Rechtbank Noord-Holland, 03-07-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:4808, AWB - 19 _ 3463

1. Eiseres is eigenaar van de woning en het restaurant.

2. In een op 9 september 2019 door verweerder aan eiseres toegezonden emailbericht is onder meer het volgende vermeld:

3. In geschil zijn de waarden van de woning en het restaurant op de waardepeildata 1 januari 2017 en 1 januari 2018.

4. Eiseres stelt het volgende. Sinds 2012 is zij eigenares van [A] te Nieuw-Vennep (hierna: het pand) alwaar een woning en een restaurant in zijn gevestigd. Sinds 2018 ontvangt zij een dubbele aanslag aangezien verweerder, anders dan voorgaande jaren, het pand [A] heeft opgesplitst in een woning en een restaurant. Hierdoor is niet alleen de waarde met € 208.000 gestegen, bovendien is eiseres tweemaal aangeslagen voor de rioolheffing. Deze splitsing is ten onrechte en de waardestijging is buiten proportie. De woning is in werkelijkheid een zolder en alleen via het restaurant bereikbaar. De woning kan niet los worden verhuurd of verkocht. Het pand is in zijn geheel gekocht en wordt verhuurd aan één huurder. Het betreft dan ook één WOZ-object.

5. Verweerder concludeert vanwege een onjuiste objectafbakening, tot vernietiging van de bestreden besluiten I en II alsmede van de beschikkingen I en II.

6. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

7. Op grond van artikel 17, tweede lid, Wet WOZ, wordt de waarde van een onroerende zaak bepaald op de waarde die aan de onroerende zaak dient te worden toegekend indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Daarbij heeft als waarde te gelden de waarde in het economische verkeer. Dat is de prijs die bij aanbieding ten verkoop op de voor die onroerende zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding door de meest biedende gegadigde voor de onroerende zaak zou zijn betaald. Op verweerder rust de last aannemelijk te maken dat hij de waarde niet te hoog heeft vastgesteld.

8. Op grond van artikel 16, van de Wet WOZ wordt voor de toepassing van de wet als één onroerende zaak aangemerkt:

1. een gebouwd eigendom;

(…);

d. een samenstel van twee of meer van de in onderdeel a. (…) bedoelde eigendommen (…) die bij dezelfde belastingplichtige in gebruik zijn en die, naar de omstandigheden beoordeeld, bij elkaar behoren.

9. Vast staat dat verweerder zich op het nadere standpunt heeft gesteld dat de woning en het restaurant een samenstel vormen in vorenbedoelde zin. De rechtbank heeft op grond van de overgelegde stukken, geen reden aan dit nadere standpunt van verweerder te twijfelen. Zij is met partijen derhalve van oordeel dat voor zowel het belastingjaar 2018 als 2019 ten aanzien van de woning en het restaurant sprake is van één in het kader van de Wet WOZ te waarderen object. Dit betekent dat de beschikkingen en de bestreden besluiten in strijd met het bepaalde in artikel 16 van de Wet WOZ zijn genomen. Het standpunt dat, zoals van de zijde van verweerder in de email van 9 september 2019 is bericht, om praktische redenen voor 2018 en 2019 de afbakening in stand blijft, is, gelet op het voorgaande, in strijd met de wet en derhalve niet houdbaar, zoals verweerder zelf nader ook heeft geconcludeerd.

10. Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat de beroepen gericht tegen de bestreden besluiten gegrond zijn en dat de bestreden besluiten en de beschikkingen dienen te worden vernietigd.

11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat, nu gesteld noch gebleken is van voor vergoeding in aanmerking komende kosten, geen aanleiding.