Rechtbank Noord-Holland, 02-12-2015, ECLI:NL:RBNHO:2015:10361, AWB - 14 _ 3336

5. Eiseres neemt het standpunt in dat het beroep ontvankelijk is, omdat naar haar mening sprake is van een fiscaal belang dat aan niet-ontvankelijkverklaring in de weg staat. Ten eerste zal het alsnog toekennen van een verklaring arbeidsrelatie (hierna: var) voor het jaar 2013 automatisch doorwerken naar latere jaren. Ten tweede biedt een var wuo 2013 voor de opdrachtgevers de zekerheid dat niet achteraf een naheffingsaanslag loonheffingen aan hen wordt opgelegd. Ten derde heeft een verzoek om proceskostenvergoeding tot gevolg dat eiseres belang heeft bij het beroep, zeker nu verweerder in de beroepsfase zaken inbrengt die niet in de bezwaarfase zijn uitgewisseld. Ten vierde kan een ontvankelijk bezwaar niet in beroep alsnog niet-ontvankelijk worden verklaard wegens tijdsverloop. Daarmee zou de facto de rechtsingang voor verklaringen arbeidsrelaties geblokkeerd worden. Wat betreft het geschil ten gronde neemt eiseres het standpunt in dat verweerder ten onrechte geen var wuo heeft afgegeven.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en afgifte van een var wuo.

6. Verweerder neemt primair het standpunt in dat het beroep van eiseres niet-ontvankelijk is omdat het vereiste procesbelang ontbreekt. Honorering van het beroep van eiseres kan noch voor haar noch voor de opdrachtgevers het beoogde rechtsgevolg hebben voor het jaar 2013. De bedoeling van de var is zekerheid vooraf te geven en niet achteraf.

7. Op grond van artikel 3.156, eerste lid, van de Wet IB 2001 kan, voor zover hier van belang, een belastingplichtige die zekerheid wenst omtrent de vraag of de voordelen die hij in een kalenderjaar geniet of zal gaan genieten uit een arbeidsrelatie waarin sprake is van hetzelfde soort van werkzaamheden die onder overeenkomstige condities worden verricht, worden aangemerkt als winst uit onderneming, loon uit dienstbetrekking of als resultaat uit overige werkzaamheden, een verzoek indienen bij de inspecteur, die daarop bij voor bezwaar vatbare beschikking beslist.

8. De rechtbank stelt vast dat een var gericht is op het geven van rechtszekerheid vooraf. De onderhavige var heeft betrekking op één jaar, in dit geval 2013, en is niet automatisch van toepassing op het volgende jaar of de volgende jaren. Nu het jaar waarop de door verweerder afgegeven var betrekking heeft inmiddels is verstreken, is de rechtbank van oordeel dat eiseres geen belang meer heeft bij deze procedure. Wat betreft de kwalificatie van de voordelen verkregen uit haar werkzaamheden – winst uit onderneming of loon uit dienstbetrekking – over het jaar 2013 staat het eiseres vrij dit in het kader van de aanslagregeling 2013 voor de inkomstenbelasting aan de orde te stellen, nu het al dan niet afgeven van een var wuo 2013 geen betekenis heeft voor de aanslagregeling inkomstenbelasting 2013. In het kader van de aanslagregeling inkomstenbelasting 2013 dient een zelfstandige beoordeling van de kwalificatie van de voordelen plaats te vinden.

9. Ook de stelling van eiseres dat de thans verzochte var wuo zekerheid zou geven aan de opdrachtgevers dat aan hen niet achteraf een naheffingsaanslag loonheffingen zal worden opgelegd, treft geen doel. De opdrachtgevers van eiseres dienden op grond van de geldende wet- en regelgeving de rechtsverhouding te beoordelen en zijn tot de slotsom gekomen dat sprake is van een dienstbetrekking. Hierna hebben zij een arbeidsovereenkomst gesloten met eiseres en hebben zij over de aan eiseres toekomende arbeidsvergoeding loonheffingen ingehouden (en afgedragen). Ook op dit punt heeft eiseres derhalve geen belang bij de procedure.

10. De stelling van eiseres dat zij een belang heeft gelet op haar verzoek om een proceskostenvergoeding, treft evenmin doel. In de bezwaarfase is geen kostenvergoeding toegekend, omdat het bezwaar is afgewezen. Een verzoek om een proceskostenvergoeding in de beroepsfase kan als zodanig niet tot het oordeel leiden dat eiseres wel belang heeft bij deze procedure.

11. Ten slotte moet ook de stelling van eiseres worden verworpen dat aan een aanvankelijk ontvankelijk bezwaar of beroep het procesbelang niet kan komen te ontvallen uitsluitend door tijdsverloop. In het arrest van de Hoge Raad van 23 november 2012 (ECLI:NL:HR:2012:BY3884) was in geschil of terecht een beschikking var loon is afgegeven, en is het navolgende overwogen:

“Het middel kan echter niet tot cassatie leiden. Het Hof heeft de zaak met instemming van partijen niet teruggewezen naar de Inspecteur om alsnog op het verzoek van belanghebbende te beslissen, kennelijk omdat een hernieuwde behandeling niet meer kan leiden tot een werkzame beschikking voor het jaar 2008. Nu geen van partijen hiertegen in cassatie is opgekomen, moet worden aangenomen dat geen in rechte te respecteren belang bestaat bij vernietiging van de uitspraak van het Hof.”

12. Uit voornoemd arrest volgt dat nu het door eiseres ingestelde beroep niet kan leiden tot een werkzame beschikking voor het jaar 2013, eiseres geen in rechte te beschermen belang heeft bij de onderhavige procedure. Dit is naar het oordeel van de rechtbank inherent aan het karakter van de regeling. De regeling is immers gericht op het geven van zekerheid vooraf en niet achteraf.

13. Op grond van het vorenoverwogene dient het beroep niet-ontvankelijk te worden verklaard. Gelet hierop ziet de rechtbank geen aanleiding om het geschil ten gronde te behandelen.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.