Rechtbank Noord-Holland, 19-12-2019, ECLI:NL:RBNHO:2019:11053, HAA 19/3301

1. De geheimhoudingskamer dient de vraag te beantwoorden of sprake is van gewichtige redenen als bedoeld in artikel 8:29 van de Awb, die rechtvaardigen dat verweerder weigert de hierboven genoemde bijlage integraal en ongeschoond over te leggen aan eiser.

2. Ingevolge artikel 8:29, eerste lid, van de Awb kunnen partijen die verplicht zijn inlichtingen te geven dan wel stukken over te leggen, indien daarvoor gewichtige redenen zijn, het geven van inlichtingen dan wel het overleggen van stukken weigeren of de rechtbank mededelen dat uitsluitend zij kennis zal mogen nemen van de inlichtingen onderscheidenlijk de stukken (zie Hoge Raad in zijn arrest van 25 april 2008, ECLI:NL:HR:2008:BA3823). Zo dit al niet voortvloeit uit artikel 8:29 van de Awb, eventueel in samenhang bezien met artikel 8:42 van de Awb, brengt het beginsel van "fair trial" naar het oordeel van de geheimhoudingskamer mee dat bij het geheimhouden voor eiser van delen van op de zaak betrekking hebbende stukken de grootst mogelijke terughoudendheid dient te worden betracht. Slechts indien de door verweerder voor geheimhouding aangevoerde redenen aanzienlijk zwaarder wegen dan het belang van eiser bij onbeperkte kennisneming van (delen van) de op de zaak betrekking hebbende stukken, is sprake van gewichtige redenen die geheimhouding rechtvaardigen. De toets of daarvan sprake is dient per stuk of per onderdeel van een stuk aan de hand van verweerders motivering van zijn verzoek plaats te vinden. Daarbij moet telkens worden beoordeeld of de bekendmaking aan de wederpartij van het betreffende stuk verweerder zodanig benadeelt in zijn procespositie dat de beperkte kennisname ervan gerechtvaardigd is. Dat in het onderhavige geval ook door verweerder opgelegde vergrijpboetes in het geding zijn dient bij de beoordeling te worden betrokken met inachtneming van de op grond van artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) te waarborgen rechten.

3. Teneinde zich een oordeel te kunnen vormen heeft de geheimhoudingskamer kennisgenomen van de betreffende bijlage.

4. Bijlage 20 is een ambtsedige verklaring van 21 december 2018. Verweerder voert aan dat er gewichtige redenen zijn die beperking van de kennisneming tot de bestuursrechter rechtvaardigen omdat dit stuk twee bedragen bevat die ondergrenzen zijn die worden gebruikt voor de bepaling van het wel of niet nader onderzoeken van een aangifte. Deze ondergrenzen worden nog altijd gebruikt en betreffen dus controlestrategische informatie. Het openbaar maken van deze ondergrenzen kan tot gevolg hebben dat indieners van aangiften in verkeerde zin inspelen op deze ondergrenzen om zo foutieve aangiften in te dienen die onder de gestelde grenzen blijven.

5. De geheimhoudingskamer stelt vast dat de geanonimiseerde informatie twee bedragen zijn. Aannemelijk is dat er een belang van een effectieve controlestrategie is bij geheimhouding van die bedragen, gelet op de hiervoor genoemde motivering van verweerder. Dit belang acht de geheimhoudingskamer in dit geval zwaarwegender dan het belang van eiser bij integrale kennisneming van de bijlage. Dit ook gelet op hetgeen verweerder heeft aangevoerd, terwijl eiser zijn belang niet nader heeft onderbouwd. De rechtbank acht geheimhouding van deze bedragen dus gerechtvaardigd.

6. Gelet op het vorenstaande beslist de geheimhoudingskamer als volgt: