Rechtbank Noord-Holland, 29-12-2017, ECLI:NL:RBNHO:2017:11216, AWB - 16 _ 1656

3. In geschil is of de naheffingsaanslagen terecht zijn opgelegd, meer in het bijzonder of de op grond van de Revenue Sharing Agreement aan de heer [B] betaalde bedragen in mindering komen op het bedrag waarover kansspelbelasting wordt geheven, en tevens of de verzuimboetes bij de naheffingsaanslagen over de periodes 1 juli – 31 juli 2009 en

4. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en de naheffingsaanslagen. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

5. Artikel 1, eerste lid, van de Wet op de Kansspelbelasting (hierna: de Wet) bepaalt dat een directe belasting wordt geheven van:

6. Niet in geschil is dat deze heffingsmethodiek correct is toegepast om de kansspelbelasting voor de periodes die thans in geschil zijn te berekenen en na te heffen. Eiser betoogt echter dat hij niet als belastingplichtige gerechtigde tot de prijzen kan worden aangemerkt aangezien hij op basis van de Revenue Sharing Agreement deze prijzen geheel heeft moeten afstaan aan de heer [B] , hetgeen er toe geleid heeft dat hij per saldo in het geheel geen prijs heeft genoten, althans dat de aan de heer [B] betaalde bedragen in mindering moeten worden gebracht op de ontvangen prijzen.

7. De rechtbank is van oordeel dat ongeacht het feit dat eiser op grond van de Revenue Sharing Agreement gehouden was gewonnen prijzen af te staan aan de heer [B] , hij nog steeds dient te worden aangemerkt als de gerechtigde – bij uitsluiting – tot de prijzen in de zin van de Wet. Bij gebreke van aanwijzingen die tot een andere conclusie nopen:

- moet worden aangenomen dat telkens alleen eiser (en niet de heer [B] ) partij was bij overeenkomsten op grond waarvan eiser de kansspelen heeft gespeeld waarbij de onderhavige prijzen zijn gewonnen; en

- moet het er voor worden gehouden dat de exploitanten van deze kansspelen alleen jegens eiser gehouden zijn uitvoering te geven aan deze overeenkomsten en op die grond tot uitbetaling van de prijzen aan eiser dienden over te gaan.

De rechtbank ontleent hiervoor steun aan het arrest van de Hoge Raad van 14 november 1979 (nr. 19534, ECLI:NL:HR:1979:AX2704), waarin de Hoge Raad heeft geoordeeld dat in een geval dat in groepsverband inzetten in de lotto werden gedaan en prijzen gedeeld, alleen degene op wiens naam het lottoformulier stond jegens de organiserende instelling aanspraak kan maken op de prijs en daarmee als gerechtigde in de zin van artikel 1 Wet op de Kansspelbelasting kon worden aangemerkt.

8. Het standpunt van eiser dat hij niet als gerechtigde tot de prijzen kan worden aangemerkt dan wel de aan de heer [B] betaalde bedragen in mindering dienen te komen op de maatstaf van heffing wordt dan ook verworpen.

9. Bij de naheffingsaanslagen over de periodes 1 juli – 31 juli 2009 en 1 september 2011 – 30 september 2011 zijn verzuimboetes opgelegd omdat eiser de aan hem toegezonden aangiftebiljetten kansspelbelasting niet heeft ingevuld en ingediend bij verweerder.

10. Eiser betoogt dat deze dienen te vervallen omdat sprake is geweest van een pleitbaar standpunt dat geen kansspelbelasting verschuldigd was.

11. In dit verband overweegt de rechtbank het volgende. De verzuimboetes zijn opgelegd op grond van artikel 67c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, tekst 2009, respectievelijk 2010 (hierna: AWR). Op grond van deze wetsbepaling kan een verzuimboete worden opgelegd indien de belasting welke op aangifte moet worden voldaan of afgedragen niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn wordt betaald. Het feit dat eiser meende dat hij geen kansspelbelasting verschuldigd was, terwijl eiser wist, althans had moeten begrijpen, dat verweerder daar anders over dacht, en aan eiser een uitnodiging tot het doen van aangifte is gedaan, en hij de aangiftebiljetten desalniettemin niet ingevuld heeft geretourneerd, betekent dat geen sprake is van afwezigheid van alle schuld, en de boetes in beginsel terecht zijn opgelegd.

12. Wat betreft de hoogte van de boetes overweegt de rechtbank dat op grond van artikel 23, derde lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst de boete op 2% van de verschuldigde belasting wordt bepaald. Wat betreft de naheffingsaanslag over de periode

13. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep wat betreft de verzuimboete bij de naheffingsaanslag over de periode 1 september – 30 september 2011 gegrond, en de beroepen voor het overige ongegrond te worden verklaard.

-

verklaart het beroep met zaaknummer HAA 16/1657 gegrond;

-

vernietigt de uitspraak op bezwaar gedeeltelijk, voor zover deze betrekking heeft

op de verzuimboete opgelegd bij de naheffingsaanslag over het tijdvak

-

1 september – 30 september 2011 en vermindert deze verzuimboete naar € 90;

-

verklaart de beroepen voor het overige ongegrond;

-

veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 495.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.