Rechtbank Noord-Holland, 04-12-2015, ECLI:NL:RBNHO:2015:11203, HAA 15/2377

1. Eiser heeft een aanvraag gedaan voor een omgevingsvergunning.

2. Naar aanleiding van deze aanvraag heeft verweerder eiser een aanslag leges opgelegd ten bedrage van € 10.943,70. Bij de uitspraak op bezwaar heeft verweerder de aanslag verlaagd tot een bedrag van € 6.256,01.

3. In geschil is of de aanslag terecht is opgelegd, welke vraag eiser ontkennend en verweerder bevestigend beantwoordt.

4. Eiser stelt daartoe het volgende. De aanvraag van de omgevingsvergunning heeft betrekking op een perceel waarvan het bestemmingsplan ouder is dan tien jaar. Verweerder heeft bij de uitspraak op bezwaar de leges voor de bouwactiviteiten verlaagd met 10%. Echter, gelet op artikel 3.1, vierde lid, van de Wet op de ruimtelijke ordening (hierna: Wro) mogen in het geheel geen leges worden geheven.

5. Verweerder voert het volgende aan. Voor de diensten die geen verband houden met het bestemmingsplan kunnen leges worden geheven. Dit betreft bijvoorbeeld de leges voor welstand, de beoordeling van aanvullende gegevens en bodemrapporten. Voor de diensten op grond van artikel 2.12, eerste lid, a.3, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: de Wabo) en de verklaring van geen bedenking kunnen geen leges worden ingevorderd. Voor de leges voor de bouwactiviteit wordt een bedrag van 10% gecorrigeerd. Van de werkzaamheden die worden verricht voor een bouwactiviteit wordt een aandeel van 10% aangehouden voor de reguliere toetsing aan het bestemmingsplan.

6. De volgende regelgeving is van belang.

7. Wat betreft de uitlegging van artikel 3.1, vierde lid, van de Wro overweegt de rechtbank om te beginnen dat zij zich door de gebruikte terminologie (“Indien niet voor het verstrijken van de periode van tien jaar, genoemd in het tweede of het derde lid, de raad onderscheidenlijk opnieuw een bestemmingsplan heeft vastgesteld dan wel een verlengingsbesluit heeft genomen, vervalt de bevoegdheid tot het invorderen van rechten terzake van na dat tijdstip door of vanwege het gemeentebestuur verstrekte diensten die verband houden met het bestemmingsplan.”, nadruk aangebracht door de rechtbank) voor de vraag gesteld ziet of in een procedure voor de belastingrechter, die bevoegd is inzake de heffing van belastingen maar in het algemeen niet inzake de invordering van belastingen, toetsing aan de bedoelde bepaling kan plaatsvinden. De rechtbank veronderstelt dat de wetgever met het gebruik van de term ‘invorderen’ niet heeft bedoeld om de belastingplichtige de mogelijkheid te ontnemen om een geschil over de uitlegging van bedoelde bepaling aan de belastingrechter voor te leggen. Het zou uitermate onbevredigend zijn en een aantasting betekenen van de rechtsbescherming van de belastingplichtige, indien hij een dergelijke kwestie in een invorderingsgeschil zou moeten voorleggen aan de burgerlijke rechter. De rechtbank zal daarom geen gevolgen verbinden aan de term ‘invorderen’ en artikel 3.1, vierde lid, van de Wro uitleggen alsof deze bepaling ziet op een geschil inzake de heffing van leges.

8. De rechtbank ziet geen aanleiding voor het oordeel dat de leges voor de welstandscommissie en de bodemrapporten niet geheven c.q. ingevorderd zouden mogen worden. Deze kosten houden geen verband met het bestemmingsplan, maar met de esthetische aspecten van de aanvraag en de bodemgesteldheid.

9. Verweerder heeft de leges voor het onderdeel “bouwactiviteit” met 10% gecorrigeerd omdat van de werkzaamheden die worden verricht voor de toetsing van een bouwactiviteit, een aandeel van 10% wordt aangehouden voor de reguliere toetsing aan het bestemmingsplan. Verweerder heeft in dit verband aangevoerd dat de ervaringsregel is dat gemiddeld 10% van de tijd wordt besteed aan de toetsing aan het bestemmingsplan.

10. De rechtbank acht de door verweerder aangegeven tijdsbesteding aannemelijk en redelijk gelet op alle werkzaamheden die bij het in behandeling nemen van de aanvraag komen kijken. Verweerder heeft voorts ter zitting verklaard dat de post “aanvullende gegevens” mag vervallen. Gelet hierop zal de rechtbank de aanslag dienovereenkomstig verminderen.

11. Het beroep is derhalve gegrond en de uitspraak op bezwaar dient te worden vernietigd.

12. Voor een proceskostenveroordeling is geen aanleiding nu gesteld noch gebleken is van voor vergoeding in aanmerking komende kosten.