Rechtbank Noord-Holland, 18-09-2015, ECLI:NL:RBNHO:2015:7834, AWB - 15 _ 1733

1.1.

1.2.

Eiser heeft vervolgens op 1 december 2012 een WW-uitkering aangevraagd. Bij besluit van 10 december 2012 is aan eiser met ingang van 1 november 2012 een WW-uitkering toegekend tot en met 31 januari 2013. Daarbij is voorts besloten dat de uitkering pas betaalbaar wordt gesteld per 1 december 2012, omdat eisers voormalig werkgever rekening had moeten houden met een opzegtermijn tot en met 30 november 2012. Tegen dit besluit heeft eiser geen bezwaar gemaakt.

1.3.

1.4.

1.5.

Nadat de Belastingdienst de definitieve aanslagen van 2012 en 2013 heeft afgegeven heeft verweerder het primaire besluit genomen, waarbij € 1.617,04 bruto aan volgens verweerder teveel verstrekte voorschotten WW-uitkering over de periode van 17 december 2012 tot en met 31 januari 2013 van eiser zijn teruggevorderd. Verweerder heeft de berekening van de terugvordering gebaseerd op het belastbaar loon van eiser als directeur-grootaandeelhouder van het door hem opgerichte [bedrijf 2] B.V.

2. Verweerder heeft eisers bezwaar bij het bestreden besluit ongegrond verklaard en zich daarbij op het standpunt gesteld dat de terugvordering rechtmatig tot stand is gekomen en juist is berekend.

3. Eiser stelt dat verweerder ten onrechte € 1.617,04 bruto van hem heeft teruggevorderd. Verweerder heeft hem verkeerde informatie verstrekt over de duur van zijn WW-uitkering en hem ten onrechte bewogen tot het tekenen van de beëindigingsovereenkomst. Als gevolg hiervan heeft hij slechts twee in plaats van drie maanden een WW-uitkering ontvangen. Voorts is volgens eiser, gelet op het uittreksel van de Kamer van Koophandel waarin staat vermeld dat zijn B.V. op 11 oktober 2012 is gestart, sprake van een onjuiste ingangsdatum van zijn startersperiode. Hierdoor is de in aanmerking te nemen periode en daarmee het terugvorderingsbedrag onjuist vastgesteld. Eiser betoogt verder dat verweerder hem eveneens verkeerde informatie heeft verstrekt over wat er in mindering zou worden gebracht op zijn WW-uitkering. Zo is hij onjuist voorgelicht door [naam] (adviseur werkbedrijf). Hij zou hebben bevestigd dat 70% van de totale inkomsten van het bedrijf in een periode van 52 weken na de startperiode in mindering zouden worden gebracht en dat de inkomsten afhangen van wat er met het bedrijf van eiser zou worden verdiend. Zijn bedrijf heeft echter geen inkomsten gegenereerd, het maakt in de beginfase alleen maar verlies. Hij heeft een lening afgesloten om zichzelf salaris uit te kunnen betalen. Dit was noodzakelijk om voor startersleningen en voor subsidies in aanmerking te komen. Er had derhalve niets met zijn WW-uitkering dienen te worden verrekend. Als eiser juist zou zijn voorgelicht, had hij wellicht niet voor deze bedrijfsvorm gekozen. Nu dient hij èn de lening èn een gedeelte van het verkregen voorschot op zijn WW-uitkering terug te betalen. Hiermee wordt hij dubbel getroffen.

4. De rechtbank ziet zich gesteld voor de vraag of verweerder op goede gronden € 1.617,04 bruto aan over de periode van 17 december 2012 tot en met 31 januari 2013 aan eiser verstrekte voorschotten van zijn WW-uitkering heeft teruggevorderd.

5. Eiser heeft voor 1 januari 2013 gebruik gemaakt van de startersregeling, zodat gelet op het overgangsrecht zoals dat is neergelegd in artikel 130y van de WW de oude regeling van kracht blijft. Daarom blijven in de onderhavige zaak artikel 35aa van de WW en de daarop berustende bepalingen van toepassing, zoals deze luidden tot 1 januari 2013. Op grond van artikel 35aa, eerste lid, aanhef en onder a, zoals dit luidde ten tijde hier in geding, in samenhang met artikel 77a, eerste lid, van de WW wordt, indien de werknemer van het Uwv toestemming heeft verkregen om werkzaamheden als zelfstandige te verrichten en het recht op WW-uitkering op grond van het tweede lid van dat artikel blijft bestaan, de uitkering verminderd met 70% van de inkomsten in verband met werkzaamheden als zelfstandige.

6. De rechtbank stelt vast dat eiser tegen de besluiten van 10 december 2012 en

28 december 2012, waarbij respectievelijk aan eiser een WW-uitkering is toegekend en toestemming is verleend om met behoud van WW-uitkering te starten als zelfstandige met als startersperiode 17 december 2012 tot 16 juni 2013, geen rechtsmiddelen heeft aangewend. Deze besluiten staan derhalve in rechte vast. Eisers beroepsgronden die zien op (de juistheid van) de duur van zijn WW-uitkering en de ingangsdatum van de startersperiode kunnen in deze procedure dan ook niet aan de orde komen en zullen daarom buiten bespreking gelaten worden.

7. Op grond van bovengenoemd wettelijk kader dient 70% van het als zelfstandige vergaarde inkomen over de periode van 52 weken na de start van de startersperiode in mindering te worden gebracht op de WW-uitkering. Vast staat dat eiser in het jaar 2013 inkomsten (uit loondienst) heeft ontvangen ter hoogte van € 18.400,--. Dit betreffen inkomsten die (gedeeltelijk) met eisers uitkering dienen te worden verrekend. Zoals de Centrale Raad van Beroep (CRvB) in zijn uitspraak van 29 april 2015 heeft overwogen (ECLI:NL:CRVB:2015:1342) moet het (fictieve) loon dat aan een directeur-grootaandeelhouder van een B.V. wordt toegekend, ongeacht of in de onderneming winst wordt gemaakt of aan betrokkene feitelijk een inkomen wordt uitgekeerd, ingevolge artikel 35aa van de WW met de WW-uitkering worden verrekend. De omstandigheid dat eisers bedrijf geen inkomsten heeft gegenereerd, maar (in de beginfase) alleen maar verlies heeft gedraaid en dat eiser een lening heeft moeten afsluiten om zichzelf een (verplicht) salaris uit te kunnen betalen, zijn derhalve geen voor de besluitvorming relevante omstandigheden. Deze omstandigheden maken niet dat geen sprake is van inkomsten als bedoeld in artikel 35aa van de WW.

8. De berekeningswijze en de hoogte van de terugvordering is tussen partijen niet in geschil. Evenmin heeft eiser een beroep gedaan op de aanwezigheid van dringende redenen op grond waarvan van terugvordering had dienen te worden afgezien.

9. Voor zover het beroep van eiser op onjuiste informatieverstrekking van de zijde van verweerder, waaronder in het bijzonder adviseur werkbedrijf [naam] , moet worden begrepen als een beroep op het vertrouwensbeginsel, is van belang dat een beroep op het vertrouwensbeginsel volgens vaste rechtspraak alleen kan slagen als het tot beslissen bevoegde orgaan uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezeggingen heeft gedaan, die bij de betrokkene gerechtvaardigde verwachtingen hebben gewekt. Daarvan is in het geval van eiser geen sprake geweest. Uit de stukken blijkt niet dat [naam] eiser heeft verteld dat alleen winst uit onderneming verrekend zou worden met zijn WW-uitkering. Uit de aan eiser toegezonden besluiten, zoals hierboven vermeld onder 1.3 en 1.4, blijkt evenmin dat alleen eventuele winst uit onderneming met eisers WW-uitkering zou worden verrekend. Gesproken wordt immers steeds over eisers inkomsten als zelfstandige en niet over de daadwerkelijk genoten winst van de onderneming. Mocht er voor eiser onduidelijkheid zijn geweest over de wijze van verrekenen dan had het naar het oordeel van de rechtbank op eisers weg gelegen zich daarover (nader) te (laten) informeren en zich op de hoogte te (laten) stellen van de op de startperiode betrekking hebbende regelgeving, waarin is vastgelegd wat wordt verstaan onder inkomsten uit arbeid als bedoeld in artikel 35aa, eerste lid, van de WW. Op grond van vaste rechtspraak mocht dat ook van eiser worden verwacht. Het dient daarom voor zijn risico te blijven dat hij is uitgegaan van de onjuiste aanname dat er alleen verrekening en terugvordering zou volgen in geval van winst uit onderneming.

10. Verweerder heeft, gelet op het voorgaande, op goede gronden besloten om een bedrag van € 1.617,04 bruto aan te veel verstrekte voorschotten over de WW-uitkering van eiser terug te vorderen. Het bestreden besluit kan standhouden.

11. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.