft ingenomen (vergelijk Hoge Raad 17 januari 2003, nummer 37 463, ECLI:NL:HR:2003:AF2996, onder andere gepubliceerd in BNB 2003/188). Van een dergelijke uitzondering is in dit geval geen sprake. Naar het oordeel van de rechtbank is er dan ook geen sprake van door verweerder gewekt vertrouwen. Ook heeft hij niet in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel gehandeld.

Met betrekking tot de beschikking heffingsrente heeft eiseres geen afzonderlijke grieven aangevoerd. Omdat de beroepsgronden tegen de belastingaanslag geen doel treffen, ziet de rechtbank geen reden tot vermindering van de berekende heffingsrente.

Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Bij deze uitkomst van de procedure ziet de rechtbank geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.