Rechtbank Noord-Holland, 28-02-2019, ECLI:NL:RBNHO:2019:1930, AWB - 18 _ 2511

6. Eiser stelt dat ten onrechte een navorderingsaanslag aan hem is opgelegd. Er was geen sprake van kwade trouw en de aangifte is niet gedaan door iemand die gefingeerde aftrekposten opvoert. Daarnaast stelt eiser zich op het standpunt dat de correctie niet terecht is, omdat aan alle voorwaarden voor aftrek kosten levensonderhoud kinderen wordt voldaan. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de belastingaanslag.

7. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de correctie terecht is, omdat eiser de kosten voor levensonderhoud kinderen niet dan wel onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

8. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

9. Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, dan wel dat een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing, teruggaaf of heffingskorting ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend, kan ingevolge artikel 16, eerste lid, eerste volzin, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) de inspecteur de te weinig geheven belasting dan wel de ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende heffingskorting navorderen.

10. Op grond van artikel 16, eerste lid, tweede volzin, van de AWR kan een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

11. Op grond van vaste, door verweerder in zijn verweerschrift gespecificeerde, jurisprudentie is verweerder niet gehouden onderzoek te doen naar de juistheid van een ingediende aangifte indien voor de daarin opgenomen posten een redelijke verklaring mogelijk is. Verweerder mag er in dergelijke gevallen van uitgaan dat de belastingplichtige zijn aangifte, juist, volledig en zonder voorbehoud heeft ingevuld.

12. Naar het oordeel van de rechtbank vormde de inhoud van de aangifte van eiser, gelet op de aard en hoogte van de daarin opgenomen aftrekposten, op zichzelf geen aanleiding voor nader onderzoek. De rechtbank heeft uit de stukken begrepen dat verweerder, gelet op zijn bevindingen dat de gemachtigde van eiser geregeld hoge aftrek van kosten opgeeft in de aangiften, een onderzoek is gestart naar de gemachtigde. In de uitkomsten van dat onderzoek heeft verweerder aanleiding gezien alle aangiften ingediend door deze gemachtigde nader te onderzoeken, waaronder de aangifte van eiser. Verweerder heeft eiser bij brief van 14 maart 2017 vragen gesteld over de in zijn aangifte opgenomen aftrekpost kosten levensonderhoud kinderen. Vanwege het uitblijven van een onderbouwing van de kosten levensonderhoud heeft verweerder geconcludeerd dat eiser geen recht heeft op de aftrekpost omdat hij hiervoor geen bewijs heeft geleverd. Dit vormt naar het oordeel van de rechtbank een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt.

13. Gelet op het voorgaande behoeft de grief ten aanzien van het ontbreken van kwade trouw geen bespreking meer.

14. Ingevolge artikel 6.13, eerste lid, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001, tekst 2012) worden uitgaven voor levensonderhoud van kinderen in aanmerking genomen als het uitgaven betreft voor kinderen jonger dan 21 jaar die ten minste in belangrijke mate door de belastingplichtige worden onderhouden. Ingevolge artikel 2 van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 wordt een kind in belangrijke mate op kosten van de ouder onderhouden indien de op de ouder drukkende bijdrage in de kosten van het onderhoud van het kind ten minste € 408 per kwartaal beloopt. Op eiser rust de last aannemelijk te maken dat hij voor ieder kind aan deze voorwaarden heeft voldaan.

15. Eiser stelt dat hij in 2012 ruimschoots € 115 per maand aan uitgaven voor het levensonderhoud van [A] heeft gehad. Ter onderbouwing heeft hij aangevoerd dat [A] twee dagen per week bij hem verbleef, dat hij met haar op vakantie ging, dat hij haar zakgeld gaf en haar autorijlessen en examengeld betaalde.

16. Ter zitting heeft de gemachtigde gesteld dat eiser in 2012 niet langer maandelijks bedragen ten behoeve van het levensonderhoud aan de moeder van [A] overmaakte. Voorts heeft de gemachtigde ter zitting onweersproken gesteld gesteld dat eiser in de voorafgaande jaren maandelijks € 136,13 aan kinderalimentatie heeft overgemaakt naar de bankrekening van de moeder van [A] . Eveneens heeft gemachtigde onweersproken gesteld dat in de loop van 2012 eiser en de moeder van [A] een nieuwe afspraak hebben gemaakt ten aanzien van –onder meer– de kosten van levensonderhoud van [A] . Deze afspraak hield in dat eiser niet langer kinderalimentatie zou betalen en dat [A] twee dagen per week bij eiser kwam wonen.

17. Gelet op de omstandigheid dat verweerder hetgeen de gemachtigde van eiser ter zitting heeft gesteld, zoals hiervoor onder overweging 16 is weergegeven, niet althans onvoldoende heeft weersproken, zal de rechtbank bij de beoordeling van dit geschil uitgaan van de juistheid van die stellingen.

18. Naar het oordeel van de rechtbank brengt dit echter niet met zich dat eiser heeft voldaan aan de op hem rustende last om aannemelijk te maken dat hij in 2012 hij per kwartaal minstens € 408 als kosten van het levensonderhoud van [A] voor zijn rekening heeft genomen. Zo heeft eiser bijvoorbeeld geen calculatie overgelegd van de kosten die verband houden met het levensonderhoud van [A] . Eiser heeft voorts op geen enkele wijze inzicht gegeven in de (extra) kosten die verband houden met het verblijf van [A] bij eiser. Verder is niet gebleken dat de kosten van de door eiser genoemde autorijlessen, nog daargelaten of die zijn aan te merken als kosten voor levensonderhoud, in 2012 op eiser hebben gedrukt. Eveneens is niet gebleken dat de kosten van het deelnemen aan het rijexamen in 2012 op eiser hebben gedrukt. Dat [A] twee dagen per week bij eiser verbleef en dat zij met eiser op vakantie ging, brengt verder niet automatisch met zich dat aannemelijk is geworden dat op eiser € 408 per kwartaal heeft gedrukt in verband met kosten voor het levensonderhoud van [A] . De verklaring van [A] , inhoudende dat zij twee dagen per week in de kost was bij haar vader en zakgeld van hem ontving, maakt dit oordeel niet anders.

19. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

20. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Beslissing